Strijken doe ik überhaupt niet. Vreselijke hekel aan en echt een waste of time. Ik hang alles netjes op en als het de droger in gaat zorg ik dat ik het daarna zeer strak opvouw. Gaat echt altijd goed. Een overhemd strijkt mijn man evt zelf of ik doe de kraag met een stijltang. Voor mezelf heb ik enkel soepel vallende boven kleding die je niet hoeft te strijken. Dingen zoals beddengoed strijk ik ook niet en truien en vesten etc is gewoon een kwestie van direct juist ophangen.
We dragen alleen kleding van katoen/linnen, en ook nog beide voornamelijk overhemden en blouses. Ik vind het zelf mooier als dat gestreken is.Maar ik vind het dus ook een rustgevend klusje. Beddengoed strijk ik ook niet hoor. Maar vouw het wel netjes
Werkt super. Wel zorgen dat ie super schoon is natuurlijk. Maarja, als er toch een trui overheen gaat.. overhemd ook nog eens in de broek. Neen, niemand die het ziet hoor. En met een stijltang krijg je die kraag dus écht perfect!
Ik ga dit serieus eens proberen. Dochter heeft ook veel shirts en jurken met broderie kragen of volants en ik denk dat die stijltang daarop ook een echte life hack is!
Is het ook! Ik doe het ook wel eens, voornamelijk omdat een stijltang minder energie verbruikt dan een strijkijzer en veel sneller warm wordt. Het werkt echt goed!
Had ik dit ook maar ik vind het echt vreselijk, het is omdat het moet, en achteraf blij als alles weer opgeruimd en schoon is. Maar ervaar het niet echt als Me time
Dat het altijd maar voor eventjes is maakt t voor mij al niet ontspannend . Zou soms best eens alleen willen wonen en altijd maar thuis kunnen komen/opstaan in een schone opgeruimd huis met een wasmand die niet binnen een oogblink vol zit. Maar het gemis van m’n gezin houdt me nog tegen
Dat wens ik ook weleens! Maar ik weet zeker dat ik er binnen 24 uur op terug kom omdat ik eenzaam word.
Haha Ik had vanmorgen gereageerd en toen ik net pas weer op deze pagina kwam, had ik 39 meldingen bij het vlaggetje staan. Daarna zag ik dat dit Topic al 9 pagina’s had en toen bedacht ik me: ‘oei, dit kan nooit veel goeds beloven’ De titel van dit Topic is (imo) ULTIEM om een reltopic van te maken, dus ik ging er even goed voor zitten Blijkt het een heel vredelievend Topic te zijn met mensen die zich kwetsbaar opstellen en eerlijk durven te zeggen wat ze denken en voelen, zonder meteen afgefikt te worden. Hoe leuk ❤️
Vroeger bij mijn ouders streek ik wel eens van die zakdoeken. Dan begon je met tig kreukels erin en daarna was het helemaal glad. Dat vond ik ook leuk. Nu strijk ik helemaal niets, haha. Maar ik snap best dat je het fijn kan vinden.
