Nalatig handelen door de huisarts

Wat een vreselijk situatie

wbt de scholen; zelf heb ik daar goede ervaring mee. (Gaat om depressie gelukkig geen agressiviteit) Geen idee natuurlijk hoe de scholen van je kinderen zijn maar hier zijn ze vreselijk lief, en denken mee.

 

Daar kan alleen jij antwoord op geven.

Maar bedenk jezelf dat jij niet meegetrokken moet worden in zijn spiraal. Jij kan deze kar echt niet alleen trekken en moet dat ook niet willen.

 

Ik heb er nog eens over nagedacht na mn reacties gisteren en na 1 van je laatste posts vind ik die poh wel een slechte hoor. 1x in de 5 weken een consult en dan zeggen dat je er niks mee kan en weten dat er zo'n lange wachtlijst is, had je toch wel even met de huisarts kunnen overleggen lijkt me. En dan maar zeggen dat ie moet scheiden? Raar hoor. Dus ik kan me je frustratie wel voorstellen, ondanks dat ik denk dat je niemand nalatig kan stellen.
Een vreselijke situatie en wat je man allemaal doet en zegt kan echt niet. Ik heb verder geen tips, sorry. Maar als ik het als buitenstaander zo lees, denk ik eruit met die man. Maar ja, dat gaat ook niet zo makkelijk. Sterkte.

 

Ik lees dat jij heel hard aan het werk bent Amarens. Maar hij moet aan de slag. Hij kan toch best ergens in een hotel of b&b gaan zitten. Of bij een vriend of zijn ouders al wonen die niet dichtbij. Hij werkt vanuit thuis dus laat maar gaan zou ik zeggen. Dat jij niet bij de intake mag zijn vind ik een teken aan de wand.
Mbt de huisarts en hulpverleners, zij mogen jou geen info geven zonder toestemming maar jij hen wel. Ik zou dus zeker dat ook doen. En hen dus zelf informeren over het geweld.
Heel goed dat je hulp voor jezelf zoekt. Een onafhankelijk iemand die met jou meedenkt en advies op maat kan geven.

 

Ik had nog niet gereageerd, want ik had niet echt iets toe te voegen. Wat een rotsituatie zit je in zeg.

Voor je laatste paar posts zou ik op bovenstaande vraag “nee” beantwoorden, want ik dacht uit je verhaal dat hij inziet dat het helemaal niet goed met hem gaat en hij er alles aan wil doen om beter te worden en het verdriet dat hij jullie aan doet, ook beter te proberen te maken. Maar nu ik lees dat hij jou de schuld geeft en zelfs agressief is, is mijn antwoord “ja”. Dit is toch geen goede situatie voor jou en de kinderen? En, verslaving of niet, agressie zou voor mij echt een goede reden zijn om hem wel het huis uit te zetten.

Maar, ik begrijp ook dat ik dit wel zo kan opschrijven, maar dat het allemaal niet zo makkelijk zal zijn als je daadwerkelijk in de situatie zit. Toch wilde ik het even opschrijven, want als je alleen aarzelt omdat je niet weet of je het wel kan maken, dan is het antwoord toch dat je dat zeker kunt maken. Uiteindelijk moet je natuurlijk doen wat het beste voelt voor jou en de kinderen, maar blijf alsjeblieft niet in de situatie omdat je denkt dat je hem ten koste van alles moet steunen. Steunen is goed, maar als hij niet wil veranderen en de schuld buiten hemzelf neerlegt, gaat dat niets uithalen denk ik (ik ben geen psycholoog, dus is alleen mijn mening).

 

Ik heb je verhaal gelezen. Wat enorm heftig voor jullie gezin!

