Dag allemaal, Mijn dochtertje van 6,5mnd slaapt niet makkelijk in en slaapt erg kort. Als we veel moeite doen (wiegen, sussen, zingen, etc.) valt ze binnen de 10 en 60 minuten in slaap. Varieert sterk. Dit gecombineerd met nachtvoedingen en vroeg op, breekt me weleens op. Ik heb al verschillende dingen geprobeerd met dutjes en naar voren of achteren schuiven van bedtijd of voedingen. Vaak maakte dit de boel juist lastiger. En op het kdv slaapt ze slecht. Nu hebben we eergisteren geprobeerd haar wat te laten huilen. Misschien had ze juist meer ruimte nodig om zichzelf in slaap te sussen. Een paar minuten laten en dan eens gaan kijken en weer even laten. Dit ging tijdens de dutjes wonderbaarlijk goed, ze huilde maar heel eventjes en de eerste avond sliep ze binnen enkele minuten! En dan echt als een blok. Wauw.. ze kwam die nacht voor het eerst sinds tijden maar 1 x voor een voeding. En ze werd nog eens wakker, maar ik rende er niet direct heen en ze sliep na een minuut of twee weer. De volgende dag ging het bij de dutjes weer net zo. Een keer sliep ze zelfs nog voor ik de kamer uit was, helemaal zelf. Maar die avond probeerde ik hetzelfde en was ze uiteindelijk zeker 45 minuten aan het huilen (ik ben dus wel steeds even wezen kijken, maar troostte haar niet lang om haar niet nog wakkerder te maken). Soms hield ze op met huilen en dacht ik dat ze sliep, maar dan begon ze even later weer (en dan echt hard). Ik had het gevoel dat het huilen haar gewoon uitputte . Uiteindelijk heb ik haar dus uit bed gehaald en gevoed. Ze viel toen in slaap. Punt is nu dat ik me zo schuldig voel dat ik haar zo heb laten huilen. Hoewel het dus op sommige momenten geholpen heeft haar even te laten, durf ik het niet aan dit nog een keer "toe te passen", het voelt gewoon niet goed. Ze was de dag erna nog vermoeider en minder vrolijk, ik ben nu bang dat het effect op onze band heeft. Ik probeer gewoonlijk altijd direct op haar te reageren en het voelt alsof ik iets heel slechts heb gedaan. Ik heb haar vrijwillig laten huilen . Ik ben in de war omdat het op dag 1 leek dat ik haar een goede nachtrust gaf door wat afstand te nemen, maar op dag 2 ben ik erin doorgeslagen. Sorry, lang verhaal en eigenlijk ook geen duidelijke vraag. Moest het gewoon even van me afschrijven.
Ach joh één avond wat langer laten huilen maakt je geen slechte moeder en brengt jullie band ook niet in gevaar, daar ben ik van overtuigd. Niet zo streng voor jezelf! Verder geen tips, want ik heb ook moeilijke slapers maar ik weet dat het goed komt.
Idd, eens laten huilen kan geen kwaad. Doet ook niets aan jullie band. Wij hebben bij S ook een ietwat hardere aanpak moeten gebruiken op een bepaald punt omdat we gemakkelijk een paar uur bezig waren om hem in slaap te krijgen. Op bepaald punt trokken we het zelf niet meer en hebben we hem ook even laten huilen. Resultaat is dat wij ondertussen een slaapproces hebben van max. een kwartier. En qua band is alles nog hetzelfde. Hij heeft geen afkeer naar ons toe of wat dan ook enkel omdat we hem eens lieten huilen.
Baby’s verwerken hun dag wel eens door te huilen. het lukte de eerste dag goed Probeer eens terug te gaan naar die dag, wellicht alleen bij de slaap van avond/nacht dan heb jij ook wat meer rust en kun je wellicht ook beter slapen kind mag best huilen hoor, niks mis mee
Huilen bij het slapen gaan is bijna altijd het gevolg van verkeerde timing op deze leeftijd. Als je het goed aan pakt hoef je haar dus ook niet te laten huilen. In mijn werk coach ik ouders in beter slapende babies. Als je het fijn vindt kan ik met je meekijken wat je kan aanpassen om ervoor te zorgen dat het slapen makkelijker lukt zonder te laten huilen. Je mag mij dan een privé bericht sturen omdat ik wat specifieker dingen kan uitvragen dan.
