Oké, dat wij hulp nodig zijn besef ik zelf ook, en dat vind ik nogal een dingetje.. Maar ik zal bij het begin beginnen... Wij hebben 4 kinderen (2) (2) (bijna 5) (6) De oudste is suuuuuuuuper pittig en dat is zacht uitgedrukt. Hij haalt mij/ons het bloed onder de nagels vandaan, gaat steeds over de streep.. En daagt uit tot wij echt boos moeten worden en dan lacht ie me nog uit. Kan hem 't schelen.. (en ja kinderen kunnen ook lachen van zenuwen, dat frustreert nog meer) Sinds hij naar groep 1 is gegaan is het een hele ander kind geworden, brutaal, druk, grote mond, geen respect, overal weer woord op moeten geven, alles beter weten. En ja veel dingen horen gewoon bij leeftijd maar toch.. Ik moet altijd vaak waarschuwen en ben erg concequent, niet luisteren dan krijg je maar een time out. Spelletjes ook al verboden op momenten dat ik wat vraag en na 3x nog niet heeft gedaan of hij niet luistert. Maar lijkt wel gewoon niet binnen te komen, ik weet niet niet meer HOE ik bij hem binnen kom, luisteren doet hij gewoon niet. Als hij wakker wordt staat hij direct aan, en bedoel dan ook echt AAN! Dan begint de dag al na 15 min met "Mam, mag ik spelletje doen...?" Nee, we moeten naar school in de ochtend spelen wij sowieso geen spel. En dit vraagt hij dan (geen grap) 7x of vaker en dan ben ik er al klaar mee.. Mijn stem gaat steeds stapje voor stapje harder omdat hij blijkbaar toch niet luistert naar wat ik zeg. Ook als ik wat vraag, zeg ik altijd "Kijk eens naar mama..." en wanneer hij mij aankijkt en ik z'n aandacht heb, dan stel ik mijn vraag. En vraag ook vaak... " dus, wat vroeg mama" dan weet ik zeker dat hij heeft gehoord. Vraag ik bijvoorbeeld z'n kleren aan te doen voor school, dan moet ie eerst van alles uitvreten, z'n broertje treiteren, zusjes klieren... En dan vraag ik 't nog eens, en dan is ie weer druk met wat anders.... En vraag 't nog eens.. En dan ben ik er klaar mee.. Nou, dan is het alweer een hele gezellige ochtend... We zijn nu op vakantie... Heb nog geen dag gehad dat ik GEEN strijd met hem heb.. En tuurlijk hij doet het niet alleen, z'n broertje krijgt ook de nodige time outs. Maar er is altijd strijd, tussen hem en ons... En elke dag voel ik me zo slecht dat het weer niet goed is gegaan.. Kan er echt wel om janken, zo heb ik de opvoeding niet voor mij gezien... Z'n moeder heb ik nooit willen zijn... Maar ben wel ten einde raad.. Ik wil niet elke dag botsen, elke dag strijd, elke dag boos moeten worden.. Of uiteindelijk ontploffen.. Vandaag ook zeg ik tegen onze dochter.. Hier blijven we gaan straks naar de speeltuin je moet nog even wachten... Zegt hij "Toe maar loop maar gauw weg..." en dat doet ze dan ook.. Steeds gewoon doorgaan en doorgaan..
Herkenbaar bij mijn dochter. Immuun voor straf en beloning. Het enige wat werkt is niet de strijd aan gaan. Dat kost soms ook energie. Maar enige wat werkt. Ik heb haar dus ook wel eens in piama of alleen in ondergoed afgeleverd op kinderdagverblijf. Ik denk dat als je hem zo aflevert op school of naar de speeltuin dat hij dan het wel afleert. s Morgens mag ze nu als ze goed ontbijt en vlot aankleed als beloning een filmpje op de ipad kijken. s Avonds doen we aankleden, luier, tanden poetsen tijdens een nijntje filmpje. Dat scheelt veel gedoe. 15 min. ipv 30 min. Met eten. Geen zin, trek of whatever. Dan maar niet. Ik zet dan ook haar bord weg. Bij schreeuwen/commanderen/gillen luister ik niet. Gooien, smijten, bijten, schoppen, slaan dan is het naar haar kame voor 3 minuten. En ze moet daarna sorry zeggen. Zo nee dan nog 3 minuten. Etc. Ipad / televisie is hier wel nog veel strijd.