Ik kan je niet zoveel tips geven, maar over het dikgedrukte wel. Ik ben zelf leerkracht en ja, dit is zeker handig voor de school om te weten! Het zegt soms iets over waarom een kind op een bepaalde manier reageert én school kan je kinderen nog beter helpen. Bijvoorbeeld met 1 op 1 gesprekjes, extra tijd voor bepaalde dingen, extra voorbereidingen bij bepaalde thema's, gewoon een extra oogje in het zeil houden... Heel erg zinvol om de school in te lichten!

Je schrijft dat je ze alleen via de mail kunt benaderen. Mijn duo collega heeft laatst een gesprek met een ouder live gevoerd. Wandelend, een rondje om de school heen. Mijn duo en de ouder hebben dat als zeer prettig ervaren. Tijdens het lopen was het makkelijker praten en het voelde zoveel natuurlijker dan via een scherm. Ik zou willen voorstellen dat je school mailt met het verzoek een afspraak te maken omdat er belangrijke, ernstige dingen spelen in je gezin.

Heel veel sterkte!

 

Als jij mijn vriendin zou zijn en ik zou dat achteraf horen, zou ik het heel erg vinden dat je mij hier niet over hebt geïnformeerd, zodat ik je kan helpen. Er zijn bij ons vrienden met vakantiehuisjes, dan zou hij daar in kunnen gaan. Vrienden zijn er in goede en slechte tijden... dus mocht je toch een vriendin hebben die je vertrouwd, zou ik dat toch overwegen. Verder vind ik het echt een rot situatie voor jullie...

 

Tja persoonlijk vind ik fysiek geweld wel een reden om weg te gaan ja. Hoe ziek iemand ook is en hoe sneu en vervelend dat ook is, er ligt wel een grens. En nu is het geweld tegen de spullen, maar wie zegt dat dat zo blijft?

 

Het zal wel lastig voor hem zijn om te horen dat het zijn schuld is. Het zal vast bij zijn ziekteproces horen maar daar zou ik niet mee kunnen leven.

Eigenlijk mag jij dus nergens over praten want anders wordt hij agressief.

Denk dat ik daar voor mezelf toch wel de grens zou trekken. Dan gaat hij maar een tijdje ergens anders naar toe.
Als hij echt oprecht is en beter wil worden dan zou hij dat moeten begrijpen.

 

En dat is precies wat je dus wel moet doen. Betrek familie en vrienden hier absoluut WEL bij. Je man is aan het doordraaien en JIJ hebt straks alle hulp nodig die je kan krijgen. Stel alsjeblieft iedereen om je heen op de hoogte zodat ze er rekening mee kunnen houden en jou en de kinderen kunnen steunen.

Als ik nou liefde kon bespeuren in je posts, zou ik zeggen in voor- en tegenspoed en probeer hem koste wat het kost te helpen. Maar dat lees ik dus totaal niet terug in wat je schrijft. Alleen maar boosheid, teleurstelling en machteloosheid dat je niet kan vluchten van hem. De huisarts geeft hem ook weinig kans op herstel. En dan is hij ook nog eens agressief. Dan zou ik zeggen toedeledokie.

Jij en je kinderen verdienen beter.

 

Lastig hè weggaan? Het zet je hele leven op zijn kop alles wat je hebt opgebouwd stort gevoelsmatig in elkaar. En deels is dat natuurlijk zo, stel jezelf de vraag of dit het geen was wat je wilde toen je verliefd werd op hem en droomde van een toekomst samen. Agressie zal denk ik niet op je lijstje hebben gestaan van een gezonde, leuke en vooral liefdevolle relatie en het gaat vooral om liefdevol want als dat de basis is van je relatie is de rest ook automatisch aanwezig.

Ik denk dat je vooral in het belang van je kinderen moet gaan denken, dat is sowieso de drijfveer van elke moeder. Is dit gezond voor mijn kinderen? Als er eigenlijk geen kans is van beter worden moet je misschien wel andere keuzes gaan maken en die zijn vele malen moeilijker dan blijven. Je zit zo vast in bepaalde patronen.