Respect voor de moeders die dat kunnen, het lukt me gewoon niet het kind te laten huilen. Ik ben dan zo onrustig dat ik hem in die tijd liever troost. Ik wil niemand aanvallen hiermee maar het is me niet gelukt misschien een minuut of tien maar dan ben ik zelf helemaal nerveus
Misschien helpt het om een ritueel te doen voor het slapen. Omkleden, zingen, wat vertellen over de dag tijdens verschonen. Zodat ze gaat herkennen dat ze moet slapen. Alhoewel mijn kids daar pas met 11 mnd aan toe waren. Geef je kind een cijfer tussen 0-10. Een nul is heel wakker, een 10 is slapend . Een 5 is moe maar nog wakker en alert. Als je je kind een 7-8 zou geven Dan is het tijd om naar bed te brengen. Dat hielp mij ..
Je bent echt geen slechte moeder hoor als je ze 1x wat langer heb laten huilen. Op een gegeven moment breekt het je ook op, en moet je het patroon doorbreken. Ik laat ons dochtertje nooit zolang huilen, net zoals hierboven staat. Ik word daar heel zenuwachtig van en het voelt niet goed. Moet wel zeggen, als ons dochtertje moeilijk in slaap komt ga ik naast haar bedje staan, leg een knuffeldoekje op haar hoofd en aai over haar buik. Eigenlijk is ze dan meestal binnen 5 min vertrokken en kan ik het doekje van haar hoofd afhalen en weer weg. Ik probeer haar zo min mogelijk uit bed te halen. Misschien een idee om te proberen. Hier vonden ze het alle 3 lekker iets voor/tegen hun hoofdje met inslapen.
Het lukt mij ook niet hoor. En ik denk dat het ook niet hoeft. Maar dat was niet de vraag. Een keer huilen is niet direct schadelijk als je het mij vraagt.
Hahaha wij zaten bij de eerste kik al in de gordijnen hoor. Eerste weken bracht ze door als huilbaby...als er 1 geluidje is waar je NIET meer tegen kan is t wel huilen. Wij hadden de keuze gekregen, of we deden het zelf of t ging in t ziekenhuis buiten onze toezicht. Want na 6 weken 18-21 uur van de 24 gegil en gehuil moet er een keuze gemaakt gaan worden, je bent dan OP. Dus met pijn in hart, dan maar thuis. Vooraf doorgesproken wat grenzen waren (overstuur v.s. huilen v.s. HUILEN is wel een verschilletje), hoe en wat we gingen doen, periode uitgezocht dat het gunstigste was en dan tagteam met elkaar. De ene buiten in de schuur, de ander binnen op de overloop aan de andere kant van de kamerdeur. Appie om te wisselen en nam de volgende t over. Niet omdat t zo lang duurde maar omdat we echt NIET meer tegen dat geluid konden. Gaandeweg leerde we dus haar gebruiksaanwijzing kennen en hoorde kennelijk die 10-20 minuten uitpruttelen er gewoon bij. Elke keer dat je binnenkwam, begon die teller opnieuw. Bedoel dan wel een wheeeee huiltje, echt dat gemekker en niet een WHOEAAAAAAA. Ging bij haar toch niet, dan had je gelijk een reflux issue weer erbij dus tot zeker niveau lieten we dr huilen maar de grens tot waar was afhankelijk van t toontje wat er onder zat. Ze is nu 4.5, is altijd nog 10-20 minuten aan t kletsen tegen dr knuffels, kom je langs begint de teller nog altijd weer opnieuw. Is ook wel prikkelgevoelig, was ze toen al en is ze nu nog steeds ookal hebben we er allerhanden rustpunten in zitten.
Volgens mij zit het verschil in soort huilen. Soms is het huilen prikkelverwerking, dan hebben sommige kinderen gewoon even nodig. Het andere huilen is overstuur zijn en een schreeuw om hulp, dan laat je ze niet huilen. Mijn jongste kon de eerste paar maanden niet zonder een beetje huilen in slaap vallen. Dat ritueel was dus: op bed leggen, even een minuutje huilen, troosten, in slaap vallen. Ik liet hem dus niet gewoon in slaap huilen, maar troostte hem daarna en dan ging hij slapen. Op een gegeven moment pakte hij zelf zijn knuffel en viel hij zo in slaap en had hij een nieuwe manier van in slaap vallen gevonden. Hopelijk vind je een manier die voor jullie werkt.