Ik ben ook de meest nuchtere persoon die je kan kennen denk ik (beetje overdreven maar je snapt me), en mindfulness vind ik juist iets voor in het hier en nu! Yoga ken ik niet, maar alles wat lichamelijk en ademhaling betreft kan ik ook alleen maar toejuichen. Is ook nuchter en in hier en nu lijkt me. Weet niet of yoga meer dan dat is, maar je kan er ook de delen uit pikken die je wél aanspreken.
Ja, meerdere keren zelfs dat me is bijgebleven. Ik ben net zo’n nuchter type persoon als jij trouwens. Eerste keer was als kind: als ik al mn vingers tegen elkaar legde (duim tegen duim, wijsvinger tegen wijsvinger enz.) en ze langzaam bij elkaar vandaan verwijderde en weer terug op elkaar deed en dit dan een paar keer herhaalde, voelde ik een magnetisch krachtveld tussen mn vingers. Ik voelde toen aan dat dit bijzonder was en wilde “de kunst” ook graag aan anderen leren, maar daar was bij de één geen interesse voor en de ander probeerde het, maar kreeg het niet voor elkaar. Als volwassene heb ik trouwens niet persé het idee dat ik hier wat mee moet. In m’n volwassene leven nog wel een keer datzelfde gevoel gehad als jij omschrijft, maar toen zat ik in een vrij sombere periode waarin m’n hele houvast in het dagelijks leven in één klap onder m’n moeten was weggevaagd, dus was ik ineens vrij doelloos waardoor dit gevoel weer opkwam. En ook nu beide kinderen op school zitten, ik wel weer graag aan het werk en/of de studie wil, maar de dagen onder m’n handen vandaan glippen, voelt het soms doelloos en denk ik weer vaker na over dit vraagstuk. Ook de keren dat ik m’n eigen, redelijk “saaie, burgerlijke” leventje vergelijk met anderen die wél een betaalde baan hebben oid., doemt dit vraagstuk weer wat vaker op. Wellicht voor jou tijd om proberen erachter te komen wat je zelf wil in het leven? Ik roep maar wat..
dit stukje maakt me echt best wel verdrietig! Vooral dat stukje, ik hoop het ook maar de angst dat dat niet zo is maakt het echt ondragelijk.
Of is het echt een doel zou noemen weet ik niet, maar ik geloof wel dat alles wat we doen gevolgen heeft al lijkt het nog zo klein en onbelangrijk. b.v. Als je een angstig hondje aait wordt het misschien een socialer beestje en is de kans dat die iemand bijt minder groot. Als je iemand gedag zegt tijdens het wandelen is er heel klein kansje dat je daardoor zijn dag beter maakt, en hij vrolijker thuiskomt en daardoor er ook minder problemen zijn met zijn familie. Omgekeerd, als je aggresief in de supermarkt voordringt, geef je misschien iemand net dat duwtje dat ze nodig hadden om zich nog minder sterk te voelen enz enz. Dit lied is mijn "lijflied" I may not go down in history, I just want someone to remember me. I'll probably never dream a dream and watch it turn to gold. I know I'll never lose my life to save another soul. But if I will love, then I will find that I have touched another life and that's something, Something worth leaving behind.
Ik ben gelovig, dus ik geloof sowieso dat ik hier met een doel ben en daar probeer ik naar te leven. Ik kan me niet voorstellen dat wij hier per toeval zijn. Een beetje een vreemd voorbeeld maar ik vergelijk de levenscyclus met mijn zolder. Die staat al jaren leeg, en als ik de deur open na jaren dan staat deze ook leeg, ook als ik hem na 100 jaar zou openen, na 100 jaar is er niet opeens leven in m'n zolder. Ik kan me dus niet voorstellen dat wij er plotseling waren en dat de moleculen uit de lucht zijn komen dwarrelen. Er zit iets achter, ik ben daarvan overtuigd, en in moeilijke tijden vind ik enorm veel houvast in m'n geloof.
Op zoek naar je doel dan! ik merk wel dat ik door de jaren heen soms meer en soms minder last heb van een bepaalde onrust, van is dit het nu in het leven. maar niet zo zeer dat ik een bepaald doel zou moeten hebben. meer een gevoel van geen voldoende voldoening uit het leven halen, een beetje in de veilige middenmoot leven, terwijl er meer in zou kunnen zitten. overigens heb je hele leuke boeken over spiritualiteit. bijv. dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt, van Haemin Sunim. leuk boek, geeft je even een beetje reflectie, je kunt ook een paar paginas lezen even laten liggen en over een week nog eens erbij pakken. beetje filosoferen.
