Hahaha dan heb ik bijna alles gelezen dus . Khad nog een stuk gemist zie ik . Tja medicijnen krijg je niet voor niets voorgeschreven natuurlijk. Mss eens googlen op welke problemen uw schildklier kan veroorzaken. Er zal al veel duidelijk worden.
Er is al veel gezegd, ik lees echt een verhaal van iemand die zich heel ongelukkig voelt, maar wel beseft dat ze het goed heeft. Ik wil aan bovenstaande tips toevoegen: ga praten met je man. Wat je dwars zit, waarom je je zo voelt, geen verwijten over aankopen/ hypotheken/ huis kopen, maar hij doet wellicht ook dingen omdat hij zich niet begrepen voelt en dan raak je in een cirkel en kom je verder van elkaar af te staan. verder kan je misschien afspreken dat je om de week een dagje naar je ouders gaat en zij een dagje naar jullie komen. Het klinkt alsof je hun echt mist. tenslotte wil ik je aanraden iedere dag even stil te staan en op te schrijven wat wel goed ging. Ging je werk goed, waren de kinderen toch een keertje lief, heb je gezellig met een collega gekletst. En lees dit terug, je zult zien dat je heel veel dingen heel goed doet, die je nu als normaal beschouwd.
De tip hierboven om regelmatig met je ouders af te spreken is ook een hele goede. Gewoon het al even rustig kunnen zitten terwijl zij de kinderen bezighouden doet al veel voor je mentale rust. mijn ouders wonen ook zo een anderhalf uur van ons vandaan, maar we proberen toch elke week even af te spreken. Soms hier, soms daar. Nu met de maatregelen hier (belgie) spreken we vaak af om ergens te wandelen en dan neem ik koffie mee, ook gezellig
Ik zie dat er al veel tips zijn gegeven. Ik wil je alleen nog zeggen dat je man ergens wel gelijk heeft. Nu kan je beter geen huis kopen, aangezien je het zelf nog niet zeker weet. Een huis kopen kan toch veel stress meebrengen en dat heb jij (jullie) nu juist niet nodig. Jullie kunnen eventueel eerst een huis in Rotterdam huren (als jullie echt van plan zijn om te verhuizen).
Waarom slik je niet de medicatie voor je schildklier?! Je krijgt het toch niet voor niets? Als ik iets hier op het forum heb geleerd is dat een verkeerd afgestelde schildklier voor ontzettend veel problemen zorgt, ook mentaal. Hup naar de huisarts of je behandeld arts en begin er weer mee.
Ten eerste zou ik idd naar de ha gaan en je schildklier en alles na laten kijken. Ten tweede je medicatie innemen je hebt ze niet voor niets. Heb je geen hele erge heimwee? Je kids voelen ook spanningen en daar reageren zij ook op. Je darmen kunnen ook reageren op stress. Goede tip van iemand om het weekend ook je bed uit te komen en een vast ritme, ga wat leuks doen met je gezin, nu is veel dicht maar je kan best een wandeling maken en of misschien zit er een speeltuin in de buurt. Succes!
