Maar hier is dan bij ons het verschil, irritaties en kribbig gedrag worden we op aangesproken en wordt uitgesproken, wat dus soms resulteert in ruzie. Als wij de irritaties en het kribbige gedrag niet be- of uitspreken dan gaat het bij ons mis.
dat is inderdaad een groot verschil. Ik spreek de irritaties nooit uit en ga me kribbig gedragen en als er gevraagd word wat er is dan is mijn antwoord standaard heel kribbig “niets”. Het lukt me niet om dat dan uit te spreken ik krijg het op 1 of andere manier niet over mijn lippen. Tot het allemaal te veel is bij elkaar en ik boos word dan gooi ik alles eruit in 1x.
En dat is wat we hier dus ook doen want ik sla ook echt weleens met kastjes en deuren, maar dan spreken we dit wel meteen naar elkaar uit. Ik schaar dat ook niet onder ruzie, maar onder onderlinge irritaties. Die laten we tegenwoordig nooit meer hoog oplopen gelukkig. Ik kan namelijk niet ruiken wat hij denkt en hij ook niet van mij. Als ik nu soms te lang kribbig doe, zegt hij 'je hebt een mond hè, je kan dingen ook gewoon vragen of zeggen'. Zo vervelend als hij de wijze van ons tweeën is!
In het begin van ons samenleven hadden we soms heftige ruzies en dan praatten we ze wel uit, maar dan konden we sons alsnog soms een dag mindervan elkaar hebben. Inmiddels zijn we beter op elkaar ingespeeld. We hebben weleens een meningsverschil, maar met kinderen kun je moeilijker ruzie maken. We leggen het daardoor eerder bij. Meestal ligt het ook aan mij als we ruzie hebben. Ik kan wat onredelijk zijn als ik moe ben. Het grootste verschil is denk ik dat we de laatste jaren meer tijd voor elkaar maken. We zijn druk met werk en kinderen, maar we sporten sowieso 1 of 2 keer in de week samen en 1 of 2 avonden in de week (het weekend) brengen we echt samen door.
Heel herkenbaar. Als ik boos wordt, wat bijna nooit voor komt is dat meestal omdat ik vind dat er flink over mijn grenzen gelopen wordt. en dan kan ik serieus zo ongelofelijk boos worden, zo vreselijk uit mijn stekker gaan dat echt iedereen in het gezin doet zoals ik dat wil. ze durven het ook geen van allen in hun hoofd te halen om tegen te sputteren op zo’n moment .
Was sich liebt, das neckt sich Ruzie hoort erbij! Goedmaak seks niet. Ik moet geen polonaise daar na ruzie. Hoelang? Dat ligt aan de bui. Soms ben ik gewoon niet in de stemming om te praten. Het is ook vervelend dat ik vaak moet huilen van woede. Dan zucht hij of maakt een opmerking over het huilen. Soms is het ook kinderachtig maar ik ga dan naar de zolder. Hij wil dan wel eens WhatsApp en om te discussiëren, ik ga daar vol op in. Teksten quoten en opmerkingen of beloftes aantonen, screenshots ..bewijs! Het kan behoorlijk knallen. Langste ruzie was een volle dag en nacht. Ik ben toen met de taxi weggereden naar een hotel. Ik kon niet meer rijden. We hadden toen ruzie om alles door elkaar. Verwijt op verwijt. Daar had ik genoeg van. Vervolgens zag ik hem met zijn ogen rollen. Het leek wel of er een rode lap op me kwam. Ik was woedend! Hij is me komen zoeken. We hebben toen goed gepraat. Hij had een knuffelbeer meegenomen en chocolade.
Doorgaans heb ik gelijk dus weinig discussie. Bij andere dingen heeft hij zijn mening en argumenten waarom en ik ook, dat wijkt in de basis zelden af eigenlijk maar dan net in de uitvoering ofzo en dat wordt dan gewoon een consessie. Als er al irritatie is, dan is t eigenlijk met een half uurtje max wel weg. We gaan er ook nooit mee naar bed of met onuitgesproken dingen de deur uit richting werk ofzo. In de 8 jaar getrouwd en de 24 jaar dat we elkaar kennen hebben we nog nooit ruzie gehad. En als ik er op aanstuur verraad die grijns me wel dat t alleen om goedmaakseks gaat en van enige ruzie of irritatie geen eens sprake is. Balen...ik hoor er zulke goeie dingen van maar het is hier nog niet voorgekomen
Wij hebben wel wekelijks discussies, wij kijken eigenlijk totaal anders tegen opvoeden aan, het reageren of kinderen. Maar onze allerlangste discussie, nu zo'n 20 jaar lang zal altijd gaan over seks. De hoeveelheid, de lengte en de inhoud
Dat klinkt als mij, echt niemand die dan nog een weerwoord geeft, helaas duurt het vaak maar kort, want dan zitten ze weer in hun eigen wereldje.
Weet je wat dan frustrerend is? Deuren die niet knallen door drukverschil of omdat er rubber op de deurpost zit
Dat werkt niet gelijkvloers Gelukkig nu een huis waar deuren érg hard knallen Soms ook vervelend, als de wind ze dichtknalt
Wij hebben niet vaak ruzie maar er zijn weleens ergernissen over en weer, Ik irriteer me vaak mateloos dat mijn man alles maar vanzelfsprekend lijkt te vinden. De was gedaan, boodschappen, het huis opgeruimd, de hond uitgelaten, dingen voor de kinderen regelen. Ik werk er zelf nog 3 dagen buitenshuis bij en hij momenteel nog maar 4 en hij kan soms dan niet begrijpen dat ik moe ben of gewoon even geen zin in iets heb. Ik noem hem dan echt weleens de Prins op de erwt, je komt thuis, je huis is schoon, je kleding ligt in je kast, je eten staat op tafel etc Ik mis denk ik gewoon weleens een stukje waardering en dan kan ik weleens ontploffen als ik weer gore zooi in de keuken aan het opruimen ben en hij zit lekker op de bank zijn krantje te lezen Dan kan het aardig tekeer gaan hier, meestal trekt hij zich dan terug en praten we er later wel over en is het weer goed. Ik kan niet iemand dagenlang doodzwijgen.