Ik denk er redelijk ver in volgens mij, zo erg dat ik het zelf niet eens kan volgen. Ik denk dat er wel een doel is,maar of wij hiervoor bestaan weet ik niet. Het leven op aarde is ontstaan door kometen, die kometen hebben niet alleen op de aarde ingeslagen maar op misschien duizenden planeten. En ik denk dat het leven is ontstaan met een bepaald doel. Ligt eraan wie evolueert tot de juiste levensvorm? En wat het doel is? Geen idee. Het universum beschermen? Waarom? Geen idee Ook geloof ik ook wel in de indigo kinderen, de laatste lichting van 2012, dat we nu in een nieuw tijdperk zitten,... Het beangstigend mezelf ook wel. Stel je voor dat er geen doel is en als we dood gaan er ook niks meer is. Dan zit ik voor de eeuwigheid in een zwart gat? Dat beangstigend me heel erg. Dus ik hoop dat er een doel is en als ik hier dood ga ergens anders geboren wordt zodat het doel ooit behaald kan worden. En vaak vraag ik me ook af of dit het maar is? Soms mag je heel even het ultieme geluk voelen om daarna weer pijn te krijgen. Iedereen maakt kinderen in de hoop dat zij een geweldig leven gaan hebben. Maar bestaat dat wel? Of gaan ze ook op zoek naar het ultieme geluk maar bestaat het voornamelijk uit pijn?
Ik geloof niet in iets en ook niet dat iemand een bepaalde roeping/doel heeft in het leven. Wel geloof ik dat (zoeken naar) zingeving heel menselijk is en dat mensen wel sterk het gevoel kunnen hebben dat ze een doel hebben. Ik snap ook best dat mensen religieus zijn of op een of andere manier bezig zijn met zingeving. Ik denk alleen niet dat hier iets van waarheid in zit maar meer dat het een menselijke behoefte vervuld (en dat het voor diegene wel als waar kan voelen).
Maar: waar komt God dan vandaan? Volgens dezelfde logica kan deze dan ook niet zo bestaan/ontstaan zijn. Ik snap nooit zo goed dat het wel logisch is dat er altijd een God is geweest maar niet dat er zomaar een heelal is (zonder God) waar ergens een plek is (aarde) met de juiste ingrediënten voor leven. (Ik bedoel dit niet als kritiek hoor! Ieder z’n ding. Maar vraag me dit gewoon af).
Dat snap ik hoor. Schepsels hebben een schepper, maar een schepper kan geen schepper hebben. Als de schepper iemand met meer macht boven zich zou hebben, kan men ervan uitgaan dat hij geen schepper meer is, maar een schepsel. Persoonlijk zou ik echt veel missen, als ik door het leven ging als niet gelovige. Ik kan niet tegen onrecht en als ik zie hoeveel onrecht sommige mensen wordt aangedaan, die niet wordt bestraft in dit wereldse leven dan wordt ik daar echt naar van. Zoveel kinderen worden misbruikt en vermoord, zoveel oorlogen gestart uit egoïsme. Mensen moorden elkaar uit, en soms komt het nooit boven water. Ik geloof niet dat deze mensen hun straf zullen ontlopen omdat ze nooit gepakt zijn en zijn overleden. Ik geloof oprecht dat ze gestraft zullen worden voor hun misdaden.
Helemaal eens. En omdat een mens kan denken en redeneren is er een soort gevoel ontstaan dat er wel een reden moet zijn waarom alles is zoals het is. Ook een gevaarlijke denktrant, zo dacht men vroeger dat er een rangorde in menselijke rassen was 'want dat was de orde der dingen'. En ook het menselijk superioriteitsgevoel ten opzichte van 'anderen', of dat nu ras, geloof of geslacht is, is hier kenmerkend in. En als je er wetenschappelijk naar kijkt is het stom toeval dat de mens geevolueerd is tot wat we zijn, stom toeval dat ik er ben omdat dat ene zaadje van mijn vader toevallig de snelste was (anders was er een andere ik) en als ik dood ga zullen na 2 generaties alle herinneringen aan mijn bestaan ook uitgewist zijn (tenzij je Hitler of Djengis Khan wordt). En dat vind ik prima. De banaliteit van het bestaan. We zijn er maar even en dan gaan we dood.
