jij ook veel sterkte! Verschrikkelijk dat je snachts wakker wordt met paniek Een dikke knuffel en ik hoop echt dat tijden snel zullen veranderen!
Deze gevoelens heb ik trouwens al veel langer maar dan op gebied van milieu vervuiling en klimaat. Misschien dat de maatregelen voor Corona me daardoor iets minder doen. Ik verwachtte al een crisis, en ik verwacht nog veel meer eigenlijk. Toen Corona begon was mijn gevoel ook meer; ok, dit is het begin
Ik heb tot nu toe eigenlijk weinig last gehad van de maatregelen, behalve het thuisonderwijs. Dat vond ik wel zwaar. Maar verder ben ik niet zo'n uitgaanstype, in de tijd van de avondklok kwam ik toch al nooit na 9 uur buiten, ik kan er zelfs wel mee leven als ik straks alles online moet bestellen, pretparken, dierentuinen, bios komen wij nooit. Dus ik heb er niet veel last van persoonlijk. Mijn man wel, die sport binnen, gaat uit met vrienden, werkt op verschillende locaties dus ziet veel mensen en kinderen. Mijn kinderen hebben er ook niet echt veel last van. Thuisonderwijs was wel killing voor de oudste, die is daardoor een niveau gezakt op de middelbare van VWO naar Havo. Hij heeft het verder wel prima naar zijn zin en is een relaxed type, dus dat komt wel goed. Voor hen hoop ik dat het herstelbewijs straks inderdaad een jaar geldig is, zodat ze gewoon lekker alles kunnen blijven doen wat ze willen. Maar ik merk dat het mij de laatste dagen wel erg bezig houdt. Wij hebben net een huis gekocht, waar we straks een half miljoen aan hypotheek op hebben. En de gedachte dat het nog veel erger wordt, dat we ons werk kwijtraken, niet meer verzekerd kunnen zijn, of nog erger: dat die hele Great Reset inderdaad waar is en we alles kwijtraken, dat vliegt me enorm aan. Ik ben gelovig en als ik zie hoe de weg naar dit huis tot nu toe bijna ongeloofwaardig voorspoedig verloopt (we liepen er toevallig tegenaan, kregen het laatste kijkplekje, hoefden niet te overbieden, de bouwkundige keuring viel enorm mee, in combinatie met een aantal bijbelteksten die ik de afgelopen weken gelezen heb en steeds weer tegenkom in het dagelijks leven) dan voelt het wel alsof er een soort van zegen op rust en dat dit de weg is die voor ons bestemd is. Maar het vertrouwen dat het financieel allemaal echt goed gaat, is helaas nog wel een beetje wankel. Ik slaap er slecht van, merk dat mijn gemoedstoestand gestressd is en tegelijk word ik heel blij van de gedachte dat we daar straks misschien echt gaan wonen. Bovendien kunnen we er behoorlijk zelfvoorzienend worden, wie weet hoe handig dat is in geval van de Great Reset, haha.
Ik weet dat wij vaal genoeg lijnrecht tegenover elkaar hebben gestaan in discussies, dus daarom wilde ik even tegen je zeggen dat is dit een super fijne reactie van je vind! Na alle reacties in de andere topics had ik eerlijk gezegd niet meer verwacht dat iemand met compleet andere mening dan de mijne zich nog zou kunnen / willen inleven in de situatie van ongevaccineerde mensen. Dit soort berichten maken mijn dag weer een beetje goed.
Ik heb het eerste jaar heel veel angst gehad voor corona. Mede omdat ons kind aan 8 weken aan de beademing moest na besmetting met RS en corona 4 maanden later begon. Toen kreeg ik zelf corona vorig jaar in november en was het ondanks het pijn deed echt wel draaglijk. Nu was ik vooral bang wat het met mijn peuter doet, maar hij is vorige week besmet en heeft 0 klachten gehad. Dus ik ben in het algemeen niet meer bang van corona. Wat betreft de 2g maatregel en het kopen van voeding: Er bestaat gelukkig online shoppen en de winkels zullen écht wel zorgen voor extra bezorgers als ze anders een groot deel van hun inkomen verliezen dus daarin zou ik me geen zorgen maken. Het is ook makkelijker praten met een peuter van 2 jaar want die vermaakt zich prima thuis, in de tuin of tijdens wandelingen. Met oudere kinderen lijkt me het me zwaar. Ik probeer me ook op te trekken aan dat het maar tijdelijk is en ik zie die boosterprikken ook niet zitten. De bereidheid om te vaccineren is er geweest, maar dat extra prikken begint mij ook tegen te zitten, maar goed, ook dat is weer een zorg voor later. Momenteel leven we van dag tot dag. Ik ben wel gevaccineerd maar probeer wel om vaak naar oplossingen/activiteiten te zoeken waarbij we gewoon zonder problemen naartoe kunnen in de buitenlucht. En omringen met mensen die ook positief denken. Dat helpt.
