Hier was het een tijdje terug ook wel klaar. Tot voor kort... nu een andere partner en wij zien wel hoe het loopt. Dat is het mooi van het leven, het zit vol verrassingen
Hier was het bij de vierde echt klaar. Was heerlijk om het inderdaad als volle eigen keuze af te kunnen sluiten. Ik was al 39 jaar en ik had al twee keizersnedes achter de rug. Dus ook medisch was het gewoon klaar. Drie keizersnedes was voor mij de max en ook qua leeftijd wilde ik niet meer die verhoogde risico’s lopen. Daarbij was onze 4de een nakomertje en 1x terug naar af vonden we wel genoeg en extra genieten.
Een compleet gevoel zal ik nooit hebben omdat de leegte van M. blijft, maar na E. was ik er wel echt klaar mee, geen enkele kriebel o.i.d. meer. Daar dacht J. anders over en nu is er heel af en toe wel een kriebel, maar er is geen enkele reden om het wel te doen en tig redenen om het niet te doen, dus het blijft zoals het nu is.
Na de 2de wist ik meteen dat het klaar was. Moet echt niet meer aan een baby denken! Als ik een babietjes zie vind ik ze schattig hoor.... maar voor een ander, niet meer voor ons.
Het heeft bijna 3 jaar geduurd vanaf het moment dat mijn jongste geboren is. Maar ik heb nu wel het gevoel dat het klaar is. Ik ben een vragenlijst met talloze vragen over mijn oudste (die al een diagnose TOS heeft) in aan het vullen. Beseffende dat mijn middelste ontzettend hoog zal scoren op deze vragen. Terwijl mijn jongste al veel te vroeg toe is aan school. De kans dat ook maar 1 van hun gaat behoren tot iets wat gemiddeld is is wat mij betreft nihil. Dat is niet erg. Maar het betekend wel dat er extra uitdagingen zijn en extra tijd nodig is. In dat plaatje zie ik geen vierde meer komen. Mocht er een tijd komen dat alles 'loopt' dan zou ik het misschien wel overwegen. Maar ik heb niet het idee dat die tijd nog aan zal breken.
Ik hoop dat dat gevoel ooit weg gaat. Huilbaby nummer 4 ligt hier nu een paar weken in de wieg en mijn hoofd gaat alweer denken aan welke maand een nieuwe zwangerschap handig uit komt . Echt die eierstokken van mij zijn volgens mij nooit klaar met rammelen .
Mijn man wilde altijd 2 kinderen. Ik had nooit een aantal in mijn hoofd. Sinds juni vorig is mijn jongste naar school en sindsdien kan ik aan niks anders dan een derde kindje denken. In februari was ik zwanger maar helaas een bbz. Afgelopen half jaar was zwaar. Mijn moeder is na een heftig kort ziekbed overleden. Baan kwijtgeraakt. Gelukkig ga ik volgende week weer werken en is mijn cyclus nu weer goed. We kunnen eindelijk weer echt proberen. Na deze is het wat mij betreft ook definitief klaar.
Ik was na de eerste al echt “klaar” 6 jaar later toen ik dacht ongepland zwanger te zijn maar dit niet zo was was ik eigenlijk teleurgesteld (en man ook) en begon het weer te kriebelen. Ik had vooral de wens voor een meisje (i know Taboe mag je niet uitspreken) maar zag het helemaal voor me. Toen besloten mijn spiraal te laten verwijderen en nog voor de volgende menstruatie was ik zwanger van dochter. Toen ik die had wist ik echt dat het klaar was en heb ik me uiteindelijk laten steriliseren. Man wilde zich niet laten helpen met het idee dat als het ooit mis gaat tussen ons en hij een jongere vrouw krijgt die nog wel kinderen wil (haha grappenmaker maar dromen mag) dat hij daar wel voor open staat. Stel dat ik een jongere partner ooit nog krijg met kinderwens sta ik daar echt absoluut niet meer voor open.
Het gevoel voor een 3e is bij mij wel aanwezig, maar het is meer een gevoel van alles nog eens meemaken en kan het nu ook redelijk makkelijk loslaten. Ik vind het druk, 2 kinderen, vooral het afhankelijk zijn..ik wil inderdaad niet meer 'stilstaan'. Wil weer kunnen sparen voor verbouwingen in huis, kunnen reizen etc. Ben nu al vaak overprikkeld, op zulke momenten weet ik zeker dat ik geen 3e meer wil, al zou ik wel weer even teruggaan naar de periode van zwanger zijn en de eerste weken met een newborn.
