Ik zou het wel kunnen denk ik, maar niet voor zomaar iemand. Het moet echt iemand zijn die dichtbij mij staat. Ivm het emotionele stuk. Mijn lichaam kon de zwangerschappen in ieder geval prima aan en bevallen zou ik zo graag nog een keer willen… Maar goed, ik ben inmiddels bijna 40, dus het gaat ‘m niet meer worden.
Poeh, draagmoeder denk ik niet. Ik vond zwanger zijn niet zo leuk, bevalling erg lang en zwaar. Risico's die het brengt, terwijl ik wel zelf een kind heb om er voor te moeten en willen zijn. Eiceldonatie, ja hoor. Ik zie een eitje als niks boeiends, dingen die elke maand door de wc spoelen, geen kind al ofzo, heb er totaal geen emotioneel iets mee. Maar wel alleen voor mn zus of beste vrienden.
Zou het best willen voor een bekende, maar als zwangerschappen makkelijk waren voor mij had ik zelf ook meer kinderen gewild. Lichamelijk trek ik het niet. Eicellen doneren zou ik ook wel willen doen, maar daar is mijn man erg op tegen.
Zou ook nog niet voor nu zijn hoor, wil iig dat mijn jongste dan op school zit/ meer uit te leggen valt... Dus zou dan pas voor over een kleine 2 jaar zijn, dus sowieso nog tijd genoeg om er weloverwogen na te kunnen denken Ik weet uiteindelijk ook niet of ik het écht zou kunnen, niet iets wat je natuurlijk even tussendoor beslist...
Eiceldonatie zou ik niet kunnen, ik denk dat de biologische band mij meer zou doen dan de band bij draagmoederschap. Daar zou ik wel over na willen denken, al zou ik nu niet zomaar kunnen zeggen of ik dat wel of niet zou doen. Het lijkt me best bijzonder om bijvoorbeeld mijn neefje of nichtje te mogen dragen, ik denk dat ik dat wel zou kunnen.
Heb altijd gezegd dat ik het zou doen voor de mensen dicht om mij heen. Vond zwanger zijn heerlijk en voelde me geweldig. Maar na 7 miskramen en een bbz zou ik het geestelijk niet meer aan kunnen.
Ik zou het niet kunnen... ik zou me te veel gaan hechten aan het kindje wat in mij groeit en wat ik dagelijks voel bewegen.... diep respect voor mensen die dit kunnen!
Ik zou dit alleen kunnen voor een Direct familielid, dus broer/zus, of schoonzus/zwager. En met een embryo van hun. Ik zou er niet te makkelijk over denken. Het lijkt me super moeilijk. Maar alleen voor familie zou ik dit over hebben. Zwanger zijn gaat wel goed bij mij maar al 2 keizersnedes gehad, dat is zwaar. Verder lijkt het me moeilijk om een kindje te voelen groeien, maar niet te houden.
Lastige.... Hoewel ik heel graag nog een keer zwanger zou willen zijn maar geen baby meer wil, zou dit de "ideale" oplossing zijn. Zeker als ik in het leven mag blijven van het bewuste kindje. Dan heb ik wel de 'lusten" maar niet de "lasten". Ik ben alleen bang dat als ik dan eenmaal zwanger ben, ik me dusdanig aan het kindje hecht, dat ik het helemaal niet meer af kan en wil staan. Dus het antwoord is; ik zou het wel WÍLLEN maar niet KÚNNEN.
Ik zou het wel kunnen en willen voor iemand die me heel dierbaar is.. niet voor iemand die ik niet ken.. ik zou het ook alleen doen met een eitje van iemand anders.. eiceldonatie zou ik nooit willen.. maar ik mag niet.. ik heb met al mijn zwangerschappen pre eclampsie gehad dus wordt niet aangeraden..
Ik denk er ook wel eens over na maar zou het moeilijk vinden denk ik, liefst voor een dichte bekende dan. Ik denk vooral ook wel eens in de omgekeerde richting, zou ik ooit een draagmoeder willen gebruiken als ik niet zelf zwanger kan of mag worden, want die kans is er wel momenteel. Ik vind zelf als ik het wel zou willen gebruiken, dat ik het ook wel zou moeten willen doen als mijn lichaam hiertoe in staat zou zijn. Momenteel sta ik er ook nog niet heel erg voor open om zelf een draagmoeder te willen gebruiken. Zelf een zijn is in de realiteit geen optie. Eiceldonatie zou ik minder erg vinden, maar dan wel aan iemand onbekend. Al denk ik niet dat iemand mijn genetisch materiaal zou willen met al mijn gezondheidsissues. Qua spermadonatie ook weinig problemen mee, man mag doen wat ie niet laten kan als hij dat zou willen (In een potje dan )
Ik heb net gisteren de eerste twee afleveringen gekeken van draagmoeders op vrt (Vlaamse Televisie). Eiceldonatie zou ik overwegen, draagmoederschap niet (op dit ogenblik).
