Vorige week woensdag 22-02-2023 ben ik bevallen van ons kleine vlindertje op 19+1 zwangerschap. Door veel afwijkingen werd het een onderbreking. haar hartje klopte nog zo goed tot het laatste moment (de meeste eindigen zo al in een miskraam) Gistern 28-02-2023 is ze gecremeerd Maar nu de laatse Dagen huil ik enorm, vooral omdat ik met een schuldgevoel zit. Wetende dat ze niet levensvatbaar zou zijn (lever, nieren die er op de echo niet goed uitzagen, hartproblemen,...lip en gehemeltespleet, 6 vingertjes en aan 1 voetje 6 teentjes) En toch een groot schuldgevoel dat we haar hartje hebben moeten doen stoppen
Mag ik jullie toch zachtjes feliciteren met de geboorte van jullie prachtig dochtertje? Hoe ontzettend zwaar en hard het is, het feit dat zij jou mama heeft gemaakt, mag niet vergeten worden ❤️ Het schuldgevoel zal - in mijn geval toch- nooit weggaan. Afbrekingen owv medische oorzaken worden met de grootste liefde voor het kind genomen, het was een zeer, zeer gewenst kindje en dit maakt het feit dat je haar hierom verloren bent, niet minder zwaar. Als ik heel eerlijk mag zijn, de eerste uren/dagen/weken waren de zwaarste én zwartste momenten uit mijn leven. Maar ondertussen zijn we bijna 5 maanden verder - durf ik zeggen dat het iets beter gaat. De ruwe randjes zijn wat minder scherp en het beheerst mijn leven en zijn niet meer elke minuut. Je mag mij gerust dm’en als je daar nood aan hebt. Ik had veel aan gesprekken met lotgenoten.. Dikke knuffel ⭐️
Schuldgevoel komt voor uit liefde en verantwoordelijkheid die hebt. Je hebt deze beslissing genomen met alle goedheid en liefde die in je zit. Dikke knuffel