Ik ben op zoek naar tips, herkenning en moet het ook gewoon ff kwijt. Mijn man heeft vanaf morgen een weekje vrij, dochter is ook vrij van school (afgelopen week ook al) en ik werk op het moment niet. Even vakantie met zn allen. Ik kijk er naar uit om met het gezin dingen te doen maar ook om zelf een beetje op te kunnen laden en eindelijk wat ondersteuning te krijgen want ik ben behoorlijk moe en misselijk door de zwangerschap. Mijn man is een enorme workaholic en heeft erg veel moeite om nee te zeggen tegen werk en zijn vrije tijd met ons te bewaken. Afgelopen week zegt ie nog: nou, ik heb echt alles afgemaakt en vrij gehouden, ik ben zó toe aan vakantie. Gisteren was het: ja, ik ga denk ik toch nog één subsidieaanvraag schrijven (wetenschap) want dat kan ik eigenlijk niet laten liggen en het kost maar 2 ochtenden werk in de vakantie. Ik zei niks, maar dacht: daar gaan we weer. En nu komt ie net ff koffie pakken (werkt deels thuis) en zegt: ik heb denk ik nog 1 ochtend nodig in de vakantie om de lopende dingen af te ronden. Dus ik vraag: komt die ochtend dan bovenop de twee ochtenden die je wil besteden aan je subsidieaanvraag? Is ie meteen pissig: jij loopt ook altijd te zeuren dat ik teveel doe, ik heb het druk, je moet begrip hebben, bla bla bla.... Ik word er gewoon zó moe van. Zo gaat het bij iedere vakantie. Eind van het liedje is dat hij alsnog minimaal 2 vakantiedagen zit te werken en ik de kinderen bezig houdt. Wat ik normaal ook alle dagen doe en ook vaak (een deel van) het weekend want hij werkt gewoon heel veel. Deels gaat het me om de verdeling (wanneer heb ik vakantie?) Maar eigenlijk nog meer om het gemak waarmee hij zich onze gezinstijd toegeigent. Het gaat niet in overleg, hij deelt het mee. Heeft ook sterk te maken met zijn ass, dit issue is een vast patroon in onze relatie. Met praten op een rustig moment ziet hij het in, belooft beterschap en bij de volgende vakantie belanden we weer in hetzelfde stramien. Ik weet gewoon ff niet meer wat ik hiermee moet. Edit: en wat ook niet meewerkt is dat ie zo flexibel is als een baksteen. Ik heb al vaker voorgesteld dat ie dan in de middag even wat uurtjes gaat werken. Zoon doet nog een middagdutje, dochter kan zelfstandig spelen of mag een filmpje kijken. Dan is het minder belastend voor mij en kunnen we in de ochtend als gezin nog wat leuks doen. Maar nee, in de ochtend kan hij zich het beste concentreren dus het moet dan. En dat komt er in de praktijk op neer dat ie rustig opstart (want hey, het is wél vakantie) om 9u begint en als de afspraak is tot 13u, dan wordt het 9 van de 10 keer uiteindelijk 15u. Want hij zat er net lekker in... Dan is de dag praktisch voorbij, kinderen zijn al te gaar om nog iets te gaan ondernemen.
Ik zou zelf dingen ondernemen. Én ook dagen zeggen dat jij weg bent. Dus hoi maandag ben ik heel de dag weg. (Zonder kinderen!) Als hij zo laks met jou omgaat zou ik dat zeker een aantal keer terug doen. Praten helpt blijkbaar niet.
Ik vraag me af wat er in het weekend gebeurt steekt die dan wel energie in jou en de kinderen? Als dat zo is voelt het werk mischien voor hem zo belangrijk juist door zijn ass dat het helemaal loslaten bijna geen mogelijkheid is en hij dan in de vakantie erg onzeker en gestrest word over werk?
