@1981Mama Bedankt voor jouw fijne reacties. Hier kan ik heel veel mee. We hebben vanaf de geboorte van de eerste vaste schema’s qua eten / plek van kleding van de kinderen e.d. In het begin ging dit heel goed, maar naarmate de tijd vorderde leek hij het de structuur die we al jaren hanteren te “vergeten” en raakte hij overprikkeld. Ik denk nog steeds dat hij echt depressief is en dat zijn begeleiders hier meer mee moeten, ze doen hier nooit iets mee, terwijl hier echt zelf naar vraagt. We (hij) gaan dan ook bezig om te kijken naar een andere instantie. Gelukkig heeft hij wel goede ervaring met de praktijkondersteuner. De medicatie doet te weinig. Dat komt ook omdat hijzelf over-analyseert of het wel werkt. Hij maakt wel hele kleine stapjes, maar die zijn moeilijk vast te houden voor hem. Hij blijft zo in zijn hoofd dat hij tot niets komt. En dit frustreert enorm. Zelf uit bed moeten en op tijd naar bed is uiteraard iets wat hij zelf moet doen. Probleem is dat hij zo vaak te laat komt op zijn werk, dat ik me echt zorgen maak. Hij is geen man om thuis te zitten, dit zou tot een nog diepere depressie leiden. Zijn werk is heel gestructureerd en hij zit daar echt op zijn plek. Van therapie samen kreeg ik steeds meer een hekel aan hem. Ik ben ook behoorlijk therapie-moe. Het wisselt ook per dag. Het is nu de kunst om de ruimte te bieden om hem stappen te laten zetten, maar niet zoveel dat we over 10 jaar nog op hetzelfde punt zitten.
Het is niet makkelijk allemaal... Nog even ten aanzien van loslaten: dat betekent bij ons dus niet dat hij niet actief betrokken is, alleen dat ik geen 'probleem' ervaar als hij een moment/dag heeft dat iets niet wil lukken. We hebben met enige regelmaat 'overleg'. Dan nemen we door wat er die week of dag moet gebeuren, overleggen wie wat doet, staan stil bij als iets niet gelukt is (was het te onoverzichtelijk voor hem? Had hij gewoon zijn dag niet?). Ik ben ook degene die dan aangeeft hoe belangrijk het is, want hij heeft nog wel eens last van hoofd- en bijzaken van elkaar onderscheiden. We hebben ook vaste taken en nu hij ook meer rust in lijf heeft (sinds het snoeien wat ik al eerder aangaf) en beter snapt hoe het werkt bij hem, gaan dat soort dingen makkelijker en zie je meer initiatieven en betrokkenheid. Als je partner nu depressief is, dan kun je nog weinig verwachten op dat vlak, tot depressie adequaat wordt behandeld. Ik haak ook nog even in op bovenstaande dikgedrukte. Met dit gevoel zul je zelf iets moeten doen. Want je koestert verwachtingen die waarschijnlijk nooit realiteit kunnen worden en je moet voor jezelf beslissen wat je daar mee wil. Kun je leven met een alternatieve realiteit en afscheid nemen van dat 'ideaal' dat je eigenlijk zou willen (ik heb gerouwd, letterlijk, om de man die mijn man nooit zou kunnen zijn), of kun je dit niet en is het dan beter om relatie te beëindigen zodat je het wellicht in toekomst elders wel gaat vinden. Ik heb zelf burnout gehad en benodigde therapie, waarbij het autisme van mijn man (en onze ongelijkwaardigheid in ouderschap) zeker een rol heeft gespeeld. Therapeut heeft daar met mij aan gewerkt, maar haar eerste vraag was: wil je weg bij hem? Nee. Dan moet je een manier vinden om zelf om te gaan met de situatie. Ik heb van haar veel praktische tips gekregen hoe ik, rekening houdend met zijn autisme, dingen in het gezin kan organiseren. We hebben ook veel gesproken over waarom ik ooit voor hem koos, wat mij juist had aangetrokken (en daarvan was ook een deel wat juist bij zijn autisme hoorde realiseerde ik mij). Maar ook wat voor iedere relatie geldt: je moet er aan werken, je moet moeite doen om het gezellig te hebben en houden als levenspartners. Dingen samen doen dus, ook zonder kinderen, intimiteit ed. Therapie puur voor jezelf kan ook een goede optie zijn.
