Ik probeer altijd iets voor mensen te doen of te betekenen en heb het altijd goed met mensen voor. Waar ik mee zit is dat ik alles met anderen vergelijk en me dan altijd ontevreden voel of jaloers. Ik begrijp niet waar dit vandaan komt. Ik heb een partner en hij heeft jaren geleden zijn vriendin erg mooi gevraagd om te verloven. Ik heb nu al een beetje angst dat ik haar situatie weer vergelijken ga wanneer ik aan de beurt kom. Ik durf het uit te spreken maar voel me ook schamen Waarom popt dit in mijn hoofd op? Ik kan het niet snappen!: Ik heb er vaak erg veel last van. Ik ben een persoon wat positief is ingesteld en heb veel voor mensen over. Onzeker ben ik niet maar wat ik voel is altijd het gevoel dat het beter kan of ik ben jaloers. Hebben jullie hier ook last van? En wat doen jullie daar aan? En hebben jullie tips?
Ik heb het soms ook.. Mezelf vergelijken met een ander doe ik snel en kan daardoor heel erg onzeker worden. Maar ik heb een heftig gesprek gehad met een coach en daar kwam toch wel wat oud zeer naar boven. (Echtscheiding ouders, spanningen thuis, een ongezonde band met mn moeder) Dat hebben we behandeld en het lijkt te veranderen. Ik zet mezelf meer op een voetstuk en daardoor is het minder nodig om mezelf te vergelijken. Echt jaloers ben ik minder snel, maar herken het soms wel. Dan tel ik mn zegeningen en besef ik dat bij de ander ook niet alles perfect is. Het gras ad overkant lijkt groener, maar van een afstand zie je de kale plekken niet. Misschien helpt het als je meer kijkt naar waar je dankbaar voor bent. Desnoods schrijf je het dagelijks op.
Misschien helpt het om dagelijks dingen te benoemen waar je in jouw leven blij mee bent. Zodat je gaat zien en waarderen dat de dingen in jouw leven ook mooi zijn en goed zoals ze gebeuren. Ontevredenheid en jaloezie ontstaan uit een onvrede bij jezelf. Ik werd er ook mee geconfronteerd afgelopen maandag. Zag iemand van vroeger en die persoon heeft het goed voor elkaar met een grote auto en vrijstaand huis op 28 jarige leeftijd. En in plaats van aan mezelf te gaan twijfelen dacht ik hmm, nee. Ik gun het persoon X. Het is goed zo. Als ik dat ook wil weet ik wat me te doen staat, afgunst helpt me geen stap verder. Ik heb dit en dit en dit voor elkaar gebokst en ik leef op mijn tempo. Ik voel dan gelijk meer energie stromen. Positiviteit.
Ik heb het ook eventjes gehad, soms komt het weer even boven. Ook omdat ik nu in het buitenland woon, en ik ‘jaloers’ kijk naar vrienden en familie die een gewoon / leuk leven in NL hebben. Mij heeft het geholpen om eens op te schrijven hoe anderen mij eigenlijk zien. En dan denk ik weer: oh ja wow, ik denk dat mensen juist jaloers op mij zijn! En dat helpt
Ik kan me wel voorstellen dat dit lastig is. We leven ook wel in een maatschappij waar we gemakkelijk vergelijken en alles altijd meer, beter en groter lijkt te kunnen. Wat ik zelf doe om te voorkomen dat ik vastloopt in mezelf vergelijken met anderen: - mezelf niet alleen vergelijken met dat ene van die ander wat ik zo goed/mooi/Leuk vindt. Als je mensen wat langer kent ken je ook de dingen die wat minder in hun leven zijn. Niemands leven heeft alleen hoogte punten, dus ik probeer meer naar iemand als geheel te kijken en dan kom ik er toch achter dat ik met veel minder mensen zou willen ruilen. - erbij stilstaan welke dingen ik echt belangrijk vind in mijn leven en daarin investeren. Dat zorgt ervoor dat ik meer tevreden ben over mijn eigen leven. - erbij stilstaan wat tevredenheid betekent en waarom ik dat belangrijk vind. Klinkt suf, maar helpt mij wel echt om bij mezelf te blijven en niet blind te staren op dingen als een grotere auto willen of perse een luxere vakantie. Daarbij denk ik dat als dingen je zo raken dat het ook kan helpen om eens met iemand te praten waarom dit je zo raakt. Ben je misschien niet helemaal blij met hoe je leven nu is of is het meer een soort gewoonte of mind set die een rol speelt?
