Hoi dames (en misschien ook wel heren), Ik heb vorige maand na de zoveelste opmerking mijn baan opgezegd. Een verkeerd woordje in de mail en bam, ik mocht weer op gesprek komen. Dat was de druppel. Onze nieuwe leidinggevende mag mij niet, er is altijd wel iets aan mij dat haar triggert, puzzelt, of op enige vorm van onbegrip kan rekenen, dat ik er gewoon helemaal klaar mee ben (en niet alleen ik, dat zegt wel genoeg denk ik). Het voordeel van deze werkplek is dat de tijden van de diensten redelijk gunstig waren in combinatie met het werk van mijn man. Die heeft veel flexibele dagen, dat zou nu een week vroeg en daarna een week laat moeten worden, maar daar zit nog geen ritme in. Ik werk(te) maar 50%. En eigenlijk heb ik gewoon geen zin meer in om avonden te werken, de weekenden en feestdagen altijd maar klaar te staan en iedere keer overal voor te terug te moeten komen. Een vergadering, een cliënt die een afspraak heeft met een specialist, kun je een uur eerder beginnen want... Er is ziekte kun je terugkomen? Kun jij de nacht op je nemen? Er komt een uitzendkracht en die mag niet zo lang alleen zijn met... Dus met andere woorden, ik zit er aan te denken om een paar jaar 'sabbatical' te gaan. Tot ze allemaal naar het VO gaan en ze zich in de ochtend en een paar uurtjes in de avond kunnen redden. Als ik het financiële plaatje bekijk, moet het lukken. We zouden dan op basis van het loon van mijn man zorgtoeslag kunnen krijgen en het kindgebondenbudget zal omhoog gaan. Ik besef me dat dit echt geen vetpot zal zijn, maar ik denk dat het wel veel rust zal brengen in onze ADHD/ASS huishouding. Het zou dan gaan om een periode van pak hem beet 3 jaar. Zijn er meer die dit gedaan hebben? En waar kun je het best op bezuinigen?
Ik heb het gedaan toen zoon naar de kleuterschool ging. Niet met het idee voor een paar jaar maar voor altijd. Mijn werk was heel flexibel en kon veel vanuit huis doen maar mijn verantwoordelijkheidsgevoel was te groot naar mijn werkgever toe waardoor ik mijn gezin daarin nooit op 1 zette maar altijd mijn werk. Als zoon ziek was en ik daardoor niet kon komen voelde ik me een week lang rot tegenover mijn werk. Dus uiteindelijk besloten thuis te blijven en dat was een hele goede keuze. Dit heeft zoveel rust gebracht. Toen dochter baby en peuter was heb ik wel eens het werken voor een werkgever heel erg gemist omdat mijn wereldje weer klein werd maar nu ze naar school gaat sta ik weer volledig achter die keuze. Ik werk wel maar in ons eigen bedrijf en dat kan echt volledig wanneer ik wil en kan waardoor ik me nooit schuldig hoef te voelen als eens iets anders loopt dan gepland.
Ja ik ben nu bijna 5 jaar thuis en recent besloten voorlopig nog thuis te blijven. Totdat ze zichzelf wat meer kunnen redden inderdaad. Ik vind het superfijn, ons hele gezin is gebaat bij rust en structuur . Qua bezuinigen. Wij hoeven niet echt veel te laten nu ik niet werk. Mijn man verdient goed. Maar ik heb wel vaste budgetten voor boodschappen, kleding, benzine etc. Op=op dus het komt weleens voor dat ik aan het eind van de maand creatief word met boodschappen of een kledingstuk niet koop en wacht tot de volgende maand. Verder doe ik nu meer op de fiets ipv met de auto.
