Hallo iedereen, Ik zou graag even anoniem mijn hart kunnen luchten en wat advies krijgen. Ikzelf ben 23jaar en woon sinds deze zomer samen met mijn vriend. Mijn vriend heeft een dochtertje van 3, dit wist ik uiteraard en was voor mij ook geen struikelblok. In het begin was het drama met de moeder van mijn stiefdochter. Zij is kwaad vanwege het stuklopen van de relatie en liet mijn vriend zijn dochtertje niet zien. Zij heeft het voor de rechtbank getrokken en in december is er uitspraak. Gelukkig is er wel een tussentijdse regeling opgezet met de advocaten. Het dochtertje komt dus om de 2 weken het weekend bij ons (dus 2 weekends per maand), 1 woensdagmiddag en 1 vrijdagmiddag per maand. Het meisje mist in het weekend enorm haar mama en wou niet bij ons slapen. Ze vroeg iedere zaterdag avond weer om haar mama, waarop mijn vriend haar dus terugbracht. Vorig weekend is ze voor het eerst bij ons blijven slapen, dit ging op zich heel goed maar: ze heeft haar bedje bij ons op de kamer. Dit is opzich al enorm wennen voor mij, maar het feit dat zij er snachts gegarandeerd ging bijkruipen, ging voor mij te ver. Dat voelde enorm verkeerd waardoor ik op de zetel heb geslapen. Ook heb ik het moeilijk met het feit dat zij mij "wegduwt". Voorbeeld: Mijn vriend lag in de zetel en ik kwam even bij hem zitten. Dochtertje komt op papa gesprongen en schopt mij in mijn buik. Ik was duidelijk niet welkom. Dus zonderde ik mij af. Ze doet dit op verschillende manieren. Maar ik voel mij duidelijk buitengesloten. Ik heb dit gelukkig goed kunnen bespreken met mijn vriend. Het is beide nieuw voor ons en we zoeken nog onze weg. We hebben afgesproken dat hij mij meer ging aansturen als hij merkte dat ik me weer afzonderde of me buitengesloten voelde. Ook zei hij dat hij echt niet opmerkt wanneer zijn dochtertje zo tegen mij doet. Want anders is het wel een lief kind hoor, we hebben vorige keer zelfs samen cupcakes gemaakt. Anyway, ik had graag wat advies/eigen ervaringen gehoord. Wat vinden jullie van het bij ons op de kamer slapen en haar mee in bed hebben? (Haar eigen kamertje is boven in het appartement en ze kan nog niet alleen op de trap). Hoe hebben jullie het ervaren met jullie stiefkindje van zo jong? Ik denk dan gewoon dat zij privé tijd wil met haar papa en laat hun dan gewoon doen en zet mezelf op de achtergrond. Hoe kan ik toch deel zijn zonder een stoorzender te zijn? Sorry voor de lange tekst maar ik zit er echt mee.. Ik wil zo graag een fijne plek bieden voor dat meisje dat ik haar gewoon altijd haar zin geef...
Oké even heel direct... Het meisje is 3. Haar ouders zijn gescheiden. Dit is voor ieder kind ingrijpend, maar een kind van deze leeftijd snapt er verstandelijk gezien niets van. En dan is er ook opeens een mevrouw, die niet haar moeder is, waar ze haar vader mee moet delen. Zij mag, als ze bij jullie is, alle aandacht verwachten van haar vader. Zij is sowieso altijd een “lief kind”, ook als ze die aandacht forceert! (Schoppen mag natuurlijk absoluut niet, maar dat mag in geen enkele situatie). En natuurlijk wil ze s’nachts bij haar vader kruipen. Mijn kinderen (die stukken ouder zijn) doen dat ook nog wel eens. Zeker na mijn scheiding was dicht bij mij zijn het fijnst. Waarom gaat dat jou “te ver”? Ik denk dat je ze het voorlopig even met z’n tweeën moet laten uitzoeken. Ze moet nog wennen aan de nieuwe situatie. Er weer op leren vertrouwen dat papa er voor haar is. Doe je mee, prima. Samen wat leuks doen (koken is inderdaad een goeie). Gaat dat niet, dan niet. Een kind komt op de 1e plaats, zo is het nu eenmaal.