Ik kan je geen tips geven want ik herken het in geen enkel opzicht. Maar ben je dan jaloers als in dat je het een ander niet gunt of als in dat je dat zelf dan ook zou willen (doen, hebben, ervaren)? Ik denk dat de tip om te waarderen wat je zelf hebt en te bedenken dat het gras aan de overkant altijd groener lijkt dan dat het is misschien te simpel is? Hoop dat je hier herkenning en goede tips zult vinden. Succes ermee want het lijkt me erg vervelend en vooral vermoeiend voor jezelf om altijd maar te vergelijken en dan meer te willen. Oh ja en wat in me opkomt als je op een bepaald moment jaloers bent op iemand of iets misschien bedenken dat er heel veel mensen zijn die het minder goed hebben of minder gelukkig zijn dan jij bent en je bedenken dat jij en je dierbaren gezond zijn (neem ik even aan zonder het zeker te weten) en dat gezondheid iets is wat met geen geld ter wereld te koop is.
Ik heb er eigenlijk totaal geen last van, maar ik ben altijd al een einzelgӓnger geweest en doe altijd al dingen op mijn manier dus wat een ander wel en ik niet heb, boeit mij helemaal niet. Om t ene te kunnen moet je t andere laten. Wat je wilt ziet er leuk uit of lijkt je fantastisch, maar als je erbij rekent dat het je x tijd, y financieel en dus niet meer a,b,c kunt dan is t vaak ineens heel anders. Zijn best wel wat dingen waar ik enorm bewondering voor kan hebben, dat wel. Maar daar ben ik t type niet voor, heb ik t geduld niet voor (bijv. badderen), geen trek in om daar energie in te steken, of de kosten (in ruimste zin) zijn het me niet waard. Wil ergens best wel energie/tijd en moeite insteken als ik er gelukkiger van zou worden, maar per saldo kan ik maar verdraaide weinig vinden. Allicht dat daarom het me weinig boeit wat een ander heeft/kan, althans in zoverre dat ik jaloursheid of vergelijken niet herken. Ja wil best de staatsloterij winnen, dat lijkt me geen onaardig idee. Plan ligt al klaar, ze hoeven alleen nog maar te storten.
Ik ben soms weleens jaloers (niet misgunnend, maar een geval ik wil dat ook) op mensen met een gezin waar de partner helemaal echt erbij betrokken is. Maar dat is vaak als er hier weer iets gebeurd is waar ik dan teleurgesteld in ben. En dan bedenk ik me weer dat ik altijd een keuze heb om het anders te doen. Maar ik kom nog steeds tot de conclusie dat de totaal som nog steeds positief uitpakt. En dan vind ik weer m’n rust.
O soms best herkenbaar hoor. Ik kan dat momenteel zijn op mensen met huizen die ik ook graag wil. En dan meer in de zin een aantal jaar terug hadden wij ook zo kunnen wonen. Maar dan bedenk ik mij weer nee want toen kon je dat niet betalen en nu is de woning markt nou eenmaal overspannen. En dan zeg ik je hebt een fijn huis nu waar je nog wel een aantal jaar kan wonen onze tijd komt wel weer. Maar komt toch regelmatig omhoog, niet zo zeer jaloersheid maar wel hè balen dat had ik ook gewild.
Als ik niet goed in mijn vel zit kan ik dit hebben met alles en iedereen... Dan kan ik "jaloers/hé dat wil ik ook gevoel" zijn/hebben bij iedereen. Bv. dan kan ik denken: oh was ik al maar zo oud als mijn oma, dan "moet" er niets meer, heerlijk in het rusthuis een kaartje leggen en veel tv kijken (terwijl ik ook echt wel weet dat oud zijn geen pretje is, dat ze mijn opa enorm mist, ... maar als ik slecht in mijn vel zit dan zie ik die dingen niet ofzo), zo kan ik dan ook erg jaloers zijn op iemand met oudere kinderen of geen kinderen of op de kinderen (heerlijk enkel naar school gaan en eten staat klaar)... Haha, dan heb ik dat dus op alles en iedereen. Dan lijkt iedereen een 'beter' leven te hebben dan ik. Maar gelukkig komt dit nu steeds minder voor, want het is wel heel vervelend vooral omdat ik dan alleen de "voordelen" zie van de anderen. Nu zit ik beter in mijn vel en kan ik erg tevreden zijn met wat ik zelf heb...
Het is niet om het misgunnen waar ik sta altijd voor iedereen klaar. Het gaat niet om spullen of huizen of auto's. Het zit in ervaringen. Bijvoorbeeld mijn vriend die een heel groot aanzoek had gegeven voor vriendin en ik ben nog niet gevraagd maar ineens onzeker of die moeite ook word gegeven voor mij. Ik begrijp de gedachten niet want ik ben gelukkig en kan het niet plaatsen. Bedankt voor de tips
Ik help en gun alles aan iedereen. Het is meer het gevoel wat er is en ik niet kan plaatsen. Ik ben nog niet gevraagd om te trouwen maar dat aanzoek van hem en zijn ex was zo uitgebreid dat ik me suf pieker of ik dat ook krijg . Ik weet dat mijn gedachten niet kloppen en wil dat niet denken. Het stoort mij erg en ik voel me vaak verdrietig daarvoor. Ik hoop dat mensen mij kunnen vertellen hoe ik dit kan oplossen.