Het raakt me keihard, heel deze crisis. Ik ben alleenstaande moeder en bang voor de toekomst. Wat gaat er gebeuren als ik blijf vasthouden aan het niet willen vaccineren? Kan ik straks überhaupt nog werken? Mag ik nog wel verzekerd zijn? (Dat is in Australië dus niet meer het geval) Er moet geld binnenkomen, brood op de plank komen. Worden kinderen straks ook gedwongen om te vaccineren? Mogen zij anders niet meer naar school? Zoveel vragen die de hele dag door mijn hoofd gaan. Ik begrijp gewoon niet waarom ze ons zo kapot proberen te maken, want zo voelt het nu wel
Ik hoop zo voor je dat op de lange termijn de schade zo erg mee valt of weg valt. Maar ik snap je angst en verdriet heel goed. Mijn kinderen zijn iets ouder en weet hoe belangrijk de eerste jaren zijn. Hoe meer ze jong aanleren hoe beter dat lukt. Geef de hoop niet op, hou moed. Een dikke knuffel terug.
Nou, ik dacht exact hetzelfde en word er gewoon emotioneel van terwijl ik hier niemand ken. Dit soort berichten doen mij goed.
Op het vetgedrukte wil ik graag even reageren. Wat fijn dat het voor jouw kinderen zo werkt, maar voor heel veel kinderen niet. Mijn oudste, heeft ass, was in de eerste lockdown helemaal de weg kwijt. Heeft de eerste 2 werken alleen maar gegild, gekrijst en gehuild. Zodra zijn broertje in de buurt kwam viel hij hem aan. Na een week werd het langzaam iets beter. Waarom? Zoveel onduidelijkheid. Hoelang gaat het duren? Hij heeft zoveel duidelijkheid nodig. Ik kan niet zeggen "we gaan zo eten". Hij moet horen "we gaan over 5minuten eten" Dus hoelang duurt de sluiting van de school? Wanneer mogen we naar school? Wanneer zie ik de meester weer? Wanneer mag ik naar gym? En duizenden vragen. Een zomervakantie is voor hem al een ramp. Het duurt te lang en hij mist dan snel het overzicht. Toen ik van het voorjaar er met hem over had zei hij zelf "mama, ik hoop echt dat de scholen nooit meer gaan sluiten." Dit is niet wat ik hem zeg, maar wat hij met zijn leeftijd ook gewoon hoort en weet en ziet. Wij hebben geen last gehad van de sluiting van musea, restaurants etc. (Ik vind het verschrikkelijk voor de ondernemers) Maar wel van school. Van de opvang. Van de hulp die we nodig hebben. Therapie die ineens stil staat. Ik vind het oprecht fijn dat jij het zo kan doen met je kinderen. En in een aantal gevallen zal je zeker gelijk hebben. Maar in genoeg gevallen dus ook niet.
Het is niet dat ik er nachten wakker van lig, maar ik maak me wel met regelmaat zorgen om de toekomst en waar het gaat eindigen. Ook merk ik dat het plezier in het leven wel een beetje weg is gevallen. Ik geniet niet meer van dingen zoals ik eerst deed. Waar ik voorheen uit kon zien naar familie uitjes, zoals gezamenlijk sinterklaas vieren, familie reünie dag, verjaardagen, de feestdagen, gewoon het samen zijn.. denk ik nu alleen maar aan hoe we dit moeten vieren, óf familieleden het überhaupt nog willen vieren of samen willen en durven te komen.. Het gevoel dat het contact is weggevallen, dat we elkaar minder zien. Geen uitzicht op leuke dingen. Ik werk en ik slaap en verder hou ik een gezin en huishouden draaiende, maar qua plezier ervaar ik het niet meer zo.
Het werken met een kleuter thuis combineren was een regelrechte hel omdat man in t onderwijs zit en overdag zn uren moest maken (lessen online toen) en ik tenenkrommend de adhoc langdradige absoluut niet effectieve vergaderingen half aanhoorde, wetende dat ik in de avond afgegaard analytisch werk probeerde te doen terwijl hij zat te gamen want ja, dochter sliep toen inmiddels wel. Daar kreeg ik wel lichtelijke moordneigingen van, richting zn werk dan want daar valt echt niet mee te plannen. Afgezien dat valt t qua mentale last wel mee. Al luister en lees ik stomverbaasd wat jut en joker nu weer bedacht hebben om vervolgens bij mezelf te denken..."nee dát is logisch...zucht". Blijven zeiken en drukken om t vaccineren, mensen die niet willen willen niet. Klaar! Stop ook eens met denken dat het "de uitweg is" het is een airbag een handig hulpmiddel die voor jezelf hopelijk de schade beperkt. Leuk dat je hem hebt, maar je kan beter de crash voorkomen. Uitrol van booster vanaf december lag onze kaak op de grond. Je weet wie, je hebt vaccins, je weet al tijden dat een keer de bescherming onder de maat komt (hallo Israel) en dan moet t nog zo lang duren?!? Gelukkig dat er dan nog verpleeghuizen en huisartsen zijn die "toedeledokie" zeggen en vast zijn begonnen. De logica ontgaat me, dat is frustrerend. Je ziet de gaten en de problemen letterlijk voor je neus (idem met dansen met jansen, geen directe vluchten) en geen hond in de persgroep die daar een vraag over stelt... Ik haat onlogica en trek mn eigen plan maar. Hier blijven we binnen met een positief gezinslid, ontwijken risico ten gunste van onze ouders en dat onze dochter zo veel mogelijk van school kan genieten (wat niet zonder risico is, maar goed dat is een baten/lasten afweging) en alles wat in onze ogen niet meewerkt aan t beperken van risico negeren we of pakken we anders aan dan dat jut en joker voorstellen. Hopelijk komen ze vanavond met een verbazingwekkend strak plan en gestructureerde stappen om er weer uit te komen, maar weloverwogen en doordachte keuzes is niet t sterkste punt en breek me de bek niet over communicatie...