Heel erg bedankt voor je reactie! Ja dat klopt, daarom dat ik ook gewoon weg ga wanneer ik voel dat zij mij op die moment niet moet. Dat ze liever alleen papa heeft. Want het is waar wat je zegt, ik ben niet haar moeder en ik wil die ook niet zijn/vervangen. Zoekt zij toenadering naar mij toe, dan speel ik lekker mee of iets dergelijk. Voel ik aan dat ze alleen bij papa wil zijn, ga ik weer weg. Ik wil daarom niet bij hun in bed slapen. Zij wil bij papa slapen en dat is mij helemaal prima hoor, ik heb het misschien verkeerd omschreven. Ik vind het te ver gaan dat ik daar dan ook nog mee in bed zou gaan liggen. Ik wil haar niet het gevoel geven of ik papa afneem, of mama wil vervangen. Als je snapt wat ik via deze digitale weg probeer te zeggen. :') Ik laat ze het nu inderdaad vooral samen uitzoeken, dochter en papa. Maar daardoor verdwijn ik volledig op de achtergrond voor sommige momenten. Maar ik zonder me dan echt volledig af en mijn vriend zou liever hebben dat ik er wel nog gewoon bij ben. Maar ik voel me dan zo een stoorzender tussen hen... Heb je nog tips voor me? Ik vind het super dat je zo direct bent, heb ik echt wat aan. Ik wil het namelijk echt voor iedereen goed doen. Voor dat kleine meisje, haar mama en mijn vriend. Maar ik moet hier echt nog in groeien en kan echt hulp van buitenaf gebruiken.
23 jaar, zelf geen kinderen en toch een stiefkindje in je hart sluiten. Chapeau, meid. Velen zullen je dat niet nadoen. Ik begrijp heel goed dat je het ingewikkeld vindt. Normaal krijg je een baby en die begeleid je naar de volwassenheid. Jij krijgt ineens een peuter, voor wie je ook nog eens niet de mama bent. Stiefouderschap is heel ingewikkeld. Bij inwonende kinderen is dat al zo, maar als je niet de verzorgende ouder bent (en er dus een - bijna - klassieke omgangsregeling is), des te meer. Inderdaad, vanuit het perspectief van je stiefdochter ben je ‘gewoon een mevrouw’ die de aandacht van haar papa afleidt. Klinkt oneerbiedig, maar op deze leeftijd is dat nu eenmaal het geval. Schoppen is in geen enkel geval acceptabel natuurlijk. Ik zou overigens het corrigeren van dit soort gedrag bij papa laten. Aan papa is ze gehecht, papa is biologisch verwant en dus onvoorwaardelijk. Dat zal tegenover jou niet (zo snel) zo zijn. Om jullie band te bevorderen zou ik dus afspreken dat de pittigere kanten van het opvoeden bij hem liggen, zodat jij je kan focussen op de leuke dingen met haar. Wat betreft het in bed willen slapen; tja dat doen kinderen nu eenmaal. Als jij je daar niet goed bij voelt, zie ik er geen kwaad in als je op de bank slaapt. Erger zou ik het vinden als je háár uit het bed zou weren. Ook daarin dus: chapeau, ik vind dat je het goed aanpakt. Zelf heb ik nooit problemen gehad met extra kinderen in m’n bed, maar dat is nu eenmaal persoonlijk (en daarbij hadden mijn man en ik béíde al kinderen toen we elkaar leerden kennen, is toch anders). Wat betreft privétijd met papa zou ik inderdaad wel de ruimte geven zodat ze af en toe wat met z’n tweetjes kunnen doen. Tegelijkertijd zal het meisje moeten leren dat jij in papa’s leven hoort, dat je blijft. Zoek daar een gezonde balans in. Ik vind het erg knap hoe je hier zo bewust bij stilstaat en het belang inziet van goede verstandhoudingen. Mocht je nog adviezen etc willen, stuur me gerust een pb!