Hier kwam het gesprek over logeren eens ter sprake tussen een vriendin en mij. Ik vertelde eens dat onze kinderen dat weekend ervoor waren wezen logeren, toen zij opmerkte 'o wat jong!' (ik vond dat dus best meevallen, de kinderen waren toen denk ik een jaar of 2 en 4 (zo zie je maar weer dat ook dat maar net het perspectief is van waaruit iemand het bekijkt)) en zich afvroeg of dat dan wel allemaal goed ging enzo, 'slapen in een vreemd huis zonder papa/mama'. Ze vertelde daarna dat haar kinderen (toen 7 en 5) nog nooit ergens waren wezen logeren, ook niet bij opa en oma. Ik was daar weer verbaasd over, omdat ik van huis uit niet anders gewend ben om al "jong" uit logeren te gaan (in ieder geval vanaf dat ik me kan herinneren, dus zo ongeveer een jaar of 5). Verder was het gewoon een prima gesprek zonder verwijten, maar dus wel met verbazing van beide kanten omdat we ons niet echt herkenden in de ander z'n situatie. Kan me niet meer herinneren of we het toen ook hebben gehad over hoe het er vroeger bij ons beiden thuis aan toe ging op dit vlak, maar kan me best voorstellen dat m'n vriendin, en mogelijk ook dames hier, het van huis uit zelf niet gewend zijn om al "jong" uit te logeren te gaan en daarom misschien ook hun kinderen niet zo snel uit logeren zullen sturen. Maar er zijn natuurlijk ook nog tal van andere redenen mogelijk waarom iemand dat liever niet doet (kind met problematiek en/of heimwee, weinig contacten hebben waarbij je je kinderen met een gerust hart achterlaat, etc.). Knap dat je zo bewust met het niet praten over goed of slecht gedrag van je kinderen bezig bent! Ik ben daar ook wel grotendeels bewust mee bezig (verbetering kan altijd), maar merk dat vooral over het grensoverschrijdend gedrag van onze oudste ik toch met enige regelmaat praat over hoe slecht hij luistert en hoe slecht hij mijn/onze/andermans grenzen respecteert. Voelt voor mij heel vervelend om zo negatief over hem (of eigenlijk: zijn gedrag, maar het vóelt alsof ik over hém praat -wat indirect natuurlijk ook zo is) te praten en ik probeer dat bewust te beperken en te doorbreken, maar dat is erg moeilijk kan ik wel stellen (buiten dat ik bewust veel positieve punten tegenover zijn negatieve gedrag probeer te zetten). Dus als je nog tips hebt, graag! Mag ook per PB (is wellicht fijner voor TO).
Maar dat gesprek snap ik heel goed! Dat is hoe het tussen vrienden gaat, in mijn ogen. En het maakt vast uit hoe je bent opgevoed, en ook waar de mogelijke logeeradressen zijn en ook hoe je in het ouderschap staat. Ik ben bijvoorbeeld met wisselend succes goed in loslaten (kind bij zwemles achterlaten: prima. Alle drie de kinderen weg met oma, vind ik eigenlijk heel eng). Ik vind mijn oudste soms ook lastig om mee om te gaan. Hij kan heel snel huilen om dingen en dat werkt heel erg op mijn zenuwen. En hij is sociaal niet altijd even oplettend. Dat ik iemand aan het troosten ben en hij zegt: mama, ik vraag al 3x! Ehh, ja kind, zoals je kan zien ben ik even bezig Overigens hangen wij als ouders een heel andere betekenis aan luisteren per se. Namelijk luisteren = doen wat wij zeggen/willen Het niet praten over slecht en goed is met name bij baby's zo duidelijk. Slecht slapen, slecht drinken, slecht eten. Maar ik denk dat er gewoon heel veel variaties van normaal zijn, die ouders meer of minder goed uitkomen en daarom dan gelabeld worden als goed en slecht. Dat vind ik niet eerlijk voor een baby, want die kan er ook niets aan doen. Bij oudere kinderen gaat het dan dus misschien over slecht luisteren of slecht opletten of slecht alleen spelen. En dan is dat toch meestal geen bewuste "slechte" actie van zo'n kind. Een kind dat liever samen speelt, speelt gewoon liever samen. En zo gek is dat niet. Dus als ik een tip zou moeten geven is om objectiever over het gedrag te praten. En afhankelijk van het gedrag je in hem te verplaatsen. Ik had laatst een huilende baby op de arm, moest eten maken, en mijn man was er niet. En oudste vroeg telkens weer of ik wat kon voorlezen. En ik vond dat zó irritant, want ik had al gezegd dat ik druk bezig was. Maar toen dacht ik: ja, hoe rot is dat als je net een nieuw tijdschrift met de post hebt gekregen en je wilt zó graag weten wat er staat, maar je kan zelf niet lezen. Dus toen had ik eigenlijk met hem te doen. En dat het soms maar moeilijk is om een kind te zijn Misschien heeft jouw oudste ook zoiets?
