Sorry, ik heb er totaal geen last van. Maar: heb een makkelijk flexibel kind, man die arbeidsongeschikt (angststoornis) is ( daar maak ik dan wel zorgen over de toekomst) en voor zijn structuur nog wel vrijwillig 2 dagen bij buitendienst groen werkt. En ik heb een simpel baantje bij de supermarkt van 30 uur. Schoonouders die fit zijn en altijd kunnen oppassen. Dus op persoonlijk vlak is er bij ons weinig verschil ( mijn man is toch al een halve kluizenaar) We zijn gevaccineerd maar ik vind het wel erg zorgwekkend dat je inmiddels gewoon glashard gedwongen word om je te vaccineren. Schandalig gewoon! Je kan het allemaal heel leuk verpakken maar het komt er gewoon op neer dat je uiteindelijk niks meer kan/mag. En dan is Nederland nog niet eens het ergste.
Bij mij wisselt het. 80% van de tijd houdt het me niet bezig, het is zoals het is en ik kan er toch niets aan veranderen. In mijn dagelijks leven speelt het geen grote rol. 20% van de tijd maak ik me druk om de tegenstellingen in de maatschappij en vraag ik me af waarom er nog steeds mensen roepen wat ze roepen. Dan vraag ik me af waar dit toe leidt en hoe we ooit weer normaal kunnen doen tegen elkaar.
Ik merk bij mij dat corona zorgt voor de druppel die de emmer doet overlopen. Er is begin vorig jaar een treintje gaan rijden met steeds een wagonnetje erbij: Moeder overleden Corona Beide katten overleden 3 mislukte ivf pogingen Een miskraam 3 collega's zien vertrekken en 3 nieuwe collega's moeten in werken, plus daarnaast hogewerkdruk Veel buren overlast / Geluids overlast Ik probeer alle ballen in de lucht te houden. Maar het wordt wel steeds lastiger. Als het kon zou ik zo op een afgelegen plekje gaan wonen en grotendeels zelf voorzienend leven. Mja dat is in Nederland sowieso geen optie.
Wat raar zeg! Frankrijk was geloof ik ook stuk strenger. Logopediste junior had mondkapje wel af bij mij thuis en op haar kantoor zat ze achter een spatscherm. Dat is toch ook gekkenwerk als je als logopediste dat niet af mag doodzonde
Ik ben vrij rustig merk ik, ik laat t over mij heen komen alleen zodra kind hoest of snottert krijg ik acuut stressvlekken omdat ie weer getest moet worden en dat logistiek zo lastig is. Niet zozeer de test zelf. Maar t is gewoon zo'n gedoe... thuis zitten tot de uitslag omdat ie een hoest heeft. Of dat de beslisboom weer eens verandert en ik eerst moet googlen bij de eerste neusophaling haha
Moet zeggen dat alle maatregelen steeds minder met me Doen. Ik onderga het, zuchtend. Ik wacht weer af, doe een mondkapje op. Ga weer verder. Het zal ooit wel weer beter worden. Ik lig niet wakker. Dat had ik een jaar geleden wel. Mijn gezin is oke. We hebben werk, we hebben elkaar. We zijn gezond. De kinderen krijgen maar deels mee wat er speelt. En als het weer anders is gaan ze daar wel Weer in mee. Mijn ouders en schoonouders zijn gezond.
