Ik heb hem voorzichtig ingevuld 27. Mijn terug naar normaal en niet meer overprikkeld zijn is gelezen. Of gewoon even geen gezeur horen zien of voelen. Vrienden wat is dat (schaam me wel hier om) Heb kennissen geeen echt roddel vriendin die mij begrijpt. Al mijn jeugd vriendinnetjes heb ik achter gelaten na dat ik hier heen moest verhuizen. Heb het geprobeerd maar lukt niet heb geen klik en ben raar. Grapjes snap ik niet altijd. Maar ik ben wel een groepjes mens kan helemaal opleven en genieten. Maar daarna rust en even niet. En ben goed met ordenen op werk, maar thuis ben ik een kip zonder hoofd. Schoonmaken zal wel, rooster hielp tot man alles overnam en mijn dag taak verwisselde. Verhuizen ging oké omdat man alles inpakte en ik alleen hoefde te sjouwen. Dus ja wat het is is het herkenbaar?
Yep herkenbaar hihi. Mijn ouders vragen zich wel eens af hoe ik als huishoudelijke hulp bij cliënten goed kan werken. En thuis snel overprikkeld ben
Mijn man scoorde 32 Verbaast me niets.. hij ging ook in discussie over de betekenis van de stellingen, neemt alles altijd zo letterlijk en overanalyseert graag Ik weet t niet hoor, ik herken er veel van maar ben ook hoogsensitief en mogelijk hoogbegaafd en ik herken ook kenmerken van add/adhd bij mezelf. Lastig, al die labeltjes waarvan de kenmerken ook overlappen. Wat is nou wat he.
Zo hebben wij het ook gedaan. Enkel onze directe familie (ouders, broer/ zussen) mijn man is enig kind dus van zijn kant geen broers of zussen. Klein, besloten feest. Het was een super mooie dag en echt van kunnen genieten. Bewust daarvoor gekozen, want met een groot trouwfeest was ik op geweest van de zenuwen, slaapgebrek en prikkels denk ik.
Dit is ook dé omschrijving van mijn vriend. Hij heeft dus ook ASS (PDD-NOS). Ik heb ook ASS, ook PDD-NOS. En voor mij zit het hem ook in de prikkelverwerking. Wat ik hier al een aantal keer terug las. Altijd aan staan. Tot in de oneindigheid vooruit denken. Gesprekken keer op keer analyseren. En altijd aan staan. Vaak een vol hoofd en dus soms snel overprikkeld. Het vetgedrukte is dus ook precies mijn vriend. Hij communiceert daarnaast amper. Dus hij is enorm lastig te peilen. En inderdaad, niet zien wat er moet gebeuren. Dus hij denkt vaak stap voor stap. Wat soms echt voor mij ook goed zou zijn. Maar als er iets moet gebeuren en optie A is voor de korte termijn de meest logische optie. Maar voor de langere termijn is juist optie B beter, die op korte termijn onlogisch lijkt. Dan kiest hij altijd optie A. Mijn argumenten voor optie B willen er dan echt niet in. Dus ik moet continu afwegen of ik met mijn keuze voor optie B niet te ver doordraaf en A toch beter is, of dat hij niet ver genoeg vooruit kan denken om te zien dat we inderdaad optie B moeten hebben.
Over die online vragenlijsten: Ik heb van het autisme centrum begrepen dat die lijsten weinig tot niks zeggen. De meeste mensen scoren bij die lijsten hoog, zelfs als er niks aan de hand is. Dus aan de hand van de score van die lijsten gaan denken aan ass? Niet doen. Er komt zoveel meer kijken bij een diagnose . Dagen van vragenlijsten, testen en gesprekken. En met dat alles bij elkaar kunnen ze pas een diagnose stellen. Dus tip: laat die vragenlijsten links liggen, het voegt niks toe.