Ah ik vind dit zo lief en ontroerend. En ook heel herkenbaar. Spitsuur, druk druk, baby huilt en het oudere kind (of vriend, het oudste kind ) wil iets. Moeilijk om dan uit je eigen hoofd en stress te komen en je te verplaatsen in het kind.
Ik heb daar zeker behoefte aan omdat ik wanneer ik alleen met de kinderen bezig ben leeg loop. Het is net een batterij die moeten we af en toe vervangen. Ik ben opgeladen op het moment dat ik af en toe iets voor mezelf kan doen. En dat hoeft helemaal niet groot te zijn. Denk aan dagje weg, uurtje wat zelf doen, of soms stom zitten kijken naar een draaiende wasmachine. Ik heb ruimte voor mezelf nodig TO ik zie dat je de behoefte niet hebt en dat is helemaal niet erg. Ik zou stoppen jezelf te verdedigen naar een ander
Mijn vader ook. Die man heeft zijn hele leven meer dan 60 uur per week gewerkt. En een paar jaar geleden zei hij dat hij de huidige situatie van beiden werken en beiden zorgen eigenlijk veel beter vond en dat hij het jammer vond dat dat in zijn tijd niet kon en hoe erg hij het vond dat sommige bedrijven blijven zeggen dat je meer dan fulltime moet werken om goed te zijn in je werk. Dat ze daarmee zoveel talent en waarde aan zich voorbij lieten gaan. Maar uiteindelijk komt het op hetzelfde neer als de moeder van @Vero0504 , ze hebben zichzelf weggecijferd voor wat moest ipv wat ze wilden. En dan is terugkomen bij jezelf een lange weg. En ik denk dat het voor iedereen belangrijk is om op te blijven letten of je balans goed is.
De mijne wil maar al te graag helpen, maar daar ben je niet altijd mee geholpen... Ik vind schoonmaken heerlijk (oke met die bekken nu ff niet) maar dan wil ik wel naderhand nog een bakkie kunnen doen aan de tafel en denken...oooooh heerlijk! Ipv...goed ik kan daar en daar dus weer opnieuw beginnen... In de ochtend vroeg je ramen gewassen, in de middag papa en dochter met waterpistolen in de tuin...uiteraard op de ramen (in de zon) en al je werk weer naar de maan...Net grote badkamer schoonmaak en de boel weer spik en span, man duikt onder de douche en gebruikt t trekkertje niet naderhand. Heb me van de week al afgevraagd. Kunnen ZIJ niet een week op vakantie gaan, doe ik hier t huis wel soppen enzo.
Wat veel fijne reacties. En natuurlijk moet je vooral dicht bij jezelf blijven. Ik moet wel zeggen dat onze kinderen allemaal van baby af aan bij mijn ouders logeren. Het laatste jaar iedere week een nacht, omdat het praktischer is. Willen zij niet, dan blijven ze thuis slapen. Ik heb met uit logeren gaan geen moeite. Ik heb ‘gewoon’ een aantal vriendinnen die soms zo agressief en kordaat reageren. Mijn jongens vinden de opvang vreselijk en dat vind ik rot, want ik snap hen wel. Ik heb ervoor gekozen een dag minder te werken, en daar voel ik me ook prettiger bij. Nou, dan komt er zo’n “ je bent meer dan moeder, daar moeten ze maar aan wennen”. Op zo’n moment bevries ik, ik kan niet tegen zulke “aanvallen”. Dat voelt voor mij als een klap in het gezicht. Maar misschien is het inderdaad wel jaloezie. En ja, ik ga weleens uit eten of naar de film. Maar het liefst ben ik thuis met de kinderen.
Nou alleen maar fijn dat je naar het gevoel van je kinderen luistert en je het fijn vindt om bij ze te zijn!