Wat een mooi topic. Als eerste wil ik iedereen een hart onder de riem steken die het om wat voor reden zwaar heeft met corona. We zijn niet alleen. Persoonlijk heb ik echt weinig last van de maatregelen. Ben gevaccineerd dus 'mag' alles. Scholensluiting vond ik wel pittig maar ook wel weer gezellig. Heb gelukkig onwijs fijn werk en kan mijn werk afmaken wanneer ik wil en desnoods doe ik wat minder. Mijn leidinggevende had liever een gelukkige dan een overspannen werknemer. Alle andere dingen die niet konden in de lockdowns vond ik niet per se erg. Ook avond klok was peanuts, lig er toch het liefst voor 22 in. Maaaarr als ik zie hoeveel mensen er alleen al in mijn directe omgeving lijden en hebben geleden om superuiteenlopende redenen (baan kwijt/failliet/beste vriend overleden/depressief) dan is dat al niet te doen toch! Zo verdrietig. Ook als ik jullie verhalen hier lees dan raakt mij dat enorm. De verdeeldheid/polarisatie en de uitzichtloosheid maken me onderhand wel echt verdrietig. Ik lig er niet wakker van en ik heb ook de goede hoop dat het allemaal tijdelijk is maar ik vind het wel echt zorgwekkend. Ik kan me ook echt niet meer vinden in de manier waarop de crisis wordt aangepakt. Tegelijk probeer ik echt positief te blijven maar het is moeilijk. Nogmaals liefs aan iedereen♡♡♡
Ja dat is ook heel gek. In het geval van mijn zoon waren de momenten (vorig jaar) waarop hij je überhaupt aankeek al schaars. Dus die momenten waarop je hem even had waren nutteloos want hij kon niets zien. Dat maakt me erg verdrietig, die gemiste kansen. Onze zoon heeft maar 3 jaar op deze kleuterschool (groep 0 1 en 2) , groep 0 is dus bijna volledig nutteloos geweest. Frankrijk is idd een heel stuk strenger. Nog steeds. Officieel moeten ze nog steeds een kapje op, maar we hebben onderling met ouders en therapeuten en lerares afgesproken dat we geen maatregelen meer doen voor de kinderen. Ze dragen dus geen mondkapjes meer en ze doen bepaalde activiteiten die officieel niet mogen. Het is echt cruciaal voor deze kinderen dat ze therapie krijgen op de juiste manier.
Ik begin er inmiddels de balen van te krijgen en denk dat we de bezoekbeperking niet gaan naleven. Zondag is m'n 3e zoon jarig en volgende week zondag m'n 2e zoon. Ik ben er klaar mee om ze teleur te stellen. Maar ook met het spreiden zodat je meer dagen vast zit met visite. We hadden het al in 2en gedeeld. Dus afstand houden is wel mogelijk We zitten echt in dubio. We wachten sowieso de persconferentie af. En dat in combinatie met de druk van m'n werk (verpleegkundige in ziekenhuis) maakt dat ik er ff helemaal klaar mee ben. Vandaag een appje van teamleider dat we elke dag ons rooster moeten checken op veranderingen. Terwijl we nu per week ons rooster krijgen. Is toch geen doen mee
Bij mij zorgt corona en de maatregelen soms voor verdriet en angst. Ik probeer me overal aan de maatregelen te houden, maar voel me daar soms een zeur in en merk dat niet iedereen zich er aan houdt. Dat zorgt er bij mij voor dat ik thuis blijf en zo weinig mogelijk contacten heb. Dan hoop ik tot iig mijn bevalling geen corona op te lopen, hoewel dat een utopie lijkt.. Naar mijn zoon probeer ik het luchtig te houden. Hij weet dat er veel mensen ziek zijn en er daarom activiteiten niet kunnen doorgaan of bedrijven dicht zijn. Hij vindt het wel jammer dat ik niet naar al zijn activiteiten mee kan, maar hij wil ook niet dat ik weer in quarantaine moet. Mijn moeder hart huilt op zulke momenten en ik vraag me dan echt af waar ik goed aan doe..
Hoezo moet jij in quarantaine als je naar activiteiten van hem gaat? Lijkt me moeilijk. Wij gaan als gezin in quarantaine als 1 van ons ziek blijkt. Zo ben je nooit alleen
Ik denk er veel over na. Maar ik heb er geen geestelijke klachten van ofzo. Ik moet regelmatig denken aan de mensen die hun hele leven al armoede kennen of oorlog. Dan vind ik wat wij meemaken wel weer meevallen. Verder sta ik achter mijn keuze om me niet te vaccineren en draag ik de gevolgen. Ook als dat me mijn baan kost. Ik kan het niet verdragen dat iemand die mij en mijn beweegredenen niet kent, officieel dit land niet meer bestuurd, wettelijk gezien niet in zijn recht staat, mij en anderen regels oplegd die mij en anderen mijn en hun vrijheid ontnemen. Ik ben in staat om een zwembad in te lopen zonder qr code en mondkapje en te zeggen: daag me maar voor de rechter dan. Bij mijn weten heb ik de wet aan mijn zijde. Maar dit zou die vriendelijke vrouw die de codes moet controleren en het meisje achter de kassa die de mondkapjes regelt in verlegenheid brengen. En zij zijn net zo goed een 'slachtoffer' van de crisis (die ik geen corona crisis zou noemen, maar meer een humane crisis). Dus ik gedraag me zo goed mogelijk, ook omdat ik dit vanuit mijn geloof in de Heere Jezus voorgeleefd heb gekregen. Maar ik ben me er heel goed van bewust dat ik bestolen wordt. Dat er onrecht plaatsvindt. Verder maak ik me er niet al te druk over en genieten we net zo hard van kastanjes poffen om een haardvuur met het gezin als we van een avondje uit eten met z'n 2en zouden hebben gedaan. We hebben nog zoveel wel. Ik ben wel heel erg verbaasd hoe makkelijk de mensheid accepteert wat er gebeurd en het eens is met de gevolgen.
