Toen ik met mijn ex-man samen was, vond ik aandacht van andere mannen maar al te leuk. Met mijn huidige man moet ik er niet aan denken. Dat zegt genoeg hoop ik.
Dit verwoord een beetje mijn relatie. Door de zware omstandigheden in ons zorg gezin zijn we meer een team dan geliefde helaas en hebben we zeer sumier tijd voor onszelf en elkaar. De enorme hoeveelheid stress al jarenlang trekt uiteraard zijn wissel. Dit had ik heel, heel graag anders gezien maar het is wat het is. Geluk kennen we al jaren niet meer ( in zijn algemeenheid, dus niet zo zeer met elkaar) het is vooral managen en overleven. Toch zou ik niet zonder hem kunnen
Momenteel voelt het als een sleur.. het dagelijks leven slokt mijn energie een beetje op en zorgt ervoor dat ik me aan de kleinste dingen kan irriteren en ik gewoon blij ben als ik 's avonds even rust in mijn hoofd heb.. Niet altijd leuk voor mijn partner, ik probeer hier zeker iets in te veranderen. De wil is er nog wel van beide kanten. We zijn nu 8 jaar samen, dingen meegemaakt samen,we kennen elkaar door en door en ik geloof niet dat het gras ergens anders groener is, dat lijkt misschien zo. Een relatie moet je zelf ook onderhouden, dat wordt vaak vergeten.
Dit jaar 14 jaar samen, 12.5 jaar getrouwd. Er zijn regelmatig momenten geweest dat ik denk: is dit het? Maar dat zijn momenten die ik later kan aanwijzen als een periode dat het gewoon ff niet lekker liep. We zijn echt gek met elkaar, hebben voor elkaar gekozen in voor-en tegenspoed en uit elkaar is voor ons gewoon geen optie (vreemdgang uitgezonderd) dus ja het is mijn ware, er was vast iemand geweest die ook of nog beter bij me gepast had maar daar heb ik geen 14 jaar mee door gebracht, deze geweldige man wel
Man en ik zijn ontzettend blij met elkaar en spreken dit ook naar elkaar uit. Met periodes zijn we nog verliefd, maar de liefde zelf gaat veel dieper en dat verdiept zich ook nog steeds. Zelfs nog na de ruim 13 jaar die we nu samen zijn. We zijn samen volwassenen geworden en nu we 2 kinderen verder zijn, zijn we gelukkiger dan ooit met elkaar. We doen dingen samen met zn tweeën, we hebben tijd voor onszelf alleen, maar we doen ook veel leuke dingen samen als gezin. Voor ons de beste combinatie. Of hij de ware is? De ware vind ik zo'n moeilijk woord, maar ik weet wel dat nu ik met hem ben, ik echt niemand anders zou willen. Hij is voor mij de beste echtgenoot, mijn beste vriend en de beste vader voor onze kinderen.
We zijn 10 jaar samen met veel ups en downs Zeker in de eerste 3 jaar hebben we ontzettend veel meegemaakt en zijn we regelmatig uit elkaar geweest. En toch kwamen we iedere keer weer bij elkaar. 'I'm stuck with you' is hier dus zeker van toepassing Ik kan 'm regelmatig achter het behang plakken, dat we niet hebben. Of verbannen naar de schuur, met de mededeling dat hij maar bij z'n motor moet gaan slapen. Er is niemand waarmee ik harder kan lachen dan met hem en m'n duistere, sarcastische humor mee kan delen. Ik vind hem woest aantrekkelijk en ook verschrikkelijk irritant. Hij steunt me, motiveert me, haalt het beste en af en toe het slechtse in me naar boven . Hij is een waanzinnige vader voor onze kinderen, enorm behulpzaam naar anderen toe en oprecht geïnteresseerd. We kunnen naast elkaar op de bank tv kijken en niks zeggen, maar discussiëren en praten ook nog over van alles en nog wat. Ik ben helemaal mezelf bij hem, op goede en slechte dagen en dat is echt goud waard.
