Onze zoon van bijna 3 gaat 2 dagen in de week naar de kinderopvang. Als hij er eenmaal is, heeft hij het enorm naar zijn zin. Doet leuk mee met de activiteiten, heeft plezier, eet/drinkt goed en knuffelt veel met de leidsters. Hij praat en vertelt honderduit en kan zich goed uitdrukken, is sociaal enz. Maar het brengen naar de opvang blijft iedere keer een drama. Maar echt, het is vreselijk. Hij is zo overstuur en hysterisch, dat een leidster hem van mij af moet trekken en ik naar buiten moet rennen En ondanks dat ik weet dat het daarna na een kwartier allemaal weer ok is, breekt het m'n hart. Ik heb al verschillende dingen geprobeerd; wel/niet zeggen dat hij naar de opvang gaat, hij neemt zijn speen en knuffel mee, vrolijke liedjes aan in de auto, over andere dingen praten enz maar niks maakt het beter. Zodra we de auto in stappen en we rijden de parkeerplaats op, wordt hij hysterisch. Hebben jullie misschien tips om het voor hem beter te maken? Ik heb deze vraag ook bij de leidsters neergelegd, ik wacht nog op reactie.
Sommige kinderen blijven dat houden. Ik lees dat het verder heel goed gaat met hem daar en dat lijkt mij het belangrijkste. Ik zou zo kort mogelijk afscheid nemen en verder er niet te veel nadruk op leggen, in de auto, mee naar binnen: " jij mag vandaag weer met je vriendjes spelen, tot vanavond"!
Geen tips, wel herkenning. Hier duurde het tot groep 3 voor ze rustig naar kdv/school kon zonder drama. Vreselijk vond ik het. Ik herhaalde wel altijd dat ik terug zou komen en dan moest t maar. Maar goed.. het gaat over op een dag viel t kwartje en sindsdien is het goed.
Ja dat doe ik inderdaad hoor! Ik ga ook niet mee in zijn hysterische bui; we lopen samen naar binnen, kus, de leidster komt er aan en ik roep nog 'veel plezier, tot vanavond!' En dan ren ik dus naar buiten
Het is ook echt vreselijk Maar fijn om te weten dat het uiteindelijk een keer beter wordt Nog 4 jaar te gaan
Heel herkenbaar. En toen hij naar de basisschool ging was t klaar of naja niet helemaal Was in hartje coronatijd en ze hebben t protocol moeten breken omdat hij de enige was die écht niet t plein op wou. Dus 1 medewerker van school had dienst om hem op te halen aan de hand. Maar verder geen drama meer
Hier zowel met de middelste gehad als met de jongste. Zo vervelend om ze dan zo achter te laten! Uiteindelijk werkte het om met een stickersysteem te werken. Elke keer als ze aankwamen mochten ze zelf hun stickervel pakken en een sticker plakken als het goed ging bij het weggaan, met de leidster samen. Dit was dan ook steeds de vaste leidster, dat maakte wel veel uit (nu nog bij de jongste) Misschien is dat nog iets? Ligt er natuurlijk wel aan of dat jouw zoontje daar ook gevoelig voor is
Hier precies hetzelfde met mijn zoontje. Eigenlijk al die tijd dat hij naar het KDV ging en het bewust door had was het altijd huilen bij weg brengen. Altijd moest een leidster hem van me overpakken en huilend mee naar binnen nemen. En binnen een halve minuut als ik weg was was het dan al weer goed, hij had het verder wel gewoon naar zijn zin. Nu is het zo dat hij bij ons maar 1x per week naar het KDV ging, dus denk dat het daar ook mee te maken had, toch elke keer weer een beetje opnieuw wennen. Maar ook bij de PSZ waar hij 2x per week naar toe ging had hij altijd moeite met afscheid nemen, al was dat altijd iets minder heftig dan bij het KDV, omdat hij volgens mij doorhad dat hij daar korter was op een dag. Inmiddels gaat hij sinds 2.5 week naar school en daarvan dacht ik ook wel van nou dat gaat wat worden qua afscheid. Maar echt, de eerste 2 ochtenden was het huilen en niet willen en vanaf dag 3 liep hij zonder tranen naar binnen, pakt hij zijn naamkaartje van de stoel en gaat hij zitten. Dus niet echt tips van vanuit mijn kant, denk dat je niet anders kunt doen dan hetgeen je nu doet. Het zal waarschijnlijk op de basisschool vanzelf overgaan.
