Breken met je moeder...

Discussie in 'De lounge' gestart door Lilly, 26 mei 2008.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Lilly

    Lilly Fanatiek lid

    1 jun 2006
    4.842
    0
    36
    Vegan blogger, vloger en coach!
    Bussum
    Ik heb lang getweifeld of ik dit topic zou posten.
    Het gaat toch om iets heel ingrijpends, en ik wil ook niet mijn moeder hier door het slijk halen of iets dergelijks.
    Maar ik heb ook wel behoefte aan ervaringen van anderen die geen contact meer hebben met hun moeder. Ik vraag me af of je niet de rest van je leven jezelf blijft afvragen of je het anders had moeten doen...

    Ik zal proberen een korte uitleg te geven over wat er gebeurd is, en wat er allemaal aan vooraf is gegaan.

    Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was. Ik was dus alleen met mijn moeder, die mij meer als een vriendin dan een dochter behandelde. Ze nam me ook in vertrouwen over haar liefdesleven en haar pijnlijke verleden. Ze wilde graag een hippe moeder zijn en concureerde zelfs met me om de aandacht van de jongens die ik leuk vond, ik was toen 13.
    Al vrij jong vertrouwde ik haar niet, ze beloofde bijvoorbeeld niet mijn dagboek te lezen en dan kwam ik erachter dat ze dat toch deed. Op mijn 12e heeft ze mijn hond, mijn enige maatje (op mijn moeder kon ik niet bouwen) naar het asiel gebracht terwijl ik op ponykamp was.

    Op een gegeven moment begon mijn moeder zich steeds vreemder te gedragen. Ze was altijd een jaloers type geweest in relaties, ging bijvoorbeeld de ex van haar nieuwe vriend bellen en bestookte die dan met vragen. Ik zat hier als 12 jarige gewoon bij en werd ook deelgenoot gemaakt van haar hersenspinsels. Zoals ik al eerder zei, ze vertelde mij dat soort dingen gewoon alsof ik een vriendin was.
    Maar op een gegeven moment werd het heel extreem. Ze werd steeds achterdochtiger, 'verzon' complete complot-theorien en bekladde de ramen van de buren met verf omdat die er iets mee te maken hadden. Het bleek dat mijn moeder manisch depressief (affectief schizofreen) is en daarbij zware psychoses heeft.

    Sinds mijn 13e heb ik daardoor in pleeggezinnen gewoond en is het contact met haar een gevecht voor mij.

    Eerst ging ik plichtsgetrouw elke week naar haar toe omdat ik me verantwoordelijk voelde. Nadat ik was 'weggegaan' was ze namelijk helemaal ingestort, ik vond dat dat mijn schuld was.
    Mijn moeder liet me ondertussen ook vaak genoeg merken hoe kwaad ze was, en maakte me voor van alles uit. Maar ik moest altijd begrip hebben, zij was uiteindelijk ziek. Ze kon er ook niks aan doen en was zielig.

    Later ben ik meer afstand gaan nemen. Ik besefte dat ze nooit beter zou worden en dat ik verder moest met mijn leven. Dit lukte me niet met die last op mijn schouders, dus ik heb heel bewust die verantwoordelijkheid van me af geschoven.

    Dit betekende ook dat ik haar niet meer liet bepalen wanneer en hoe vaak we contact hadden. Als ik mezelf er niet toe in staat voelde dan ging ik gewoon niet. Dit is ongeveer 12/13 jaar geleden begonnen toen ik ging samenwonen met mijn huidige man.

    Sindsdien is het eigenlijk al mis. Mijn moeder vind dat ze rechten heeft. Ze heeft mijn man ook wel uitgescholden omdat ze dacht dat hij mij ervan weerhield haar te zien. Ze schold ook mijn antwoordapparaat vol als ze weer een moeilijke periode had, en die waren er vaak.

    Tussendoor waren er ook betere periodes. Maar altijd als ik haar zag vond ze wel iets kleinerends om tegen me te zeggen.