Ja wij zijn ook heel verschillend. En wij zijn ook al 20 jaar samen, ik was 18 toen ik hem leerde kennen, dus al meer dan de helft van mijn leven. Ik weet niet beter Wij zijn een beetje dat Racoon ‘Het is al laat toch’-stel
Mijn man is mijn soulmate. Hij is mijn beste vriend en een geweldige vader. Hij vult mij aan waar nodig en trapt op de rem wanneer ik dat zelf niet doe. Hij neemt alle zorg uit handen wanneer ik dat nodig heb zonder dat ik dat hoef te zeggen.Ik voel mij geliefd geborgen en veilig. Ik kan in volle overtuiging zeggen dat hij de ware is.
Dit herken ik. Met mijn ex was het ook niet "slecht", maar hij was meer een heel goede vriend, een fijne huisgenoot. Ik had er altijd wel een crush bij (echter nooit ontrouw geweest of over de schreef gegaan). Nu met mijn vriend begrijp ik pas wat samen zijn betekent. Op alle fronten is hij mijn ware. Ik voel me gelukkig, veilig, ontspannen, mooi, mezelf en geliefd met hem. Totaal geen moment meer gehad dat ik ook maar aan één ander denk! Meer dan genoeg aan hem, voor altijd En ja, dat is wederzijds
Wat ontzettend k.t! Sorry dat ik erop door ben gegaan. Ik gun je geluk en hoop dat jullie eruit komen!
100% ja Geen haar op mijn hoofd wat van hem zou willen scheiden. Vanaf het moment dat ik hem leerde kennen (zat toen nog in een andere relatie) wist ik dat hij bij mij paste. Het heeft alleen nog een jaar geduurd voor ik dat ook echt besefte. Ik mis hem als een van ons een weekendje weg is. Een heel jaar samen thuiswerken is zonder noemenswaardige problemen verlopen. We kunnen samen een ikea hoogslaper met bureau in elkaar zetten. Kibbelen. Het weer goed maken. Elkaar plagen. Dat ook weer goed maken. Samen lachen En huilen. Hij is mijn steun en toeverlaat. Mijn maatje. Mijn partner. Het verliefde van het begin is gegroeid naar Ware Liefde. En zo denkt hij ook over mij.
Shit. Kom ik er na 20 jaar achter dat mijn man de ware niet is. Wij kunnen namelijk geen kasten in elkaar steken zonder blazen en zuchten
Ik denk dat als beide gezond zijn en de communicatie goed is dat de meeste zullen aangeven dat de relatie gewoon goed is en dat deze dus de ware is. Helaas heb ik het van dichtbij al een paar keer meegemaakt, dat zodra 1 van de 2 of zn baan kwijt raakt en thuis komt te zitten of ernstig ziek wordt en hulpbehoevend is dat een relatie na soms 30 jaar toch stuk gaat. Soms veroorzaakt ook het niet krijgen van kinderen een scheiding, terwijl daarvoor alles goed was. Dus ben ik gelukkig? Ja dat ben ik zeker en mijn man is op dit moment mijn steun en toeverlaat. Ik zou niet zonder hem verder willen en hij is een fantastische vader voor zijn zoon. Maar hoe de toekomst zich zal ontwikkelen, geen flauw idee.
Ik geloof er niet in dat er maar een de ware is op deze hele aardbol, temeer ik best weleens mannen ontmoet waarvan ik kan denken van hoe was dat geweest als ik jou 25 jaar geleden had leren kennen? Mijn man en ik vullen elkaar prima aan maar ik kan het soms ook wel eens benauwd krijgen bij het idee om tot mijn 80ste met dezelfde te zitten opgescheept en misschien denkt hij dit ook wel
We zijn meer dan maatjes. Soms hebben we wel eens tijden dat we veel meningsverschillen hebben en dan wordt het weer tijd om eens wat avondjes met zijn 2en te organiseren omdat we dan meteen merken dat het niet zo kommer en kwel is. Wel weten we dat er vast nog wel iemand anders op de aardbol rond loopt waarmee we gelukkig zouden zijn. Maar omdat we beide tevreden zijn heb je daar geen oog en oor voor.
