Ik ben inmiddels 24 weken zwanger van onze tweede. Vannacht heb ik liggen piekeren over vragen die wel vaker de overhand namen de laatste tijd. Ons zoontje is ruim 4 jaar oud en we genieten zo van hem, het is echt een heerlijk, lief, rustig mannetje met een heel prettig karakter. Gemakkelijk en heel sociaal in de omgang. Laat zich tegelijk ook gemakkelijk ondersneeuwen en gaat probleem situaties uit de weg. Een heel gevoelig jongetje. We boffen enorm met m, en hebben altijd alles kunnen blijven doen wat we wilden. Zoals verre backpack vakanties etc. Nu de bevalling steeds dichter bij komt bekruipen mij gevoelens.. Kan ik echt zoveel van dit kleintje gaan houden zoals ik van mijn zoontje houd? En zoja, gaat dat niet ten koste van mijn liefde voor hem? Wat nu als dit kleintje een heel ander karakter heeft en ik daardoor mijn zoontje juist tekort doe ipv dat ik zijn leven verreik met een broertje/zusje? Omdat bijv. onze levensstijl moeilijker vol te houden is (reizen etc) of doordat mijn zoontje last heeft van een te pittig karakter van zijn broertje/zusje? Gaat mijn zoontje zich niet achtergesteld voelen? Kan ik de aandacht goed verdelen? Wij hebben ons zoontje altijd heel bewust opgevoed. Veel tijd voor hem, hem volgen, lang borstvoeding, samen slapen. Natuurlijk wil ik ons tweede kindje dit ook gaan geven, maar ik weet ook hoeveel tijd dit kost. Ik ben benieuwd of er meer met deze vragen zitten of hebben gezeten. Vaak zie ik hele pittige kindjes, en dan denk ik tjonge, hoe gaan we daar mee om als dat ons kindje zou zijn?
Ik denk dat bijna elke mama die zwanger is van de tweede zich deze vragen stelt. Zijn ook hele logische vragen. En ja er gaat een hoop veranderen. Wat je wel en niet kan doen, hangt af van je kind. En kindvolgend kost een hoop tijd en met 2 heb je gewoon minder. Er zal er wel eens een moeten wachten. Maar hoe erg is dat echt? Maar met een baby in de zak kan je nog steeds veel. Je oudste gaat al naar school? Dat vind ik het lastige van 2, want de jongste moet soms gewoon wakker worden omdat ik de oudste moet halen. Hier heb ik 2 pittige kinderen. Ze slapen slecht, en ergens anders zijn we vaak de hele nacht in de weer. Het samen slapen met 2 koste vooral mij echt veel wen tijd en in het begin had ik het gevoel dat ik echt veel te veel van mijn nacht moest inleveren. Maar met wat aanpassingen in de slaapkamer , gaat dat nu goed. Nu verwachten we de 3de en denk ik soms ook, hoe dan Denk dat je je vooral moet bedenken, go with the flow. Je kan je kindje nu niet meer terug duwen, het komt er aan, en het komt ook wel goed. Je hart is groot genoeg voor 2 , of meer liefdes voelen. Dat groeit mee. En vooraf van alles bedenken, misschien gaat het zo, misschien ook niet.
Lieve mama! Dit is zooo herkenbaar! Mijn oudste heeft mij mama gemaakt! Hoe kan ik nou net zoveel van dit tweede kindje houden als van de eerste. Straks is de liefde op ofzo? Mijn moeder en schoonmoeder zeiden dat dit echt goedkwam. Daarom kreeg ik iets meer vertrouwen erin. Op het moment dat dochterlief 2 op mijn borst lag kwam dat oerliefde gevoel naar boven! Precies zoals de eerste! Het is zo fucking cliche maar echt....liefde is het enige dat zich vermenigvuldigt i.p.v. dat het zich deelt!!! Ik hou zo van deze 2 mensjes! Ik ga voor allebei evenveel door het vuur! Elke kindje heeft zijn eigen dingetjes en karaktertje wat je leuk vind of niet leuk vind. En je vind je weg hierin! Ik ben ook redelijk kind volgend en pro borstvoeding. Eerste 2 jaar en tweede zelfs 2 jaar en 9 maanden! Dus een tweede kindje betekent niet automatisch korter voeden. De ervaringen van je eerste neem je mee in de situaties van je volgende kindje en soms is het anders en moet je het wiel opnieuw uitvinden. Je tijd leer je verdelen Ik heb na beide kids een postnatale depressie gehad en bij de tweede angstgevoelens als ik op straat liep want wat als 1 kind uit mijn hand werd gerukt wat doe ik dan? Ga ik er dan achteraan? Of blijf ik bij mijn tweede kind? Dit is natuurlijk niet normaal maar geeft wel aan dat je echt evenveel van je kids houdt! Zou echt niet meer zonder 1 van de 2 kunnen! Nu zwanger van de derde en nu heb ik weer andere moeilijke vraagstukken. Kan ik er 3 wel aan? Hoe ga ik dat doen met mijn bewerkelijke tweede dame waar ik nu soms al moeite mee heb om te handelen? En zo zijn er nog meer dingen. Ik denk juist dat doordat je je er druk om maakt dat binding allang begonnen is! Komt echt goed!