Hier ook herkenbaar. Eerlijk gezegd heb ik me lang niet kunnen voorstellen dat er kinderen waren die dit niet hebben. Mijn jongste gaat ook sputteren zodra we de straat van het kdv in lopen. Ik laat mijn man brengen. Scheelt al weer een hoop. Afscheid nemen van mama is toch moeilijker dan Afscheid nemen van papa.
Hier met G absoluut dan geen last van gehad. R vindt t wat moeilijker maar die heeft ook meer ontdooitijd nodig (een fles of happie helpt). Dat is echt al vanaf zn geboorte. Enige wat je kan doen is consequent blijven en niet blijven plakken of proberen te kletsen als brugman. Hier nu in groep 3 ineens wel episodes vooral na een slechte nacht, maar dr spelen ook wat dingen en groep 3 is best wel een overgang. Dus ik verwacht niet dat t een soort inhaalactie is maar dat ze niet lekker in dr vel zit. (Zijn al in gesprek met school) Klasgenootje had t nog wel in groep 2, maar dat veranderde zo rond de helft van t jaar. Die doen eigenlijk ook niet veel anders dan wij maar t karakter van die meiden is verschrikkelijk anders. Die van haar kijkt de kat uit de boom, die van ons rent zo t onbekende in.
Ach wat vervelend, Zo te lezen heb je al veel geprobeerd. Ik zou 1 tactiek kiezen en dat is elke ochtend hetzelfde. Vandaag speel jij bij de opvang en vanavond haal ik jou weer op en kunnen we weer lekker knuffelen! Misschien helpt het om elke dag samen een hartje te tekenen op je hand? Hij kan ernaar kijken als hij jou mist en jij kijkt via het hartje terug. Kort afscheid en het gaat echt beter worden. Hier je mijn opvang heb ik ook verschillende kinderen gehad die echt even moeite hadden met afscheid, het word beter en het allermooiste is dat hij het naar zijn zin heeft als hij er is. Hij voelt zich in elk geval veilig Mocht er veel wisseling in de leiding zijn dan is dat natuurlijk een bespreekbaar iets.
Is het een tranendal en vastklampen aan jou? Of is het hysterisch, fysiek verzet om überhaupt de auto uit, het gebouw binnen te gaan? Thuis ook een tendens van niet-naar-opvang-willen? Mijn dochters hebben beide moeite gehad met afscheid (inclusief tranen, drama en vastklampen), maar de momenten dat ze echt in verzet waren, dat ze echt krijsend naar binnen gesleept moesten worden, waren ook de momenten dat er toch iets speelde cq aan de hand was op de opvang (te druk, te saai, te weinig of te veel van iets, wrijving met een kindje etc), waardoor ze eigenlijk niet wilden gaan. Je zou in goed gesprek met leidsters kunnen nagaan of er toch misschien zaken zijn die anders aangepakt kunnen worden, met de kennis die jij over je kind hebt. Het feit dat het de hele dag ter plekke goed gaat, betekent niet altijd dat ze ook echt helemaal happy zijn. Kinderen kunnen goed de schone schijn ophouden en het alleen in de veilige haven van thuis laten merken. Je zou ook kunnen vragen aan je kind (met sturende vragen) wat hem zou helpen, of hij zelf een oplossing heeft of kan aangeven waarom hij zo in paniek raakt. Hij is nog jong, maar proberen kan altijd. Verder ging ik vooral voor de snelle overdracht. Hup naar binnen, in handen van leidster geven, dikke kus en knuffel met een vrolijk "tot straks, schatje!" en dan meteen weer weglopen zonder omkijken.
Ik sluit mij aan bij bovenstaande. Bij L. was het ook drama. Het helpt bij hem dan om wat langer afscheid te nemen. Dus dat duurt ook echt 10 minuten minimaal. Een heel ritueel voordat hij zelf de groep op stapt. Het helpt ook dat ik weer zelf de groep op mag. De meeste kinderen zijn gebaad bij een kort afscheid.
Bij ons was een gastouder de oplossing! Op kdv elke keer drama met afscheid idd, bij go hield dat op...begon toen wel weer met school....andere school met andere leerkracht was dat de oplossing voor! Ik vind het vreselijk om m'n mannetje zo verdrietig achter te laten hij moest ook fysiek worden overgenomen door leerkracht of pedagogisch medewerker.... echt niet tof Sterkte