    Nou ben ik toch bang dat dit zo een heel lang verhaal gaat worden.......
    Dus ff snel....

    De afgelopen jaren is het grootste probleem dat zij wil doen alsof we de perfecte moeder dochter band hebben. Zij wil en vind dat we elkaar als het even kan elke dag moeten bellen, elke week moeten zien en zeker met feestdagen. Maar dan ook echt ELKE feestdag. Als 2 weken VOOR pasen/pinksteren/kerst/etc. begint ze; Wat gaan jullie doen? Komen jullie langs? Wanneer komen jullie langs?

    ZEker als ik een keertje zelf bel dan denkt ze gelijk dat we de beste vriendinnen zijn en gaat me dan elke dag, het liefs meerdere keren bellen en sms-en. Ze spreekt dan ook het liefste elke keer een bericht in. Het is soms zo erg geweest dat ik me gestalkt voelde. Ik kreeg helemaal de kriebles omdat ik gewoon 5 sms-jes of meer per dag kreeg. En aangezien dat niet altijd de meest gezellige berichtjes zijn schoot k al in de stress als ik mijn sms hoorde piepen. Ik heb toen wel eens een heel weekend mijn gsm uitgezet (dit melde ik haar dan wel).

    Alles wat me dwarszit heb ik met haar besproken.
    En elke keer belooft ze verbetering en heeft ze zogenaamd spijt, maar dan gaat het 2 weken beter en dan is het weer mis. En als ik dan een keer boos word gaat ze heel zielig huilen; oh lieverd word niet boos op mij, ik hou toch van je etc.etc.

    Emorionele chantage is haar absoluut niet vreemd. Zij word ziek door mijn gedrag. Doordat ik niet langskom, niet genoeg om haar geef. Ze heeft al meerdere zelfmoorpogingen gedaan, en altijd is het; jij houdt toch niet van me dus ik kan er net zo goed niet zijn. 1 keer belde ze me op om zogezegd afscheid te nemen en toen ik bang begon te huilen vroeg ze waarom ik huilde? Het was toch lekker makkelijk voor mij als zij er niet meer zou zijn?

    Ze is op dat soort momenten ontzettend sarcastisch.

    Nadat er de afgelopen maand weer het een en ander was voorgevallen en ze meer weer liep te stalken vanwege moederdag (je ko,t toch wel? Je vergeet me toch niet?) besloot ik maar even nergens meer op te reageren. Ik wist eerlijk gezegd ook gewoon niet meer wat ik nog kon zeggen. Toen ontving ik afgelopen donderdag een lange brief van haar.

    In deze brief verteld ze eigenlijk wat een slechte dochter ik ben. Ik houd geen rekening met haar, betrek haar nergens bij, behandel haar slecht etc. Het slot van de brief is dat ze door dit alles zichzelf moet bedwingen om niet weer een zelfmoordpoging te doen. En dat als het ooit mocht lukken om zichzelf van kant te maken dat ik dan goed moet beseffen dat dat mijn schuld is. :(

    Ik kan niet uitleggen hoe slecht ik me voelde na deze brief. Mijn man heet haar woendend opgebeld en gezegd dat ze een excuusbrief moest schrijven en gevraagd waar ze in godsnaam mee bezig was. Hij was niet vriendelijk....
    Toen heeft hij opgehangen.
    Haar man belde een paar uur later, terwijl wij zaten te eten. Dus mijn man zegt direct: we zitten nu te eten en bovendien zijn we nu ook nog niet toe aan een gesprek, misschien over een week of twee. Waarop haar man antwoord dat er wat hun betreft helemaal geen gesprek meer hoeft te komen.

    Ik vind het ontzettend moeilijk maar ik weet wel dat ik zo niet door kan gaan. Het is zo slopend om met zo iemand om te gaan. Aan de andere kant vind ik het ook heel moeilijk om het contact te verbreken. We zijn elkaars enige familie in Nederland. Mijn vader is vorig jaar overleden.
    Aan de andere kant denk ik ook dat heel veel rust zal geven om haar niet meer te zien, me niet meer met haar bezig te hoeven houden. Maar het is toch ook mijn moeder. Zal ik er geen spijt van krijgen....

