Waar valt jouw mond van open? Deel 10

@Saartje33 herkenbaar, ik heb ook geen idee wat ik nu eigenlijk wil. Momenteel vind ik het ook erg lastig een BBL te starten, vanwege inleveren loon en het geld hebben we momenteel écht nodig.
Ik heb de havo gedaan, daarna begonnen aan een hbo opleiding, maar ik was nog zo jong toendertijd dus ben met die opleiding gestopt en heb een tussenjaar genomen en gewerkt bij mijn bijbaantje.. (ben dan ook wel pro tussenjaar om te ontdekken wat je wil) toen ik van de Havo kwam, was ik nog maar 17 jaar. Dat is gewoon erg jong om al te weten wat je wil....
Na het tussenjaar ben ik begonnen aan een mbo opleiding richting toerisme. Uiteindelijk niks mee gedaan en flexibele werkuren vind ik nu ook niet fijn icm mijn gezin.
BBL verpleegkundige lijkt mij wel interessant, maar momenteel gewoon geen optie, wellicht wanneer het financieel weer beter gaat (man zit in de ziektewet).
Ik zou ook graag weer werk doen waar ik voldoening van krijg. Daar waar ik nu werk, zie ik geen toekomst en het is werk onder mijn niveau. Qua structuur wel fijn, ben lichtelijk autistisch dus veranderingen vind ik ook moeilijk, maar om nog 10 jaar dit werk te doen word ik niet gelukkiger van.
Dus ik begrijp het deel van je kind stimuleren om iets te doen naar niveau wel.. alleen is het van zoveel meer factoren afhankelijk of zo'n baan /studie ook bij je past..

 

Vandaag de afscheidsmail van n collega gekregen. Had zijn ontslag gekregen maar het heeft nog een aantal maanden geduurd eer hij en het bedrijf tot een akkoord zijn gekomen over de ontslagvoorwaarden.
In zijn mail stonden meerdere stevige sneren naar het bedrijf en het management (die mee in kopie stonden). Ik weet niet alle details, wel dat het bedrijf niet helemaal netjes gehandeld heeft, maar om zo zwart op wit je gal te spuwen... Denk het, spreek het uit tegen een aantal mensen maar zo op mail laat echt wel sporen na en de wereld is ook nog eens heel klein. We werken in een FMCG - multinational en er is heel wat beweging tussen bedrijven waardoor iedereen overal wel een ex-collega heeft zitten. Collega gaat nu dus op zoek naar een nieuwe werkgever, maar als die hoort hoe hij van leer getrokken is....

 

Dat is het ook niet, dochter deed de basisschool en plusklasjes met 2 vingers in de neus. Die heeft een moeilijk 1ste jaar havo/vwo achter de rug en is met de hakken over de sloot over, ze heeft tot aan de voorjaarsvakantie verwacht dat ( net als op de basisschool) de avond voor de toets even alles doorlezen genoeg zou zijn. Voor Engels klopt dat wel maar voor alle andere vakken niet. Pas na de voorjaarsvakantie ging dat knopje een beetje om en begon ze meer tijd in haar leerwerk te stoppen.

De laatste maand kwamen we er ook achter dat ze achter liep met haar wiskunde maak werk.
Voor alle vakken krijgt ze het voor elkaar tijdens de les alles af te hebben en dus geen huiswerk te hebben. Bij wiskunde lukte het niet en ze besefte het niet eens dat ze het dan thuis af moest maken. Toen we vroegen hoe de achterstand kwam vertelde ze dus dat de leraar haar geen tijd gaf om het te maken en dd hele les alleen maar aan het uitleggen was. Wij hebben haar toen dus moeten uitleggen dat ze het dan thuis moet maken en dat dit eigenlijk heel normaal is.

