Hallo allemaal, Met dit onderwerp krijg ik vast heel veel nare reacties op mijn dak.. maar ik hoop ook dat er iemand bij is die het misschien herkent. Dat ter inleiding... Ik ben mamma van 2 ontzettend lieve meisjes van 4 en 6 jaar oud. Ik zou sinds mijn jongste 2 jaar is graag een derde kindje willen. Mijn man heeft de deur steeds op een kiertje gehouden en na lang en veel nadenken en praten hebben we afgelopen weekend besloten dat dit derde kindje niet gaat komen. Veel mensen zullen nu vast denken.. mens stel je niet aan je hebt 2 meisjes wees blij. Ik ben er ook echt blij en dankbaar voor maar een derde kindje is bij mij net zo gewenst als bijvoorbeeld een eerste of tweede kindje. En het beheerst momenteel een beetje mijn leven en het lijkt net alsof iedereen zwanger is en wordt.. Wij hebben de beslissing gemaakt omdat man het gewoon echt niet meer wil.. alles wordt nu steeds makkelijker en opnieuw beginnen ziet hij simpelweg niet meer zitten. Ik wil dat een kindje door allebei de ouders wordt gewenst dus helaas houdt het op. Maar toch voelt het alsof ik er nu enorm om moet rouwen. In mijn hoofd was ik al namen aan het verzinnen. Aan het fantaseren of het een jongetje zou zijn of weer een meisje. Kamertjes was ik in mijn hoofd al aan het inrichten. Maar helaas moet ik daar nu afstand van doen maar ik vind dit zo ontzettend moeilijk. Sorry voor het lange verhaal.. ik wilde mijn verhaal heel graag kwijt en hoopte misschien dat er iemand is die het zou herkennen en waar ik misschien tips van kan krijgen om het makkelijker te verwerken.
Is natuurlijk ook nog maar kort, je hebt al die tijd hoop gehouden op toch nog een derde. Je moet nu daar afscheid van nemen van deze wens. En daar mag je echt wel van balen, verdrietig over zijn. Aan de andere kant weet je ook niet of het gelukt zou zijn, ik herken het vanuit deze kant het wel nml. Wij wilden ook nog graag een 3de, maar de eerste twee was ik zo zwanger. Maar een derde wilde niet komen bij ons. Inmiddels zijn mijn kinderen alweer zo groot dat ik het ook niet meer wil, maar ik heb jaren even moeten slikken als mensen een derde kregen. Vorig jaar kreeg een bekende van mij nog een kind ( haar kinderen even oud als de mijne) en toen dacht ik voor het eerst: pfff dat hoeft van mij niet meer.
Ik denk inderdaad dat het tijd nodig heeft en een proces is. Mijn man wilde ook geen derde, terwijl ik dat wel wilde, hij is daar echter altijd duidelijk over geweest. Inmiddels is de jongste 9 en kan ik zeggen dat het minder wordt. Als mijn man het opeens toch zou willen, dan sta ik er absoluut voor open, maar het gemis wordt wel ietsje minder. Als er in de omgeving echter kinderen geboren worden, dan laait het wel weer op...ik weet niet of dat ooit weg zal gaan...
Heel erg herkenbaar. Wij hadden hetzelfde gesprek gehad. Na jaren van een dikke vette “nee” bij mijn man, heeft hij ook weken goed nagedacht. En toen kwam dus het gesprek van een definitieve nee. Ik was intens verdrietig. En dat mocht er ook gewoon zijn. Aan het einde van de rit wilde ik graag een 3e kindje, maar wel een gewenst kind. Dus de dag erna heb ik alle laatste spullen weggeven. Gehuild en onwijze steun gehad van mijn man. Zoals je mijn onderschrift kan lezen is onze 3e er wel gekomen. Niet gepland, niet ongepland. Gelukkige toevalstreffer. Ander verhaal. Maar ik begrijp je gevoel heel erg goed. Ik zou ook nog wel graag een 4e krijgen. Mijn man gooit die deur ook dicht. Heb er nu wel meer vrede mee trouwens. Het hele proces van wel geen 3e was best wel intens. Dat ga ik niet nog een keer voeren. Het was ook best intens voor onze relatie. Ik kan je geen hele goede tips geven. Behalve dat ik toen heel bewust in de jaren afscheid nam van spullen en anderen er blij mee mocht maken. Rouwen vind ik een goed woord. Ik voelde het net zo. En het oordeel van een ander.. tja.. het is je eigen gevoel. Daar heeft een ander niet over te oordelen.