    Pfffffffff, ik vind het zo moeilijk.

    Soms denk ik, ik schrijf haar een broef en leg nog 1x aan haar uit dat ik alleen met haar kan en wil omgaan met een zekere afstand. Ik wil en kan niet het perfecte gezinnetje uithangen. Dat zijn we niet.
    Maar eignelijk weet ik al dat het geen zin heeft, want ik heb dit al zo vaak gezegd.

    Zijn hier meer meiden/vrouwen die geen contact meer hebben met hun moeder en hoe is dat? Slijt het gevoel? Heb je er spijt van? Mis je haar?
    WAt vertel je aan je kinderen?

    Sorry voor het ellenlange verhaal, maar ik wilde wel een beetje een compleet beeld geven. Bedankt voor het lezen, en ben benieuwd naar jullie reacties.
     
  2. Marsupilami

    Marsupilami Fanatiek lid

    12 dec 2006
    2.070
    308
    83
    verpleegkundige
    Hoi,

    Wat een ellende zeg. En het gaat maar dagelijks door. Ik heb zelf ook geen fijne band met mijn moeder maar vergeleken met jou is het makkelijk.
    Ik heb geen tips, kan wel roepen van doe dit of dat maar dat is zinloos. Denk goed na over wat je verder wilt en of je met haar verder kunt.

    Het enige wat ik weet is dat het bijna onmogelijk is om met mensen met een aandoening zoals je moeder die heeft, om te blijven gaan. Zelfs als familie cq dochter.

    Heel veel sterkte wat je keuze ook zal zijn.
     
  3. MamaSon

    MamaSon Niet meer actief

    Phoe heftig zeg! Mijn eerste reactie op de titel was 'nee natuurlijk niet', maar nu ik je verhaal heb gelezen vraag ik me af of deze relatie wel goed voor je is. Je schrijft dingen waaruit te lezen valt dat ze ziek is. En dat is zielig natuurlijk, maar jij kan hieraan onderdoor gaan.
    Als je het nog moeilijk vindt om het contact helemaal te verbreken, zou het dan geen optie zijn om een 'rustpauze' van een half jaar ofzo in te lassen? Dan kun je kijken of je je er goed bij voelt. Of je haar na verloop van tijd gaat missen.
    Je hebt lang genoeg rekening gehouden met de gevoelens van je moeder en je bent lang genoeg meegegaan in je pichtsgevoel.
    Je moet nu maar even jezelf op nummer 1 zetten en achter je eigen gevoel aangaan.
    Succes met je beslissing.
     
  4. Miez

    Miez Fanatiek lid

    7 feb 2008
    1.118
    0
    0
    Jeetje wat een verhaal!
    Ik heb van dichtbij meegemaakt dat iemand (om vergelijkbare redenen) het contact met haar moeder verbrak. Het is voor die persoon echt beter geweest. Maar toch blijft het voor haar heel pijnlijk.
    Je komt er nooit echt over heen en je weet nooit of er in de toekomst iets zal gebeuren waardoor je toch weer contact zult opnemen.
    Maar zoals ik zei; het was wel echt beter in die situatie.

    Misschien kun je alles wat je hierboven geschreven hebt, in een brief aan je moeder zetten? En dan schrijven dat je wel graag contact wilt, maar dat zij dan dingen zal moeten veranderen? Als je concrete dingen beschrijft die ze moet veranderen, laat je het als het ware van haar afhangen of zij dat voor je over heeft. Zo niet, dan geen contact.
    Maar het blijft natuurlijk ontzettend moeilijk. En als ze zich iets aan zou doen, denk ik dat jij je heel erg schuldig zult voelen - hoewel het absoluut niet jouw schuld is als ze zoiets zou doen!
    Als iemand depressief genoeg is om zichzelf iets aan te doen, dan kun je daar in je eentje heel weinig aan veranderen. Ook is het zo dat degenen die het hardst roepen dat ze zelfmoord gaan plegen, het vaak niet doen. Degenen met concrete plannen in die richting houden het vaak heel goed geheim...