Ik heb het wel overwogen voor een familielid, mocht het hun niet zelf gelukt zijn, maar na 3 jaar hebben ze toch nog een kindje mogen krijgen Eiceldonatie niet, dat maakt het te veel eigen.
Ik zou het alleen kunnen als het niet mijn eicel is. Anders zou ik toch altijd een band voelen met het kindje denk ik. Vooral als het ook op mij gaat lijken. Zou dat niet kunnen. Als het een eicel is van haar dan zou ik het prima kunnen doen! Ik weet dan al de hele zwangerschap dat het niet mijn kindje is, maar alleen mijn buik even "geleend" wordt hiervoor. Ik zou het heel bijzonder vinden om dat voor iemand te kunnen doen! Bevallen vind ik eigenlijk best wel leuk heb het pas 1 keer gedaan, was 24u bezig maar kijk er super positief op terug. Alleen het herstel zou ik wel tegenop zien en zwanger zijn zelf is niet per se mijn hobby, maar als ik dan iemand daar heel gelukkig mee kan maken is dat mij dubbel en dwars waard!
Ik denk ook niet dat ik het zou kunnen. Als ik aan het kindje zou hechten zoals aan mijn eigen kinderen in de zwangerschap, dan zou ik het emotioneel niet aan kunnen om het weg te geven. Als ik me emotioneel zou afsluiten, voorzover dat zou lukken, zou ik het idee hebben het kindje tekort te doen en al voor het leven op achterstand te zetten. Daarnaast is elke zwangerschap wel een belasting geweest voor mijn lichaam. En kan ik het niet tegenover mijn gezin verkroppen als ik mezelf door deze zwangerschap schade toebracht. Noem het egoistisch, maar mijn eigen familie gaat dan toch voor.
Eiceldonatie zou ik geen problemen mee hebben. Draagmoeder zijn wel. Ik zou zo'n kindje niet kunnen afstaan na het 9 maanden te hebben gedragen, ongeacht of het van een donor eicel zou komen of niet.
Volgens mij is dat in Nederland niet mogelijk. Er is (of was) alleen een optie voor zeer uitzonderlijke gevallen. Bijvoorbeeld vrouwen zonder baarmoeder etc. Drasgmoederschap dat je ziet is vaak in het buitenland gedaan. Of zelfinseminatie (waarbij je dus wel je eigen eicellen gebruikt). Maar dat is voor jou geen optie (begrijp ik wel zou mij ook veel te ver gaan zeker als je zelf gewoon een relatie hebt).
De vraag is natuurlijk of jouw vriendin dat überhaupt wel wil. Ben zelf na 4 miskramen uiteindelijk op mijn 41e nog moeder geworden. I.v.m. keizersnede konden we niet gelijk weer opnieuw proberen, maar anders zou ik zeker tot een jaar of 43 nog wel geprobeerd hebben. Het is dus echt niet onmogelijk, ook niet op die leeftijd. Persoonlijk zou ik absoluut geen draagmoederschap of eiceldonaties meer hebben zien zitten, maar goed, iedereen staat er anders in natuurlijk. On topic: draagmoederschap absoluut niet, maar eiceldonatie zou ik voor naasten zeker wel willen overwegen. Heb verder zoals @Liekje81 al schreef totaal geen emotionele binding met mijn eicellen.
Ik sta er precies zo in. Zou het zeker overwegen maar alleen voor iemand héél dichtbij. Kans is nihil, want heb geen zus en al mijn vriendinnen hebben zelf kinderen. Maar ik vind zwanger zijn geweldig en zou ook nog wel een keer willen bevallen, gaat bij mij ook beide zonder complicaties. Eiceldonatie weet ik niet goed, sowieso niet aan een onbekende. Voor een zus had ik het denk ik wel gedaan (dan deel je toch al je genen) maar die heb ik dus niet. Overigens heeft een super lieve vriendin wel eens tegen mij gezegd dat, als ik na mijn bbz geen kinderen meer had kunnen krijgen (en de ivf dus niet was gelukt) ze had willen aanbieden om draagmoeder voor mij te zijn. Dat vond ik zó lief!