Oeps... schuldig... Ik werk ook vaak nog een stuk in vakantie of vrije tijd. Het is heerlijk om gewoon ongestoord kilometers te kunnen maken. En mijn promotor kon dan rustig toch dingen verwachten. Belde me midden in de vakantie dat er nù iets nodig was. En nu ik geen onderzoek meer doe, ligt er vaak nog wel wat administratie, vakliteratuur, noem maar op. Wetenschappelijk werk laat zich ook slecht plannen qua hoeveel tijd je nodig hebt. een script kloppend krijgen, een probleem in je data, een vraag die je beantwoordt en 3 vragen oproept... dat is hoe het gaat.
Ik ken maar een paar gevallen van ass en als er daarbij een wijziging in de planning komt (of de pindakaas op een andere plank in dezelfde kast staat) dat de rest van de dag afgeschreven kan worden. In de vakantie ineens gaan werken is daarbij echt een no-go. Afwijking in verwachtingspatroon is per direct kortsluiting. Ik zou in jouw geval dan inderdaad de avond voorstellen. Scherp of niet scherp, je hebt dan allicht 3 avonden nodig wat je in 2 ochtenden kan worst case 4 avonden. Dus voor de volgende vakantie. Prima als je ineens bedenkt dat je nog iets moet of wilt doen, maar dan van 19:00-23:00 (of 20:00-24:00 net wat uitkomt). Zijn houvast is werk allicht, maar houvast van de kinderen is hem o.a.. Zij stellen zich in op een vakantie samen, papa niet werken. Hoe zou het op zijn dak vallen als jij bijv ineens 2 ochtenden de kuienlatten neemt en hem met de kinderen laat en dan tot 15:00, tja liep iets uit? Dat is een rot gevoel, vermoedelijk waar hij de hele dag last van heeft, zo voelen de kinderen zich ongetwijfeld ook en jij in elk geval als hij besluit ineens te gaan werken op t meest onhandige tijdslot. Het is toch ook niet eerlijk dat met hem rekening gehouden moet worden qua verwachtingen etc en vervolgens niet met de verwachtingen van de rest van het gezin? Gelijke monniken, gelijke kappen. ASS is daarin geen excuus, hij is vrijgesteld van arbeid gedurende de vakantie, vrijwillig gaan werken is dan in te plannen en dan is werken in de avond een prima alternatief en dan doet hij er maar 4 avonden over ofzo. Niemand die daar last van heeft. Hooguit hijzelf omdat hij zich ergert aan zn scherpte maar allicht is dat een motivatie om maar wat minder te werken dan in de vakantie. In de avond werken geeft hetzelfde resultaat maar tast niemands verwachtingspatroon aan, wel zo eerlijk. Ik werk ook geregeld in de vakantie of duik de studieboeken in. Dochter ligt te slapen en mn man gaat gamen. Of mn man heeft een of ander game event en ik duik achter mn naaimachine aan de eettafel. En ik heb analytisch werk, in de avond is dat veelal geen pretje om te doen en ben je 3 uur bezig wat je in een uurtje kan. Tja mijn keuze om dan te gaan werken, kan het ook laten tenslotte.
En wat vindt jouw thuisfront hiervan? Hoe geef jij dit aan? Overleg je t of deel je het mede? En wat zou je doen als je partner t er niet mee eens is?
Ja mijn man doet ook wetenschappelijk onderzoek en dat is ook mijn ervaring. Het is ook lastig plannen. Het is al regelmatig voorgekomen dat hij zelfs terwijl we op vakantie waren een dag aan het werk moest. Ja, baal er dan wel van, maar het hoort erbij. Het is ook door zijn werk dat ik de luxe heb om thuis te kunnen blijven met de kinderen nu en dus neem ik dat soort dingen voor lief.