@SilverLining, wat hierboven staat, daar kan ik niets meer aan toevoegen. Ik heb overigens zelf geen ervaring maar 2 vriendinnen wel. Ik heb gezien hoe het hen verging, het is niet makkelijk. Knap hoor, hoe je het doet, zo jong nog. Stapje voor stapje
Het doet me deugd om te horen dat ik het toch goed aanpak. De twijfel slaat me soms zo hard toe. Het is inderdaad echt niet makkelijk, vandaar mijn post hier. Ik kan gelukkig goed praten met mijn vriend, maar ook deze situatie is nieuw voor hem. Jullie spreken uit een pak meer ervaring en met de tips kan ik aan de slag gaan. Het klopt dat ik het 'opvoeden' overlaat aan papa. Ik zeg alleen maar iets van gedrag als het gevaarlijk is. Bijvoorbeeld niet in de keuken komen wanneer de oven aanstaat, niet alleen op balkon, geen voetjes of vingertjes tussen de deuren etc. Die balans vinden, is nog moeilijk voor me. Wanneer ik merk dat ze alleen bij papa wil zijn, zonder ik me volledig af. Ik ben dan wel nog thuis maar ik ben niet echt meer "aanwezig". Mijn vriend zegt dat ik met dat gedrag het meisje niet kan laten wennen aan mijn aanwezigheid, ookal is ze moe/verdrietig/boos/... en wil ze alleen papa. Volgens hem mag ik best aanwezig zijn dan, maar gewoon niet actief in hun moment. Voorbeeld: kindje is moe en wil in papa zijn armen tv kijken. Dan zou ik ook gewoon mee in de zetel kunnen zitten, op een afstandje van hun. Maar dat doe ik dus niet, ik zit in de keuken/tafel/bureau... Dat bedoelde ik met mijn vraag over hoe ik aanwezig kan zijn zonder een stoorzender te zijn. Over het slapen op de bank, ik denk dat ik dat voorlopig nog wel doe tot ik zelf aan het idee kan wennen. Ik wil ook niet het verkeerde signaal geven naar haar mama toe. @RE080219, @Zoe123, Bedankt voor jullie aanmoedigende woorden en hulp!
Wat fijn dat je het allemaal goed wilt doen! Mijn zoon en stiefzoon waren beiden 3 toen mijn vriend en ik een relatie kregen. Wij hebben vooral altijd veel ruimte gegeven voor de emoties van de kinderen, maar stuurden wel aan op een beleefde uiting hiervan. Mijn zoontje kan nog weleens onaardig doen. Dan zegt mijn vriend vaak: zelfs als je onaardig doet, hou ik nog steeds van je. Het is ook goed om te realiseren dat bepaalde dingen ook niet persoonlijk bedoeld zijn. als je stiefdochter jou wegduwd/schopt als je bij je vriend zit, dat betekent niet perse dat ze JOU niet leuk vindt of accepteert. Maar misschien gewoon dat ze haar vader wilt. je zou dan bijvoorbeeld kunnen ingaan op wat je opmerkt en benoemen hoe zij het anders aan kan pakken op een vriendelijke, grappige manier: “Hé Boef! als jij papa even voor jezelf wil, hoef je mij niet te schoppen maar kan je ook gewoon zeggen: ik wil mijn papa even knuffelen” en ondertussen kriebel je even over haar buikje. Je kan op zo’n moment ook beamen dat het háár papa is. Wij benadrukken ook naar de kinderen dat de band die ze met hun biologische ouders een heel extra speciale is. ik vond deze documentaire heel interessant: https://www.bnnvara.nl/zembla/artikelen/stiefkind-van-de-rekening Wij hebben in ons samengesteld gezin echt gezorgd dat iedereen zijn eigen plekje heer en eigen tijd, zodat elk stukje van ons samengestelde gezin de ruimte heeft om een “op zich staand stukje” te zijn. Mijn partner en ik met zijn twee, ik met mijn eigen kinderen, mijn partner met zijn kind, het hele gezin bij elkaar. Ik heb expres bepaalde werkdagen gepland op de momenten dat mijn vriend zijn kind er is. Zodat zij ook tijd met zijn twee hebben. En wij benoemen ook naar de kinderen dat je bij ‘houden van’ niet hoeft te kiezen, omdat liefde alleen maar meer en groter wordt als je het met meer mensen deelt. En dan zegt mijn vriend tegen mijn (voorheen jaloerse) zoontje: ‘wat is jouw mama toch lief hé? Wat houden wij allebei veel van jouw mama hè?’ En inmiddels ziet mijn zoontje mijn vriend niet meer als concurrentie, maar als bondgenoot!