En als ik! Ik kan veel hebben en loop altijd keihard voor mijn gezin. Regel alles omdat mijn man vergeet/niet weet / weet ik veel meer. En dan eens in de zoveel tijd (met name als ik ongesteld wordt ) kan ik (in elk geval tegen mijn man) aardig exploderen. Dan doet hij een tijdje ook veel en dan gaat hij zijn eigen vergeetachtige wereld weer in
En dit. Zo herkenbaar. Ik werk 4 dagen en sta altijd aan, regel alles. En dan kom ik thuis op vrijdag na een pittige werkdag en dan is het hele huis een rotzooi en zit hij een biertje te drinken en kan ik eerst OOK nog die bende opruimen. Daar kan ik soms ineens heel giftig van worden
Maar heb je het hier dan ook over? Dit gaat zo over mijn grenzen heen dat ik dan dus daar wel het gesprek over aanga, en daar komt het kopje onuitgesproken verwachtingen, niet begrepen gevoelens wat ik eerder noemde vandaan, waardoor bij ons wel eens uitloopt op een knallende ruzie.
Zeker. Heel vaak. Onlangs ben ik overspannen geraakt (niet specifiek hierdoor natuurlijk maar speelt ook en rol)We hebben het hier altijd over en het gaat ook vaak weer een periode goed maar hij is nu eenmaal minder gepland, georganiseerd dan ik en veel chaotischer en vergeetachtiger dat het voor hem niet voor lange tijd vol te houden is - maar voor mij ook niet omdat het soms zo veel is. het is een kwestie van hij meer betrokken zijn en doen en ik meer loslaten en overdragen. Maar dat gaat uiteraard met ups en downs Eigenlijk gaan onze ruzies sinds we kinderen hebben alleen maar hier over. Qua werk , huis, normen en waarden en opvoeding etc zitten we enorm op 1 lijn. Tot we kinderen hadden, hadden we zelden ruzie.
Maar waarom zou jij die bende opruimen? Ooit was ik ook zo, maar tegenwoordig weiger ik dat soms gewoon hoor. Mijn man werkt het merendeel thuis, die kan prima zelf even een stofzuiger er doorheen halen en zijn handen uit de mouwen steken. Soms zegt hij 'Er moet echt even gestofzuigd worden'. Nou wat let je? Is dan mijn reactie. En ik weet niet hoe oud je kinderen ziin, maar als ze al wat ouder zijn dan kunnen ook zij best een beetje meehelpen de boel netjes te houden. Ik zou lekker bij je man aanschuiven met een drankje en het later samen even wegruimen, gaat een stuk sneller en zo houd je het gezellig. We kunnen het onszelf ook wel heel lastig maken hè!
Het is zeker niet zo dat ik het altijd opruim hoor Het is meer dat er dan irritatie ontstaat omdat ik thuis kom in bende en dus niet iemand ben die dan lekker een drankje kan of gaat drinken. Dat ligt bij mijzelf, absoluut maar je veranderd jezelf ook niet zomaar. Tegenwoordig ga ik naar boven ofzo en laat hem het opruimen. Maar neemt niet weg dat het me wel enorm kan irriteren natuurlijk. Mijn kinderen zijn 1,5, 5 en 8 en hebben ook takjes (opruimen, brood smeren, afruimen, vaatwasser, etc etc) dus die helpen prima.
Met mijn ex kon wel echt ruzie hebben. En dan kon er gerust 2 dagen een koude oorlog gevoerd worden van mijn kant. Wat ik eigenlijk vreselijk vind.. omdat we totaal verschillen in communicatie (ik gooi graag alles open terwijl mijn ex juist veel moeite daar mee heeft) werd het op een gegeven moment ook een steeds grotere op een stapeling van ongenoegen en irritaties waardoor het al heel snel opnieuw klapt. Nu we uit elkaar zijn (ook al weer 7 jaar) kunnen we eigenlijk heel goed met elkaar en worden dingen veel meer besproken. Wat weer heel fijn is voor ons kind. Ik ben na het uit elkaar gaan ruim een jaar alleen geweest toen ik mijn huidige man ontmoette. En met mijn huidige partner heb ik eigenlijk nooit ruzie. Zelfs niet eens een woordewisseling. Hele open communicatie . We hebben uiteraard wel eens een meningsverschil. Maar we praten daar eigenlijk vrijwel direct over, op een rustige manier dus dat is iets daar komen we dan altijd goed uit. Door er over te praten begrijpen we van elkaar waarom de een dit vindt en de ander dat. En soms stelt de 1 zijn mening bij en soms ook niet en dat is ook oke, je kan niet altijd over alles hetzelfde denken. Eventuele irritaties (die zijn er eigenlijk ook niet echt, saai he ) worden vrijwel direct uitgesproken/besproken en we zien dat dan ook niet gelijk als kritiek.. we voelen elkaar heel goed aan wat maakt dat je iets eigenlijk al bespreekt voor het echt zou uitmonden in een ruzie.