Tja, wat is de ware? Ik kan me niet voorstellen dat ik met een andere man net zo gelukkig kan zijn als met mijn huidige vriend, maar datzelfde gevoel had ik toen ik samen was met mijn overleden vriend. Ik was liever oud geworden met hem, maar tegelijkertijd wil ik niks liever dan oud worden met mijn huidige vriend. Ik ben in elk geval heel blij met hem. Ik bewonder hem om zijn eeuwige optimisme, zijn doorzettingsvermogen en het feit dat hij altijd belangeloos voor anderen klaarstaat.Toen hij ziek was heb ik gemerkt hoe geliefd hij is bij zijn vrienden en collega’s. Dat iedereen dan vol lof over hem praat maakt me wel trots. Het is een geweldig mooi mens en ik heb het geluk dat ik samen met hem mag zijn. Hij is een hele lieve, zorgzame, begripvolle en geduldige partner. In de moeilijke tijd die we hebben gehad heeft hij het meer dan eens moeten ontgelden. Nooit heeft hij me iets verweten. Hij was er, liet me uitrazen, troostte me en vrolijkte me daarna weer op. Hij is een geweldige vader die mijn jongens vanaf het begin in zijn hart heeft gesloten en van ze houdt als hun vader zonder ooit van ze te verwachten dat ze hem als hun vader zien. We zijn natuurlijk nog niet zo lang samen, dus misschien ben ik hem over een jaar of 10 wel zat. Nee, ik ben er niet zo bang voor dat onze relatie een gewoonte zal worden. We weten dat we allebei liever oud waren geworden met onze overleden partner, wat maakt dat we extra dankbaar zijn we dat we nu de kans krijgen om dat met elkaar te worden. Omdat we weten hoe het is om het niet te hebben, waarderen we dingen die voor veel mensen vanzelfsprekend zijn. Zoals een avond op de bank, samen slapen, een knuffel, een kus. We hebben niet veel nodig en hoeven er niet hard voor te werken. Het gaat vanzelf en het is goed zo. Misschien dat dat met de jaren nog verandert, maar ik denk dat we die ‘simpele’ dingen altijd blijven waarderen. Hij geeft mij nog steeds dat verliefde hoteldebotel gevoel, dus daar hoef ik niet naar opzoek. Maar naast dat ik echt nog smoorverliefd op hem ben, is dat diepere gevoel van liefde er al een tijd. En er moet wel heel wat gebeuren wil dat verdwijnen. Ik hoop dat hij er net zo over denkt.
Ik was in jouw hele verhaal een stille meelezer.. maar wat raakt dit bericht mij. intens mooi en rauw. Eerlijk.. Alle liefs en vooral geluk gewenst
moah het "head over heels" kunnen we wel schrappen en is ook niet wat ik zocht. Ik vond in hem de sarcastische partner in crime die mij mij laat zijn, zn eigen ding doet en wanneer shit hits the fan zn rol weet te pakken. Zit geen kruimel kwaad in en een hart van goud. Zijn gewoon een unit, soms van uitersten soms als eenheid. Heeft wel de nodige nukken, blind waar t huishouden betreft en een gebruiksaanwijzing waar de dikke van dalen bij verbleekt, maar ik ben ook geen heilige. Als ik ooit 1 ding mocht kiezen om te veranderen aan m dan was t wel t korte lontje, snel geirriteerd/stem verheffen bedoel ik dan. Krijg ik daar spontaan allergische reacties van...pffff. En het is zoooo f. slecht voor je lijf en je bereikt er geen zak mee.