Oké hoe lang zijn jullie al weg? Iedereen voldoende tijd gehad om te wennen? Hoe lang hebben jullie nog? Wat je omschrijft is heel pittig, zo'n dagen waar je het liefste in bed wil blijven liggen maar tegelijk schuldig voelt. Ik lees voornamelijk dat de oudste het meeste aandacht wil en de rest eigenlijk volgt. Heeft hij verder nog bijzonderheden of "gewoon" kleuter? Misschien zou je ook kunnen kijken waar je een strijd van wil maken en wat je kan laten gaan (zonder dat hij iemand anders in gevaar brengt) Proberen positief te benaderen, wat doet hij wel goed. Anders krijg je een cirkel waar je moeilijk uit kan komen. Ik schrijf het heel makkelijk maar weet uit eigen ervaring dat het zooooooo moeilijk is. Onze knul is net 7 en heel grens zoekend, heel slim, autonoom. We proberen hem verantwoordelijk te geven, door wat uit handen te geven heeft hij het gevoel dat hij wel wat te zeggen heeft. Zo was het voor het ontbijt altijd een strijd met nee niet spelen aan tafel, nu komen etc. Na het eten nee eerst tandenpoetsen etc als je tijd hebt kun je spelen. Nu moet hij zijn eigen ontbijt klaar maken. Nu hebben we geen strijd in de ochtend. Hij mag helpen met koken, kan mee bedenken wat we gaan eten (niet het zelfde als bepalen) hij heeft wat meer zeggenschap gekregen. We hebben hem ook uitgelegd dat iedereen soms wat ruimte nodig heeft. Is het mogelijk voor jou om met hem of 1 /2 andere kinderen wat te doen en papa de rest heeft. Af en toe allemaal voor papa en dat je in je uppie een boodschap haalt. Het zijn dan kleine momenten die je nodig hebt om op te laden. Ook dit is namelijk heel erg herkenbaar. Het is een radio die niet meer uit gaat behalve als hij slaapt. Ik ben jaloers op zijn energie. Ik geef dat ook aan, ik ben blij dat je zoveel energie hebt, kun je wat aan mij geven en anders ga ik...... doen en doe ik zo weer mee. Voor jullie is het nog lastiger omdat je er nog 3 meer hebt lopen. Maar misschien als je wat meer vertrouwen geeft dat hij jou kan helpen het hem wat eerder lukt om niet de negatieve aandacht te vragen. Ik begrijp je gevoel heel erg goed. Ik heb ook dagen dat het teveel is en dat je er snachts wakker van ligt. Je mag altijd pb'en Dikke knuffel en probeer er echt nog wat van te maken
Jij was toch degene die al tegen de vakantie opzag? Als ik heel eerlijk ben.. het klinkt als een enorme strijd en heel veel straf. Ik weet hoe vermoeiend het is, mijn jongste is ook zo'n temperamentvolle tante, altijd de grens opzoeken, altijd nét weer er overheen gaan, alles zesendertig keer vragen in de hoop dat t antwoord magisch ja is geworden... ik merk dat door haar soms te laten, dat ze t zelf mag doen, zelf mag weten, zelf mag ondervinden, ze rustiger wordt. Ze merkt dan vanzelf wat ik al had uitgelegd maar wat zij niet wenste te horen. En wat dan weer makkelijker is: omhullen met liefde... minder straf, meer positieve aandacht, zomaar een knuffel, even samen op pad, daar groeien ze van.