    Niemand kan deze beslissing voor je nemen meid. Je moet echt bekijken wat voor jou en je gezin het beste is. Als jij eraan onderdoor gaat op deze manier, zal er in ieder geval iets moeten veranderen. Je eigen kind en je mannetje gaan in dit geval voor je moeder!

    Heel veel sterkte!
     
  5. Elvira

    Elvira VIP lid

    6 okt 2005
    7.494
    0
    36
    Jemig wat een verhaal. Ik kan me zo goed voorstellen hoeveel impactie dit op jou en je gezin heeft en dat je je zo ongemakelijk voelt.

    Naar mijn idee mag jou moeder je dit soort dingen niet aandoen en jou opschepen met een schuldgevoel door haar psychische aandoening.

    Toen ik begon met het verhaal te lezen, dacht ik breken met je moeder niet doen. Maar toen ik het hele verhaal had gelezen, dacht ik breken die handel. Ondanks dat het familie is, deze heb je niet voor het uitkiezen, maar om je zo te laten behandelen zonder dat er verbetering in zit, nee. Denk dat jij het nu vaak genoeg kenbaar hebt gemaakt.

    Heel veel succes meis.

    Groetjes,
    Elvira
     
  6. maja82

    maja82 VIP lid

    30 jan 2007
    15.508
    1
    0
    Jemig meid, dat ik niet niks. Wat zal jou dit vreselijk veel energie en een hoop tranen kosten..
    Ik denk dat je voor jezelf moet afwegen wat het meeste pijn doet. Contact houden met je moeder zoals het nou steeds gaat of breken. En misschien eerst voor een jaar en dan opnieuw kijken hoe dat voor je is.
    Ik denk dat beide keuzes zwaar zijn en je verdriet doen, maar de ene keuze zal je meer positiefs opleveren dan de andere.
     
  7. Robin77

    Robin77 Fanatiek lid

    12 apr 2008
    1.194
    1
    0
    Venray
    Ik heb niet eens je hele verhaal gelezen, maar wat ik heb gelezen is vreselijk. Ik kan me (gelukkig) niet voorstellen hoe het is, maar heb wel een vriendin in de zelfde situatie. Haar moeder heeft borderline en daar kan ze ook helemaal niets mee. Haar moeder geeft haar overal de schuld van, valt haar lastig, praat haar een schuldgevoel aan...en heeft haar op haar 14e de deur uitgezet! Kortom: ze maakt haar ongelukkig. Zij heeft dus ook besloten om de band (welke band?) te verbreken. Haar moeder kost haar zo ontzettend veel energie en maakt haar elke keer weer diep ongelukkig...dat moest gewoon eens ophouden.

    Ik wens jou heel erg veel sterkte met deze situatie en ik hoop dat je een beslissing neemt die goed is voor jou & je gezin.
     
  8. toerist18

    toerist18 VIP lid

    23 okt 2005
    8.317
    1
    0
    ik maak babymutsjes met naam
    Nederland
    Jeetje wat gemeen van haar om je hond naar een asiel te brengen, terwijl je op ponykamp bent.
    En nog meer van die dingen.
    Ik zou haar nog 1x een brief schrijven en alles in opschrijven hoe jij de relatie zou willen.
    Het is ook niet de bedoeling dat jij en je man eronder lijden?
    Had ook al op je topic gereageerd dat je moeder zich zoveel met je kindje bemoeide.
    Sterkte met alles ;)
     
  9. Choco

    Choco Fanatiek lid

    30 okt 2006
    1.186
    0
    0
    Friesland
    Dan kom ik met de vraag: wordt zij voor de bipolaire stoornis behandelt? Geloof me ik spreek uit ervaring dat wanneer er medicatie in het spel komt de situatie flink kan veranderen. Mn moeder is namelijk ook manisch depressief en heb het nodige meegemaakt. Als je moeder dit doet zonder inmenging van medicatie en psychiatrische hulp begrijp ik je helemaal maar als ik dit zo lees heb ik het gevoel dat ze er niks voor neemt of in behandeling is. Een heleboel mensen hebben weing tot geen ervaring met dit soort dingen en daarom geven de mensen vaak af op de persoon die dit veroorzaakt terwijl de stoornis dit veroorzaakt.