Hier precies hetzelfde en het bevalt zo goed, zou niet anders willen als het niet hoeft. Juist nu met kinderen op de middelbare school is het ook erg fijn, ik kan ze indien nodig elke dag helpen met huiswerk etc. Tot nu toe hadden wij 2 auto's, maar we gaan nu ook 1 de deur uit doen. Man werkt nu op 10km afstand en dan is 2 toch echt te veel en een mooie manier om te bezuinigen.
Ik ben thuisblijfmoeder maar heb wel gewoon inkomen. Ik verdien nu meer dan toen ik werkte t laatste jaar. Dus bezuinigen hoeven we niet, we kunnen juist wat meer uitgeven. Tips: kijk elk jaar kritisch naar je verzekeringen en andere contracten of het goedkoper kan. Ik wissel elk jaar wel van aanbieder van bv woonhuisverzekering. Zo bespaar ik geld ik ben thuis hoofd financiën Ik hoop wel weer te werken hoor, ik mis t. Als de jongste 4 is, hoop ik weer mee te draaien ergens.
Ik begrijp je reactie. Maar is het echt niet meer willen werken of een probleem met een vervelende werkgever? Wellicht voel jij je prettiger bij een andere werkgever die wel respect voor je heeft. En waar je bijvoorbeeld andere tijden of dagen kunt werken. Of werken in de flex of als zzp-er. Het maakt natuurlijk ook verschil of je een partner hebt die meer dan genoeg verdient. Of dat je nu (met opgroeiende kinderen) enorm terugvalt. En ik lees niets over werken vanuit huis of bijvoorbeeld helpen in de eigen zaak of het familiebedrijf. 1 inkomen maakt jullie en jou kwetsbaar. Wat heb of ga je regelen om dit op te vangen? Heb je bijvoorbeeld vermogen, spaargeld of een verzekering als er wat met je man zou gebeuren (ziekte, werkeloosheid, overlijden etc). Dat zou ik goed uit laten zoeken.
Ik kan je gevoel helemaal voorstellen. Ik heb toen onze oudste 3 was ook mijn baan opgezegd. Beviel enorm goed, bij toeval ontdekte ik dat ik mijn vak ook prima vanuit huis kon doen (kinderopvang/gastouder) En alleen daarom ben ik dus weer begonnen met werken. Ondanks dat ik werk en zelfs zzp'er ben voel ik mij ook nog TBM Later bleek dat de kinderen veel meer begeleiding/rust nodig hebben dan gemiddelde kinderen dus achteraf gezien een pefecte beslissing geweest. Waar jullie op kunnen bezuinigen vind ik vanaf hier moeilijk te bepalen.
Ik ben ook tbm. Ik heb na de geboorte van de oudste mijn job als hotelreceptioniste opgezegd. Tussendoor heb ik af en toe gewerkt als huishoudhulp, maar voorlopig ben ik weer volledig thuis. Wij merken thuis wel echt het verschil tussen wanneer ik aan het werk ben of niet. Thuis blijven geeft voor iedereen veel meer rust. Besparen is hier niet echt nodig. Maar van wat ik begrepen heb leven wij van nature vrij zuinig: geen a-merken kopen, kleding alleen wanneer iets nodig is, wij gaan niet vaak uiteten of naar de sauna oid. Vakantie niet een verre vliegreis maar meerdere daguitstappen. Wij zitten regelmatig samen om de financiën te bekijken. Dan kijken we waar ons geld aan is uitgegeven en wat we anders hadden kunnen doen.
Ik ben toen mijn oudste geboren is gestopt met werken. Mijn werk was te ver weg om te blijven doen met een kleintje erbij. Ik reisde met het OV en zou haar dan erg lange dagen weg moeten brengen. En het liefst wilde ik thuisblijven bij haar. Ik ben toen gestopt en we zouden wel zien voor hoe lang dat zou zijn. Inmiddels is dat ruim 21 jaar geleden. Er kwam steeds een kleintje bij We hebben nu 7 kinderen, de jongste is 5. Ga ik ooit weer werken? Dat weet ik nog niet. Voorlopig vind ik het thuis nog prima. Het brengt zoveel rust in huis. De kinderen weten ook: mama is er altijd. We merken dat ze dat erg fijn vinden. Zeker de afgelopen 1,5 jaar ben ik erg blij geweest dat ik gewoon thuis was. Met op elke kamer wel een kind achter een scherm en een paar aan de eettafel met hun schoolwerk was het heel fijn dat ik niet ook nog moest (thuis) werken. Mijn man kon wel gewoon elke dag naar zijn werk, dus hij kon met een gerust hart de deur 's morgens achter zich dichttrekken.