Aan wennen ligt het niet, want hij is hier hetzelfde als thuis, we gaan zaterdag eind van de dag alweer terug... En dan zijn wij een week geweest. Hij krijgt ook genoeg complimenten, hier probeer ik hem ook mee te benaderen trouwens omdat ik vind dat het positieve boven het nagtieve moet staan maar meneer eist alle aandacht terwijl we ook echt regelmatig dingen 1 op 1 doen, even een spelletje, of kleuren. Of filmpje kijken, lezen... Maar zodra dit klaar is valt hij weer in oude patroon.. En ik wil niet overal een strijd van maken maar wij hebben wel zo onze verwachtingen waar gewoon elk kind zich aan hoort te houden... Zoals nu ook wil hij elke ochtend met de kapla blokjes.. Prima,... Maar zeg gelijk wel "Ja tuurlijk mag dat, maar als je klaar bent moet je wel weer alles opruimen" hij zegt dit te doen.. Maar aan het eind wel strijd omdat hij dit niet wil doen.. Of z'n broertje heeft er als laatst mee gespeeld. (ze moeten dan overigs samen opruimen.) maar dan gaat hij gelijk "Nee, ik WAS niet meer aan het spelen maar...... Was aan het spelen..." en ga zo maar door.. Als wij tegen ander kind zeggen niet doet, doet hij het wel of hij zegt tegen broertje/zussen doe maar wel... Ect.
Dat was ik indd.. En het is ook echt wel fijn hoor family time even voor elkaar als gezin! maar zodra we even niets doen is het niet altijd gezellig.. En ik wil dat gewoon veranderen!
Is hier ook hoor. Soms de grootste drama. Hoort ook wel een beetje bij de leeftijd. Heb hier 2 jongens van 6&7.
Zomaar een gedachte: Negeer je het vervelende gedrag wel eens? Hier ook wel perioden dat ze meerdere keren dingen vragen 'mama mama mama' Nou, dan negeer ik het. Want elke keer weer antwoord geven is ook aandacht. En boos worden is ook aandacht.
Dit is een omschrijving van mijn oudste zoontje. Na 3 jaar aanmodderen en therapie en gezinstraining zijn er nu diagnoses en medicatie. Het is nog steeds een strijd maar het is met medicatie voor iedereen 10x leuker
Hier helpt boos worden voor geen ene meter, idem voor timeouts. Ja toen ze kleiner was, om even af te koelen uit een driftbui want anders bleef ze er in. Wat wel helpt is de ijskoningin uithangen, is ook de enige methode dat ik niet spontaan allergisch uit mn vel ga springen. Dat ziet ze niet vaak overigens en dan doe ik puur mijn ding (meestal ga ik gewoon opruimen, moet toch gedaan worden) en bij een "mama, mag ik..." volgt enkel een blik van "jij denkt..." en meer niet. Ik laat dr echt ff in dr sop gaarkoken, mij heeft ze er niet mee (althans mn bloed kookt maar dat is lastig te zien). Beker water kan ze krijgen en dr boterham/fruit. Maar ALLE extra's vallen spontaan compleet weg dus ze voelt ook echt, dat IK niet een probleem heb maar ZIJ en dat t toch een heel stuk minder leuk en gezellig is als bij mama de maat vol is. Pas na een sorry gaan we ff rustig samen praten kan zij ff dr ei kwijt en leg ik nog een keer uit waarom ik iets van dr verwacht, of waarom iets gewoon niet fijn is. Dat ik ontzettend veel van haar houd ongeacht wat er is maar ik ook niet continue wil waarschuwen maar veel liever leuke dingen met haar samen doe. Voor die leuke dingen, alle extra's, heb ik gewoon geen tijd/energie als ik continue haar tot de orde moet roepen. En dan slaat t ook wel gelijk helemaal om, doet ze mee en gaan we samen knutselen/dansen ofzo, ookal heb ik de fut er niet voor, maar meer om haar mee te geven dat als alles soepel loopt alles veel leuker kan zijn dan dat andere uiterste wat we net hadden. Er valt iets te "winnen" met haar gedrag, en te verliezen. Of dat met een 7 jarige ook nog werkt, geen idee maar dat valt te overwegen en te bezien. Als je altijd boos wordt is t in elk geval een "wakkerschuddertje". Hier is t in elk geval t enige wat wel aankomt, maar het duurt dan ook geen uren ofzo. We halen de 3 minuten nog niet eens dan is ze wel tot de rekensom gekomen dat het niet zo handig was. Gebeurd nog vaak dat ze oostindisch doof is hoor mja niet alles vraagt om keihard de kop in te drukken. Merendeel gaat minder heftig, maar wel met de ongesproken sub-boodschap "je hebt jezelf ermee, niet mij" en vooral de houding daarbij en dan blijkt t toch minder aantrekkelijk te zijn ofzo.
