Ik kan je alleen maar helpen hopen meis, weet hoe KUT t voelt die onzekerheid. Weet wel vanuit onze ervaring, ze zijn stronteigenwijs en moeten en zullen herstellen omdát ze vertikken iets in te leveren. Met revalidatie is die vastberadenheid wel verdraaide handig.
Ik weet precies wat je bedoelt. Exact wst we destijds met mijn moeder hadden. Hersenen kunnen rare dingen gaan doen als daar schade ontstaat. En jecweet nooit wat er gast herstellen en wat niet. En hoe dat effect op zijn lichamelijk en geestelijke gesteldheid gaat zijn. Maar stapje voor babystapje. Eerst moet hij het overleven. *steekt in gedachten nog een kaarsje aan * Geen echte nu. Lig al in bed.
Hopelijk is het inderdaad niet nodig, of pas over 25 jaar Maar ik snap je wel, zeker als het voor je gevoel ook niet goed zit (had ik met mijn moeder ook). Dan is het minste wat je kan doen, alvast enigszins over die dingen nadenken. Hoef je dat straks ten minste niet meer te doen. En het scheelt dat je weet dat het geen grote happening hoeft te worden. En als je vader er niet duidelijk over was en je moeder weet het ook niet, zou je misschien kunnen kijken wat jullie (ik ga er even vanuit dat je nog broers/zussen hebt? Geen idee of dat klopt...) voor je vader zouden willen?
Blijft moeilijk he de dag van geboorte en gaan. R heeft de 9e zijn 12e verjaardag gehad. Blijft ongelooflijk dat het zo verschrikkelijk snel gaat. Sterkte
Ja vind dat zulke moeilijke dagen Weer een jaar verder.. Vanmiddag even naar haar toe, jongens hebben een mooi beeldje uitgezocht en haal altijd mooie roze bloemen, die ook in haar bloemstuk waren verwerkt. Thuis zet ik dan dezelfde neer.
M'n dochter voor het eerst heeft door geslapen! Wel zo jammer dat m'n wekker ging om kwart voor vijf en ik straks moet werken
Helaas eigenlijk nog steeds hetzelfde, af en aan koorts en hij zag gister ook geel, dus iets met zijn lever. Alles is helaas nog steeds heel onzeker.