    Ikzelf heb op een gegeven moment ook het contact verbroken voor een paar jaar. In die tijd is mn moeder veranderd ook met andere medicatie. Daarna is het weer goed gegaan tot op de dag van vandaag. Als je me wilt pb-en doe dat maar....ik weet precies in welke situatie je zit.
     
  10. Amanthis

    Amanthis Fanatiek lid

    7 aug 2006
    2.015
    0
    0
    Je moeder is erg ziek als ik het zo lees maar ze wil geen verantwoordelijkeheid nemen voor de daden die ze zelf doet, ik denk dat, dat een onderdeel van haar ziekte is en je schrijft dat ze manisch depressief is maar wat ik lees, lijkt het net alsof ze Borderline heeft......maar goed, jij zal wel het beste weten welke ziekte ze heeft.

    Nu over jouw en je relatie tot haar, ik denk dat je afstand moet nemen, zeker als ze zoveel beslag legt op en dan bedoel ik niet kwa tijd maar puur geestelijk.....jouw moeder heeft hulp nodig (die moet ze zelf zoeken) en ze mag van jouw niet verwachten dat jij haar maar helpt, je bent geen hulpverlener maar haar dochter.

    Het dreigen met zelfmoord is heel erg maar vergeet niet dat zij verantwoordelijk blijft voor uitspraken en acties, hoe moeilijk dat ook is om te beseffen, maak haar duidelijk dat je zulke dingen niet meer wil horen.

    Sterkte
     
  11. Mamzie

    Mamzie VIP lid

    29 jun 2006
    7.318
    0
    0
    prov. Groningen
    lieve Lily,

    Erg lastige situatie meis :(

    Denk dat je zo maar moet denken : je moeder word nooit beter. Jullie relatie zal altijd zo blijven. Ze zal altijd zo blijven doen.
    En dan moet je je gaan bedenken of je Ruben aan haar gedrag wilt gaan blootstellen. Want als hij ouder word krijgt hij daar zeker wat van mee!

    Ik denk dat je het beste met je moeder kunt breken. Al is het maar in het belang van Ruben

    Heb je profesionele hulp? Anders dat misschien toch maar zoeken. Al is het maar om van je af te praten en om advies in te winnen hoe je het breken het beste kunt aanpakken en kunt volhouden enzo.
    En zomaar erover praten kan natuurlijk ook helemaal geen kwaad!
    Je hebt nogal wat meegemaakt natuurlijk.

    Ik wens je heeel veel sterkte toe meis!
    Dikke knuff!
     
  12. Female

    Female Niet meer actief

    Ik kan me voorstellen dat je in een heel lastige situatie zit.
    Ik vind het moeilijk om een mening te geven omdat ik nooit iets dergelijks heb meegemaakt. Maar dit contact is heel slecht voor jou, en je moeder zit natuurlijk ontzettend fout. Het heeft zo te lezen al zo lang zo'n verschrikkelijke impact op je. Ik denk dat het goed is om aan jezelf te denken.
    Je moeder praat natuurlijk een schuldgevoel aan maar je weet dat dit niet klopt, een moeder hoort een beschermende rol te hebbenen zelf haar verantwoordelijkheden te nemen.
    Je hebt nu dan ook in de gaten dat het niet zal verbeteren en ik denk dat het alleen maar nog lastiger zal worden voor je.
    Ik denk ook dat het contact je verbreken heel veel rust zal geven bij je. (En niet te vergeten de kleine man en je eigen vent!)

    Veel succes met alle keuzes!

    Liefs
     
  13. taliaa

    taliaa VIP lid

    2 mrt 2007
    15.453
    1.634
    113
    Brabant
    heb geen ervaring met deze dingen, wil je alleen heelveel sterkte en liefde toewensen!
     
