Mijn man is heel ongelukkig op zijn werk.. hij wil al jaren iets anders maar hij heeft bijna geen diploma’s. Hij is vrachtwagenchauffeur, maakt weken van 70uur en heeft daardoor een erg leuk salaris. En daar leven we ook na.. nu heb ik al vaker aangegeven dat ik graag full time zou willen werken, en dat hij desnoods 3 dagen gaat werken. Maar hij is heel ouderwets en vindt dat hij als man fulltime moet werken en ons moet onderhouden... dat ga ik er echt niet meer uit krijgen. Om helemaal te stoppen en een opleiding te gaan doen lukt financieel ook niet, en hij weet gewoon niet goed wat hij wil. als chauffeur werkt hij onregelmatig en dat vind hij erg fijn, maar hij is erg ongelukkig bij de gedachte dat hij dit nog 30 jaar moet doen.. hij is alleen echt een klager en geen doorpakker.. hij kan moeilijk uit die spiraal komen en klaagt enorm over zijn werk met tegenzin te moeten doen.. hij moet een omslag gaan maken en ik wil hem daar graag bij helpen maar ik moet wel met een concreet plan komen anders gaat er niks gebeuren. iemand suggesties? Wellicht een stap die we kunnen nemen?
Ik zou hem toch echt stimuleren om te gaan solliciteren op een baan in de regelmaat voor bv drie dagen, zodat hij daarnaast een opleiding kan gaan doen. Als jij dan ondertussen fulltime werkt dan lijkt het me een win win situatie.
Heel bot gezegd een schop onder z’n kont geven? Wel klagen en niks willen dan veranderd er niks natuurlijk. Er zijn ook genoeg banen waarbij je intern kunt leren. Met een vrachtwagen rijbewijs kun je leren voor ambulance, berging, anwb misschien iets voor hem? Speciaal transport, iets op de weg zoals Rijkswaterstaat, of in de bouw als een graafmachine oid?
Misschien een keer naar een job coach? Op papier zetten wat hij leuk vind om te doen, wat zijn z'n kwaliteiten, waar wordt hij wel echt gelukkig van. Durf ook buiten de gebaande paden te kijken. Er zijn veel tekorten in personeel in verschillende werkvelden. Ook trajecten voor zij instromers, dus laat je niet afschrikken door de lijst aan 'eisen' bij een vacature. Er is vaak wel meer mogelijk. En samen bedenken wat jullie zouden willen inleveren mocht zijn salaris minder worden. Zet concreet jullie uitgaven op papier. Wat hebben we echt nodig en aan de hand daarvan een 'minimum' salaris berekenen. Zal misschien een hele omschakeling zijn maar zo ongelukkig op je werk en zoveel van huis lijkt me ook niks. Luxe inleveren is vaak wel een ding wat veel mensen tegenhoud om het roer te durven omgooien. Bedoel ik zonder vooroordeel. En als hij niks wil dan zou ik snel klaar met het gezeur zijn . Ik vind klagen echt niet erg maar als het structureel om hetzelfde gaat zonder te willen veranderen, dat trek ik zelf nooit zo goed.
Ik snap het denk ik niet goed, juist om vrachtwagenchauffeurs zitten ze toch overal te springen? Persoonlijk zou ik hem stimuleren om toch te solliciteren op verschillende vacatures. Hij kan dan aangeven dat hij geen diploma's heeft, maar wel heel veel ervaring als chauffeur heeft. Wedden dat er echt wel een bedrijf hapt? Waarschijnlijk met de mogelijkheid om bepaalde certificaten alsnog te halen. Ik zeg altijd: ze komen niet bij je aanbellen met die nieuwe baan, je moet er wel iets voor doen! En je man met zichzelf dus echt een schop onder z'n kont geven. Of wil hij juist iets anders gaan doen?
Iets anders in de transportsector zoeken of een andere werkgever? Gaat het om de werkgever of het vak zelf? Er zijn meerdere soorten banen buiten vrachtwagenchauffeur in de transport. Wellicht kan hij daarin rondkijken? En verder moet hij wel verandering willen, alleen klagen en niets oppakken brengt hem niet verder. Verandering komt niet vanzelf.
