Kan je misschien uitleggen, zonder dat het herkenbaar wordt, waarom de pleuris uitbreekt? is het de man van een vriendin? Of familie? of of of? Dat maakt het wel wat makkelijker het te begrijpen misschien. En uiteindelijk kan je alleen zelf deze keuze maken, dat kan niemand voor je doen. Hoe lang ben je nu zwanger?
Je kan ook sparren met iemand van het FIOM, die staan er neutraal tegenover immers en kunnen je misschien helpen met alles op een rijtje te zetten voor je
hmm wat een lastige situatie. Ik ben het wel eens met wat al eerder is gezegd; ook ik vind het wel bevreemdend om te denken dat je deze zwangerschap zou afbreken om vervolgens wel via een (duur en heftig!) fertiliteitstraject proberen via een donor zwanger te raken. HEt leven is nu eenmaal helaas niet maakbaar en loopt soms anders dan gedacht, een kind krijgen is helaas geen 'bestelling'. Misschien is het overigens wel een betere situatie voor je kindje om wel een vader te hebben, dan via een donor helemaal geen (bekende) vader. Voor jou kan het eventueel ook nog fijner zijn als je de zorg( al is het maar af en toe ) kan delen. Sowieso dien je het hem te vertellen, het is net zo goed zijn recht om erover te weten. Dat wil niet zeggen dat je deze zwangerschap niet zou mogen beëindigen overigens. Ik lees ook dat het je allemaal toch wat zwaarder valt dan verwacht. Misschien wil je wel überhaupt geen tweede kind en is het gewoon too much om het allemaal in je eentje te doen. Mocht je tot deze conclusie komen dan is dat ook helemaal ok! Geef jezelf de tijd om echt te voelen wat je wil. sterkte!
Wat lastig zeg.. Maar dit kindje is sowieso jouw kindje. Wat hij dan doet met t nieuws moet hij maar uitzoeken. Bedoel je was toch al van plan je 2de kind alleen op te voeden. Maar zoals al eerder werd gezegd zou hier wel over praten met een vriendin o.i.d. zodat diegene met je mee kan denken en steunen
Precies. Met een donor is dit anders. ergens werd ook gezegd dat het voor het kind beter is om een vader te hebben ipv anonieme donor (even afgekort vanuit het bericht) maar dit is echt niet altijd zo. Kindjes van donoren voelen zich vaak juist enorm geliefd doordat ze zo gewenst waren. Maargoed. Als de verwekker van dit kindje er niet op zit te wachten kan hij ongetwijfeld een verklaring tekenen waarin hij aangeeft af te zien van zijn rechten. Maar dit moet wel geregeld worden. Niks zeggen tegen de vader vind ik echt geen optie. Tegenover de vader heel oneerlijk maar ook tegenover het kindje.
Ik ben het wel eens dat een iui traject (of andere vorm) zwaar is. Het heeft bij mij ook maanden en veel verdriet gekost tot ik blijkbaar toch zwanger kon worden. Omdat ik toen doir de eerste abortus dus nog geen kindje had, bracht dit het verdriet weer terug. Met ook de angst nooit meer een kindje te krijgen. Ik denk dan ook zeker dat in geval van zo een keuze TO niet zomaar binnen 4 maanden weer zal starten, maar dat ze het meer over de plannen tot nu had. De (geestelijke) hersteltijd kan je nu nog niet overzien namelijk. Ook eens dat je iemand in vertrouwen zou moeten nemen. Ik heb dat tot mijn grote spijt niet gedurfd toen ik voor de keuze stond. Ik had ook graag gewild dat ik bij zwangerschap toen direct naar de verloskundige was gestuurd, maar dat gebeurde bij ons nog door de huisarts toen. En die was helaas niet zo mededeelzaam over feiten als wanneer hartjes klopoen en andere dingen die ik graag geweten had voor ik de keuze moest maken. Eigenlijk werd er gelijk vanuit gegaan dat ik het niet wilde houden, terwijl ik gewoon kwam omdat het de procedure is als je zwanger bent. (En dat is pas 10 jaar terug, niet 40)
Ik bedoelde dus ook in het ergste geval staat ze er alleen voor maar dat was een keuze die ze al gemaakt had. Als hij idd een omgangsregeling wil voor het kind toch alleen maar fijn dat t zijn/haar vader kent Om snap ook wel dat je m zijn rechten niet kan ontnemen..
Ja maar daar wringt de schoen wel een beetje. Er alleen voor staan is niet zo erg. Een ex die alles frustreert en bijvoorbeeld als soort vergelding alles gaat zitten tegenwerken kan behoorlijk ongelukkig maken. Dus ik zou denk ik wel iets vastleggen waarbij de man compleet afziet van zijn rechten. Wanneer hij nu niets met het kindje te maken zou willen hebben.
Ik ben echt niet tegen abortus. Maar sorry, nu zeg je tegen een kind: ik wil wel een kindje, maar jij hebt niet de juiste papa (waar ik wel mee in bed ben gedoken), dus ik ontneem je jouw leven? Je kan toch niet omdat je iets zal moeten uitleggen aan jouw kind of omdat de pleuris uitbreekt, het leven van een kind wegnemen? Als je denkt dat je dit kind geen goed leven zal kunnen bieden, zou ik misschien meer begrip hebben. Maar dat denk je niet, want je wilt graag nog een kind, je staat op het punt zwanger te worden. Ik denk dat je ten eerste de vader moet inlichten zodat hij ook inspraak heeft. En ten tweede moet denken vanuit het kind!