Ohh wat fijn dit topic, ik herken je twijfels heel goed en ik denk ook soms: shit, kan ik dit wel, hoe gaat het zijn? Slaapt nr 1 net een beetje door, komt de ander, en wat als ze elkaar afwisselen? En hoe doe je dat met 2 zieke kindjes, als ik 1 ziek kindje al zwaar vind? Dat ze van karakter anders zijn is denk ik juist heel leuk om te ervaren. En ik weet eigenlijk bijna zeker dat de liefde voor nr 2 even groot gaat zijn, als het er niet gelijk is: geef het tijd. Ik voel nu pas de liefde voor nr 1 toenemen met de dag.. Ik had helemaal niet het gevoel: dit is mijn baby, ik ken haar en ze hoort bij mij. Dat groeit nu langzaam, maar ook dat is oke.. Mss helpt het om het met iemand in je omgeving te bespreken, je twijfels? Ik denk dat er best veel erkenning is, hormonen die alle kanten op gaan. Ik heb nu een paar zware nachten gehad en besef me dat we daar dan alsnog gezegend mee zijn, maar ik was er behoorlijk somber door. Dat ik dan op die momenten denk: waarom ben ik hieraan begonnen? Hoe doen andere dit? Ik denk dat het logisch is.. en het niet moet wegduwen maar bespreken, wat je nu ook doet hier.
Fijn dat het herkenbaar is! Stom he die zorgen. Ik had ook echt vooraf de gedachten ook al van: als iets al zo mooi is, goed loopt, we gezond zijn, moet je dan wel iets veranderen? Waarom een tweede kindje? Uiteindelijk de keus gemaakt om voor een tweede te gaan en dan krijg je deze gevoelens weer! Zullen ook wel de hormonen zijn
Dat denk ik wel. Ook wel herkenbaar hier. Het gevoel dat je teveel wilt van het leven. Ik ben al zo gelukkig, dus waarom zetten we dat op het spel? Wat als dit? Wat als dat? Het helpt mij om het positief in te vullen. Wat als ik me straks 3 x zo gelukkig voel met drie kinderen? Wat als de kinderen zelf ook super blij zijn dat ze meer broers/zussen hebben? Dan wordt mijn koppie wat positiever en ik begin inmiddels te genieten van deze zwangerschap. Wel nog zoooooooo bang dat het mis gaat...
Ja je gaat van de 2e net zoveel houden als van de 1e! Liefde hoef je niet te delen.... dat vermenigvuldigd zich! Waar ik bij de 1e heel erg moest wennen voelde ik me bij de 2e me gelijk (weer) mama. De aandacht verdelen.... Ja soms lastig. Dat ga je leren. Net zoals je je 2e kindje gaat leren kennen en ermee leert omgaan. Misschien dat niet alles meer lukt zoals je dat nu in je leven wil en gewend bent maar daar komen dan weer andere dingen voor terug. Twee kindjes is pittiger dan 1 maar je weet al een beetje hoe het is om een baby te hebben. Dat vond ik bij de 2e toch makkelijker en ik volgde bij nr.2 veel beter mijn gevoel en ik wist: die fase gaat over, die krampjes gaan over, het geeft niet wanneer er een flesje niet leeg gaat, etc. Dat maakte alles al een stuk relaxter. Kinderen zijn flexibel. Geef de oudste dagelijks wat 1 op 1 tijd. Een kwartiertje een spelletje doen is al genoeg. Het komt allemaal zoals het komt.
Ik heb dan de mazzel dat mn dochter overloopt van trots dat ze grote zus wordt. Haar leventje wordt alleen maar rijker, zo kijk ik er dan tegenaan. En ja aandacht moeten delen zal ze niet leuk vinden, maar ze heeft in elk geval een broertje die geen genoeg van haar dansshows krijgt voorlopig en lacht om elk dingetje. T idee dat ik mn dochter achterna moet sprinten terwijl ik met mn zoontje zit is wel redelijk angstaanjagend. Zij is zo verschrikkelijk gehaaid en snel, niet normaal. Komt ook een extra deuralarm op kamer van zoontje en een babyfoon met camera dit keer. Aan de ene kant lijkt het me heel lastig, aan de andere kant, zij moet naar school en een keer opgehaald worden. Dan heeft de jongeman zich daar maar naar te schikken. Draagdoek komt ook een heel eind.