De vorige keer had ik als enige corona en was ik in quarantaine, zodat mijn gezin hun leven verder konden oppakken. Dit is voor iedereen heftig geweest. Door uit te leggen dat ik niet overal mee naar toe kan en mag, omdat ik de risico's op herhaling wil verlagen, is er meer begrip.
Wat bij mij het meest zeer doet, is dat lichamelijke gezondheid al 1,5 jaar boven geestelijke gezondheid wordt gesteld. Eerst vanwege het aantal coronapatiënten, want straks code zwart, nou wake up, in de ggz is het allang code zwart. Maar dat telt blijkbaar niet. En nu weer met vaccinatiekeuze. Als je lichamelijk iets mankeert waardoor je geen prik mag, moet er een uitzondering gemaakt worden vind men. (Vind ik overigens ook). Maar "durf" je niet, dan ben je een egoïst en een aansteller. Ik slaap geen nacht meer als ik die prik heb laten zetten, ik voel van alles dan en denk bij het minste dat mn hart het gaat begeven. Ik slaap sowieso vrij weinig vanwege de jongste, en het het feit dat mijn man zich heeft laten vaccineren helpt ook niet. Als ik dit doe dan stort ik in. Maar telt helaas ook niet mee. Het is een consequentie van mijn keuze, die voor mij niet als een keuze voelt, net zoals iemand die vanwege lichamelijke redenen niet gevaccineerd mag worden.
dit vind ik ook. Aan het begin van covid vond ik het begrijpelijk. We hadden geen idee wat het virus zou doen en veel mensen werden zo ziek en de ziekenhuizen stroomden vol. Ik kan me de foto’s uit noord Italië noord herinneren. Mensen die op de gangen lagen want er was gewoon geen plek. Zoveel mensen overleden, mortuaria die geen plek meer hadden. Schrijnend. Met liefde hield ik mijn kind thuis want natuurlijk gaan levens van mensen voor totdat we het allemaal enigszins onder controle hebben. Maar nu ruim een jaar later is er meer kennis en kunnen er andere keuzes gemaakt worden. De ggz en (oa) de ontwikkeling van special needs kinderen gaan niet goed. Maar daar lijken ze inderdaad weinig om te geven. Dat doet mij wel pijn, dat mijn zoon - die bij wijze van nog beginnen aan zijn leven - ondertussen achtergesteld wordt op een persoon van 75plus.
Ik merk dat het uitzichtloze frustrerend word, we allemaal denk ik wel in de gaten hebben dat dit beleid ons niet verder gaat brengen, maar niemand kan zeggen wat dan wel moet gebeuren én dat dat dan ook gaat gebeuren.. Ik merk als professional (verpleegkundige in het ziekenhuis) dat de rek eruit is, ik/ we ons steeds meer onveiliger gaan voelen omdat we op het moment van vaccineren er al over spraken dat het waarschijnlijk elk half jaar zou zijn en we inmiddels 11 maand verder zijn... We niet meer de zorg kunnen leveren die we willen en steeds meer collega's 'op' beginnen te raken, het soms best lastig is om weer onbezorgd aan je dienst te beginnen, niet wetende of er COVID patiënten liggen, hoe ze zijn en hoe ziek ze zijn... Maar ook hoeveel mensen zieker binnenkomen door uitgestelde zorg... Partner een bedrijf heeft die het zwaar gaat krijgen als er weer een lockdown komt, terwijl ik voor mijn werk denk, doe maar weer...