Klopt heb ik bij zoon ook gezien. Maar ik wil wel die stap gaan nemen. Hoe meer ik erover denk, hoe meer me dingen invallen
Ik denk dat de meesten hier dat ook wel begrijpen... Ik heb ook nooit een diagnose gehad, heb daar ook geen behoefte meer aan.. Maar ben vrijwel zeker dat het wel ass is.. of hsp.. of een combinatie daarvan. Het maakt verder ook niet uit, maar stukje herkenning vinden is fijn.
Ik zou het wel fijn vinden op zich dr diagnose. Er werd jaren wel vanalles gezegd over mijn depressies, burn-out, postnatale depressie enz Maar nu ben ik bv opbouwend aan het werk na mijn operatie. Vele cliënten zeiden, je moet echt terugkomen en nu krijg ik van meerdere nee sorry , je bent er te lang uitgeweest. En ik houdt liever de huidige hulp. Het ligt niet aan mij persoonlijk zeggen ze. Maar ik trek me dit echt persoonlijk aan. En ben er echt kapot van Ik heb gewoon ook veel zorgen vooral om zoon. Heb een vast contract maar wordt wel bang
Begrijp ik hoor! Ik had het ook fijn gevonden als er een diagnose was gesteld als kind zijnde... ik heb me zo vaak anders en buitengesloten gevoeld... maar nu ik ouder ben heb ik er niet meer zo'n behoefte aan. Bij ons zoontje zijn we er wel alert op. Zodar, indien nodig, we er op tijd bij zijn. Denk ook wel dat het uitmaakt in welke mate iemand het heeft.
Hihi begrijp jou ook. Denk ook meer dat omdat ik alleenstaande mama ben en Maar van mijn ouders hoorde, je hebt meer vriendinnen nodig. Dat je denkt Mmmm. Ik vind dat niet makkelijk. Ze leiden zo'n ander leven
Een vriendin van mij heeft de diagnose gekregen (en ik moet zeggen dat ik ook dingen herken). Maar wat is nu het verschil met hoogsensitiviteit? Want de symptomen overlappen, maar er ligt iets anders aan ten grondslag. Waar zit het verschil? Hoe merk je dit?
Voor diegene die een officiële diagnose hebben; waar en door wie is deze gesteld? Bij een autisme-centrum, GGZ, een reguliere psycholoog etc? Ik zoek naar een goede plek, waar men ook kennis heeft over en ervaring heeft met vrouwen met ass, in Zuid-Holland om een diagnostisch traject in te gaan.
Dit vind ik dus ook heel lastig. Jaren geleden mezelf de hsp-sticker opgeplakt. Maar ik reageer bijvoorbeeld heel heftig op grote veranderingen, hoe positief deze ook zijn. En zo zijn er nog wel een paar dingen die mij doen twijfelen of het geen ass is. Maar de scheidslijn is m.i. erg dun en de overlap best groot.
Ik scoor 43 Ik heb een paar jaar geleden aangegeven dat ik niks kon met cognitieve therapie omdat ik niet zoals de anderen kon aangeven waarom ik bepaalde gevoelens kreeg bij bepaalde situaties. De anderen hadden altijd wel gedachten die hun in de weg stonden. Bij mij waren die gedachten er meestal niet. Toen heb ik aangegeven dat er misschien een andere reden zou kunnen zijn voor die gevoelens (ass ook bij naam genoemd). Bijvoorbeeld angst bij drukte of onverwachte situaties (ik heb tijd nodig om op onverwachte situaties te reageren). Maar ik kreeg het niet voor elkaar om daar beter naar te laten kijken. In plaats daarvan heb ik het geprobeerd in te vullen aan de hand van hun beeld. Maar dat voelde niet eigen. Ik weet niet of ik een onderzoek wil opstarten. Mijn verleden maakt het denk ik wat te ingewikkeld om zo zeker mogelijk te zijn over het waarom ik tegen dingen aan blijf lopen. Ik dacht dat het in de familie zat. Maar het duidelijkste voorbeeld die daadwerkelijk een diagnose heeft had zuurstof tekort (weet ik sinds kort). Bij mijn moeder heb ik vermoedens, maar zij heeft nooit een diagnose gekregen. Bij anderen heb ik ook vraagtekens. Maar niks is zeker genoeg om op voort te borduren.