Ik denk het wel maar ben niet 100% overtuigd. Niet alleen om wat jij noemt maar ook wel een klein stukje dat mijn leven voor kinderen echt wel een stuk meer relaxed en spontaan was (5x per week uit eten, veel geld aan mezelf uitgeven ipv aan kinderen, veel vaker op vakantie, veel feestjes en veel meer sociale contacten) en veel makkelijker. Maar dat zeggen als moeder is bijna een misdaad. Maar nu ik ze heb zou ik ze voor geen goud inruilen om terug in de tijd te kunnen hiervoor!
Ik ervaar het precies zo! Ik voel me zo goed in mijn rol als moeder. Natuurlijk heb je je zorgen, zo is het niet. Maar ik zit op zo’n wolk ofzo.
Ja hoor, zonder twijfel! Ellende is van alle tijden en er breken ook vast weer betere tijden aan. En ik vind juist dat het hebben van kinderen je ook een soort van mindfull maakt. Ik heb minder tijd en energie om stil te staan bij al het wereldnieuws, al kan het me wel harder raken. Maar vervolgens moet er toch weer een snotneus afgeveegd, een kusje op een knie en een boekje voorgelezen. Dat relativeert ook lekker.
Ik zou niet meer aan kinderen zijn begonnen als ik had geweten had dat ik een chronische progressieve ziekte zou krijgen. Ik vind het leven echt zwaar voor mijn kinderen met de impact die mijn ziekte heeft op hen. Maar ik ben heel erg blij dat ik ze jong heb gekregen, want ik zou ze niet willen missen. Qua wereld zou ik het zo weer op nieuw doen en als ik niet ziek was geworden hadden we nog graag een derde erbij gehad.
Ja en in hun opvoeding ook niets anders veranderd. Had alleen wel gehoopt dat mn vader R. nog mee had kunnen maken. Dus als we ff 8 jaar terug in de tijd kunnen, graag dan schop ik eerst mn vader naar de huisarts met de kennis van nu. (Had t nog eeb ingekapselde tumor geweest)
Ja zeker , zoals er al meer zeggen hier ellende en zorgen zijn er altijd. En mijn kinderen maken voor mij de wereld mooier…
Jawel. Maar deze crisis raakt ons niet zo dat wij echt in de problemen komen. Anders zou ik er wellicht anders over denken.
Hmmm hier hadden mijn man en ik het laatst over en ik twijfel dan heel erg. Ik vraag mijzelf laatste tijd echt regelmatig af in wat voor fckd up wereld ik onze kinderen heb gezet. Enorme klimaatproblematiek en als het zo door gaat moeten mijn kinderen daar straks mee gaan dealen, dat vind ik heel rot voor ze. Anderzijds kan ik ze ook mijn kennis meegeven over hoe goed om te gaan met ‘moeder aarde’. Hopelijk hebben ze daar veel aan en is het genoeg voor hen om ook een mooie toekomst te hebben. Maar ik begrijp mensen wel die nu zeggen geen kinderen meer te willen.
Ja hoor. In de koude oorlog/crisis jaren '80 zei/vond men al soortgelijke dingen. Dergelijke crises komen en gaan nou eenmaal, dat is van alle tijden. Wat natuurlijk niet wegneemt dat deze crisis wel heel vervelend is voor de meeste mensen. Maar mensen kregen in wel belabberdere tijden kinderen. Ik denk dat de omstandigheden tegenwoordig, hoe erg ze ook zijn, altijd nog veel beter zijn dan de tijden waarin de levensverwachting van de gemiddelde vrouw 35 jaar was, er pestepidemieën waren, mensen massaal doodgingen aan TBC/simpele virussen of je zomaar in een strafkolonie kon belanden etc. Dat mijn zwangerschappen zo moeizaam verliepen had ik van tevoren best meer op voorbereid willen zijn. Ik heb nu daardoor pijnklachten die nooit meer zullen weggaan, wat ik nog steeds best heftig vind, juist ook voor mijn kinderen. Maar alsnog denk ik niet dat dat een reden was om onze/mijn kinderwens aan de kant te zetten.