De volgende keer zou ik het anders brengen. Vanuit je Ik. Iets van: Dat vind ik heel erg jammer. We hebben vakantie en ik wilde samen zijn met ons gezin. Ik wordt er erg verdrietig van dat nu ineens de plannen worden omgedraaid . Misschien dat zoiets ook helpt. Of duidelijk aangeven dat je niet wil dat hij gaat werken.dan wordt het maar een keer knallende ruzie
Ik ben een heel naar mens in zulke dingen om eerlijk te zijn. Als praten echt niet zou helpen en ik het constant zou proberen maar 0 op request krijg dan zou ik op ten duur een tas voor hem pakken en zeggen dat hij dan maar lekker op zijn werk moet gaan wonen als hij toch geen tijd met mij en de kinderen wil doorbrengen. Gelukkig heb ik dat zelf niet want mijn man werk keihard voor ons maar vakantie = voor ons. En dan komen zelfs de kinderen eerst en daarna ik pas.
Dat is wisselend. Ik denk dat hij in 70-80% van de weekenden ook werkt, soms een dag(deel) soms het hele weekend als hij een deadline heeft of congres. Als ie helemaal niet werkt in een weekend dan wil ie ook graag tijd voor zichzelf (uitslapen, gamen) en dat snap ik en vind ik prima. Dan verdelen we het en kan ik ook uitslapen of iets voor mezelf doen. Maar vooral de tijd als gezin daar moet ik altijd zo om bedelen voor mijn gevoel. En met iedere werkafspraak die er toch weer tussendoor komt voelt het alsof zijn werk belangrijker is dan ons gezin. Ook de manier waarop het het altijd zegt: " ja maar, dit is BELANGRIJK"...
Maar wat vind jouw thuisfront hier dan van? Hoe stem je het af? En zeg je ook wel eens nee tegen werkdingen omdat je een afspraak met je gezin hebt? Ik weet dat wetenschap geen 9 tot 5 baan is. Er zijn ook congressen, overleggen, deadlines. Hij werkt ook avonden, weekenden, ook nog deels als arts met diensten. Ik ondersteun hem daarin gigantisch. Zelfs zoveel dat ik mijn werk als verloskundige daarvoor heb opgegeven en bezig ben met een opleiding tot lactatiekundige zodat ik straks wél die 9 tot 5 baan heb. Dat is echt omdat ons gezin (en onze relatie) niet meer goed functioneerde met 2 onregelmatige banen en ik weet dat hij leeft voor zijn werk. Ik houd ook ontzettend van mijn werk als verloskundige maar heb ervoor gekozen me een aantal jaren aan te passen aan wat ons gezin nodig heeft. In dat licht vind ik dat hij zich in een weekje vakantie ook eens aan mag passen aan ons gezin.
Mijn man werkt ook in de wetenschap, en 2-3 dagen werken in een weekje vakantie is hier niks... Vakantie betekent bij hem ‘eindelijk tijd voor mijn eigen onderzoek!’ Ik plan iets gezamenlijks, en verder gaat hij maar gewoon z’n gang. Zo gaat het al 21 jaar, dus ik ben het inmiddels wel gewend.
Waarschijnlijk roep ik dat over 5 jaar ook, ik weet wel dat ie daarin nooit veranderen zal. Maar wanneer mijn kinderen iets groter zijn en de leeftijd van jouw kinderen hebben lijkt me dat toch weer anders. Mijn dagen zijn op het moment best pittig met een peuter en kleuter en zwanger. Dus voor nu vind ik het niet oké als ie maar zijn gang gaat.
Ja, en je vrouw en kinderen dus niet... Vraag of zijn baan belangrijker is dan zijn gezin. En inderdaad hem met de kinderen alleen laten en zelf lekker naar een vriendin toe ofzo. Vakantie is vakantie. Maar de baas komt ook naar hem toe omdat ze weten dat hij toch wel ja zegt. Krijgt hij wel de overuren?
