Kinderspijt

Als jouw ouder echt diepe spijt heeft. Is de kans denk ik vrij klein dat je dat niet voelt. Praten over die olifant in de kamer kan dan denk ik helpen om ervoor te zorgen dat het kind het minder op zichzelf betrekt. Want de punten waar de ouder echt grote moeite mee heeft zitten in de ouder. Kinderen hebben heel wat jaren nodig om dat te beseffen. Zij internaliseren erg makkelijk.

Het lijkt mij verschrikkelijk hoor als ze het plat neer gaan zetten en kinderen hier later achter komen. Ik hoop dat ze bijv ouder kind koppels pakken die zich er al doorheen hebben gewerkt. Maar hoe dan ook kan het praten denk ik zeker nog een hoop goed doen. Ik heb best een hoge pet op van Beau van Erven Dorens. Ik gok dat dat wel goed gaat komen.

 

Taboe doorbreken? Blijkbaar alles voor televisie.
Nou snap ik wel dat spijt ervan hebben los staat van het feit dat je ontzettend veel van je kind houdt maar sommige dingen mag je best voor jezelf houden hoor. Dat vindt ik niks met taboe te maken hebben.
Wat hebben je kinderen eraan dat ze weten dat je spijt van hun hebt?

 

Geloof jij dat iedereen echt van eigen kind(eren) houd? Is weglopen alleen mogelijk voor vaders of zijn er ook moeders die dat eigenlijk willen? Ook kinderspijt kent gradaties. Ik ben nieuwsgierig welke ze pakken. En of ze een scala laten zien.

 

De definitie van moederschap, haha. Je springt voor een bus voor je kind, maar tegelijkertijd ook vanwege je kind

Ik zeg wel eens dat ik wou dat ik mijn leven 2x kon doen. Dan zou ik er eentje met kinderen willen doen en eentje zonder.

Spijt hebben van het ouderschap.. ja ik kan me er iets bij voorstellen. Goed dat het bespreekbaar gemaakt wordt. Maar ik hoop echt dat dit anoniem wordt gedaan want als kind is het schadelijk om te horen dat je moeder spijt heeft.

 

Herkenbaar hoor!

Ik mis slaap...voorspelbare nachten met aaneengesloten slaap.

De oudste maakt er bijna 3 jaar lang een potje van in de nachten. Op zichzelf in de nacht vergt ook niet heel veel werk, maar het is de stapeling wat begint door te wegen.

Het is een marathon...ook dit gaat voorbij...

 

Ik ben het kind van zo'n soort situatie en ik heb het zo gemist om echt een vader te hebben. Hij was altijd onbereikbaar. Hij was er (soms) wel, maar tegelijkertijd ook niet. Dat is een ontzettende mindfuck en de liefde van een moeder kon dat niet compenseren. Ik zag om me heen dat andere vaders hun kinderen wel leuk vonden en onze vader vond ons alleen een storende factor in zijn leven, het was en is een vreselijk gevoel om te hebben.
Ik vind het echt erg om te lezen dat dit andere kinderen ook zo overkomt. Ik vind het vreselijk egoïstisch van beide ouders.

 

