hoi , hebben ze bij jullie ook zo weinig begrip op het werk? het zit nl zo... ik zit nu drie weken in de ziektewet door bekkenpijn en spataders. helaas zitten die ook in mijn liezen en op zelfs op mijn billen. erg pijnlijk allemaal moet ik zeggen. mijn werk toont helemaal geen belangstelling(een kaartje of wat dan ook) ze zeuren alleen maar over bedrijfartsen en wat dan al niet meer. deze dingen doen mij enorm veel pijn. ik ben nl wel iemand die interesse toont in andermans zaken. nu lijkt het wel of mijn werk me een aansteller vinden. terwijl dat absoluut niet zo is....ik ben nooit ziek of wat dan ook. nu ben ik een keer ziek waar ik niet om vraag. en dan krijg je stank voor dank. hebben jullie hier ook last van of heb ik alleen zon achterlijke baas. groetjes
Dat lijkt er wel op. Niemand reageert dus de rest van Nederland heeft allemaal schatten van leidinggevenden en alle collega's zijn zonnestralen Ik kan me voorstellen dat je er boos en verdrietig van wordt, serieus. Maar als je kunt werken, dan kun je werken. Als je om een goede reden niet kunt werken, dan kun je niet werken. Simpel. Belangrijkste ben jijzelf en je gezondheid. Sterkte Cinny!
Hoi Cinny, Nou ik begrijp je precies hoor! Ik heb al eerder gepost over dit onderwerp onder andere onder het onderwerp "even wat van me afkletsen". Bij mij is het hetzelfde laken een pak. Ik toon ook altijd interesse in mijn collega's (als een van de weinigen) en als er iemand ziek is of weet ik het wat heeft ben ik altijd begripvol en reageer ik met 'nee joh, tuurlijk, als je je niet lekker voelt moet je gewoon naar huis gaan en lekker aansterken'' . Maar andersom zoiets verwachten, ho maar! Bij mij is het zelfs zo erg dat ik van de week van een collega te horen heb gekregen dat mijn leidinggevende achter mijn rug om over mij heeft gezegd 'nou die komt straks na haar verlof toch nog maar voor 3 dagen terug, dus daar heb ik ook niks meer aan. Kan ze beter een andere baan gaan zoeken op een andere afdeling zodat ik weer een fulltimer aan kan nemen!'. En dat terwijl ik hier al 7 jaar werk, echt sporadisch ziek thuis ben, als ik al ziek ben met koorts toch maar ga werken uit 'plichtsbesef' en al zeker 4 jaar het werk van mijn leidinggevende te doen (zonder daarvoor betaald te worden! terwijl hij het gewoon zelf hoort te doen en ik hem maar de hand boven het hoofd houd)! En dan dit?! Voel me echt enorm op mijn ziel getrapt en ging vanochten met lood in mijn schoenen naar mijn werk. Je krijgt zo het idee van eenrichtingsverkeer en 'waar doe ik het voor'. Ik vind het persoonlijk ook juist zo frustrerend en moeilijk voor te stellen omdat jij (cinny) en ik als persoon zelf juist niet zo in elkaar zitten. Snap gewoon niet dat mensen zo kunnen denken en reageren?! Tja, tips heb ik niet echt voor je. Weet namelijk zelf onderhand ook niet meer hoe ik ermee om moet gaan. Ik zou als ik jou was proberen het toch een beetje naast me neer te leggen en dit keer echt voor jezelf te kiezen. Daarnaast goed in de gaten houden hoe de dingen lopen en anders na je verlof gewoon lekker een andere baan zoeken en weg daar. Het hoeft namelijk echt niet zo te gaan hoor! Dat hoor ik overal om me heen! Heel veel sterkte!