Hier iets andere manier, maar ik vind het ook een rouwproces wat veel tijd nodig heeft. En dan nog zal het altijd blijven, van, hoe zijn het zijn geweest met nog 1 erbij? Wij hadden altijd de wens voor 3 of 4 kinderen, de eerste 2 zijn spontaan gelukt en daarna lukte het niet meer. Ook niet met de mmm. We hebben van 2016 tot 2020 geprobeerd. Toen ook gesprekken gehad met maatschappelijk werk in het zkh. Die zeiden: als je geen kinderen kan krijgen is erg, maar dit rouwproces is heel anders. Je weet wat je niet meer gaat krijgen, dus dat is ook nog eens een rouwproces. Geen zwangerschap meer, niet meer die eerste stapjes, eerste woordjes etc. (En ik mag echt dankbaar zijn voor dat we 2 kinderen hebben, ik gun iemand met een kinderwens die nog geen kinderen heeft het vele malen meer dat het bij hun wel mag lukken dan dat wij een derde zouden krijgen). Maar het blijft nu, terwijl we niet meer proberen en ik al 40 ben en de kids 9 en 7, toch altijd op de achtergrond aanwezig dat we niet compleet zijn. Ik denk dat dat bij ons wel altijd blijft. Maar ik kan nu ook wel genieten van de leeftijd van de kinderen. Leuke dingen met ze doen, hen alle aandacht geven en vakanties enzo plannen die echt voor hun heel leuk zijn.
Rouwen is wat we voelen als je afscheid moet nemen van iets dat belangrijk voor je is. Dat kunnen dus ook dromen/verwachtingen/idealen zijn en kunnen net zo veel 'verdriet' geven als het fysieke gemis na een overlijden. Er zijn geen 'regels' voor rouwen en het is een individuele ervaring. Ik denk dat het afscheid nemen van de toekomstdroom/wens pijnlijk en moeilijk kan zijn en dat je jezelf daarin tijd moet gunnen. Ik heb van veel toekomstplannen en verwachtingen (tav zoon, maar ook wel dochter) afscheid moeten nemen en dat heeft echt wel de nodige tranen gekost.
Herkenbaar. Hier na de jongste afgesloten door medische redenen.. maar na 2 jaar kwamen de kriebels. Na 3 jaar de tranen.. Op een gegeven moment zijn we er gewoon voor gegaan. Maar het kindje komt niet. En het is een achtbaan. We zijn jaren verder. De meiden zijn groot en zelfstandig. Maar we wilden het zo graag.. en het komt niet. En dat is afscheid nemen. En rouwen. Dus ja, herkenbaar
ik herken het Ik heb een fantastische bonuszoon van 5,5 en een prachtige zoon van 2 jaar ik zou zo graag nog een kindje willen opzicht staat de deur nog op een kiertje maar ik sukkel enorm met mijn gezondheid chronische pijn, fibromyalgie, spasmofilie , een knieletsel en nu hebben ze na een botscan en MRI ook een letsel aan mijn SI-gewricht ontdekt en dat letsel geeft mij ondraaglijke pijn ze zijn nu aan het onderzoeken wat het juist is want er zijn verschillende mogelijkheden en wrs ook bijhorende zware behandelingen waardoor ik wrs niet in staat zal zijn nog een kindje te dragen want ik wil ook geen risico's nemen dat ik daarna nog meer pijn heb ik kan nu mijn huishouden al niet bol werken
Ik vind het goed van je dat je het rouwen noemt, want ik denk dat dat het ook is. Wij wilden oorspronkelijk 4 kinderen, nadat onze beide jongens een diagnose kregen (ass en adhd) besloten we te stoppen. Dat was een ontzettend verstandige maar wel puur rationele beslissing. En daar heb ik ook enorm om gerouwd. Maar juist omdat je dat gevoel toelaat krijgt het uiteindelijk een plekje. Wij zijn niet compleet, maar verdriet doet het niet meer en het voelt ook oprecht goed zoals het nu is.
