Vraag aan mama's met 3 kinderen

Van 0 naar 1.
Emotioneel labiel al tijdens de zwangerschap, veel lichamelijke klachten. Ietwat aan de zware kant qua bevalling, huilbaby, reflux, slechte start. Maar zo onzeker in het moederschap.

Alles bij nr 2 was zoveel makkelijker. De oudste was bijna 4 dus super zelfstandig.
Baby 3 was weer een huilbaby met verborgen reflux en tijdens de lockdown geboren, maar mn eigen lichaam herstelde sneller en je hebt gewoon zoveel meer ervaring. Na 4mnd alweer zwanger van nr4.. dus ervaring met verschillende leeftijdsverschillen.

 

Elke overgang is weer heel anders

Van 0 naar 1 omdat je dan 'opeens ' een kind hebt die helemaal van je afhankelijk is. Alles is nieuw. En nu nog vind ik het nog steeds het moeilijkste om met de oudste om te gaan. Alle nieuwe dingen blijven me onzeker maken.

Van 1 naar 2 zat bij ons 2 jaar en 10 dagen tussen. Je hebt niet meer 1 kind om voor te zorgen maar 2. Die oudste moet ook rustig blijven als je zit te voeden..

Van 2 naar 3 zat bij ons 16 maanden tussen..
Eigenlijk ging dat vrij makkelijk. Een kind wat alles deed volgens het boekje. Alleen de voedingsmomenten verliepen onrustig met nog 2 kinderen er omheen. Dus de borstvoeding wilde niet. En daarbij kwam nog dat de 2e nog niet kon lopen. Dat duurde nog tot ze 19 maanden was. Maar toch hebben we als gezin wel genoten van alle mooie momenten.

Dus het is bij elke overgang wel wat. Voor ons was er een extra moeilijkheid bij omdat onze 2e slechthorend bleek te zijn. En toen ze 4 maanden was stierf mijn vader. Dus je hebt ook nog altijd te maken met omgevingsfactoren. In de zin van hoe makkelijk of vlot iets gaat.
Maar ik heb wel enorm van alle 3 de keren genoten en nog steeds..

 

Ik heb er geen 3 maar 4, maar heb wel de overgangen meegemaakt
Van 0 naar 1 maakte niet uit, dat was een extreem makkelijk kind, we pasten ons amper aan, want hij ging overal mee naar toe, uit eten, naar vrienden, overal sliep hij gewoon, huilde nooit.
Van 1 naar 2 vond ik veel heftiger, want met 2 kinderen gingen we niet meer zo makkelijk uit eten, of die namen we niet zo snel meer mee naar vrienden. Voor mijn gevoel moesten we ons toen voor het eerst echt aanpassen aan kinderen.
De overgang naar 3 vond ik weer makkelijk. Terwijl hij een huilbaby was. Maar ik werkte toen niet, de tweede was al bijna 4, dus ik had mijn handen vrij voor hem zodat ik de hele dag met hem bezig kon zijn. En oppas hadden we toch al nodig als we weg wilden samen.

 

3 naar 4 4 huilde heel veel, geen man doordeweeks die kon inspringen.
De eerste 3 maakte niet zoveel uit welke het zwaarste voelde

 

Van 0 - 1 vond ik het zwaarst. Dat gooide echt mijn leven overhoop. Depressie erbij, jackpot! Bij nummer 2 weet je al dat dat het gaat doen, het enige wat ik toen dacht was wel: wat is het met 1 kind toch makkelijk

van 2 naar 3 qua baby vond ik heel goed te doen. Je staat al in teken van je kinderen dus een 3e erbij maakt niet zoveel uit. Newborns heb je ondertussen ook ervaring mee dus makkie.
Maar hoe ouder ze wordt hoe zwaarder het wordt, merk ik. Niet alleen huishoudelijk (de was verdubbeld drievoudig om de een of andere reden). Het is ook echt wel duur want na 1 en 2 moeten bepaalde dingen opnieuw gekocht worden, en er leeft toch nog een persoontje mee. Weer in een ander seizoen geboren dus kleding moet nieuw gekocht worden (en dat alle maatjes tot 18 jaar) Nummer 2 moet een ander bed, nummer 1 een andere kamer, nieuwe autostoel, enz.
Aan de ene kant schuift ze zo mee, aan de andere kant dus eigenlijk helemaal niet.

