Update Belle (KID)

Hey lieffies, ik ben weer terug op dit forum. Bij de echo van negen weken kwamen ze erachter dat ons wonderkindje na zeven weken gestopt was met groeien. Ik heb gisteren een curettage gehad. Ik heb daar het volgende over geschreven:

En nu zit ik weer thuis. Een merkwaardige leegte heeft zich van me meester gemaakt. Ik was zwanger, ik zou eindelijk moeder worden, Meneer Belle en ik zouden eindelijk dat gezin vormen waar we al zo lang van droomden. En nu is dat allemaal weg. Echt weg. Onze droom ligt in het pathologielab van het ziekenhuis en ik zit in bed met een maandverbandje in mijn slip en mijn DD-cup als laatste bewijs van mijn zwangerschap. Het zal niet lang meer duren voor ik mijn eigen beha's weer aan kan.

Zolang we samen waren ging het wel. Hij hield mijn hand vast en hij gaf me kusjes als de verpleegkundige even niet keek. En toen ik in dat suffe operatiehemd in bed zat, ging hij naast me op de dekens zitten. Ik wilde zijn hand vasthouden terwijl ik naar de operatiekamer werd gereden, maar zo pasten we niet door de gangen van het ziekenhuis. En ineens stonden we voor de deur waar hij niet door mocht. En ik probeerde niet te huilen.

In de voorruimte van de operatiekamer voelde ik de tranen over mijn gezicht rollen. Ik wíst al dat het voorbij was, maar toch deed het onnoemelijk veel pijn. Nu zou het echt, echt, echt over zijn, mijn baarmoeder zou leeggehaald worden en als ik bijkwam zou ik weer in mijn eentje zijn. Ik zou weer die vrouw zijn die zielsveel naar een kind verlangde en die maar geen kind kreeg. Terug bij af, u komt niet langs start, u ontvangt geen tweehonderd gulden.

De man die mijn infuus zette hield heel lief mijn hand vast, en de gynaecoloog aaide me over mijn arm terwijl de anasthesioloog me een slaapmiddel inspoot. En toen ik mijn ogen weer open deed, werd ik aangesloten op een monitor in de uitslaapkamer. Drie plakkers voor mijn hart, een bandje voor mijn bloeddruk en een metertje voor mijn zuurstoflevels. "Hoe laat is het?" vroeg ik. Het was elf uur, ik was 25 minuten weg geweest.

Ik wilde weer slapen, maar ik merkte dat ik behoorlijk alert was. De dame die twee bedden verderop lag had kennelijk veel pijn. Ik niet. Ik voelde me een beetje ongesteld, maar ik had vooral razende trek.

Na ongeveer een uur werd er een zwangere vrouw binnengebracht voor een ruggenprik. En toen voelde ik weer waar het pijn deed: Niet in mijn buik, maar vooral in mijn hart. Ik hoorde het hartje van haar baby op de monitor. Haar kind leefde nog en het zou snel geboren worden. Zij zou wél moeder worden, haar man zou wél vader worden. En ondertussen lag ik in mijn eentje aan een andere monitor, met een operatiewond in mijn baarmoeder. Leeg.

Terug op de afdeling moest ik nog een paar uur wachten tot ik ontslagen kon worden. Meneer Belle kwam langs met een boek voor mij en hij zat aan het voeteneind van mijn bed te werken met zijn laptop op schoot. Wachten is minder erg met z'n tweeën. Soms keken we elkaar even aan. Soms lachte hij even naar me, of gaf ik hem een knipoog. Hij en ik, een onverslaanbaar team. Hij en ik, de basis van onze kinderwens, het fundament voor een gedroomd gezin. Zou het ooit...? Misschien...?

Ik kan nog niet van anderen horen dat ik positief moet blijven. Ik haal genadeloos fel uit naar mensen die me proberen te troosten met 'volgende keer beter'. Ik doe mensen pijn, en voor het eerst in mijn leven voel ik me daar niet schuldig over. We doen dit, we overleven dit, maar op onze eigen manier. Warme belangstelling en medeleven zijn welkom, maar we verdragen geen onnadenkendheid. We leven voor de toekomst, niet omdat we daar in geloven, maar omdat we geen andere keuze hebben. En waarschijnlijk komt er een dag waarop ook deze wond geneest. Ja, waarschijnlijk wel. Ooit.

Belle.