 

Dat is de grootste misvatting over hoog-/meerbegaafdheid, ze kunnen zo makkelijk leren, dus ze kunnen alles wel. Terwijl schooluitval juist een ontzettend groot probleem is onder die groep. Juist omdat hun denken en werken vaak heel slecht aansluiten bij regulier onderwijs. Op de basisschool hoeven ze geen klap uit te voeren, maar vervelen zich vaak dusdanig dat ze compleet dichtslaan, heel erg gaan rebelleren of zich compleet aanpassen waarna alle frustratie er thuis uit komt. Zelfs bij de meeste plusklassen wordt totaal geen aandacht besteed aan leren leren bijvoorbeeld, het is meestal gewoon tijdverdrijf om een kind perse in zijn/haar eigen leeftijdsklas te kunnen laten blijven of om aan te tonen dat school echt wel zijn best heeft gedaan. Maar het effect is heel beperkt. Als ze dan op de middelbare school komen en eens een keer iets niet met twee vingers in de neus kunnen, raken ze helemaal van slag en krijgen ze ontzettend faalangst omdat het enige wat zijzelf en hun omgeving zien hun intelligentie is, niet alle andere aspecten van hunzelf. Of ze vervelen zich nog steeds te pletter en dan komen de hormonen en gaan ze prikkels op een andere manier zoeken, enz, enz.
Het klinkt allemaal hartstikke leuk om heel slim te zijn, maar meestal is het vooral heel eenzaam voor een kind en is het ontzettend veel werk om een kind te begeleiden naar een plek waar hij/zij echt gezien wordt. In de meeste gevallen komt er pas hulp als een kind compleet is vastgelopen en dan moet je een kind weer helemaal uit de goot omhoog helpen. Maar het enige wat de omgeving ziet is, hij/zij kan toch zoveel, waarom doet hij/zij dat dan niet gewoon?!?

 

Ik heb gymnasium gedaan, daarna een jaartje universiteit, maar dat wereldje was helemaal niets voor mij (en de studie te moeilijk). Half jaar HBO gedaan, dat was het ook niet. Toen gaan werken (ik was toen 19) en dat doe ik nog steeds . Ik ben op m'n 23e in de logistiek gerold (kantoor) en heb het daar ontzettend naar mijn zin. Heb vorig jaar nog wel een douanecursus gedaan maar dat stelde niet veel voor, vond het eerst wel weer spannend maar daarna ook echt leuk om te doen (wel heel pittig omdat mijn vader toen in het ziekenhuis kwam te liggen en een week later overleed). Met een mooi cijfer afgesloten

Mijn oudste is slim, zou VWO kunnen maar doet HAVO. Ze wil waarschijnlijk de zorg in (ouderen of kinderen), dat lijkt me prima bij haar passen. Maar dat gaan we nog wel zien.
De jongste is slimmer dan de oudste, maar heeft autisme, een disharmonisch profiel qua intelligentie, daardoor vaak erg onzeker, dus we gaan het zien hoe ze het gaat doen op de HAVO. Ze heeft wat hierboven genoemd wordt ook niet leren leren, en het gaat ook lastig omdat ze zo snel afgeleid wordt. Daar loopt ze de afgelopen jaren wel tegenaan.
Ik zie haar eerlijk gezegd later met verwaarloosde dieren werken, of iets in die richting. Wat dus absoluut niet aansluit bij haar intelligentie. Maar wat wel heel erg past bij hoe ze is. Maar goed, ze is nog jong, misschien gaat ze ons wel verbazen en wordt ze een echte sfudiebol . Mij maakt het niet uit, als ze maar gelukkig zijn

 

Ik hoop vooral dat mijn kinderen later een baan kunnen krijgen waarbij ze zich niet kapot hoeven te werken zoals hun vader.
Want ja, die gooide er wel met zijn pet naar als puber. Hoezeer zijn ouders hem ook ondersteunde, hij gooide zijn kont in de wind. En hij is zeker wel intelligent maar heeft dus geen ambitie en toen ook geen zin.
Hoewel hij wel altijd (hard) heeft gewerkt geeft hij nu ook zelf toe dat hij beter zijn best op school had kunnen doen. Nu heeft hij wel een goed betaalde baan maar wel als arbeider in een zeer zwaar lichamelijk beroep. Hij had het toch anders willen doen maar heeft daar nu de ambitie/zin niet in.

