Zoon het tegenovergestelde op de opvang

Hoe is de samenstelling van de groep? Veel jonge of juist oudere kindjes, jongens/meisjes evenredig? Zijn de begeleiders daar stabiel of vaak wisseling van de wacht? Heeft hij al vaste vriendjes of wisselt dat ook veel? Met andere woorden: Voelt hij zich daar veilig genoeg om zich te uiten? Zijn dan even wat vragen die ik me zo kan bedenken. Is hij wel vrolijk daar of meer afgezonderd in contact met andere kindjes? Heeft hij zin om erheen te gaan? Weet niet hoe oud hij is.

 

Ik heb dat ook met mijn zoontje gehad. Hij was bij de opvang juist heel driftig en boos, thuis is hij veel rustiger. Ik heb een IMH specialist ingehuurd om hem op de opvang te observeren en er kwam uit dat hij het niet naar zijn zin heeft daar en niet zichzelf kan zijn. De juffen waren wel lief hoor maar hij kreeg gewoon niet de uitdaging die hij nodig heeft en hij moest daarom elke keer zichzelf inhouden. Hij begint over een paar weken bij een grotere kinderdagverblijf.
Misschien heeft jouw zoontje het ook niet naar zijn zin daar of dat er iets anders is? Wellicht kan je ook een IMH (infant mental specialist) vinden die wilt observeren?
Succes!

 

Ja! Wel een goede tip om hem eens te laten observeren. kan geen kwaad. Misschien is het ook karakter, thuis ontladen van alle prikkels die hij buitenshuis niet goed kan verwerken. Maar wel fijn als je dan in ieder geval weet of het iets is waar je wat aan kunt doen voor hem.

 

Mijn jongste was ook zo. Heeft een prima tijd gehad op KDV, ging er graag naar toe, maar hield zich in en vertoonde sociaal wenselijk gedrag. Nooit driftbuien, weinig huilen, rustig en 'zelfstandig'.
Thuis was ze een ontzettend pittige peuterpuber met ijzeren wil en intense driftbuien.

Er is nu nog steeds een duidelijk verschil in gedrag/emoties tussen 'buitenshuis zonder mama' en 'thuis in veilige haven'.

Je zou kunnen checken of er aanwijzingen zijn dat je kind zich niet fijn voelt in de groep en of je daar iets aan kan doen, maar het hoeft niet perse een probleem te zijn.

 

Het is op deze leeftijd heel adequaat en zelfs teken van goede hechting dat een kindje “anders” is op de opvang. Om volledig jezelf te zijn (= al je emoties uiten, praten etc) moet je je veilig voelen en dat doe je het meest bij je primaire hechtingsfiguren. Gevoeligere kindjes zullen hier meer extremen in vertonen dan andere kinderen. Kinderen die erg sociaal gericht zijn gedragen zichzelf altijd het beste bij mensen die minder dichtbij staan, ze passen zich sociaal wenselijk aan. Dit is niet gek of vreemd. Juist adequaat. Ik snap je angst van “niet zichzelf kunnen zijn” maar die is in deze echt niet nodig. Niet voor niets dat de gemiddelde ouder te horen krijgt van de oppas of oma dat het kind daar “voorbeeldig” was en thuis een enorme draak. Dit heeft niks te maken met opvoeden, maar simpelweg veilig voelen.

Kortom: als er geen redenen of tekenen zijn dat je kindje het niet fijn heeft, dan is dit waarschijnlijk de reden. Het feit dat hij gewoon vrolijk naar binnen loopt doet vermoeden dat hij het niet perse niet naar zijn zin heeft.

 

Wat fijn om te lezen!
Leidster was laatst geschrokken omdat mijn dochter heel hard nee schreeuwde toen ze iets niet wilde want ze is altijd zo'n lief popje toen bleek dus dat ze heel stil en rustig is op de opvang.
Nou thuis is dat heel anders en mag ze best wat minder schreeuwen

 

Mijn oudste is elders ook totaal anders dan thuis. Vooral de 1e 2 / 3 jaar op school veel problemen gehad.
Op school heel rustig en lief. Deed alles wat de juf zei en deed precies wat er van haar verwacht werd. Thuis moest ze dan ontladen. Zodra ze thuis kwam moest ze 30x heen en weer rennen, opstandig, grote mond. School kon zich daar geen beeld bij bedenken.

Mijn jongste heeft het ook maar wel in mindere mate. Thuis is ze best intens. Boos is ook echt boos (inclusief slaan, krabben en bijten), vrolijk is ook écht vrolijk. Op school is ze ook weleens chagrijnig en kan dat dan ook een uur zijn. Wel minder intens dan thuis.

 

@Neskio @MariekeRox kan ik mij voorstellen! We maken ons als ouders snel druk over zulke dingen.

Herkennen jullie ook dat je kind overstuur raakt als hij jou ziet aankomen op de opvang? Of bij thuiskomst een complete meltdown krijgt? Dit is zo’n zelfde teken. Ze hebben dan de hele dag zichzelf ingehouden en voelen nu de vrijheid en veiligheid om alle opgekropte gevoelens van de dag te uiten. Die kleintjes tonen juist een hoop liefde door zo driftig te doen!

 

Dochter hier vond t op zich wel leuk om naar de kdv te gaan, maar ze hoorden haar amper vanwege haar zachte stem.


Dr WAT????? Pardon???

Bleek dat ze t spelen enzo met de kindjes onderling wel leuk vond en dingen bouwen enzo. Dan hoorde je dr prima.

Maar bij kring of bepaalde groepsactiviteiten haakte ze mentaal compleet af. Bleef zitten omdat dat van dr verwacht werd maar deed echt niet mee.