Kan hij misschien mensen gaan opleiden binnen het bedrijf? Of misschien 1 dagje planning doen. Of speciaal vervoer? Hij zou intern met iemand kunnen praten en kijken of er opties zijn.
Herkenbaar. Ik heb gezegd: of je stopt nu met klagen of je doet er iets aan. Ik hoop dat jouw man wel assertiever is. Ik heb t opgegeven wegens gebrek aan doorzettingsvermogen want hij vindt ook snel iets niet leuk qua vacatures en wil wel zich laten omscholen maar 'ik kan t toch niet' Netwerkgesprekken, helpen met vacatures zoeken, open dagen bezocht van opleidingen en uiteindelijk moet hij het doen, niet ik. Ik was de job coach voor hem maar ben afgehaakt. Hij heeft welgeteld 1x gesolliciteerd op een fuctie die echt bij hem pastte maar helaas was het vervuld al. Hij is gewoon iemand die vrij onzeker is en moeite met verandering. Denkt eerder: ik kan het niet. (Behalve met klussen helaas dan denkt hij dat hij het kan en raffelt ie t af of weigert hij te meten )
klopt. Er is een vergrijzing. Maar als je het niet meer leuk vind houd het op. Ik zou heel simpel zijn. Of je gaat wat anders zoeken, uitzoeken wat je wilt. Of ik wil er niks meer over horen. Doe ik bij mijn man ook altijd want dat gezeik ben ik gauw klaar mee.
Mijn man heeft ook alleen chauffeurspapier, wilde dit ook niet voor altijd. Hij is met zn baas gaan praten en zo via een omweg op kantoor beland. Als ware intern opgeleid, inmiddels kent hij het bedrijf van binnen en buiten en is het salaris alleen maar beter geworden. Zou zo baad hiervoor open staan? Of misschien toch een andere baas zoeken? Mijn man deed eerst koerierswerk wat hij vreselijk vond. Later reed hij producten naar bakkers, dit beviel veel beter! Vaste klanten, praatje met de bakkers etc. Ook minder geklaag tussen collega s onderling verhoogd de werksfeer wel.
hij wil het liefst weg uit de transport. Maar ook geen kantoorbaan. rijkswaterstaat heeft hij weleens geprobeerd maar is toen niks geworden.. en daar is weinig werk te vinden.. Zijn allergrootste wens zou op de ambulance zijn.. maar dan moet je (bij voorkeur) ervaring in de zorg hebben.. en die heeft hij niet.. en ook al staat er bij voorkeur, hij komt nooit door de brievenronde omdat ze dan de voorkeur geven aan iemand met ervaring in de zorg.. hij heeft al aantal keer gevraagd wat hij dan zou kunnen doen om die ervaring op te doen en dat is dan bijvoorbeeld bij huisartsenpost rijden.. dus daar ook al keer gesolliciteerd om in de weekenden daar te rijden, maar ook daar moet je ervaring in de zorg hebben.. hij komt daar gewoon niet doorheen.. En hij weet dus niet wat hij anders wil doen.. bij voorkeur onregelmatige diensten, niet op kantoor of in een fabriek ofzo...
Oh dan snap ik het beter! Denk dat het vooral zaak is na te denken wat hij dan wel zou willen doen. Wat vind hij leuk aan vrachtwagenchauffeur zijn? Wat niet? Waar wordt hij enthousiast van? Dat kan hij al eens oefenen door vacatures te bekijken. De ene zal je erg aanstaan, de andere niet. Waarom de ene wel en de andere niet? Dan krijgt hij voor zichzelf een beter beeld waar hij naar op zoek is. Ik weet dat vorig jaar vanuit de overheid voor iedereen gratis loopbaanadvies beschikbaar is gekomen. Ik weet niet of hoe het nu nog mogelijk is om daar van gebruik te maken. Daar zouden jullie eens achteraan kunnen gaan. Zou je toevallig in Limburg wonen, dan is er vanuit de provincie ook een initiatief, compleet gratis. Maar het is vooral belangrijk dat hij er zelf mee aan de slag gaat. Ik geef je even als voorbeeld mijn man. Werkte 11 jaar voor dezelfde werkgever, voor een belachelijk laag loon. Hij wilde niet van mij horen dat hij daar weg moest gaan, wel zeuren dat het verschrikkelijk was, maar geen actie... hij durfde gewoon niet. Tot hij een keer ziek werd, 3 weken uit de running. Het bedrijf had een hele rare regeling, waarin hij gewoon niet betaald werd voor die dagen. Bam, opeens 3/4 minder inkomen in een maand. Toen gingen zijn ogen open, dat was hij dus waard voor het bedrijf na 11 jaar. En wat als hij écht ziek werd? Toen heeft iets anders gevonden, waar hij trouwens niet aan de eisen voldeed (mbo gedaan, vroegen hbo) en daar werkt hij nu al weer jaren... soms moet je durven een risico te nemen.