Mijn man werkt ook veel, veel overuren etc. Soms ook in vakanties. Ik zit er niet mee. Mijn vader had gemiddeld 70-urige werkweken, kwam doordeweeks soms ook niet thuis, omdat hij best veel reistijd had, vertrok anders om 6 uur en kwam rond 8 uur of half 9 thuis. Veel op zakenreis en op vakantie gingen we ook nog al eens fabrieken en bedrijven van zijn branche bezoeken of belde hij met zijn werk. Ik ben niet anders gewend, dus met mijn man vind ik het wel meevallen. Daarnaast doe ik gewoon net zo makkelijk mijn eigen ding, alleen of met de kinderen, ik ga het hele land door. Ik denk dat het gewoon scheelt dat ik dit gewend ben en het bij mijn moeder zag. Verder kunnen we prima leven van het geld dat het oplevert en er blijven nog genoeg vrije dagen over in het jaar om samen wat te ondernemen. Iedereen ervaart het weer anders.
Heel herkenbaar!!! Vrije dagen of vakantie opnemen en dan alsnog aan het werk gaan, weekenden idem. in het begin veel strijd om gehad maar inmiddels ben ik het gewend. Nu met Corona heb ik er wel meer moeite mee omdat ik weinig buitenshuis kan ondernemen. Wat ik nu echt niet meer wil is dat hij dan beneden gaat werken. Dan moet je ook echt uit het zicht en ga je maar boven werken.
Ik heb zelf ook jarenlang als onderzoeker gewerkt (eerst als promovendus en daarna bij een bedrijf) en ik vind het echt een onzin argument om te zeggen dat onderzoek zich niet laat plannen. Sterker nog, Ik vind juist dat je meer vrijheid hebt dan bij menig andere functies en dat je dus ook wel best goed zelf je tijd kan indelen. Als mijn man onverwachts nog moet werken in weekenden of in vakantie probeert hij dat toch ook wel vooral te doen als kinderen slapen (mijn werk is hee flexibel en laat zich heel goed plannen). Ik vind dit gedrag wat je beschrijft eerder passen bij de dynamiek die je vaak ziet als eentje niet werkt en de ander wel. Langzaamaan ontstaat dan een situatie waarbij degene die werkt altijd het argument gebruikt Ja maar er ligt nog veel werk en dus moet ik dat meteen doen wanneer het mij het beste uitkomt. Terwijl realistisch gezien, als je beiden zou moeten werken, je je beiden aan een heel strakke planning moet houden want het is natuurlijk onmogelijk om op het laatste moment in de vakantie toch nog veel te gaan werken als je eigenlijk ingepland was om voor de kinderen te zorgen die dag. Dat gezegd hebbende, vroeg ik me af: Heb jij het over elke vakantie? Er zijn 12 weken vakantie voor Scholen per jaar en je kan niet verwachten dat je man Al die weken vrij gaat nemen of kan nemen. Gebruikelijker is 5 a 6 weken vakantie opnemen prr jaar En in die weken zou ik dan ook echt verlangen dat je man het werk helemaal stopzet. Andere optie is natuurlijk om die weken wat uit te smeren zodat hij wel elke vakantie deels werkt en deels vrij is zoals dat eigenlijk nu gebeurt. Daarnaast zou ik ook gewoon wat meer inzet van hem verlangen. Zelf lekker gaan uitslapen elke dag in de vakantie slaat als je het mij vraagt nergens op als je kleine kinderen hebt. Dan hoor je dat eerlijk te verdelen.
Nou... Mijn man is wetenschapper en hij heeft/zorgt toch wel echt voor vakantie en vrije tijd met ons. Ja, uiteraard vraagt dat planning en soms extra werk ervoor of erna maar hij wil wel degelijk ook echt even afschakelen en quality-time met zijn gezin. Ook een baas/projectleider/klant of wie dan ook zal begrijpen dat vakantie/vrije tijd er is om goed te blijven presteren. Zelf hebben ze ook wel eens vrij of vakantie neem ik aan.
Ja dat wel, hij verdient ook ruim. Meer dan we nodig hebben, zelfs nu ik niet werk. Da's ook altijd zijn vaste argument: maar ik verdien het meest. En dan zeg ik dat ik met liefde wat minder geld op de rekening zou hebben als hij daarmee vaker thuis was.