Dank je wel voor de documentaire, ik ga deze zeker bekijken. De tip om het 'jaloerse' gedrag positief te benaderen is wel heel behulpzaam! Die ga ik zeker gebruiken. Ik laat inderdaad ook tijd en ruimte voor activiteiten met hun twee. Dat vind ik zelf ook heel belangrijk. Ik weet niet of het meisje al veel besef heeft van de woorden "houden van". Het gevoel zeker en vast, maar ik weet niet of ze me zou begrijpen als ik zeg dat we beiden van papa houden. Eén van haar spelletjes is trouwens ook samen met mij papa zoeken die zich verstopt. Vind ze heerlijk.
Ik herken je situatie helemaal. mijn zoon was drie jaar toen ik mijn vriend leerde kennen. Hij vertoonde hetzelfde gedrag. Mijn vriend had nog zijn eigen appartement en we hebben toen een paar stappen terug gedaan en het langzaam opgebouwd. boek bonusouders van Jesper Juul heeft ons veel inzicht gegeven. Zoon is nu bijna 6 jaar en ze zijn gek op elkaar. Gaat goed komen maar geef het de tijd en heb geduld.
je doet het super! Als ze nog geen besef heeft van de term houden van kan je het nog gooien op lief vinden. Wat is jouw papa lief hè? Ik vind jou en jouw papa ook heel lief, dan kunnen we papa samen lief vinden! Wat ze misschien ook fijn kan vinden is als je aan haar vraagt of ze het fijn vindt om een foto van haar met haar moeder naast haar bed te hebben staan, zodat mama ook altijd een beetje bij haar is. Zo laat je haar merken dat ze vrij is om in haar huis, bij Papa, van haar moeder te houden. Of een kussentje met een foto er op. Mijn kinderen en stiefkind vinden het erg fijn om foto’s van de andere ouder te hebben. En dat mijn vriend en ik zelf niet echt de behoefte voelden om een foto van onze ex-partners te zien hebben we ondergeschikt gemaakt aan dat de kinderen het wel heel fijn vinden. Dat je stiefdochter wel eens bij jullie in bed kruipt, daar zou ik niet te veel van vinden. Laat haar lekker gaan, ze zoekt de warmte en geborgenheid op. Dat is goed voor haar welzijn. Ik denk dat je niet op de bank hoeft te slapen op zo’n moment. Het is ook jouw bed en ook jij heb bestaansrecht! Zorg dat zij zich welkom voelt en dat je goed voor haar bent, geef haar de ruimte, maar neem ook de ruimte die je zelf nodig heb. Het is niet jouw verantwoordelijkheid dat zij jou leuk vindt, het is wel jou verantwoordelijkheid dat jij goed voor haar bent. Dingen groeien dan vanzelf wel.