  14. Wilma

    Wilma VIP lid

    22 mei 2006
    6.396
    0
    0
    Uithoorn
    Ik heb dit nooit van mijn moeder mee gemaakt. Maar wat ik hier lees klinkt beangstigent veel als mijn ex schoonmoeder.
    Maar goed...dat is een heel ander plaatje dan natuurlijk.
    Ik ben ENORM blij van dat mens af te zijn...maar t was niet mijn moeder. Dus stukke makkelijker te breken.

    Ik las ergens dat iemand de opmerking over medicatie maakte. Dat is idd wat ik me ook afvraag. Heeft ze medicatie en hulp bij deze ziekte? Het klinkt iig als of ze dat niet heeft.
    Als dat zo is dan zou ik het hele probleem feitelijk bij haar leggen. Ik zou zeggen OF je zorgt voor medicatie en behandeling OF het hoeft voor jou niet meer. Je moet je eigen leven kunnen leiden en zelf kunnen beslissen wanneer en hoe je bij haar langs komt. Natuurlijk zijn er in gezonde relaties tussen moeder en dochter wel eens van die "moetjes" wanneer je eigenlijk wat anders wilt doen maar nu eenmaal even langs hoort te gaan bij haar. Ook al heb je geen zin. Maar zij eist feitelijk elke minuut van je op langs allerlei manieren. Dit is erg ongezond voor jou,je relatie met je man en idd zal je kind er als het wat ouder is ook vanalles van mee krijgen. Jou verantwoordelijkheid ligt in eerste instantie nu bij jou gezin, niet bij je moeder. Zij is ziek...dat is erg...maar niet JOU schuld noch JOU probleem op t moment.
    Zowiezo heeft zij de verantwoordelijkheid van haar uit handen willen geven aan jou wat nooit de bedoeling is van een moeder dochter relatie (dementie en andere problemen daar gelaten natuurlijk) en op een tijd dat t zeker niet gezond was voor jou. Dat is ontzettend oneerlijk geweest tegenover jou. Ja idd ze was ziek dus misschien had ze die keuze niet. Maar jij hebt die keuze nu WEL. Jij kan een keuze maken voor jezelf en je gezondheid.
    Dus zoals gezegd heeft ze geen medicatie dan zou ik dit als reden gebruiken om niet meer te komen tot ze die wel heeft. Is misschien chantage, maar uiteindelijk zal t voor haar ook beter zijn als ze medicatie heeft. En dan ligt het bij haar.
    Heeft ze die al dan wordt t moeilijker en dan zal je dus idd moeten breken. En ik zit niet in de positie om hier over te beslissen. Ik vermoed dat t zoveel beter zou zijn voor de kwaliteit van jou en je gezin's leven als je dit deed. Maar dat neemt niet weg dat t erg pijnlijk en moeilijk is. Ondanks dat heeft haar man zelf gezegd dat t voor hun niet meer hoeft.... Daar kan je natuurlijk ook nu gebruik van maken en zeggen van ok...dan niet.
    Heel lastige zaak. Maar kies voor je gezin. Zij is zo te horen niet (meer) alleen (ze heeft n man) dus kan hij de verantwoordelijkheid nemen die je moeder jou zo vroeg al in je schoenen geduwt heeft.
    Heel veel sterkte wat je ook beslist
     
  15. Lisette28

    Lisette28 Fanatiek lid

    21 feb 2006
    1.439
    0
    0
    Delft
    Beste Lilly,

    Ik wil je alleen graag zeggen dat ik na het lezen van je stuk denk dat je hier al heel goed zelf over hebt nagedacht. Je kunt je duidelijk uitdrukken en ook de plus en minpunten goed omschrijven dus ik denk dat je prima zelf een beslissing kunt nemen.