+1 Maar dan mijn jongste dochter. Ik lees een chronisch overprikkeld en impulsief kind met alleen maar chaos, onduidelijkheid en onrust in hoofd en lijf... Ik zou snel ergens aan een bel trekken, want ongeacht reden van gedrag, dit is niet 'gewoon de leeftijd' en geen falen van jou als moeder. Sommige kinderen hebben echt (veel) extra's nodig. Wat mij erg geholpen heeft (naast uiteraard diagnoses ed) is het besef dat een kind een diep geworteld verlangen heeft om het goed te willen doen en dat als dit niet gebeurt dat het een kwestie is van niet kunnen. Het is geen onwil, maar onmacht.
We zaten hier ook in een negatieve spiraal. Deze week ben ik gestart met een sportrondje met de kinderen in de ochtend, ik sport dan mee. Met dat sporten kunnen ze minuten verdienen om te doen wat ze willen. In hun geval gaat het om mario kart. Voor mij is het ook goed om even wat positieve stofjes aan te maken. Normaal ben ik gewend om ze redelijk wat vrijheid te geven in wat ze willen doen (muv schermen). Nu stuur ik ze meer. Ik wissel hoofd en lichaam af en daarbij hou ik er ook rekening mee dat ik zelf wat rust krijg. Aan het einde van de dag hebben we het over de volgende dag. Dan mogen ze ideeën geven voor activiteiten. Morgen willen ze bijvoorbeeld heel graag koekjes bakken. Elke avond lezen ze ook nog een paar bladzijdes om minuten te verdienen om youtube filmpjes te kijken. Voor mijn oudste is het belangrijk dat hij de rust gebruikt om op het juiste niveau te komen. Mijn middelste heeft dat niet nodig maar ontwikkeld graag. Voor mij is het nu dus een combinatie van ruimte geven om te verdienen ipv erachter aan lopen om te straffen. Beweging om ze goed in hun vel te hebben. En uitdaging voor hun hoofd zodat ze hun hoofd gebruiken voor positieve uitdagingen. Met het lezen heb ik ook 1 op 1 momentjes met de jongens. Ze weten waar ze aan toe zijn. Voor zeuren ben ik normaal selectief doof. Dat hielp eigenlijk niet zo goed bij mijn kinderen. Binnen redelijkheid geef ik nu een manier aan om het voor elkaar te krijgen. Dan kunnen ze hun energie daarop richten ipv het zeuren. Hun sterke wil stuur ik liever omdat het een goede eigenschap is als ze kijken hoe ze de dingen die ze willen op een positieve manier kunnen krijgen.