"is dat een banaaaaaaan?"
"neeeeeeeee" roepen alle kindjes
"is dat een peeeeer?"
"jaaaaaaaaaaa!"

En mn dochter intussen in gedachten ongetwijfeld: "als dit gedoe klaar is, en ik ga daaaaar aan de tafel staan dan heb ik de grote blokken om mee te bouwen". Lette compleet niet op. Fysiek aanwezig, mentaal ergens heeeeeel anders, die was al met t volgende bezig.

Knutselen idem, thuis knutselt ze best lekker. Op de KDV was t "kras kras kras, klaar!". Ja, ze moest toch kleuren? Nou je kan t krijgen, maar zeker niet met liefde. Zo opdracht voltooid, er staat potlood op dat papier...En dan echt met de houding van "heb je nou je zin???"

Ze was er zeker al een jaar zooooooo klaar mee, snakte echt naar uitdaging terwijl verbaal je dat niet zou zeggen. Maar dit is een denkertje. Dus ik vreesde t ergste voor school, ik had daar zelf dus ook problemen mee.

Op school gaat t goddank beter. Veel meer uitdaging, BSO idem. Dat is net valhalla voor dr, te beginnen bij de ladingen puzzels, spelletjes en de activiteiten die ze weer bedacht hebben. Is duidelijk op dr plekkie want ze kwebbelt lekker door en laat zichzelf zien zoals wij haar ook kennen.

Dr vrolijke zelfie, die liedjes op dr eigen manier keihard meezingt, zeer duidelijk laat horen waar ze t niet mee eens is en ook echt dr poot stijf houdt dan, kijkt heel erg om naar andere kindjes (het is net een wandelende EHBO post). En soms zijn regels best lastig te onthouden als je zoooo iets gaafs ziet en ineens een geweldig idee hebt. En ook momenten dat t dr teveel wordt en ze zelf (!) om rust vraagt bij de juf.

Trekt wel vooral naar kinderen van +-6 jaar als ze de kans krijgt. Die doen kennelijk meer dingen die in dr straatje liggen ofzo. Dan komt ze eigenlijk gewoon kijken wat ze doen en op de een of andere manier krijgt ze zo'n kindje (vooral knullen!) zo gek dat die haar t dan weer leert.

Thuis wel dr uitlaat buien, maar echt drama niet met dr gehad op een enkele zeester maar die had IK dan weer voorbereid en was snel weer uit t programma. Grenzen testen en woedebuien omdat ze iets wil doen en dr hoofd en handen kwamen niet overeen, brutale buien mja is mama niet van onder de indruk en luistert ze niet naar dus dat werkte kennelijk ook niet.

Nu is t een onwijze knuffelkous, doet lekker dr ding, zit lekker in dr vel maar het is echt zoeken hoe je dr een beetje voorblijft, maar ook weer niet teveel dat ze afhaakt.

 

Ja dat herken ik! Op de opvang zelf zal ze dat niet zo gauw doen maar thuis is het soms een complete meltdown. Als mijn vriend haar heeft opgehaald en ze komt door de deur en ze ziet mij kan ze soms in huilen uitbarsten. Wel verhelderend als je het zo uitlegt haha

 

Beetje zoals mijn middelste. Die was op het kinderdagverblijf en op school heel stilletjes en praatte zo weinig. Viel van mijn stoel af toen ik dat hoorde: thuis moet ik geregeld vragen of hij misschien eens even 5 seconden stil kan zijn en dat hij niet hoeft te schreeuwen, want ik sta minder dan een meter weg

Maar terug naar TS: ik herken dat nu bij mijn jongste ook en de leidsters zeiden in maart nog dat hij weinig sprak en de kat uit de boom keek. Nu krijgen we geregeld te horen dat hij zo los gekomen is en dat hij lekker babbelt. Het is ook soms even wennen en hun eigen plek leren vinden. Ik zou me geen zorgen maken. En ook wat Chechi hierboven al schreef over veilig voelen: heel mooi gezegd en helemaal mee eens.

 

Bij ons op de opvang zeggen ze dat het normaal is dat ze ander gedrag vertonen dan thuis. Thuis is veilig dus durven ze meer.

E is een meisje die pas aan andere iets laat zien als ze zelf het vertrouwen heeft dat ze het kan. Bijvoorbeeld lopen, thuis liep ze heel vlot los, maar op de opvang liet ze er niks van zien. Tot ze echt het vertrouwen had in los lopen en toen liep/rende ze daar plots weg van de juffen. Met L het zelfde verhaal alleen is hij minder onzeker in nieuwe dingen laten zien. Thuis heeft hij regelmatig een driftbui als hij iets niet mag of juist moet als hij het niet wil (schone luier bijv.). Ze hoorde het wel van ons maar ze konden zich er niks van voorstellen dat dat schattige jongetje zo boos kon worden. Pas heeft hij dus daar een driftbui gehad, ze moesten wel even verbaasd kijken wat er gebeurde

 

Ik begrijp je zorgen als ouder van, maar het is heel gewoon dat jonge kinderen zich elders heel anders gedragen dan thuis.
Thuis zijn het vaak draken en elders zijn ze vaak poeslief. En zo hoort het op deze leeftijd ook, want dat betekent dat ze goed genoeg gehecht zijn en zich veilig genoeg voelen om thuis, in vertrouwde omgeving, grenzen op te zoeken.

Ook het weinig praten op de opvang/ school komt vaker voor. Het is ook niet niks om als jong kind ineens niet alleen te hoeven praten tegen papa/mama/broertje/zusje, maar tegenover de leidster(s)/ juf(fen)/ meester(s) én 10- 30 kinderen!