Ik kan alleen maar hopen dat onze kinderen het een stuk slimmer aanpakken. Steunen zullen we ze altijd maar pushen kan niet. Daarbij vind ik wel dat het werk van iemand die niet hoog geschoold is ook belangrijk is en dat dat nog wel eens wordt vergeten in deze tijd.

 

Mijn oudste dochter studeerde af aan de kleuterschool in juni en in hun "afstudeerboekje" moest elk kind zeggen wat ze wilden worden...
Zij zei: boerin

Ik vind het wel mooi tussen de vele "juffen, dokters en brandweermannen"

Uiteraard is alles nog mogelijk en uiteraard ligt niets vast.

Ik ben heel blij dat ik na 1 jaar geneeskunde toch hogeschool mocht gaan doen van mijn ouders toen ik 18 was. Zij vonden het "een hele stap lager" maar ik zat zo op mijn plaats. Heb wel vrijwilligerswerk moeten doen in die vakantie in de richting die ik wilde doen. Vond ik wel heel slim van mijn ouders... Zo waren ze ook wel zeker dat ik beetje wist wat het werk zou inhouden...

Op bijna alle vlakken wil ik mijn kinderen opvoeden zoals ik zelf ben opgevoed, ook op dat vlak... Wij mochten onze eigen keuzes maken als we maar duidelijk konden maken dat we er goed over nagedacht hadden...

 

Als ik vertel over het eindeloze en soms uitzichtloze traject waar we met de jongens in zitten is de reactie regelmatig: maar ze kunnen toch zo goed leren, gewoon niet zo'n probleem van maken! Als ik vertel dat midi zichzelf Engels heeft leren lezen krijg ik regelmatig te horen dat ik heus niet zo hoef te pochen, andere kinderen zijn ook ergens goed in, enz. Dat ik dat ook vertel om duidelijk te maken dat we constant moeten zoeken naar dingen om hem bezig te houden om te voorkomen dat hij compleet gefrustreerd uitvalt wordt niet gezien. Leraren die vinden dat we vooral niet moeten klagen, want hij mag toch een plusboekje doen in de klas, al dat soort dingen gaan zo voorbij aan de issues waar we tegen aan lopen omdat veel mensen alleen maar het makkelijk kunnen leren zien en niet de rest erachter.

 

Ik herken dat zo erg. Mijn oudste is zo ongelukkig geweest toen hij op de basisschool zat. Compleet onbegrepen, verveeld en daardoor gewoon depressief. Zo ontzettend sneu en het enige wat ze op school zeiden: " hij doet het toch goed?"

 

Ik denk dat dat verschil maar voor een deel bestaat. Dat het verschil meer zit tussen zichtbare en onzichtbare problemen. Veel problemen zijn voor school niet zo zichtbaar. Ik heb een kind die niet hb is, maar wel andere problemen heeft, pas toen het heel slecht met hem ging was er herkenning op school. Daarvoor kregen we ook steeds het stuk: waar doe je zo moeilijk over en nu nog moeten we er als ouders steeds bij blijven en meedenken. Bij ons op school is er juist weer heel veel voor HB / extra uitdaging. Dat doen ze echt goed, dan denk ik dus wel eens: had hij dat maar daar is zoveel aanbod voor.
Maar goed mijn jongste zit mogelijk meer aan die kant, maar legt de lat super laag voor zichzelf, wat weer niet herkent wordt en dan gebeurt er dus weer helemaal niks.

 

Ik wilde altijd kapster woorden.
Maar ik kon niet leren zeiden ze.
Op de middelbare hebben ik heel hard mijn best moeten doen.
Niet omdat ik niet wilde leren maar omdat ik heel hard mijn best moest doen om te leren.
In de eerste had ik boeken in de 2e tot 4e zat ik zonder boeken.
Ouders betaalde niet en ik stond dus vaak bij de kopieer om zo toch wat te hebben.
Huiswerk was een kriem maar ik heb toch 6en gehaald en, een 7 voor de hoofdvak.
Maar omdat ik altijd met geld bezig was kon ik niet verder.
Ouders betaalde niet en als ik dan geld had (lees 200 e) p m.
Dan wilde ze ook wel kost geld dus had ik weer niets.
Tel en toen de ziekenfonds koste mij al 60 euro bij elkaar en hun wilde 100.
Later had ik meer maar geen ambitie meer om verder te leren koste mij alleen maar geld.
Toen ik samen woonde ben ik de mbo 1 gaan doen en die heb ik behaald dit was voor mij de keerpunt zie ik kan wel leren maar weer verrek het kost mij geld iets waar ik zuinig mee ben.