God komt uit de behoefte van de vroege mens om orde in de onzekerheid van het bestaan te scheppen. Heel fascinerend, moet je eens 'de grote transformatie' van Karen Armstrong lezen. Over hoe de 'grote' godsdiensten Zijn ontstaan uit proto godsdiensten die in heel specifieke behoeften van hun tijd voorzagen, en vervolgens mee evolueerden met de ontwikkeling van de mens. Godsdienst en een godsbeeld is ook niet statisch. Wij denken dat alleen omdat onze levensspanne zo kort is dat je geen overzicht hebt over de evolutie van godsdienst. Maar 500 jaar geleden geloofden mensen nog met hun hele zijn dat de duivel je letterlijk kon bezitten, en dat er heksen waren die uitgeroeid moesten worden. En tegenwoordig wordt ook het scheppingsverhaal niet meer letterlijk genomen waar dat voorheen wel gebeurde. Dus alles is onderhevig aan het tijdsgewricht. Godsdienst wordt steeds vaker vervangen door 'ietsisme', want er blijft bij de mens nog steeds een behoefte aan zingeving. 'Waarom ben ik hier?' Ik denk dat het stom toeval is dat ik hier ben, maar ik snap wel dat dat voor veel mensen een brug te ver is.
Nee hoor, niet raar. Ik denk dat elk mens verlangt naar een leven met diepgang en betekenis. Betekenis maakt het leven de moeite waard. Als je van lezen houdt kan ik je het boek De kracht van betekenis aanraden. Dat gaat over geluk en zingeving en is ook wetenschappelijk onderbouwd. Dus geen zweverig geklets. Gewoon lekker herkenbaar en praktisch.
Dit kan zeker samen. Helaas zijn we in het westen redelijk geobsedeerd door geluk. Voor mij is het geen geluk nastreven, maar eerder betekenis geven. Hierbij zijn een aantal dingen onmisbaar, bijv. het hebben van een doel. Maar ook bij een groep horen en transcendentie.
Mee eens. En hoe gaat dat dan precies in de hemel? Leef je daar een 2e leven, met alle mensen die ooit hebben bestaan? Zijn er dan parallelle hemels? Wordt je nooit meer ouder? Hoe oud ben je als je in de hemel bent? Zo oud als je overleden bent? Maar als je kind overlijd, blijf je dan altijd kind? En waarom zoveel moeite in de aarde stoppen qua ontwerp, met al zijn finesses, als het slechts een tussenstation is? On topic: ik heb ooit geworsteld met de vraag waar het leven nou helemaal om te doen is. Welke zin het leven voor mij had. Ik heb toen met iemand gepraat hierover, maar weet de term van die persoon niet meer. Zij zei mij dat het er niet om ging welke zin de wereld voor mij had, maar welke zin ik kon geven. Dat hielp mij enorm. Inmiddels denk ik dat we er zijn gewoon maar om het leuk te hebben. Geen groter doel.
Ik vind het altijd mooi dat iemand er juist veel steun uit haalt. Dus vooral doen dan! Voor mij is,heel eerlijk, al dat onrecht juist een van de redenen dat ik niet geloof. Hoe kan een almachtige en goede God zoiets toelaten.. En überhaupt deze wereld met zoveel ellende bewust zo geschapen hebben. daar wil ik niet bij horen.. Maar ik wil verder geen discussie uitlokken. Over zulke onderwerpen kan je blijven praten.
Ik ken het gevoel niet helemaal, maar iets willen bereiken in je leven is toch helemaal niet zweverig of raar? Als je doel nou zou zijn dat je de volgende messiah wordt en de hele wereld redt..., dan zaten er misschien wat schroefjes los. Maar als je realistischer doel hebt of wilt waarbij je op de een of andere positieve manier een stukje bijdraagt aan een betere wereld voor mens en/of dier, dan vind ik dat alleen maar mooi. Doelen helpen bij de zingeving in het leven. En hoewel niet iedereen er behoefte aan heeft, denk ik dat het volkomen gezond en juist bewonderingswaardig is als je een positief doel hebt of zoekt in het leven.