Ik heb niet alles gelezen hoor, maar even hierop inhakend: Klopt. Mijn man heeft ass. Maar hij heeft ook heel bewust voor kinderen gekozen. Het is niet makkelijk geweest en soms nog lastig, maar zijn insteek is altijd geweest: mijn keuze, dus ik heb mijn verantwoordelijkheden. Zijn rust en tijd pakt hij, maar in overleg en de taken zijn gewoon 50/50 verdeeld. Soms ondertitel ik gedrag van de kinderen voor hem, dat is wel handig. Maar soms maakt hij chaos concreet voor mij...Net zó handig! Hij vindt sommige dingen lastig, misschien meer dan ouders zonder ass. Maar we hebben keihard gewerkt en functioneren eigenlijk gewoon normaal. Als ik voor mijn theatergroep op werkweekend ga bijv is hij alleen thuis en regelt alles, daar bemoei ik me echt niet mee tenzij hij het van tevoren vraagt. Ik denk dat als het niet loopt begeleiding thuis wel kan helpen, hebben wij vroeger ook een paar keer gehad. Maar alleen als partner daar het nut van inziet. Het kan wel echt helpen om goed te leren samenwerken, want daar gaat het toch om met een gezin.
Mijn man heeft ook ADD en ik herken heel veel in jouw verhaal. Hij heeft therapie gehad en gebruikt nu methylfinidaat. Dit helpt wel enigszins maar hij heeft ook veel rust nodig. Mijn man is ook wat ouder en ik merk hoe ouder hij wordt hoe meer rust hij nodig heeft. Hij kan ook niet goed structuur houden. Hoe vaak hij niet met de kinderen de deur uitging met hun pyama nog aan. Dan kreeg ik een appje van hem dat ze gezellig naar de speeltuin waren en dan liepen ze nog in hun pyama. Hij had en heeft dat gewoon helemaal niet door. Mijn kinderen zijn nu ouder en redden zichzelf maar vroeger was dit ook lastig. Ik voel me soms net zijn moeder en dat voelt niet fijn. Mijn man is altijd alles kwijt en vergeet heel veel en vraagt dan aan mij of ik het het gezien heb. Dan gaat het vaak om een technisch dingetje waarvan ik niet eens wat het is. Tijdens zijn therapie heeft hij hier handvaten voor gekregen (planbord en een mandje om alle belangrijke spullen in te doen) maar daar doet hij niks mee. Dat zorgt wel voor veel discussie bij ons. Ik hou van opgeruimd en hij laat alles slingeren en hij snapt niet waar ik mij druk om maak. Eerder werd ik boos maar nu weet ik dat hij het niet ziet en ruim ik het zelf wel op. We zijn nu op vakantie en hij kan dus ook niet de hele dag met ons op pad zijn, dat zijn voor hem veel te veel prikkels. Daar hebben we dus afspraken over gemaakt. In de middag gaan we dus als gezin weg en in de ochtend gaat hij zelf weg. Hij zoekt zijn rust in de natuur en fotografeert. Zo hebben we allebei een leuke vakantie. Hij heeft nu mini triatlon ontdekt en daar moet alles voor wijken want hij moet trainen. Daar moet ik hem echt in remmen want anders is hij 24 uur alleen maar daar mee bezig. Zo gaat dat al sinds ik hem ken, dan is het ijszwemmen, dan de 4 daagse lopen, dan de halve marathon enz. Als ik hem erop wijs denkt hij oh ja en doet het wat rustiger aan. Als wij een nieuwe wasmachine nodig hebben is hij 3 weken lang elke avond uren aan het zoeken en lezen over wat de beste wasmachine is. Ik wordt er al moe van als ik alleen al aan denk, dat zeg ik hem dan ook en dat vind hij zelf ook. Die methylfinidaat helpt daar wel bij. Wij zijn al 21 jaar samen en we weten inmiddels hoe we met elkaar omgaan maar soms is er nog wel frustratie hoor maar ook veel begrip. Hij kan zichzelf niet veranderen dus we maken er het beste van.
Herkenbaar helaas. Hier ook een man met ass. Alles aan de kinderen is hem te veel. Moet er wel eerlijk bij zeggen dat de oudste ook ass heeft, de middelste zeeeer tempramentvol is en de jongste adhd heeft, dus het is ook echt veel. Doet soms echt heel lelijk tegen ze en eerlijk gezegd vind ik de dag, ondanks onze zeer intensieve kinderen, beter te handelen als hij naar kantoor is, dan wanneer hij thuis is. De sfeer is dan echt stukken minder. Weekenden ook niet echt iets om naar uit te kijken. Ik zeg niet dat mijn man niets doet, maar het is wel tot 19:00 en alles na dat tijdstip komt op mijn bord. Zijn totaal niet-flexibele houding en onverdraagzaamheid maken dat ik ook echt wel een stuk minder van hem ben gaan houden. En dat is best heftig om te constateren.