Hallo allemaal, Super fijn dat ik het "rouwen" mag noemen. Het kindje was natuurlijk niet werkelijk in ons midden maar in gedachten bestond hij/zij wel al. Mijn man steunt me hier enorm mee en respecteerd mijn verdriet volkomen. Hij heeft ook echt wel goede argumenten warom hij het niet meer wil. Zowieso al een druk leven en hij voelt er gewoon echt helemaal niets meer voor. Maar toch doet het pijn.. de laatste dagen praat ik veel met hem erover, die lieverd zal gek worden van mij, maar ben ook dankbaar voor de twee meiden die we hebben. Langzaam ben ik nu ook alles weg aan het doen. Het laten staan maakt het moeilijker doordat ik er steeds smee geconfronteerd wordt. Ik hoop als strakjes alles weg is ik het echt helemaal kan afsluiten.
Snap je gevoel heel goed. Hier hetzelfde maar om andere redenen. Bij ons komt er geen 3e kindje. We zijn dolgelukkig met onze 2 jongens. En dankbaar voor wat we hebben. Inmiddels al bijna 2 jaar in het proces van het loslaten van mijn wens voor een 3e kindje. Soms steekt het nog wel maar zie er ook wel de voordelen van in. Ik volg overigens therapie, niet alleen voor dit maar het helpt wel om erover te praten. Wat ik vooral moeilijk vind, is het wat als. Wat als de situatie anders was geweest...
Ik herken het volkomen.. Alleen hier niet alleen rouwen om wat niet meer komen gaat, maar ook om wat er geweest had kunnen zijn. September vorig jaar bleek ik onbedoeld zwanger te zijn van ons zevende kindje. Helaas mocht dit niet zo wezen en mijn man wilde al geen kindjes meer en wil het nog steeds niet, ondanks dat we anders nu wel 7 kindjes gehad hadden. Het is nu 7 maanden terug en bijna mijn uitgerekende datum en merk echt dat het heel erg aanwezig is. Ik kan er helaas niet met mijn man over praten, want als ik het aangeef geeft hij alleen een aai over mijn hoofd als reactie, maar praten doet hij er niet over en zal ook niet vragen hier naar. Ik voel me erg alleen in dit verdriet en nu deze week helemaal, want waarschijnlijk hadden we anders nu ons kindje in ons armen gehad of bijna en nu niets. Ben echt blij met mijn 6 kids, dus begrijp jou gevoel hierin. Neem de tijd en.laat het verdriet toe.
Zeker! Heel herkenbaar helaas. Hier heeft het ook wat jaartjes gekost om er echt vrede mee te hebben. Maar het gevoel van "stel nou dat het anders was geweest..", blijft altijd wel ergens ver in je achterhoofd zweven.
Nu bijna 4 jaar geleden zijn wij gaan proberen voor een derde kindje. Na 2,5 jaar zijn we gestopt met proberen maar we vrijen nog steeds zonder anticonceptie. In mijn hoofd is het nu meestal goed zo maar er blijven altijd moeilijke momenten; Een aankondiging, gezinnen van 3, mijn jongens die groter worden, het opruimen van de babyspullen en nog steeds elke maand die menstruatie. Ik denk dat ik dit mijn hele leven mee zal nemen maar het zal niet meer zo aanwezig zijn als op het begin..
Ik herken je gevoel heel goed en die mag er gewoon zijn. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen zich het goed kan voorstellen, maar jouw gevoel mag er zijn