In maart zijn we ons zoontje verloren. Hij bleek met de 20 weken echo dusdaning ziek dat hij geen kans had. Nu ook weer net zwanger en zo spannend. Aan de ene kant wil ik me nog nergens aan hechten of verheugen, maar aan de andere kant wordt van niet hechten de kans dat het goed blijft gaan niet groter ofzo.. Het zijn gekke tijden. Ik durf het ook nog met niemand te delen omdat het moeten iedereen moeten delen dat ons zoontje het niet zou gaan redden zo naar was.. Het liefste zou ik tot na de 20 weken wachten nu haha. Helaas zal het daarvoor al wel op gaan vallen buik-wise vrees ik haha. We hadden gewoon pech, wat ons zoontje had komt niet vaak voor. Voor deze zwangerschap net zo'n grote/kleine kans dat het weer gebeurd. Morgen eerste echo, heb er nu al buikpijn van pfoeh
Hier bijna 27 weken zwanger na het verlies van ons meisje na 21 weken zwangerschap(bleek niet levensvatbaar bij 20 weken echo). En een missed abortion met 8 weken. En de angst is nog altijd groot. Al voel ik de kleine elke dag bewegen en woelen, al gaat deze zwangerschap volgens het boekje en al bevestigen de vk en ziekenhuis dat het er allemaal goed uitziet en ze het goed doet en mijn lijf exact doet wat te verwachten is deze zwangerschap. Ben bang dat ik de angst los kan laten zodra ze in mijn armen ligt. Al is het wel minder geworden nu ik dagelijks de bevestiging krijg van de baby zelf dat ze het nog doet.