Dus ja mijn dochter wil graag politie agente worden mijn zegen heeft ze.
Maar leren is voor een hele opgaven door alles wat gebeurt is.
Dus ik hoop voor haar dat ze dit door zet en straks het lichtje aangaat.
Ook weten wij nu al dat een praktijk school voor haar meer gaat doen dan een school met alleen boeken.
Ze is een doener en leren erbij is prima te doen dan (hopelijk kan dit straks ook bij de politie).
Wij moeten nu dus 2 jaar overbruggen zodat zij straks wel op haar plek is.
Dan pas zou z3 naar de middelbare kunnen.

 

Precies wat je zegt! Iedereen denkt inderdaad maar wat makkelijk maar als je je eigen kind over de drempel moet zetten en over moet dragen omdat hij echt niet wil, niet gaat werken omdat als hij wel werkt hij zo snel klaar is dat hij gewoon meer werk krijgt. Dat is niet eerlijk dus had rare fratsen en maakte het in 5 min.

Geen enkele aansluiting met kinderen omdat ze niet zo snel denken laat staan op zijn manier. Pluswerk, inkorten van werk was allemaal niet voldoende. Hij leerde niet leren. We hadden een super gefrustreerd kind, een kind wat vol energie zat maar liever maar bank ging hangen.

Uiteindelijk toch besloten om te kijken naar een HB school. Wij dachten teveel rugzakjes en je hebt maar een beperkte blik over hoe de samenleving is. Je moet leren werken met iedereen hoe slim je ook bent.

Maar aangezien dat ook niet werkte zijn we toch overstag gegaan. Zijn juffen begrijpen hem, leerlingen die snappen waar hij het over heeft. Iedereen heeft wel ergens begeleiding nodig heeft en is dus niet speciaal/apart.

Is het nu makkelijker , nee absoluut niet maar we zien dat hij weer aan leren toe komt. Hij komt enthousiast thuis als hij weer wat geleerd heeft.

Wat voor opleiding hij gaat doen, tja dat ligt er aan wat hij wil gaan doen. Dan kijken we daarna wel wat voor opleiding daar bij past.

Zo deden we dat vroeger ook. Ik ging naar het VBO, daarna mbo om vervolgens naar het HBO te gaan. Zelf baalde ik wel dat ik een omweg moest nemen om te bereiken wat ik wou. Leerde wel doorzetten.

 

Wat schrik ik eigenlijk van jouw verhaal. Ik vind het echt superknap dat jij in jouw omstandigheden toch voldoendes haalde. En ik hoop voor je dat het toch op zijn pootjes terecht gekomen is en je iets doet dat je leuk vindt en waar je voldoening uit haalt.

En ik vind het bewonderenswaardig dat je de cylcus doorbreekt en kijkt naar wat jouw dochter wil en nodig heeft. Zodat zij haar dromen na kan gaan. <3

 

Herkenbaar, ik roep ook altijd dat je kinderen het beste gemiddeld kunnen zijn, want anders ben je als ouder zijnde een stuk vaker op school wegens allerlei gesprekken om dingen te regelen.