Naast het medische, waarvoor je kennelijk al een diagnose hebt gekregen, zou je misschien ook nog aan andere dingen kunnen denken. Zoals je schrijft, lijkt het - sorry een "armchair diagnose" ook wel een beetje alsof je misschien adhd kunt hebben. Dat komt bij vrouwen/volwassenen heel anders tot uiting dan bij jongetjes. Heeft een van je kinderen bijvoorbeeld een diagnose? Dan zou het zomaar kunnen dat jij ook kenmerken hebt. Hierboven las ik al een aantal suggesties waar je misschien wat aan hebt: in de eerste plaats inderdaad je medicijnen innemen. Ten tweede zorgen voor een vast leefritme. Als je huidige psychologe niet helpt, dan misschien op zoek naar een andere. Het is heel normaal dat je een tijdje moet zoeken naar iemand met wie het klikt. Op basis van jouw verhaal ben ik bang dat je ook een (te) groot deel van de oplossing legt bij terugkeren naar Rotterdam. Ik betwijfel of al je problemen dan ineens de wereld uit zijn. In plaats daarvan zou je misschien kleine stapjes kunnen nemen die je leven in je huidige woonplaats net iets beter maken. Zoals werken aan die vaste baan. Een sport of andere hobby zoeken waarbij je wat mensen ontmoet. Of vrijwilligerswerk gaan doen in je buurt. Opnieuw wat rijlessen nemen zodat je wat zekerder bent en weer de deur uitkomt. Af en toe is een datenight organiseren met je man, zodat jullie in ieder geval weer wat dichter bij elkaar komen. Veel van de dingen die je opnoemt komen we allemaal (ik in ieder geval wel) tegen. Zoals de moeilijkheid om vriendinnen te vinden vanaf je 30e, dat is echt een klassieker. Probeer ook niet teveel het probleem bij anderen te leggen (je man, je (schoon) ouders), maar juist aan jezelf te werken. Je kinderen zijn oud genoeg om wat afspraken te maken. In ruil daarvoor kun je een of twee keer per week wat leuks met ze doen (kan gewoon thuis, samen bakken of een film kijken met popcorn bijvoorbeeld). Volgens je berichtje zit je al een paar jaar in deze situatie. Je moet dan ook niet verwachten dat het van de een op de andere dag allemaal beter wordt. Als iedere dag maar een stukje beter is dan de vorige etc.
Ik denk dat je jezelf vooral echt even een schop onder je hol moet geven, en dat is echt niet lullig bedoeld. Maar ga meer dingen voor jezelf doen, slik je medicijnen, zoek hulp bij je huisarts en neem weer autorijlessen. Zoek uit waar je wel gelukkig van wordt en praten met een psycholoog kan misschien helpen dingen op een rij te zetten. Heb je geen vriendinnen van vroeger? En is het geen idee om leuke dingen met je man te gaan doen?
Een heel warrig verhaal en waarschijnlijk voel jij je net zo warrig in je hoofd.. Ik lees tussen de regels veel angst: Niet naar de dokter durven, niet auto rijden,niet fietsen. Van deze angsten afkomen helpt je al een groot deel op weg. Als je auto rijd kun je zelf op pad,bijv naar Rotterdam. Kun je met de kinderen meer doen. Ga je naar de huisarts kun je geholpen worden met je lichamelijke ongemakken. Daarnaast denk ik dat je een hele negatieve spiraal zit. Dit moet je doorbreken met hulp. Geen zin is geen optie, je hebt kinderen en die hebben jou nodig. Een flinke schop onder je kont (bij wijze van) heb je dus nodig. Klagen lost niks op!! Je zult zelf aanstalten moeten maken, er zijn hulpmogelijkheden genoeg. En neem geen drastische beslissingen nu is mijn advies.
Dat van dat weekend ritme is een hele goede tip kan ik vertellen uit ervaring! Het kost een hoop energie je er toe aan te zetten en soms is eind van de dag je energie er ook compleet door op maar je hebt uiteindelijk dan wel een fijne dag gehad.
Ik raad je aan om in je buurt op zoek te gaan naar netwerkbijeenkomsten. In Amsterdam wordt zóveel georganiseerd door maatschappelijke organisaties, zeker voor moeders. Een maatschappelijk werker zou goed op de hoogte moeten zijn van de mogelijkheden. Een ingang is wellicht het ouderkindcentrum. Dat geeft je al meer mogelijkheid voor contact zonder dat het geforceerd direct een vriendschap hoeft te zijn. Ben je wel volledig open en eerlijk richting je psycholoog? Succes van therapie komt wel van 2 kanten. En als het puur en alleen de klik is die ontbreekt zou ik op zoek gaan naar een ander. Maar je moet wel bereid zijn om iets te willen dóen. Om actief met je gedrag aan de slag te gaan en dingen anders te doen, hoe spannend en lastig ook. Succes!
Hierbij moet je de problemen met de schildklier niet onderschatten. Je kunt een boel willen, maar als je dat niet goed aanpakt, kom je niks met verder met een psycholoog.
Ja goede aanvulling Heb zelf daar geen ervaring mee, maar van wat ik hier lees is dat inderdaad ook een belangrijke eerste stap.
