Update Belle (KID)

Zo, en ik ben klaar met mijn therapeut. Met haar hyperkritische houding heeft ze me een hoop bijgebracht over de mechanismes die ik gebruikte om mezelf eenzaam en miserabel te houden. Maar nu ik veel en veel beter in mijn vel zit, gaat ze ook hyperkritisch doen over hele normale dingen.

Als ik een zwaar persoonlijk verlies lijd, dan mag ik daar toch verdriet van hebben en boos om zijn? Dan hoef ik toch niet binnen twee weken alles al te kunnen relativeren? Ik ben blij dat ik eindelijk in staat ben om mijn eigen emoties te voelen, te herkennen en te erkennen, dus ik ga ze nu niet ineens weer in de ijskast zetten alleen omdat mevrouw de therapeut vindt dat ik meer Zen met het verlies om zou moeten gaan. Laat me effe zeg!

Het leven gaat door ja, dat weet ik en dat is maar goed ook, maar mijn persoonlijke wereld is twee weken geleden helemaal ingestort. Je zou ook gewoon kunnen erkennen dat dat ontzettend klote is, zonder me te verwijten dat ik erop reageer met verdriet, boosheid en vlagen van onredelijkheid. Dat is net zoiets als tegen iemand die net z'n geliefde moeder heeft verloren zeggen: "Ach joh, er zijn er zoveel die hun moeder verliezen, daar moet je niet zo dramatisch over doen. Die dingen gebeuren nu eenmaal."

Ik denk dat ik mezelf maar eens ga ontslaan van psychotherapie. Voor problemen heb je therapie nodig, voor het leven niet. Het leven gebeurt, daar struikel je soms over, en dan sta je weer op. Maar het lijkt me gezonder om dat gewoon op mijn eigen manier te doen, en niet op de ijskonijnerige manier die mijn therapeut me voorschrijft.

Nee, dan kom ik liever hier. Jullie weten tenminste waar het over gaat. Jullie snappen dat als ik schrijf dat ik mijn kindje heb verloren, dat ik dan niet dramatiseer, maar dat het gewoon zo voelt. Jullie weten dat je het wel heel afstandelijk kunt hebben over 'het vruchtje', maar dat het vanaf die positieve zwangerschapstest de vervulling is van je jarenlang gekoesterde, zwaar bevochten droom, en dat je die niet meer uit handen wilt geven. Jullie weten allemaal uit eigen ervaring dat je nuchter moet blijven, dat je er niet teveel mee bezig moet zijn, en dat dat na al die jaren simpelweg onmogelijk is. Dat heeft niets te maken met 'de dingen erger maken dan ze zijn', want de situatie is nu eenmaal zo.

Belle, gaat voor de toekomst. Maar dan wel zónder die therapeut.

 

Hehehe, lekker opbeurend zijn in elkaars topic. Doen we goed!

Dank je voor je begrip. Kijk, daar kan ik tenminste iets mee.

-x-

 

Vanmorgen zag ik op hyves dat een vriendin van me bevallen is van een dochter. Ze had een paar foto's geplaatst van het meisje, slechts een paar minuten oud. Ik voelde de stille tranen over mijn wangen rollen, maar ik ben ook blij voor haar en haar vriend. Echt blij.

Ik zou ruim twaalf weken zwanger zijn geweest nu. Ik zou vanmiddag naar Friesland zijn gereden voor een optreden met mijn band, en morgen, op het festival, zou ik het iedereen verteld hebben. Ik zou de laatste band hebben gemist om zaterdagnacht weer thuis te slapen, bij mijn lief, bij de papa van ons wonderkindje.

Maar zo is het dus niet.

En ik slinger zo ontzettend heen en weer tussen allerlei emoties. Er zijn momenten dat we echt gelukkig zijn. Als we samen de nieuwe afleveringen van Top Gear kijken en we vallen bijna van de bank van het lachen. Als we 's avonds samen nog een wandelingetje maken door de buurt, hand in hand. Als we 's morgens wakker worden en we stellen de wekker nog een kwartiertje uit zodat we nog een kwartiertje langer kunnen knuffelen in bed. En ik verheug me echt wel op dat optreden van vanavond.