De mentale ’last’ verdrievoudigd op sommige onderdelen ook. Afspraken en nodige check - ups (maken en naar toe gaan + evt. vervolgstappen (ook weer maken en naar toe gaan) en dat x3 als je geluk hebt) , snachts verzorgen, overdag aandacht, lichamelijke verzorging, voorbereiden en achteraf opruimen, nadenken en anticiperen op de volgende dagdeel/dag/week/fase.
Sommige dingen kosten niet veel moeite: je besteld luiers voor je peuter en tegelijk ook voor je baby. No big deal. Andere dingen kosten wel meer moeite zoals het uitzoeken van nog een kleding kast, met bijbehorend kopen/verkopen/weggeven/weggooien. Kost toch allemaal weer tijd en daar heb ik echt een chronisch te kort aan.

En wat ik hoor van mensen met 3 kinderen is dat ze 1 of 2 vaak wel kwijt kunnen bij mensen, maar 3 kinderen is voor velen te veel.
Uit ervaring zeg ik zelf: als je geen mensen in je omgeving hebt die kunnen helpen, bijspringen, opvangen of oppassen dan raadt ik een 3e echt af. Wij hebben totaal geen opvang, bij hoge nood kunnen we er eentje kwijt, maar zitten dan dus nog met 2 anderen. Dat is niet handig en zorgt soms voor veel stress.

En wederom dat ik denk : oh wat is het met 2 kinderen toch makkelijk

Hier zit er elke keer 2,5 jaar tussen. (2 jaar en 9 maanden & 2 jaar en 2 maanden)

 

0 naar 1 was zoals verwacht.
Een totale aanpassing maar wel zoals we het voor ons zagen.

1 naar 2 gebeurde veel te snel.
Leeftijdsverschil van 11 maand was enorm pittig.

2 naar 3 was de meest doordachte keuze dus prima verloop.
Onze twijfels waren vooral praktisch.
Wat met de auto, wat met ons huis,....

 

Het ligt heel erg aan wat voor kinderen je hebt en hoe het met ze gaat. Het kan hier stil zijn met 3 en heel druk met 1.

 

Het hangt erg af van je kinderen (karakter, gezondheid, eventuele problematiek), jezelf (karakter, gezondheid, eventuele problematiek), je netwerk, etc...

Je hebt kinderen die 'veel werk' zijn, je hebt kinderen die 'rustig meehobbelen'. Je hebt ouders die floreren in drukte, maar ook die makkelijker overweldigd raken.

Ik vond persoonlijk de overgang van 1 naar 2 het heftigst, maar dat had veel te maken met bovengenoemde aspecten (nog niet gediagnostiseerde autistische peuter met ontwikkelingsachterstand, eetproblemen en slaapproblemen en prikkelgevoelige slecht slapende baby). De derde heeft ongeveer 9-10 maanden redelijk rustig mee gehobbeld (al sliep ze ook slecht) en was ook fijn dat de andere twee op school zaten, maar daarna werd het steeds intensiever.

Hoe dan ook, 3 kinderen is drukker dan 2 kinderen en meer werk. Dat weet je in ieder geval.

 

Ik vond van 1 naar 2 het heftigst. Aandacht verdelen, dubbele zorgen, later de ruzietjes en het geklier. Bij nummer 3 was de tweede al bijna 4, ging naar school en dat gaf mij wel met rust. Hoewel ik het ook wel lastig vond dat we in dat schoolritme zaten. Met een peuter en een baby kun je nog wat aanrommelen qua tijd… nu moesten we elke dag op tijd op een vlug vlug naar school en weer ophalen enzo.

 

Ik heb er bijna 5, maar heb dus ook de overgangen wel meegemaakt.

0 naar 1 vond ik niks voorstellen en 1 naar 2 ook niet, ondanks dat er maar 16 maanden tussen zat. Van 2 naar 3 vond ik wel heel pittig. Onze 3e was wel een hele makkelijke baby, maar de oudste was (en is nog steeds) erg pittig. Ze had het vooral voorzien op haar zusje van toen 1,5. Voor de baby was ze wel heel lief. En het speelde denk ik ook wel mee dat ik er 3 onder de 3 had.

Toen de 4e geboren werd ging ze inmiddels naar school, dus die overgang ging weer heel makkelijk.

 

Ik vond 1e kind peanuts, 2 kinderen wel redelijk peanuts, en toen kwam de derde... Waar ik (we) nog steeds totaal niet van ben bijgekomen. Van 2 naar 3 gestemd dus, dat had ik zelf niet verwacht. Ze zeggen dat je de derde er wel gewoon bij doet maar dat vind ik dus niet waar. En ik ben bijna constant verschrikkelijk overprikkeld, dat had ik niet bedacht van tevoren. Moet wel zeggen dat we veel zorgen hebben en ik fysiek nog niet de oude ben, dat helpt niet mee.