@Mop81 Wij kunnen jammer genoeg geen stap terug nemen op dat vlak aangezien wij al samenwonen. Wel probeer ik hen zoveel mogelijk ruimte te bieden, maar dat is dus soms best lastig. Ik ga eens nazicht doen naar dat boek, dank je wel voor de tip! @Forumnaam Bedankt voor de lieve woorden en tips! De foto-tip is wel een goeie, al weet ik niet of mijn vriend daar zo staat voor te springen aangezien haar bedje bij ons op de kamer is. Ik weet eerlijk gezegd ook niet goed hoe ik het moet voorstellen. "Hé je kan misschien een foto van kindje met mama ergens plaatsen.." Ik weet ook niet hoe kindje zelf daarop zou reageren, misschien gaat ze mama dan net harder missen? Natuurlijk, wie niet waagt... Ja ik vind het ook prima hoor, dat ze bij papa in bed wil. Ik wil gewoon niet een fout signaal geven, zowel niet naar dochter als naar haar mama. Ik vind het daarom ook niet zo erg om mezelf even aan de kant te zetten voor haar welzijn. Heeft er iemand van jullie misschien ervaring met hun kindje dat bij de ex en nieuwe partner in bed kruipt? Hoe voelt dat? Hoe zorg ik dat niets doe dat mama niet oké zou vinden?
je gaf in een eerder bericht aan dat ze wel eens aangeeft mama te missen. Als ze zoiets weer aangeeft kan je toch tegen haar zeggen: als je het fijn vindt kunnen we wel een foto van mama neerzetten. (Deze hoef je natuurlijk niet perse te laten staan als die kleine er niet is) Verder vraag je: ‘hoe zorg ik ervoor dat ik niets doe dat mama niet oké zou vinden‘ . Dat is iets waar je geen invloed op heb. Sommige ouders vinden namelijk altijd iets om over te mopperen. Je kan wat dat betreft beter dicht bij jezelf blijven en gewoon zorgen dat je niks doet wat niet oké is. Want een stiefmoeder doet in de ogen van een moeder niet heel snel iets goed.
@Forumnaam Oh ja dat is inderdaad een fijn idee! Dat blijf ik dus een jammere zaak vinden.. Ik doe zo hard mijn best om het voor dat meisje zo goed mogelijk te maken. Ze heeft leuk speelgoed, een propere thuis (dat regelmatig ontsmet wordt, corona weet je wel), een eigen bedje met propere lakens en als ze de trap opkan is heel de bovenverdieping voor haar alleen. Uiteraard alle basisbehoeften die voldaan worden. Af en toe een uitstapje naar het park/binnenspeeltuin/bos/... Ik was ook altijd de kleertjes die ze aanhad toen ze kwam en geef die proper weer mee. Snap wat je ik bedoel? Ik doe zo mijn best en wil echt niets doen om de mama te 'triggeren' in ruzie...
Ik ken je gevoel. Ik heb destijds voor mijn stiefzoon mijn kinderen zelf een kamer laten delen zodat hij een kamer voor hem alleen heeft: eigen plekje. Ik heb die hele kamer ingericht in thema wat het binkie leuk vindt, kleertjes gekocht en alles. Heel veel rekening gehouden met alles voor hem en kreeg van zijn moeder niks meet terug als dat ik een heks ben, ik dood mag vallen, zij mij niet hoefde te zien en alles. Was heel pijnlijk en maakte me verdrietig. Ik kreeg toen op een gegeven moment zelfs een punt dat ik naar mijn stiefzoon keek en eigenlijk ook zijn moeder in hem zag dus ik irritatie voelde over zijn moeder richting mijn stiefzoon (ik uitte dit niet) toen ben ik me gaan realiseren dat alle dingen die ik voor mijn stiefzoon doe, ik dat doe VOOR HEM! En voor mijn vriend. Dat ik niet moet hopen op waardering vanuit de moeder van mijn stiefzoon. Zij heeft niet om mij gevraagd. Waardering moet ik halen uit mijzelf en mijn partner. Nu doe ik mijn dingen niet meer voor de waardering van stiefzoon of zijn moeder. Maar voor de waardering vanuit mijzelf en vanuit mijn partner. Als ik weet dat ik goed ben voor die kleine jongen, dan mag iedereen er wat van vinden, maar dan weet ik gewoon dat ik heb gehandeld naar eer en geweten. (En weet je: inmiddels komt moeders hier op de koffie!)