Ja, hier ook een thuisblijfmoeder. Mijn zoon was vaak ziek. Op mijn werk kreeg ik steeds te horen dat ik dan mijn (schoon)moeder maar even moest regelen om dat op te vangen. Tja, mijn schoonmoeder woont 60 km verderop en had gewoon haar eigen werk en mijn moeder heeft geen rijbewijs. Het kdv of school werkt natuurlijk niet voor een ziek kind. We konden steeds wat regelen en schuiven, mijn man kon doordat ik thuis was ook extra uren draaien die extra goed betalen, dus financieel zijn we er amper op achteruit gegaan. Nu het goed gaat, wil ik wel wat zoeken. Helaas lijk ik met een gat in mijn CV alleen nog goed voor ongeschoold en/of simpel werk, alsof mijn diploma’s en jaren werkervaring niets betekenen en ik voor het laatst in de middeleeuwen heb gewerkt . Misschien ga ik maar wat voor mezelf beginnen of laat ik me omscholen, want dit schiet niet op.
dit zou mijn post kunnen zijn. Ik ben 10 jaar tbm geweest en nu gastouder. Zo fijn vanuit je eigen huis.
Ik ben sinds 2013 thuisblijfmoeder (tijd vliegt voorbij…) en nooit ook maar een seconde spijt gehad. Hier 4 kinderen, dus dat is altijd al druk geweest met dingen die geregeld moesten worden en natuurlijk ook de logistieke kwesties (sport, doktersafspraken, logopedie, orthodontist, feestjes, etc etc.) En als we allebei hadden gewerkt had dat een hoop stress opgeleverd en er waren ook bepaalde dingen simpelweg niet mogelijk geweest. (En ik prijsde me stiekem ook extra gelukkig tijdens de lockdowns.) Financieel hebben we nauwelijk moeten inboeten. Mijn man verdient goed en ik verdiende genoeg om de kdv/bso kosten van te betalen en dan nog een klein beetje over te houden Nu de meeste kinderen groot zijn, zouden we er wel financieel op vooruit gaan als ik zou gaan werken (nog maar 1 kind dat maar de bso zou moeten). Maar ik heb geen haast.
Ik sta op het punt om ontslag te gaan nemen met het idee om minimaal de komende 4 jaar thuisblijfmoeder te zijn. Mijn werk heb ik nooit leuk gevonden maar destijds moest ik wel werken. Ik zit al een tijdje in de ziektewet en nu dan verlof en toen hebben we de knoop doorgehakt. Ik zie het ook echt niet zitten om weer te moeten gaan werken. Alleen van het idee krijg ik het al Spaans benauwd. Financieel kan het en ik let altijd goed op de uitgaves. Opletten met boodschappen doen. Kijk goed naar de aanbiedingen en maak daarop een weekmenu. Verzekeringen goed nakijken. En verder kijken wat je nu precies uitgeeft.. abonnementen die niet nodig zijn opzeggen etc.
Hier sinds september thuis. Baan opgezegd omdat het mij vooral veel energie kostte en ik er ongelukkig van werd. Het plan is dat ik wel weer werk ga zoeken, maar nu met onze pup is het wel even goed zo. We hebben een Boodschappen budget en letten goed op wat echt nodig is. We gaven eigenlijk belachelijk veel geld uit aan Boodschappen. Ik maak nu een week menu en doe 1x grote Boodschappen op maandag. Op donderdag haal ik alleen nog Brood en als er iets op is dan haal ik het nog voor het weekend dit scheelt bij ons het meeste geld.