Wat waren je verwachtingen voor je aan kinderen begon. Ik denk dat daar al een deel van het "probleem" zit. Dat je verwachtingen niet uitkomen en dat je daarom spijt hebt. Het moederschap is altijd anders dan wat je van te voren kunt bedenken. Omdat je simpel weg niet weet wat het is om moeder te zijn, om een kind te hebben en op te voeden.
Als je kinderen onverwachte ziektes hebben (en daardoor veel van je vragen, je veel moet laten of moet opgeven voor ze), of omdat je jaren gebroken nachten hebt, omdat je alle ballen hoog wilt houden, alles goed wilt doen op alle vlakken. Dat je zelf een ziekte of complicatie hebt overgehouden aan het krijgen van je kind (invaliditeit door bekken instabiliteit bijv) Dat het hebben van kinderen kan betekenen dat je bijvoorbeeld in je werk veel flexibeler moet zijn dan wenselijk is voor jezelf of je werkgever, dat dit in de knoei komt in je hoofd.
ik kan me best voorstellen dat je spijt zou kunnen hebben van het hebben van kinderen, ondanks dat je toch onvoorwaardelijk van ze houdt. Ik denk absoluut dat dit naast elkaar kan bestaan.
ik denk ook zeker dat er veel verschil zit in het spijt hebben van kinderen als ze nog klein zijn, of als ze al puber of volwassen zijn. ik kan me voorstellen dat de generatie van mijn eigen moeder spijt kan hebben omdat ze toen wij het huis uit gingen, geen werk had (want gestopt in jaren 80 toen ze moeder werd) het was voor haar lastig om in de maatschappij weer deel te nemen. je taak is volbracht, en wat heb je dan nog.

lijkt me wel een intressant om te zien of ze vrouwen voor vinden die hier open over praten en hoe ze dit verder aankleden, qua inhoud.

 

Mooi gezegd! Het kan inderdaad naast elkaar bestaan, spijt hebben en onvoorwaardelijke, oneindige liefde.. Het is heel complex en ook in elke situatie anders natuurlijk.
Ik ben dan ook zeer benieuwd naar de verhalen en ik heb Beau wel hoog genoeg zitten dat ik verwacht dat hij er een integer programma van maakt.
Maar voor de kinderen lijkt het me in alle gevallen een traumatische ervaring als dit (op televisie nog wel) wordt uitgesproken..

 

Dit is het denk ik. Ik dacht dat ik hele reëele verwachtingen had, en zag het heus niet als zaligmakend en rooskleurig. Maar dan alsnog is het me 100000% TEGENgevallen. Deels ook omdat de zwangerschap 9 maanden extreem kut was. En daarna met medische problemen bij de newborn. Maar als dat niet zo zou zijn, zou ik het nóg zwaar vinden en tegen vinden vallen. Zeker de allereerste weken/maanden.

 

haha ja ik kan me nog wel herinneren dat je niet zo’n realistisch beeld had in mijn ogen
Niet erg hoor, dat had ik bij mijn eerste ook niet want je hebt ook gewoon echt geen idee.
Als mensen twijfelen om voor een kind te gaan dan ben ik echt niet de eerste die zegt: jaaaa doeennn!!!! Want ik vind het zelf vaak helemaal niet leuk. Wat niets afdoet aan de liefde die ik voel voor mijn kinderen hoor. Ze zijn mijn alles en als 1 van hen iets overkomt dan maak ik er zelf ook een einde aan. Ze zijn deel van mij en kan en wil niet zonder ze. Het zijn de meeste geweldige personen op aarde! .. maar tegelijk ook de meest vermoeiende personen op aarde, en heb ik dingen moeten opgeven die ik echt graag had willen doen/kopen/ervaren.

Ik las ooit een artikel over een vrouw die geen echte band voelde met haar kinderen. Ze waren nu volwassen maar ze had niet echt interesse in hun leven. Als kind vond ze het ook allemaal niet zo interessant. Ze wou dat ze nooit kinderen had gekregen want ze vond het allemaal echt niet boeiend.
misschien dat het programma het meer zo bedoelt? Dus niet de momenten waarop je soms denkt ‘waaaarom ben ik aan kinderen begonnen!?’, maar bijv echt geen band voelen met je kinderen, of ze als een blok aan je been zien, of bijv een gehandicapt kind gekregen waar je (bijna) gebukt onder gaat.