Ik ben vd praktische kant. Denk meer in oplossingen dan in problemen. - koop een e-bakfiets, dan fiets je overal weer naar toe met 2 kinderen. Dat is minder spannend dan op de fiets met een ukkie naast je. - Rijbewijs, neem gewoon wat rijlessen om weer te durven te rijden. - Weekend vrij NS abonnement, kost €31 per mnd, maar dan je in het weekend vrij reizen. En dan krijg je denk ik een gratis kids vrij erbij. Dan kan je in het weekend makkelijker naar je ouders of naar vrienden. Ik gok een uur reizen, nou dat is makkelijk te doen. En ga gerust ook lekker een paar keer alleen. Ff bijtanken. - schrijf je alvast in voor huurwoningen in Rotterdam - verander je huis. Nieuw behangetje, enz. Pak alles aan, wat je irriteert. (De huizenmarkt is heftig, een ander betaalbaar huis vind je niet zo maar) - neem je medicijnen in. En laat je B12 controleren. - neem een hobby buitenshuis, dan heb je een avondje voor jezelf. - zoek een goede oppas. Zodat je samen ff weg kunnen. Anders met de kids naar je ouders, daar de kinderen laten logeren. En jullie nemen een hotel in Rotterdam. Ff tijd voor elkaar. Ik heb ook periodes van down zijn. Nergens zin in. Amper vriendinnen. Maar dan moet je sterk zijn, en toch wat gaan ondernemen. En daarna voel je echt wat beter. Dus kom van die bank af en onderneem! Ooit geleerd bij pijnrevalidatie: Wat kost energie en wat levert energie op. Is dat wel goed in balans? Durf ook te veranderen. En wat vind ik belangrijk? En vooral loslaten.
Wat ik uit je post opmaakt is vooral: Je bent uit je vertrouwde omgeving gehaald met familie en vrienden om je heen. Je sociale contacten. En als je volwassen bent, maak je nu eenmaal niet makkelijk andere vrienden. Dat beeld is erger geworden, omdat je vast zit in je huis in Amsterdam. Je durft niet met de fiets of auto. Daardoor is je wereldje nog kleiner geworden. Met 2 kinderen is ook nog eens je vrijheid ontnomen. Je kan niet altijd doen wat jij zou willen doen. Dan is ook nog een lichamelijk probleem, waardoor je erg moe bent. Dat heeft ook nog eens effect op je liefdesleven. (Kleine kinderen ook hoor, die slurpen energie van je) En het feit dat je man niet ziet, dan met jezelf in de knoop zit. Dan ga je terugdenken aan je tijd in Rotterdam. Maar dat beeld idealiseert je een beetje. Wat heel eerlijk: stap je daar wel op de fiets. Of pak je daar de auto van je ouders? Ook daar is veel veranderd in de tijd. En een betaalbaar huis vinden is een ramp. En dan is er ook nog Corona. Dat beperkt je in je mogelijkheden. En dat alles maakt je een beetje down. Je moet durven om die spiraal waar je nu inzit te doorbreken. Vandaar die post met praktische tips. Durf! Kwestie van gewoon doen. In kleine stapjes..
[QUOTE="Eenkadootje, post: 23343240, member: 73445 Durf! Kwestie van gewoon doen. In kleine stapjes..[/QUOTE] Je hebt zeker goede punten, maar zo simpel is het helaas vaak niet.
Je hebt zeker goede punten, maar zo simpel is het helaas vaak niet.[/QUOTE] Nauurlijk zou de medicatie nemen al 1 grotere en mss zelfs belangrijkste stap zijn waar eigenlijk niet veel voor nodig is e.
Nauurlijk zou de medicatie nemen al 1 grotere en mss zelfs belangrijkste stap zijn waar eigenlijk niet veel voor nodig is e.[/QUOTE] Klopt! Maar helaas is dat nog geen garantie. Hier nog steeds drama met de waardes na bijna 1.5 jaar.
Nauurlijk zou de medicatie nemen al 1 grotere en mss zelfs belangrijkste stap zijn waar eigenlijk niet veel voor nodig is e.[/QUOTE] Neem je medicatie in, en beloon jezelf. En wees realistisch, van 1x innemen ben je niet gelijk beter. Je kan 2 dingen doen: 1. Je gooit het roer om. 2. Je doet niets, maar dan veranderd er ook niets. Aan jouw de keuze.