Ik ben zo'n 4,5 jaar thuisblijfmoeder geweest na de geboorte van oudste. Was niet bewust zo gepland, want ik had twee werkgevers tijdens zwangerschap. Maar daarna is het zo gelopen doordat een verlenging contract er niet in zat, bleek oudste groei- en voedingsproblemen te hebben, kwam er een tweede bij en speelden er eigen gezondheidsproblemen mee. Al met al dus niet bewust toen zo voor gekozen, maar halverwege wel bewust gekozen om het even zo te houden. Financieel was dat geen probleem en hebben we het nooit moeilijk gehad, maar daar maakten we wel bewuste keuzes in. Ik ben achteraf dankbaar voor die tijd met mijn kinderen. Voor hen was dat prettig en ik heb geen moment van hun eerste jaren hoeven missen, daar genoot ik van. Het was fijn om er altijd te kunnen zijn, om toen nooit de agendastress te hebben. Maar in het moment zelf vond ik het ook vaak pittig. Ik miste na een tijdje toch werk, collega's, andere verhalen aan de eettafel en een stukje eigen ontwikkeling. Toen alles weer stabiel was, ben ik weer naar werk gaan zoeken. Ik had gemerkt dat mensen toch ook wel eens op me neer konden kijken om mijn keuze voor thuisblijven, ook al waren daar oa duidelijke medische redenen voor. Ik vergeet nooit meer dat iemand in mijn omgeving toen hoorde dat ik een baanaanbod had gekregen en diegene zei 'maar wat heb jij nou te bieden in zo'n functie dan?' alsof ik niet alleen volledig had stil gestaan, maar die 4,5 jaar ook mij, mijn vaardigheden en mijn HBO-diploma volledig teniet hadden gedaan. Onzin natuurlijk. Maar dat beeld droeg niet bij aan mijn zekerheid van terug de arbeidsmarkt op. Maar waar iedereen zei dat ik met zo'n gat op mijn CV vast geen werk kon vinden, kon ik uiteindelijk kiezen tussen 2 aanbiedingen en heb ik op mijn gevoel gekozen. Beste keuze die ik gemaakt heb. Ik kies er bewust voor om parttime te werken omdat mijn gezin mijn topprioriteit is en blijft. Maar inmiddels zit ik ruim 2 jaar terug in mijn werkveld en merk ik hoe goed me dat doet. Ik ben hulpverlener en merk dat ik daarin veel steviger sta dan eerder. Ik geniet van mijn werk, van de uitdaging, van mijn eigen verhalen kunnen vertellen, van gezien en gewaardeerd worden door collega's en cliënten, van me ontwikkelen qua kennis maar ook als persoon. Financieel hebben we ook meer ruimte gekregen en vind ik het fijn dat daarin niet alleen meer zekerheid is, maar ook dat ik me tot mijn verbazing toch minder afhankelijk voel nu het ook mijn inkomen is. Terwijl dat nooit een issue geweest is. Naar mijn kinderen toe vind ik het belangrijk dat ze zien dat het beiden kan en denk ik oprecht dat ik daar over het algemeen een betere moeder van geworden ben. Dat betekent niet dat het mijn advies zou zijn om geen tbm te worden / blijven. Ik denk vooral dat je goed moet bedenken wat bij jou past en dat ook steeds opnieuw moet blijven bekijken. Ik was niet gelukkig geworden van tbm blijven, maar misschien jij wel.
Mijn oudste heeft adhd/ass en mijn jongste niet. Ik denk dat het veel rust brengt dat ik fulltime thuis ben (alhoewel het nog echt moeilijk is), en kan me niet voorstellen hoe heftig het voor hem geweest was als ik wel zou werken