Hoi! Ik ben nu ongeveer 5 weken zwanger (ik weet het niet precies, maar dat is de schatting) En ik merk dat ik ontzettend onredelijk ben naar mijn kinderen en oppaskindjes. Ik heb geen geduld met ze, schreeuw af en toe en ben veel meer kortaf, boos etc. Dat is echt het tegenovergestelde van wat ik normaal ben, ik ben juist een rustige, heel geduldige moeder. Ik herken dit niet zo erg van mijn vorige zwangerschappen. Ik had toen weinig tot geen last van echte stemmingswisselingen of verandering in emotie. Wie herkent het en heeft er tips? Ik vind het echt zo rot dat mijn kinderen er de dupe van worden. En hoe lang duurt zoiets? Is het de hele zwangerschap door? Of wordt het minder? Of komt het in vlagen?
Herkenbaar hoor! Héél vervelend en een totaal contrast kan het zijn inderdaad met je normale doen. Ik heb het de eerste weken echt heel erg en dan wordt het allemaal weer wat normaler. Vooral blijven uitleggen en achteraf sorry zeggen en tot tien tellen en jezelf soms even uit de kamer verwijderen. Sterkte!! En gefeliciteerd
herkenbaar hoor. Bij mijn eerste zwangerschap zat ik de hele zwangerschap helemaal happy op een roze wolk. Mijn tweede zwangerschap was ik echt verschrikkelijk zo niet mezelf. Leek wel alsof de duivel in me zat .. kon ook weinig verdragen van mijn kind en man. Na de bevalling was ik weer heerlijk mezelf. Idd wat @Cobon zegt, blijf erover praten tegen je kindjes. Zeg sorry voor je gedrag, en probeer uit te leggen hoe het komt. Bouw wat extra rust momenten voor jezelf in en vraag hulp in je omgeving als het zelf even niet lukt. Bij mij werd het wel minder , verder in de zwangerschap. De eerste 12 weken waren het heftigst qua stemmingswisselingen. Hopelijk gaat het bij jou ook snel over ! En niet te streng zijn voor jezelf. Fijne zwangerschap gewenst!
Zo herkenbaar. Ben van mezelf al een redelijk pittige tante maar tijdens de zwangerschap was ik de loslopende hel op aarde. Mijn man had het zo ontzettend te verduren met me. Heb hem op wekelijkse basis uitgekafferd omdat die stonk, hard ademde, dom keek, te aanwezig was en me niet begreep. Ik snap nu nog niet hoe die niet gillend bij me is weggerend tijdens de zwangerschap. De schat heeft het 9 maanden met me uitgezongen, het werd hier helaas niet meer gedurende de zwangerschap.
Fijn dat er herkenning is. Ik vind het vooral zo 'vreemd' dat ik het in mijn m'n vorige zwamgerschappen helemaal niet zo erg had. Sterker nog, als mensen er wel eens om vroegen keek mijn man met opgetrokken wenkbrouwen, geen idee. Hij merkte niets geks aan me. Ik probeer inderdaad rustig aan te doen, en dat lijkt wonderbaarlijk wel te helpen. Bedankt voor de bemo3digende woorden, en nu hopen dat het na het eerste trimester beter wordt
Hier in de eerste zwangerschap ook enorm veel stemmingswisselingen gehad, met name huilen huilen en huilen. Bij deze zwangerschap totaal niet gehad, nu de laatste 2 weken wat wiebeliger. Maar het blijven gekke dingen, die hormonen. Het kan echt per zwangerschap verschillen. Eens verder met bovenstaande dames. Ben niet te streng voor jezelf en weet dat het je hormonen zijn. En idd wat vaker de kamer uit lopen bij de kindjes als je het aan voelt komen.
Ik herken het zo, schoot vanmorgen ook zo erg uit mn slof bij ons 3 jarig zoontje, ik moest er zelf om huilen, had zo medelijden met hem. Ik vindt mij sowieso heel anders.. Ik ga door het vuur voor mn kinderen, nu voel ik me zo afgevlakt naar hun toe.. Ik snap niks van mezelf. Alsof ik alles op de automatische piloot doe. Herkent iemand dat ook?
Ja hoor. Ik moet af en toe mijn man erbij roepen om dingen met de kinderen op te lossen omdat ik zelf over de flos ga. Ik moet dan inderdaad weglopen uit de situatie omdat ik anders wil gaan slaan of gooien. En dat past hélemaal niet bij mij!
Wat 'fijn' dat het herkenbaar is! Hier ook de afgelopen dagen: ik ga echt van zero to bitch in 0.1 sec. Eerst heel lief tegen mijn zoontje van 2 jaar en dan ineens kan ik ontploffen. En wat voel ik me dan ellendig, alsof hij er iets aan kan doen. Gisteren heb ik tranen met tuiten gehuild omdat ik zo onredelijk tegen hem was en nu ik er aan terug denk staan de tranen weer in mijn ogen. Hopelijk blijft dit niet zo en kan ik straks gewoon weer lief en vrolijk zijn