Maar als ik dan denk aan wat we verloren hebben... Als ik denk aan het kindje waar we al zo lang naar uitkijken. Als ik denk aan alle extra moeite die wij moeten doen om het wonder tot stand te brengen dat voor de meeste mensen zo ontzettend vanzelfsprekend lijkt. En als ik dan die foto's zie van het pasgeboren dochtertje van mijn vriendin, en als ik zie hoe gelukkig zij en haar lief zijn. *zucht!*

Ik kan moeilijk uitleggen hoe ik me voel vandaag. De zon schijnt, ik zit met mijn hoofd in het aluminiumfolie om de henna in te laten trekken, ik weet dat ik vanavond een fantastisch optreden mag doen en ik weet dat er heel veel vrienden zullen zijn die heel veel van me houden. En toch voel ik me soms zo verdrietig, zo leeg. Hoe mooi en warm mijn leven ook is, er zit een stukje in mij dat ondanks alles koud blijft. Ik weet wat ik heb, maar soms wordt dat helemaal overschaduwd door dat wat ik mis.

Laat ik nu maar huilen. Dan hoeft dat misschien vanavond niet meer.

Belle, kwetsbaar vandaag.

P.S. En dan vraag ik me ineens af: Zou ik me zo kwetsbaar voelen omdat mijn cyclus weer op gang komt na de curettage? Dat zou dan op zich wel weer goed nieuws zijn. Hm... Ik weet het effe niet meer allemaal...

 

Vrijdag heb ik met mijn band opgetreden op een supergezellig festival. In de trein naar de plaats waar mijn gitarist me op zou pikken had ik het even moeilijk, ik miste mijn zwangerschap. Maar de overweldigende ervaring van zo'n groot festival, zo'n tent vol met mensen en de fantastische reacties achteraf is prima afleiding.

Oh ja, en bier. Ik was begin dit kalenderjaar gestopt met drinken, ook met het oog op onze kinderwens, maar daar ben ik na de missed abortion even helemaal vanaf gestapt. Ik heb mezelf nog tot eind juli gegeven (dan staan we opnieuw op een gaaf festival), en daarna wil ik weer gezond leven. Maar op dit moment voelt het goed om hard te feesten, veel te drinken en schaamteloos te flirten. Therapeutisch, puur therapeutisch uiteraard. En dus stortte ik me na het optreden samen met mijn collega-zangeres op de koelkast in de kleedkamer, en terug in het hotel kwam er nog een fles Jägermeister aan te pas. Natuurlijk is dat erg onverstandig allemaal, maar het leidt ook lekker af van de pijn, het verdriet, het gemis, de leegte.

Wonderlijk genoeg zat ik de ochtend erna al vroeg weer fris en fruitig aan het ontbijt. En rond het middaguur zaten we met z'n allen backstage in het zonnetje op het festivalterrein. De bands stroomden langzaam binnen en omdat ik al een paar jaar (*kuch!*) meeloop in de scene, kwam ik ook veel bekenden tegen. De hele dag zwierf in heen en weer tussen de backstage, het festivalterrein en de camping waar ik die nacht zou slapen. Maar toen ik bij de tent een gesprek opving over bevallingen, moest ik even weglopen. En toen een oude vriendin me spontaan foto's van haar twee kinderen liet zien, kon ik het niet laten een zure opmerking te plaatsen. Gelukkig begreep ze het onmiddellijk toen ik het uitlegde.

Zondagochtend merkte ik dat ik ondanks factor 20 toch behoorlijk verbrand was op mijn schouders. Maar het hele festival had me goed gedaan en ik was 's middags ook weer erg blij dat ik thuis was. Thuis, bij mijn lief, die niet van mijn muziek houdt, maar die me met liefde laat gaan, omdat hij weet dat ik altijd weer thuis kom. Ik heb die nacht geslapen als een roosje.

En toen ik maandagavond op de bank zat, voelde ik dat ik ovuleerde. Nog geen drie weken na mijn curettage. Ik deed een ovulatietest om het zeker te weten, en die was onmiskenbaar positief.

Was onze situatie normaal geweest, dan had ik mijn man besprongen. Want ook al doet ons verlies me nog steeds met vlagen heel veel pijn, ik weet inmiddels ook zeker dat ik snel weer wil proberen zwanger te worden. Maar van de liefde alleen gaan wij geen kindje krijgen, en dus heb ik het ei moeten laten gaan. Over twee weken zal ik menstrueren, en daarna ga ik weer aan de ovulatietests. De donor is al op de hoogte en hij staat er volledig achter.

Over twee uur heb ik een afspraak met de gynaecoloog die me gecuretteerd heeft. Ik verwacht dat hij me na een kort onderzoekje gaat vertellen wat ik inmiddels zelf ook al weet: Alles is goed gegaan en er is geen reden om het niet nog eens te proberen. Ik verwacht ook dat hij geen bijzondere dingen kan vertellen over de reden voor mijn missed abortion. Domme pech, een blinde slag van het lot. En ik verwacht dat ik daar langzaam maar zeker mee kan leven.

Belle, vindt innerlijke rust in uiterlijke chaos.