Maarrrrrr het is het natuurlijk weer allemaal waard haha ♥️ ik vind het heel leuk, gezellig en bijzonder om drie kinderen te hebben

 

@Cobon Jij hebt de laatste twee toch best dicht op elkaar? Dat lijkt mij ook wel intens. Wel mooi natuurlijk!

Ik vond van 1 naar 2 het heftigst, maar nu moet ik ook zeggen dat ik toen slecht in mijn vel zat, dat vertekend. Maar opeens de aandacht verdelen en zorgen voor 2 vond ik wel pittig.
Van 2 naar 3 vond ik juist weer heel easy, niet dat ik haar er zo bij deed, maar ze draaide wel heel makkelijk mee in het gezin vanaf het begin af aan.
Zelf was ik ook relaxter en kon meer dingen loslaten, omdat het soms niet anders kon haha.

 

Wij hebben er bijna 5 maar tussen nummer 3 en 4 zit 7 jaar. Dus groot leeftijdsverschil.

nummer drie was voor ons heftige tijd daar hij maar twee uur per nacht sliep dus eerste jaar liep ik op tandvlees van ellende.
Oppas hebben wij geen probleem mee gelukkig ik ga nog steeds elk jaar alleen met man weekend weg en regelmatig een avond. Wel hebben wij geen familie in buurt dus Ff snel oppas zit er niet bij.

 

Ja klopt, 18 maanden precies. Is ook een deels praktische keuze geweest omdat ik dan in de zwangerschap overdag kon slapen en nu nog steeds (in theorie ), onder andere.

 

Van o naar 1, maar dat is logisch, want alles is nieuw.
Daarna van 2 naar 3. Iedereen zei, 3e doe je er zo bij. Nou niet dus. De 3e was heel pittig en dan zit je ineens met zwemles, sportclubs etc en moet je een pittige baby en nog een kleuter overal mee naar toe slepen.
Was absoluut de moeite waard en zou het zeker weer doen, maar zo erbij doen vond ik het zeker niet. Vond het heel zwaar.

 

Hier precies dezelfde ervaring. Nu is hij 10 en is het gewoon alleen leuk gelukkig, maar zo jong vond ik het zo zwaar.

 

Niets aan toe te voegen. Hier zat tussen eerste en tweede 3 jaar en dat was prima. Tweede en derde 4 jaar en dat is enerzijds top want de oudste twee al aardig zelfstandig en kunnen op hun manier helpen. Andere kant dat we eigenlijk net alweer zoveel vrijheid hadden

toevallig was mijn neefje hier logeren van 9 maanden en mijn dreumes is 1,5 en toen dacht ik wel: dit leeftijdsverschil zou ik niet moeten hebben hoor. Ik ben wat meer geschikt voor wat meer leeftijdsverschil

 

Dit herken ik ook. 0-1 vond ik heel zwaar omdat alles veranderde (en huilbaby) 1-2 vond ik peanuts. Maar met 3 voel ik me soms overcompleet

 

Van 0 naar 1 vond ik het zwaarst.
Ik was de 1e in mijn vriendenkring die zwanger was, kreeg een huilbaby met (vermoeden van) kma en een man die in de kraamweek zijn onderbeen op 2 plaatsen brak.

Na 3,5 jaar kwam nummer 2. Een meisje wat zeer weinig sliep. Nou was ik dat al wel gewend van de oudste maar deze was ook gewoon 's nachts klaarwakker. Verder weg temperamentvol wat ze nu nog steeds is. Haar emoties laat ze goed horen zeg maar

De jongste is nu net 9 maanden (andere kinderen zijn nu 9 en 5) en dit meisje is echt zo anders als de andere 2. Heel relaxed eigenlijk. De eerste 2 maanden sliep ze eigenlijk alleen maar. Ze eet goed, slaapt goed, huilt vrijwel niet. Ontwikkelt zich vlot.

Voor mij was de 3e juist het makkelijkst. Misschien ook omdat ik me in had gesteld op de ervaringen van de andere 2 meiden.
Wel komt ze nog 1 a 2 keer per nacht voor een flesje met ze slaapt gelijk weer verder dus dat maakt het een heel stuk dragelijker