Deze gedachten zijn wel een beetje een valkuil, want ik kan namelijk heel veel logische redenen bedenken dat hij jou niet zo’n aanzoek zou doen, die niets te maken hebben met zijn gevoelens voor jou. Bijvoorbeeld: -Hij is nu niet meer met zijn ex samen, dus misschien denkt hij nu wel heel anders over trouwen. Hij heeft al een keer zo’n aanzoek gedaan en dat heeft duidelijk niet goed uitgepakt op de lange termijn. -Misschien heeft zijn ex wel heel vaak aangegeven dat ze heel veel waarde aan een groots aanzoek hechtte en is dat niet iets wat hij anders zou doen -Misschien weet hij helemaal niet dat jij zoveel waarde aan dit soort dingen hecht Hij is nu met jou samen, daar is vast een goede reden voor. Ik denk dat het belangrijk is dat je je afvraagt waar die onzekerheid vandaan komt. Ik ben bijvoorbeeld ook makkelijk onzeker, maar ik vraag op dat soort momenten bevestiging van mijn man (als het over ons gaat), dat is het makkelijkst. Dit stukje gaat wel heel specifiek over je relatie en dan heb je het vooral over onzekerheid. Jaloersheid vind ik toch wat anders, maar ik denk dat iedereen weleens jaloers is. Ik ben ook weleens jaloers op mensen waar hun kinderen wel zelfstandig worden en die daardoor ook weer makkelijker samen dingen kunnen doen bijvoorbeeld. Dat gaat ook niet over spullen en jaloers is misschien ook niet het juiste woord, maar soms voel je wel even zo’n “ja, zij kunnen dat wel en wij niet” steek, dat is toch een soort van jaloersheid. Maar ik denk dat iedereen weleens een “het gras is groener bij de buren” gevoel heeft.
Lastige situatie zeg. Waarom pieker je zo daarover? Wat gaat er dan precies door je hoofd heen? Een groots aanzoek klinkt leuk, maar uiteindelijk heeft de relatie geen stand gehouden en is hij nu wél met jou samen. Een fijne relatie is dan toch veel meer waard dan zo'n bombastisch aanzoek? Zitten deze gedachten je in de weg? Denk je hier vaak over na of flitst het af en toe door je hoofd? Als het je echt in de weg zit dan is het misschien wel fijn om hier hulp bij te krijgen. Ik herken het wel een beetje wat betreft de kinderwens, die is hier zo enorm en we doen er echt alles voor en toch lukt het maar niet. Maar dan bedenk ik me ook dat ik er totaal geen invloed op heb. Natuurlijk doet het soms pijn als er weer een aankondiging komt maar dan bedenk ik me ook dat ik daar niet meer of minder zwanger van word. En ben ik ook heel dankbaar voor het kindje dat er wel is. En toch is het heel fijn om dit soms uit te spreken. Lukt het jou ook om dit uit te spreken naar iemand, kan je het daarna een beetje loslaten?
Je slaat de hamer op zijn kop! Dankjewel. ik denk echt dat het onzekerheid is, wij zijn al lang samen en dat is afgesloten. Ik hecht geen waarde aan een grote trouwerij of cadeautjes. Hij heeft me dit in details verteld toen wij het erover hadden. We zijn beiden al jaren gescheiden. Ik voel dat er een aanzoek aan komt omdat we beiden willen trouwen. Ik zat op de bank te lezen en opeens schoot het door mijn hoofd. Ik begrijp het niet maar kreeg een jaloers gevoel terwijl ik nog niet ben gevraagd. Ik weet dat uitgebreide omdat hij romantisch is ingesteld.
Ineens was dit gevoel en ik weet dat dit niet klopt. Ik schaam me heel erg. Ik kan er met een vriendin over spreken, zij snapt het helemaal niet en geeft aan dat dit niet bij mijn karakter past?
Gewoon een idee hoor, misschien vind je het helemaal niets, dan vooral niets mee doen: Maar, omdat de gedachte van dat aanzoek je zo dwars zit en je eigenlijk niet weet waar het vandaan komt, behalve de onzekerheid dan. Wat als je nu de eventuele teleurstelling/jaloersheid voor probeert te zijn en hem een aanzoek doet?
Hij heeft aangegeven jaren terug degene te zijn wie mij vraagt. Dankjewel voor het mee denken. Het is al prettig om even mijn hart te luchten en met twee benen op de grond te komen
Wat lastig dat je dat gevoel hebt. Zelf heb ik dat niet. Wanneer iemand iets overkomt of iets heeft wat ik ook wel zou willen, dan denk ik: zou ik echt met alles willen ruilen van diegene? En dan is het antwoord altijd: nee. Pas hadden vrienden van ons bijvoorbeeld een hele mooie auto gekocht, stuk mooier dan die bak van ons , maar ik weet dat zij in een ander opzicht ook wel weer hun tegenslag hebben. Dan is die auto hen van harte gegund en kijk ik naar de mooie dingen die wij weer hebben.