Fijn dit topic, Dit geeft weer een beetje saamhorigheid. Dat hebben we na de eerste golf een beetje verloren. Wat doet het met mij en ons als gezin? Ik leef vanwege gebeurtenissen uit mijn jeugd (iets met veel ziekenhuizen, ziektes en verlies in mijn jeugd van directe familie) en een angst/dwangstoornis bijna in een soort constante paniek en heb ik de laatste tijd te veel negatieve gedachten en ondanks therapie gaat het momenteel echt niet goed met me. Ik vind dit voor mijn kinderen heel erg.
Wat erg voor je. Goed dat je het hier deelt. En goed dat je therapie hebt. Ik merk ook wel dat de tijd van het jaar niet mee helpt. Vroeg donker, het wordt weer kouder buiten. Heb je daar ook last van?
dank je wel! Ja, die donkere dagen spelen ook wel mee denk ik inderdaad. De decembermaand vind ik dan wel weer gezellig, alleen is in die maand mijn moeder veel te jong overleden, dus dat zal ook meespelen. Ik wens iedereen toe dat het hopelijk toch weer een soort van normaal mag worden.
@Averlhach ik begrijp dat het zeker niet voor alle kinderen zo zal werken. En dat het bij kinderen met een stoornis totaal anders kan uitpakken dan bij andere kinderen. Ik moet zeggen dat ik de lockdown zeker geen pretje heb gevonden. En ik hoop van harte dat scholen, opvang en hulpverlening voor iedereen open en toegankelijk blijven. Ik beschrijf hoe wij ermee om zijn gegaan. Maar iedereen (en iedere gezinssituatie) is natuurlijk anders. Als ik drie hoog op een flatje had gezeten was de situatie ook anders geweest bijvoorbeeld. Sterkte met je zoon. De huidige situatie geeft helaas ook nog geen duidelijkheid.
Ik heb het in de eerste lockdown mentaal ook zwaar gehad. Op onze cruciale beroep werd(en wordt) een zwaar beslag gelegd, waardoor ik heb ontzettend veel uren moest draaien buiten de deur. Onze kinderen zaten dus vanaf de eerste lockdown op de noodopvang, moesten naar een tijdelijk nieuwe school en naar een nieuwe bso. Onbekende mensen om zich heen de hele dag. En dat in een tijd dat er echt nog flinke Corona angst was. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad, paniek en hyperventilatie gehad. Iets wat ik nooit eerder in mijn leven had. Inmiddels sta ik er rustig in. Ik kijk vooral vol trots naar mijn kinderen die zich zo goed staande hielden in een volslagen onbekende situatie en dat tot twee keer aan toe. En verder helpt het me nu om vooral te kijken naar wat er wel kan in deze tijden. Het bos in, picknicken, buiten sporten, heel veel buiten spelen met vriendjes en vriendinnetjes. Ik heb gemerkt dat we niet alleen maar gelukkig kunnen zijn als we 6x per jaar op vakantie gaan. Ik geniet van samen spelletjes doen, een stuk fietsen of wat bakken met de kinderen. En waar ik vroeger klaar zat voor de persconferentie, zie ik het nu de volgende ochtend wel. Hoe minder ik er mee bezig ben, hoe beter ik me voel.
Ik heb er ook veel last van, vooral van het idee: waar gaat dit naartoe en wanneer houd het op. Hoe ver willen ze gaan met die maatregelen? Waar zijn mijn kinderen toch in beland en wat voor toekomst gaan ze tegemoet. Ik vind het allemaal erg beangstigend en zie voorlopig geen stip aan de horizon.
Ik heb mijn ups en downs. Zelf ervaar ik niet heel veel hinder ervan maar ik maak me wel zorgen over een eventuele scholensluiting en dat mijn oudste kinderen straks niet meer naar school mogen omdat ze niet gevaccineerd zijn. Verder probeer ik het maar opzij te parkeren en te kijken naar wat ik wel heb. We zijn allen gezond, hebben geen financiele problemen, wonen in een heerlijk huis en we hebben een superleuke en lieve hond die me altijd weer weet op te beuren met zijn gekke streken. Zolang ik daar nog om kan lachen dan zit het wel goed.