    Ik heb hier geen ervaring mee maar ik kan vertellen wat ik er van een afstandje van denk.
    Neem en houd afstand, helemaal breken lijkt me onmogelijk, uit je bovenstaande verhaal lees ik dat je dat eigenlijk ook niet wilt.
    Stuur een kaartje bij de feest en verjaardagen, stuur foto's van je kindertjes en bel 1 keer per maand. Dit lijkt me voor jou het meeste haalbaar.

    Als ik het zo opschrijf heb ik makkelijk praten.
    Ik wens je i.i.g. veel succes, wat je keuze ook zal zijn.
    Sterkte van Lisette
     
  16. jingels

    jingels VIP lid

    8 jul 2006
    7.742
    1
    0
    Ik heb geen tips voor je.
    Maar ik vind dat je het heel helder uiteenzet,en misschien voor jezelf al een beslissing hebt genomen?

    Je hebt nu je eigen gezin waar je voor moet zorgen, en dat gaat voor, in mijn optiek.
    Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing.
     
  17. stiekel

    stiekel Bekend lid

    hoi hoi

    nou ik weet maar al te goed hoe het is om met je moeder te breken.

    ik zelf heb dit dus ook gedaan 4,5 jaar terug.
    dit om dat rottige klote geld
    zelf voel ik me nu veel beter al vind ik het jammer voor mijn 2 zoontjes
    Arend was toen een half jaar(nu 5jaar) en de jongste heeft ze maar 5 min gezien bij de geboorte (nu 7 maand) en niks weer van haar laten horen.

    dus meid ik weet hoe het voelt maar als jij er rust in vind zal ik zeggen breken met die handel.

    denk om je eigen gezinnetje nu want die staan voorop

    dikke knuffel en succes groetjes sandra

    je mag mij altijd een pbtje sturen als je wilt
     
  18. tanja8

    tanja8 Niet meer actief

    Hoi!

    Ik werk in de psychiatrie en ik herken dit vehaal heel goed. Het komt vaak voor. Ook ik herken wel wat borderline in, vooral die brief, de zelfmoordpogingen, er lijkt geen middenweg het is het éé nof het ander. Wordt je moeder nu nog behandeld? Ambulante hulp iets in die richting? Dan is het misschien een idee omdaarmee contact op te nemen die hebben vaak ook best wat invloed. Verder zou ik idd voor je zelf en je gezin kiezen.
    Contact hebben op de momenten dat jij het wil, af en toe een kaartje sturen maar lekker afstand nemen, bespreek dit ook met haar behandelaar als ze die heeft. Je moeder kan hier erg weinig aan doen, hoe vervelend dat ook klinkt, daarom is het contact helemaal verbreken misschien ook niet nodig maar ik kan je gevoel ook heel goed begrijpen. Wat ik in mijn werk mee maak is dat er goede afspraken te maken zijn, hou je bij de afspraak, wijk er niet van af dan weet zij ook waar ze aan toe is .

    dat zijn een paar tips.. ik hoop dat je er wat aan hebt, als je meer wil weten stuur je maar een PB tje.

    Heel veel sterkte!






    Heel veel sterkte hoor!
     
  19. Fleur1

    Fleur1 VIP lid

    14 apr 2006
    5.068
    0
    0
    ik heb geen tips ik wil je alleen maar heel veel succes wensen. Wel hebben wij een half jaar gebroken met mijn schoonouders. dat half jaar is nog nooit zo'n rustig halfjaar gweest in ons leven.
    wij hebben het contact vanuit ons opgebouwd wanneer wij wilde en zei zijn nog steeds hier niet welkom alleen als wij er aan toe zijn gaan wij daar langs verder helemaal niks.
     
  20. Jeetje dit is heel zwaar..ik kan begrijpen dat dit je zo breekt...en denk dat niemand je kwalijk zal nemen(behalve je moeder) (niet slecht bedoeld)dat je met haar breekt,als ik dit zo lees denk ik echt dat je dit moet doen...het sloopt je gewoon.

    Je hebt denk ik nog wel tijd om aan een antwoord te komen voor je kids,om te vertellen waarom je geen contact meer hebt met je moeder. Sterkte hoor.
     

Deel Deze Pagina