wat erg dat dat in nederland nog gebeurd, helaas hoor je het zo vaak. het onbegrip het lijkt zowat wel jaloezie soms, dat je echt klachten hebt en niet voor je lol thuis zit daar word niet over nagedacht. ook ik heb spataders, en weet hoe naar dat is. komende week sta ik in een filiaal waar het dik boven de 30 graden is, zie er zo tegen op
Ookal ben ik niet zwanger, wil ik toch even mijn zegje doen hihi. Ik herken het helemaal. Ik loop al geruime tijd met buikklachten, en soms is het gewoon zo erg dat ik niet eens mijn bed uit kan van de pijn, zoals vandaag. Dan kan ik dus ook niet gaan werken. Maar daar wordt niet aan gedcht, en wordt alleen maar aan hun gedacht, dat hun weer iemand 'missen'. Gister heb ik ook heel de dag met buikpijn in de winkel gelopen, en ik mocht niet eens even gaan zitten, ik heb heel de dag mijn tranen ingeslikt, en maar gedaan wat van me gevraagd werd, ookal verging ik van de pijn. Hierdoor ben ik gister totaal ingestort, en kan ik dus vandaag niet werken omdat ik nog zo'n buikpijn heb. Ja, eigen schuld dikke bult, hadden ze me gister maar moeten laten zitten. Overigens moet ik wel zeggen dat ze ondanks dit alles, en al het gezeur erover, ze wel mijn contract met een jaar verlengd hebben, omdat ze verder toch wel blij met me zijn. XD
Nou ik herken t ook hoor.. Heb bij mijn eerste zwangerschap erge BI gehad... en werd toen op mijn werk ook niet serieus genomen... Volgens mij dachten ze dat ik er alleen onder kantoortijden last van had.... Kreeg zulke vervelende opmerkingen naar mn hoofd.... heb discussies gehad..... pfff... gelukkig stond het GAK achter mij.... Heb in januari daar opgezegd... en ben nu thuismoeder... gelukkig geen problemen met werkgevers nu.... sterkte...xxmona
bedankt voor de reacties! toevallig ben ik vandaag weer naar de bedrijfsarts geweest... hij stond gelukkig weer helemaal achter me. dus dat verzacht de pijn wel een beetje. maar het blijft een vervelend iets van mijn werk uit. ik heb me eigen voorgenomen om nu te gaan genieten en even schijt aan het werk hebben,om mij geven ze ook geen hol. groetjes
He bah wat een verhalen! Ik zou denk ik toch mijn werkgever ermee confronteren. Vragen of hij/zij ooit eerder wat op mijn aan te merken heeft gehad. En waarom dat dan nu, nu ik een keer ziek ben, wel het geval is..... Niets van aantrekken meiden (makkelijker gezegd dan gedaan, weet het) en genieten van jullie zwangerschap! What comes around goes around dus die zgn leuke collega's van jullie krijgen m ook wel eens snoerhard terug! Sterkte! Kweenie
Erg herkenbaar hoor . Zo lang je 100 % werkt en je mond niet open doet vinden ze het wel best . Maar als je dingen gaat vragen dan wordt je ineens als lastig gezien .
Hoi Cinny Een beetje laat maar ik zag je berichtje vandaag pas voor t eerst. Ik leef echt met je mee hoor, ik zit ongeveer in dezelfde positie en heb er gisteren toevallig met de verloskundige over gesproken. Ik werk al een jaar op een positie die daarvoor door 2 mensen werd vervuld. Het was een hele uitdaging maar tot nu toe lukte het altijd om mn hoofd boven water te houden Alleen, nu ik bijna 27 weken zwanger ben wordt het te veel, ik werk ruim 40 uur per week en ik wil gewoon niet meer. Mijn plan was om tot 4 weken voor de bevalling door te werken maar ze zijn nog geen eens begonnen met het zoeken naar een vervangen. ik ben dus heel bang dat ik de laatste 2 weken nog eens iemand in moet gaan werken en dat ga ik dus echt niet trekken. Gisteren heb ik er met de verloskundige overgesproken en die heeft me aangeraden om de tafel te gaan zitten met hr en mn baas en te zorgen dat er nu zo snel mogelijk hulp komt. Als het niet verbeterd heeft ze gezegd dat ik me ziek moet melden. Dit is voor mij echt een heel moeilijke beslissing omdat ik niet op deze manier weg wil gaan en gewoon een leuke zwangerschap wil hebben. aan de andere kant is het welzijn van mn dochterje nu van veel groter belang, als ik nu de laatste maanden helemaal overstressed raak, kan zij daar dr rest van dr leven last van hebben. Ik weet dat je je nu rot voelt en je afvraagt waarom dit niet gewoon op een leukere manier kon gaan. Zeker omdat je altijd hard gewerkt hebt, maar helaas is het even doorbijten. Met al die hormonen die door je lichaam heen gaan voel je je waarschijnlijk nog ellendiger in deze situatie, maar houd vol. jij en je kindje zijn nu even het belangrijkste. Hopelijk draaien je werkgevers nog bij en anders is het hun verlies. Jij hebt over een paar maanden je kindje in je armen en daar wil je gewoon van kunnen genieten. Als je nu over je grenzen heengaat ben je straks hartstikke beroerd en mis je zoveel Een heel dikke knuffel en houd vol, Anmita