Je man is ongelukkig, wil al jaren iets anders en komt niet verder dan klagen. Nu ga jij aan het werk voor hem en jij moet het plan bedenken. Vervolgens heb je een plan (jij fulltime en hij 3 dagen werken + studeren) en dat wil hij vervolgens niet en keurt het af. Tja.... daar zou ik snel klaar mee zijn. Dit lijkt me toch niet de bedoeling. Hij moet uit de klaagmodus komen en eventueel met behulp van een coach gaan switchen. Hij moet zelf in beweging komen. Jij kan hem daar dan vervolgens in steunen, niet andersom. Als hij dat niet wil dan moet hij stoppen met klagen.
Het is ook wel heel makkelijk gezegd hier vind ik, dat hij dan maar het probleem moet aanpakken en anders niet moet zeuren.. Alsof dat zo gemakkelijk is. Dat is het niet altijd... Ik zou hem wel blijven stimuleren om wat anders te zoeken, te kijken wat voor vacatures hem aanspreken en te solliciteren. Maar hij moet het zelf doen en willen.
70 uur. Dat is bijna 2x fulltime wat hij alleen al draait. Mijn vriend komt uit het magazijn (heftruck) en is een rijopleiding gaan doen via een uzb om vrachtwagenchauffeur te worden. Hij werkt nu zo'n 55 uur gemiddeld per week. In het magazijn was hij ongelukkig. Nu klaagt hij nog wel eens. Maar ik merk aan zijn gedrag dat hij een stuk gelukkiger is. Met een groot rijbewijs kan je verschillende dingen doen. Misschien zijn dit teveel uren voor hem. En zou hij op een andere plek met minder uren gelukkiger zijn. Ik kan mij indenken dat je na zoveel uren werk gewoon geen puf meer hebt om na te denken over iets anders. En dat de lol er ook wel van af gaat als je tot ver over je tandvlees moet werken. Ik zou dus eerst kijken of het haalbaar is om ergens minder uren te draaien. Zodat er ook weer ruimte komt om verder te gaan kijken. Misschien verlicht het draaien van minder extreme uren al genoeg om er weer plezier in te gaan krijgen. Respect hoor, het draaien van zoveel uren. Waar haal je dan de tijd vandaan om zelf nog te leven?
Ik krijg vooral het idee dat hij niet wat hij wil behalve iets heel anders dan de huidige branche. Zoals eerder door anderen is geopperd zouden gesprekken met een loopbaanadviseur de eerste stap kunnen zijn. Dat zou ik dus doen als ik hem was. Anders komt hij hier niet uit.
Helemaal eens! Ik vind een aantal reacties hier vrij hard. Tuurlijk is het enorm eng om een vaste baan op te geven (het zijn wel je inkomsten...), ook al is het één waar je niet gelukkig in bent. Het feit dat je niet ergens anders in geschoold bent, moet de drempel nog vele malen hoger maken om iets anders te zoeken. “Gewoon doen en anders niet zeuren” vind ik persoonlijk niet ok in een verhaal als dit. @ TS, ik zie adviezen over een loopbaancoach voorbij komen en denk dat dat een goede stap voor jullie is. Ontdekken wat de mogelijkheden zijn. Succes! Ik hoop dat hij een nieuwe baan mag vinden waar hij gelukkiger in is