Je hebt al veel antwoorden gekregen. Maar kijk eens op instagram bij kleinegrotemensen. Zij geeft tips hoe je in sommige gevallen beter kan reageren. Wij reageren vaak op een bepaalde manier en zij laat zien dat je met een andere reactie vaak veel meer bereikt. voorbeeldje:
Hier wordt weer meteen geroepen Oh hij zal wel een diagnose nodig hebben maar dat lijkt me wat voorbarig. Ik heb het idee dat jullie een beetje in een negatieve spiraal zitten. Ik begrijp dat je zegt, Ja je mag met Kapla spelen maar wel straks opruimen, maar het komt wel weer meteen wat negatief over. Nogmaals ik begrijp gezien de voorgeschiedenis dat je hem dat wel al meteen vertelt maar ik zou toch proberen of je eens een dag wat luchtiger op al het gedrag kan reageren. Natuurlijk heb je gelijk wanneer hij niet luistert dat er consequenties aan moeten worden verbonden maar het helpt heel veel als je bij jezelf de emotie weghaalt. Dus als hij niet wil opruimen Probeer eens met een glim lach te reageren maar wel bij je punt natuurlijk blijven. Ja schat je zult wel even moeten opruimen hè anders wordt het hier een zooitje. Nee lieverd als het niet is opgeruimd dan kunnen we geen ijsje gaan eten. En blijf dan lekker in je ligstoel liggen tot het gebeurd is. Snap je beetje de sfeer/houding die ik bedoel? Dus niet zo'n moeder die je misschien wel eens ziet die met eniszins krampachtig geduldige stem tot in den treure zegt, nee lieverd Ja schatje, wil je alsjeblieft gaan opruimen, als een soort robot , maar meer een soort van achteloze houding maar zonder dat je je boos erbij voelt. Kinderen voelen dat namelijk haarfijn aan
Ik heb niet gezegd dat ze diagnose nodig heeft (alleen dat ik gedrag en wanhoop van TS herken van mijn eigen kind dat wel een diagnose heeft gekregen), ik heb gezegd hulp om te kijken waar gedrag vandaan komt en dat sommige kinderen extra zorg/ondersteuning nodig hebben. Iedere moeder die met handen in haar zit zou in mijn ogen ergens (professioneel) moeten aankloppen voor tips/adviezen en eventueel verder kijken. Mensen die het hele plaatje kunnen zien, in plaats van online forum met maar een flintertje informatie. En wat betreft dikgedrukte en daarop volgende vast goedbedoelde maar in mijn ogen betuttelende adviezen... ik vind het jammer dat je dit typt want hiermee zeg je juist weer impliciet: JIJ doet het niet goed, wat het falende gevoel van TS niet ten goede komt....
Ook als er meer speelt kan je in een negatieve spiraal zitten. Het verdere advies moet maar net bij het kind passen. Mijn zoon zou gerust verder blijven spelen waardoor de andere kinderen eindeloos moeten wachten. Dan werkt het bijvoorbeeld beter om een wekker te zetten met de boodschap: Als hij afgaat dan gaan wij een ijsje eten. Is het nog niet opgeruimd loop je deze mis.
Dat klinkt vermoeiend! Ik heb ook een pittig kind, heeft echt duidelijkheid nodig, rust en regelmaat. Verder geef ik veel verantwoordelijkheid, al van behoorlijk jongs af aan, dus zelf je ontbijt maken, lunch maken voor naar school, fruit enz. Boodschapje doen (was bij ons vlakbij), klusjes, taakjes etc. Ik heb gemerkt dat kinderen (of in ieder geval de mijne) veel meer kunnen, begrijpen enz., dan volwassenen vaak denken. En ze vinden die verantwoordelijkheid ook fijn. Met een driftbui heeft het hier geen zin om er op in te gaan, veel discussies ook niet, ik negeer het tot op bepaalde hoogte en heb het er op een later moment over. In pyjama naar school ofzo brengen, zou ik ook doen, heb ik ook gezegd, dan ging hij zich toch snel aankleden. Maar een redelijk vaste ochtendroutine hielp ook. Klinkt makkelijker dan het is hoor en natuurlijk ben ik ook uit mijn vel gesprongen, zat ik met mijn handen in het haar enz. Als hij zich steeds niet aan afspraken hield, dan liet ik hem alles opschrijven wat ik had gezegd, omdat hij vaak Oost-Indisch doof was. Die afspraken, regels enz. kon hij er dan mooi bijpakken als hij het (zogenaamd) niet meer wist. Vaak volstond een ‘wil je dit allemaal weer opschrijven’ wel als hij net deed of hij een regel niet meer wist. ‘Oh ja’. Hoe gaat het op school, gedraagt hij zich daar anders? Hulp zoeken lijkt mij ook een goede stap, dat kan duidelijkheid geven en handvatten bieden. Dat hebben wij ook gedaan, het lost niet alles op, maar wel een deel.