Fijn en interessant om al jullie meningen te lezen. Ik zit gewoon in een enorme tweestrijd. Heel mijn leven heb ik niets liever gewild dan moeder worden. Nu denk ik steeds vaker moet ik doorgaan. Is het verstandig met alles wat er in de wereld speelt. Van de andere kant denk ik ook vaak, zoals sommige van jullie ook al zeiden, er heeft altijd van alles gespeeld in de wereld. Maar dat was voor mijn tijd, of ik was nog zo jong dat ik het niet meekreeg. En met social media en internet krijg je alles natuurlijk ook sneller en meer mee. Maar misschien is het ook wel omdat het traject enorm zwaar is en ik niet weet of ik het nog trek. Maar om die droom op te geven doet pijn. Maar houd er inmiddels wel serieus rekening mee dat het nooit gaat lukken.
Jahoor. Absoluut. Ik zal niet ontkennen dat mijn leven een stuk relaxter was zónder kinderen. Ik bedoel, kon lekker mijn eigen gang gaan: veel op vakantie, vaak uiteten, veel spontane dingen, geld aan mezelf spenderen. Gewoon alleen maar voor mezelf verantwoordelijkheid hebben. Mis ik dat? Jazeker. Op een bepaalde manier wel. Maar zou ik het anders doen? Nee. Ik beval bijna van nr 4 dus het is denk ik overbodig te zeggen dat ik ze enorm leuk vind. Je leven krijgt gewoon een hele andere betekenis. En je gaat ook anders tegen dingen aan kijken. Maar daar heeft de huidige wereld problematiek niets mee te maken. Ik denk sterker nog, zonder Covid hadden we het misschien wel bij 2 gehouden. Want dan hadden we nooit zo flexibel ons leven kunnen inrichten. Dan was het werk en je gezin eromheen plannen (daarmee bedoel ik dat je dus afhankelijk van je werkzaamheden ook zaken als opvang regelt, verlof etc). Je hebt een baan en krijgt kinderen. Dan is het kijken hoe dat allemaal gaat passen. Meer opvang of minder werken. In elk geval moest je werktechnisch wel altijd een soort lastige puzzel maken. Maar dat is in ons geval niet zo. Adhv ons gezin bepalen wij wat handig is voor ons qua kantoordagen en bijv thuiswerk tijden. We zijn veel flexibeler met werkplekken waardoor we ook veel flexibeler opvang kunnen regelen. Moesten wij nou nog allebei 4 dagen per week naar kantoor gaan (voor Covid was dat gebruikelijk), dan hadden wij het nooit allemaal kunnen combineren: 4 kinderen, huishouden, werk, vrije tijd.. Beetje warrig verhaal maar puur op basis van topic titel: ja. Ik zou gewoon aan kinderen zijn begonnen en mijn keuzes niet af laten hangen daarvan.
@Mim89 Knuffel voor jou hopelijk snel een mooi wondertje, die krijgt de allerbeste mama die maar kan wensen ❤️
Jazeker! Misschien nog wat jaartjes ermee gewacht om eerst nog samen te genieten en te sparen, maar zou het om zo'n reden niet laten.
Zo herkenbaar! Ik vind het soms ook gewoon loodzwaar en helemaal niet genieten. Voel me dan vaak schuldig wanneer ik zo denk het leven is gewoon stukken minder spontaan, alles moet gepland worden en je moet dagelijks aanstaan. Even een dagje Netflix en chill in pyjama omdat je de avond ervoor een wijntje of 2 te veel op hebt zit er niet meer bij Maar ik zou ze zeker niet willen en kunnen missen, want tegelijkertijd zijn ze ook weer een aanvulling op het leven, een doel om mijn best te doen ofzo.
Zeker weten. Alleen had ik dan geprobeerd om nog meer gespaard te hebben zodat ik wat meer achter de hand heb nu. Niet dat we het heel slecht hebben, maar toch. Iets groter bedrag mag wel.