Hier zijn beide kinderen hb, gelukkig heeft onze school daar goede voorzieningen voor. En ook leerkrachten die er op letten en tijdig aan de bel trekken en je als ouder zijnde serieus nemen. Beide kinderen hebben pluswerk, andere leerlijn en zitten 1 keer per week op een andere locatie in een hb klas met gelijkgestemden.
Via de cito hebben ze beiden een VWO advies, de oudste gaat daar na de zomer mee starten. Hij heeft een grote drive want hij wil programmeerder worden. We gaan wel zien hoe het op school gaat lopen en hoe het gaat als hij echt gaat puberen. De jongste wil zo snel mogelijk de middelbare school af hebben en zal misschien de havo gaan doen ivm het VWO. Dit vanwege haar topsport carrière. Haar doel is om een beurs te krijgen om in Amerika te gaan studeren, zodat ze de studie met topsport kan combineren, om uiteindelijk wel een diploma te hebben voordat ze haar geld gaat verdienen met haar hobby.
Als ouder zijnde hebben wij veel liever dat ze inderdaad een diploma haalt op een lager niveau dan dat ze uiteindelijk geen papiertje heeft.

Overigens heb ik nooit 'last' van de kinderen in de vakanties. Vriendjes en of hobby's zijn hier het toverwoord. Vriendjes hoef ik niet uit te leggen denk ik. Maar de meeste hb kinderen hebben een hobby waar ze zich helemaal in kunnen verliezen en waar ze vaak ook goed in zijn. En daarvoor is de vakantie ideaal. Gevolg is dat de oudste zich verdiept in 2, voor hem nieuwe, programmeertalen en de jongste zorgt dat ze naast haar gewone voetbaltrainingen zichzelf nog extra op bepaalde dingen traint.

Overigens zijn we nu op vakantie, dus liggen ze 4 weken in het zwembad. Dan heb je ook geen kind aan ze.

 

Tot op de dag van vandaag ben ik er van overtuigt dat ik veel kan leren.
Maar het plaatje geld houd mij nu tegen en heel eerlijk ik zie de meerwaarde van een hoge opleiding niet meer.
Tijdens de mbo 1 werd mij werk beloofd, dit is nooit gebeurd.
Er speelde meer hoor.
Ik zat in de wajomh was afgekeurd, hun vonden dat ik mijn afspraak niet na kwam Tot op de dag van nu hebben wij geen idee welke, en hoger beroep is afgewezen.
Vriend had toen een heel wat problemen en kon niet werken, dus leefde wij op de wajomh van mij. Hij zelf kreeg niets omdat hij zoveel had gewerkt.
Tot wij dus naar de gemeente moesten daar werd ik in de opleiding gegooid.
Deed ik dit niet kregen wij niets. (Iets met 27 en jonger)
Toen werken maar ook hierin lukte het mij niet om het te houden, zij vonden mij niet goed genoeg.
En zo gint het dus elke keer tot wij als groep ergens werden geplaatste dat een oplichter bleek, die ik door had en aangegeven heb bij de gemeente.
En toen lieten ze mij met met rust.
Toen werd dochter een school kind en ben ik vrijwilligers werk gaan doen.
En dit doe ik nog altijd ik kan mij ontplooien word gewaardeerd en kan waneer nodig een dagje weg.
Dit bleek wel nodig helaas, door dochter haar strubbelingen.

 

Van mijn jongste

Al weken (maanden) roept hij dat strand echt stomste is wat bestaat. Dus ik zeg best een beetje op tegen de (al lang geboekte) vakantie op Texel.

Vandaag erheen gereden. De boot vond hij eng. Wilde niet naar buiten.
Komen aan op camping. Tent opgezet. En hebben het over eten. Eerste dag zoeken we altijd een restaurantje. Dus ik zeg. Zullen we de strandtent of iets zoeken in het dorp?

Zegt jongste: strand! .... ik zeg dat voor jullie.

Dus wij naar het strand. Korte wandeling langs de zee. Hij helemaal uitgelaten met de blote voetjes in het water. Met zand spelen. Naar de golven rennen etc ...

Ja jongen... strand is echt heel vervelend

Oh.. en de leukste opmerking van de dag:
Het is vloed! En het wordt nog vloeder!

 

Van de waardeloze rijstijl van vriend, we hebben een 'snelle' (electrische) auto en hij denkt (en gedraagd) zich echt alsof hij God is in die auto
Pfff, word daar echt zó boos om... Helaas red ik het zelf niet om lange afstanden te rijden, maar mijn hemel