 

Daar hoeft op zich geen grote maar aan te zitten. Je kan juist ook zoveel van je kinderen houden dat dat je juist ook beklemd. Er zijn allerlei mogelijkheden. En het hoeft niet perse zielig te zijn ligt er ook een beetje aan hoe dat je dat communiceert. Mijn oudste weet dat zijn verwekking niet de bedoeling was. Daar ben ik altijd eerlijk over geweest en ook dat de situatie niet perfect was en heel moeilijk is geweest. Maar dat de liefde die ik voor hem voel heel groot is en dat die twee dingen naast elkaar kunnen bestaan.
Maar ik ben het er helemaal mee eens dat het niet iets is wat fijn is als dat publiekelijk wordt besproken.

 

Ik ben wel benieuwd naar de mensen en redenen, en zoals al gezegd lijkt het mij ook wel traumatisch voor de kinderen in kwestie.

Zelf heb ik geen moment spijt van mijn kinderen of het ouderschap, van een van de vaders daarentegen...Maar goed, dat heeft dan wel weer een prachtmeid opgeleverd!

 

Even beetje offtopic. Ik zie dat je kindje nog heel jong is. Bij de eerste vond ik de eerste paar maanden ook vreselijk. Ik denk achteraf dat ik toch iets van een postnatale depressie heb gehad. En ik moest heel erg wennen aan het moeder zijn. Dat je je gevoel erkent is al stap 1. Moeder zijn is soms gewoon echt kut. Maar uit mijn eigen ervaring wordt het steeds leuker en relaxter als ze ouder worden. Eerste jaar is gewoon overleven vond ik.

Nu heb ik 2 pubers, ook gezellig

 

Ik heb toevallig het proefschrift gelezen van de Israëlische waar dit op gebaseerd is. Het ging er ook over dat er vaak van je verwacht wordt dat je kinderen krijgt zonder dat je goed nadenkt over of je dit echt wilt. En dat veel mensen tegen ze zeiden dat ze spijt zouden krijgen van het niet hebben van kinderen en dat ze met die gedachte kinderen hebben gekregen en dat ze nu dus spijt hebben van het krijgen van kinderen.
Ik ben blij dat het in mijn generatie je ook als vrouw makkelijker kan zeggen dat je geen kinderen wilt. Dat scheelt denk ik een hoop.

 

Ik denk dat ontkennen of in de taboe sfeer laten van spijt ook ten nadele van deze kinderen kan zijn. Er is geen geloof op het moment dat een kind van erover wil praten. Dat kan ook nog eindigen in kind van is ondankbaar en krijgt de schuld. Want nee, niet elke ouder houd zo van zijn/haar kind als dat we geneigd zijn te denken. Uitspraken als: Ja maar het is jouw moeder/vader, kunnen een hele andere lading hebben. Die starheid is vaak niet helpend. Ik weet niet zo heel goed hoe ik het moet verwoorden. Maar misschien snapt iemand die beter is met woorden wat ik bedoel?

 

Ik denk dat je het met volwassen kinderen er eventueel nog wel over kan hebben. De meeste vrouwen in het proefschrift hielden wel van hun kinderen, maar zouden er niet opnieuw voor kiezen als ze die keuze zouden hebben. Er zijn genoeg mannen die geen geboren vaders zijn en datzelfde kan ook voor vrouwen gelden. Als je je volwassen kinderen wel leuke mensen vindt en van ze houdt, maar dat je kinderen opvoeden niet bij je vond passen.
Het is ook fascinerend dat de keuzes van mannen en vrouwen zo verschillend beoordeeld worden.

 

We hebben allemaal momenten dat we er gewoon geen zin in hebben! Dat is menselijk. Soms dan zitten er weken tussen dat alles op de automatische stand staat. Soms ben ik even leeg van binnen door de drukte/hectische dagen of geïrriteerd dat sommige zaken niet lopen. Maar spijt? Nee!

 

https://www.mediacourant.nl/2022/10/beau-van-erven-dorens-krijgt-tik-op-vingers-van-tv-psycholoog/

Er zijn meer mensen die hun vraagtekens erbij hebben....