 

Maar met dit erbij is er toch wel een gevaar? Zowel voor hemzelf als voor jullie? Hoe kijkt de huisarts daarnaar? En als het zo erg is als de huisarts denkt, is crisisopvang geen optie?

Wat iemand hier boven schrijft: zoek hulp! Zowel professioneel als in je eigen omgeving. School zou ik ook zeker op de hoogte stellen, dan kunnen ze er rekening mee houden. Je kunt ze ook mailen (of bellen) dat je graag een gesprek wilt, dat kan ook nu echt wel als het nodig is. Geef mensen de kans om jou en je kinderen te helpen of op z’n minst te steunen!

En als crisisopvang geen optie is, dan kan hij wellicht toch tijdelijk bij zijn ouders terecht of wonen ze in het buitenland (kan me voorstellen dat het dan lastiger is)?

 

Crisisopvang is in dit geval geen optie, de schaarse plekken die er zijn, zijn voor andere situaties (crises) bedoeld. Maar verblijven in een b&b of chalet kan misschien wel als daar geld voor is. Of misschien kan hij bij een vriend terecht?
Ik neem aan dat jgz en maatschappelijk werk dat ook gaan adviseren.
Eerst rust, dan de rest. Je kunt op dit moment met geen mogelijkheid keuzes maken voor de langere termijn.

 

Hier sluit ik me bij aan.

Ik schrik van je laatste posts @Amarens. De situatie is veel erger dan je eerst liet doorschemeren.
Ik kan me voorstellen dat je nu niet goed weet hoe nu verder. Volgende week voer je een aantal gesprekken en hopelijk kunnen diegenen jou daar bij begeleiden. Je hebt het er steeds over dat hij ziek is. Is hij depressief, verslaafd of speelt er nog iets anders. Is dit altijd al zo geweest, of erger geworden de laatste tijd. Of herken je hem zo helemaal niet? Had dit door hem voorkomen kunnen worden door eerder aan de bel te trekken? Je hoeft mij natuurlijk geen antwoorden te geven, maar voor jezelf misschien goed om hier over na te denken.

En het belangrijkste.. licht zo snel mogelijk familie en vrienden in. Zij kennen jullie het beste en komen misschien ook met tips of oplossingen. En anders kun je sowieso je verhaal kwijt. Echt doen hoor, ik zou het vreselijk vinden als mijn vriendin, zus of dochter in deze situatie zou zitten en ik weet van niks.

Sterkte!

 

Amarens ik heb je verhaal gelezen en het blijkt dus veel erger te zijn dan jij eerder schreef. En wellicht wilde erkennen.

Ik heb maar 1 advies. Hou op hem te redden. Jij bent keihard aan het werk. Terwijl hij jou de schuld geeft van zijn problemen. In plaats van te erkennen dat hij fout zit is er zelfs sprake van psychologisch en fysiek geweld. Wellicht is het een ziekte, wellicht ook niet. Maar het resultaat is hetzelfde. Een onveilige situatie voor jou en je kinderen! Want reken maar dat die ook genoeg meekrijgen.

Stap met je kinderen uit deze situatie. Neem vandaag nog contact op met familie en goede vrienden. Ongeacht wat hij daarvan denkt. Jij hebt steun en hulp nodig. Probeer bewijs te verzamelen van zijn agressie en ander ongewenst gedrag. Vanzelfsprekend moet je school inlichten.

En ik zou de scheiding aanvragen. Jij bent geen hulpverlener. En het is maar de vraag of hij echt hulp wil. En of hij ooit zal genezen (de huisarts denk zelfs van niet). Kies voor jezelf en je kinderen en een gezond en veilig leven. Dat gaat niet langer met hem.