Ja, echt exact wat je zegt. Het kan je echt neerhalen, want het is heel pijnlijk soms. Mij hoeft ze ook niet te zien, en eerlijk gezegd; ik haar ook niet. Maar dat zij boos is op mij, moet ze niet uitwerken op het kind en mijn verzorging naar het kind toe. Tuurlijk is dit grotendeels papa zijn taak, maar ik draag mijn stukje ook bij. Vuile kleertjes worden steevast gewassen voor vertrek, al was het dat ik het met de hand moest wassen en droogblazen met de haardroger wegens tijdsgebrek. Ik wil het dochtertje niet met vuile kleertjes naar haar mama laten gaan. Alle kleine dingetjes die ik doe zijn grotendeels voor het kind zelf. Ik vind het belangrijk dat ze een propere, veilige thuis heeft etc. Dat ze graag bij ons thuis is ook. Ik ben er zeker van dat ik van een mug een olifant maak hoor, maar ik probeer zeer bewust te handelen naar haar mama toe. En dat dan volledig onrechtstreeks want ik heb haar zelfs nog nooit in het echt gezien... Maar ik wil geen dingen doen die achteraf tegen me kunnen gebruikt worden. Hoe hard zij mij ook haat, of hoe boos de mama ook op mij is (ook al heb ik niets gedaan...) ik wil nooit verweten kunnen worden dat ik niet goed ben voor het dochtertje. Gelukkig waardeert mijn vriend en het meisje het wel heel erg. Zeker de warme handdoek als ze uit badje komt. (10min de handdoek in de droger hihi) Ik hoop dat het betert, al weet ik niet hoe ik mij zou voelen moest zij hier op de koffie komen
Hier juist van meet af aan een heel prettige verstandhouding met de moeder van mijn stiefkindjes. Er zijn wel een paar moeilijke periodes geweest (waarin of zij of ik of mijn man veel stress had) maar het is een diepgevoelde intense vriendschap die overheerst. Ook zonder de kinderen gaan we geregeld met z’n tweeën wat doen, lunchen bijv. Was gisteravond nog even op de koffie, gewoon omdat ik in de buurt was. Het kan echt!
Zou dit kunnen in de toekomst dan? Zoals zij nu tegenover mij is. Ik hoor alleen via mijn vriend, haar ex dus, pure haat... Tegen mij zegt ze niets. Ze wil me ook niet zien dusja
It takes two to tango, in sommige gevallen gaat het nooit lukken. Aan mijn kant is het ook haat en nijd, mijn ex-man maakt al bijna negen jaar alleen maar oorlog. Zal wel een egodingetje zijn. Niks aan te doen... Maar ik ben dus dubbelop dankbaar dat het aan de kant van m’n man wél zo mooi is. Een enorme gunfactor en gewoon heel veel liefde voor niet alleen alle kinderen, maar ook voor elkaar. Je kunt niet afdwingen hoe zij zich tot jullie verhoudt. De enige die daar invloed op heeft, is zij zelf. Ik kan je alleen adviseren om zelf ruimdenkend te blijven en de opties open te houden. Soms hebben wonden gewoon een tijd nodig om te helen en komt het toch nog goed. Ik vind je een topper, echt diep respect voor hoe bewust je hier allemaal mee bezig bent. Aan jouw intenties twijfel ik geen seconde!
Het kan zeker wel, maar is afhankelijk van of zij het met de tijd een plekje kan geven en hoe jij je opstelt naar haar toe. Houd jezelf een beetje op de achtergrond en ken je plek. Je bent niet de moeder van het kindje en laat de ex van je vriend ook merken dat je niet die rol over wilt nemen. Geef haar op het moment dat je haar wel een keer ziet een compliment over HAAR kind, bijvoorbeeld: wat is jouw dochter toch een spontaan meisje! (Daarmee laat je horen dat je respect heb voor het feit dat het niet jouw maar háár kind is) Zij moet eerst het vertrouwen krijgen dat jij niet in haar vaarwater gaat zitten. Pas als zij daar vertrouwen in heeft, staat de deur op een kier richting vriendschappelijk contact. probeer niet als eerste doel te hebben dat ze je leuk en goed vindt, maar een mooi eerste doel is dat ze jou tolereert.