Hier klaar, ik denk van mezelf dat ik geen leukere moeder/ mens word als er een 3e bij zou komen... Vind het druk zat met onze 2 schatjes en vind het stiekem ook fijn dat er steeds weer meer een stukje vrijheid komt, ze minder totaal afhankelijk beginnen te worden.
Bij de laatste zwangerschap wist ik al dat het hierbij zou blijven. Nooit spijt van gehad. Baby's vind ik nog steeds erg schattig. Maar op een gegeven moment heb je al die fases al meerdere malen gehad. Dan kan je blijven herhalen maar dat weet je toch wel een keer. Daarbij zijn ze maar heel kort klein en veel langer groot. En vind ik het erg prettig dat ze ongeveer in dezelfde leeftijdscategorie zitten. Een nakomertje die je overal mee naar toe moet slepen is niets voor mij. En iedere zwangerschap en bevalling is weer een aanslag op je lichaam. Ik ben meer dan tevreden met wat ik nu heb.
Ja ik wil écht niet meer zwanger zijn en bevallen. Als ik een zwangere zie, gaat er een gevoel van opluchting door me heen, en ben ik blij dat ik niet meer hoef. Maar nog een baby'tje....Ja dat wil ik wel Dat euforisch gevoel net na de bevalling, newborn fase, mijlpalen, etc blijft toch knagen. En als ik mijn kinderen samen zie spelen, denk ik, daar past wel nog een kindje bij. Mijn verstand zegt dat het genoeg is zo, Maar mijn hart...
Na de tweede heb ik eigenlijk altijd wel het gevoel gehad compleet te zijn. Natuurlijk zwijmelde ik bij heerlijk nieuw babygrut van een ander op m'n arm. Echter nooit met de gedachte 'dat wil ik ook weer'. Ik vind alle fases hun eigen charme hebben en ook hun eigen pittige momenten. De behoefte om dat nog een keer allemaal te doorlopen is er voor ons niet. We hebben ook zoveel meer nog wat we graag doen en ook nog ooit hopen te gaan doen wat niet zou gaan als we maar kinderen op de wereld blijven zetten . Bij elke fase van de kinderen passen weer hele leuke nieuwe dingen en van de dingen die bij hun jonge fases hoorden hebben we mooie herinneringen. Dat allemaal steeds opnieuw moeten hoeven ervaren hebben we niet. Dus ja, de ene persoon houdt altijd die behoefte en een ander heeft dat helemaal niet . Het zal wel bij ons horen, bij ons karakter en ons zijn.
Ik was na onze drie kinderen echt klaar. Maar misschien omdat ik vooraf kinderwens niet koppelde aan een baby maar aan ons wens hoeveel kinderen we als gezin groot willen brengen en ook later door het leven willen begeleiden. Babytijd is maar heel kort.
Het is hier meer een kwestie van verstand tegen gevoel. Jongste is nu bijna 5 maanden en ik heb dagen dat het gevoel voor mogelijk nog een kindje, heel aanwezig is. Maar ik heb ook dagen dat ik veel alleen ben met 4 kinderen, alles draaiende houden, nu ook met sport van de kinderen erbij.. dat ik denk nee.. hoe zou ik dat in hemelsnaam allemaal moeten gaan doen!? Daarbij is zwanger zijn echt niet mijn ding en de babytijd is mooi, maar ook zwaar. Dus de aanwezige wens is wat mij betreft echt voor nog een kindje. Niet voor een zwangerschap of baby. Helpt ook niet echt mee dat mijn man nog heel graag een 5e wil Dus dat echte complete gevoel is er hier ook niet. De ene dag wel, de andere dag niet.
Ik vind het idee dat dit echt mijn laatste baby is wel erg moeilijk. Maar mijn man zegt dat het echt definitief klaar is en dat wil ik wel respecteren. Ik heb niet bijzonder veel met zwanger zijn maar ik vind de babytijd wel heel erg leuk en altijd heel bijzonder. Maar Los daarvan vind ik gewoon een kind erbij ook weer een zegen. Maar ik ben ook al 40 dus het is sowieso wel verstandig om het hierbij te laten denk ik
Ja hier na de derde ook echt echt klaar. Dat gevoel was er al tijdens ze zwangerschap. Babys blijven leuk maar nu voelt het gewoon compleet. Grappig genoeg heb ik altijd mijn jongste dochter 'gemist', voelde ook echt niet compleet tot ze er was.