 

Eens. Zeker familie en vrienden en zo inlichten. Heel vaak duren dit soort situaties maar voort omdat niemand in de gaten heeft wat er speelt. Ik zou zelfs bekijken of je geen familienetwerkberaad of eigen krachtconferentie kunt organiseren. Dat is dat je als gezin onder leiding van een buitenstaander oplossingen bedenkt en afspraken maakt om aan doelen te werken. Dit komt op papier te staan en er komen steeds follow ups. Je man kan het dan niet meer wegstoppen en het hele netwerk biedt hulp aan alle gezinsleden. Er is dan ook geen ontwijken meer aan. Google er maar eens op Amarens. Als het goed is kent de maatschappelijk werker dit ook.

 

Een stille meelezer, maar na je laatste post ben ik het er mee eens dat je voor jezelf en je kinderen moet kiezen. Jij moet overeind blijven voor je kindjes. En agressie in huis is nooit acceptabel. Dus kan je het maken hem er uit te zetten? Ja, jullie verdienen een veilige plek waar je tot rust kan komen.

 

Lekker makkelijk zeggen dat hij eruit moet, als hij dat niet wil? Dan begin je niks hoor.
Die man is ziek.
En natuurlijk is de agressie niet goed te praten en vindt ik ook wel dat hij misschien tijdelijk even eruit moet.
In de praktijk werkt dit natuurlijk niet zo makkelijk.
En hem naar vrienden sturen? Die zullen daar ook niet echt om zitten te springen.
@Amarens, Heel veel sterkte!
Mijn man heeft een angststoornis en is op dit moment (tijdelijk) volledig afgekeurd en natuurlijk ontslagen.
Zo diep zijn we al gezonken.
Gelukkig totaal geen agressie maar kan me indenken hoe zwaar het voor je is om de kar te moeten trekken en zelf niet gillend gek te worden!
Inmiddels goede hulp vanuit het WMO maar zodra mijn man zich weer wat beter voelt dan vindt hij alles onzin en heeft hij het natuurlijk niet nodig... tot de volgende inzinking...

 

Jij had het kunnen weten... dat klopt, als hij het je had vertelt.... Jij begrijpt hem niet? Dat klopt, als hij het niet uitlegt. Hij krijgt niet genoeg aandacht? Dan moet hij daarom vragen, je doet het huishouden niet goed? Waarom doet hij het zelf dan niet? Jij niet goed voor de kinderen? Doet hij het beter dan? In een relatie ben je er met elkaar en voor elkaar. Jij niet in je eentje voor je hele gezin. Hij wil scheiden, waarom gaat hij niet dan? En dreigen met weglopen, als hij zich gedraagt zoals hij doet, wie straft hij dan als hij wegloopt? Jij bent er ook nog en de kinderen ook. Dat zeg jij heel goed. Ga daar voor staan. Voor jezelf en voor jouw kinderen. Doe waar jij je goed bij voelt, herken en erken je eigen grenzen. Want in zijn ogen doe je het misschien niet goed, zorg er dan in ieder geval voor dat je het in je eigen ogen wel goed doet. Je wilt hem misschien niet laten vallen, dat hoeft ook niet, zolang je jezelf maar niet laat vallen. Je kan aangeven dat je begrip heb voor zijn ziek zijn, dat je hem wil ondersteunen waar (voor jou!!!!) mogelijk, maar dat je geen begrip heb voor respectloos gedrag jouw kant op. Dat als hij jou alleen maar verwijten kan maken dat hij dan inderdaad beter weg kan lopen en dat het zijn keuze is. Dat hij altijd zijn hart bij je mag luchten en zijn gevoelens kwijt kan, maar je niet de grond in hoeft te trappen. Benoem naar hem dat als hij dat doet, hij de moeder van zijn kinderen kapot maakt en dat jij dat niet kan laten gebeuren.
Belangrijkste is dat jij voor jezelf zorgt, zodat je in staat blijft om voor jullie kinderen te zorgen. Dat komt op de eerste plek. Als je daarnaast energie overhoudt, kan je dat eventueel investeren in hem.
Denk aan jezelf en je grenzen, als je het niet kan voor jezelf, dan hoop ik dat je het wel kan voor je kindertjes