Ben je de moeder die je dacht dat je zou zijn?

Ik wist van te voren niet wat voor moeder ik zou zijn.
Nu ik moeder ben moet ik zeggen dat ik best trots ben op het manier hoe ik het eea aanpak.
Ik dacht namelijk altijd dat ik niet veel geduld voor kinderen zou kunnen opbrengen. Het valt mij dus mee dat ik altijd even geduldig ben en altijd rustig blijf en soms precies weet hoe ik het eea moet aanpakken terwijl ik er van te voren geen idee over zou hebben. Het gaat allemaal natuurlijk en vanzelfsprekend. Ik ben mij er altijd van bewust dat mijn acties een bepaalde reactie uitlokken en daar doe ik iets mee. Ik weet zeker dat mijn ontspannen en vooral consequente houding een positieve invloed heeft op mijn baby en dat geeft mij een goed gevoel.

 

Ik was bang om een moederkloek te worden. Zo iemand die alleen maar over haar kind kan praten en het leven alleen om het kind draait. En dat ik erg bezitterig zou worden.

Daar was ik bang voor en gelukkig is het niet uitgekomen . Ik ben nog steeds nuchter en de rust zelve 8) . Ik hou ontzettend van mijn ventje maar ik vind het leven daarbuiten ook nog steeds belangrijk.

Ik moet wel zeggen dat ik ook wel te makkelijk tegen het moeder zijn aan heb gekeken. Ik dacht: Ach zo'n baby, daar hoef je weinig tijd aan te besteden, die eet, poept en plast en slaapt bijna heel de dag. Dat was dus niet het geval.... doodmoe was ik de eerste weken. Nu hebben we een lekker ritme, hij slaapt door en slaapt overdag meer, ik kan mijn dingetjes weer meer doen... de balans is eindelijk gevonden

 

Oh ja, dat heb ik ook.

Mensen om me heen vinden dat ik te weinig over mijn zoontje praat. Maar tjah, om nou te gaan vertellen dat hij vandaag zo leuk heeft gelachen of zijn voet zo schattig in zijn mond heeft gestopt..dat zijn dingen voor mijn man en mijn ouders/schoonouders. Ik weet dat ik dit soort dingen niet interessant vond om te horen, en ik vind het dus ook niet interessant om aan iemand te vertellen die niet hetzelfde of bijna hetzelfde voelt voor mijn kind.
En verder idd is het leven daarbuiten en mijn werk nog steeds even belangrijk als voorheen. Er is hier een gezonde balans tussen moederschap en tijd voor mijzelf.

 

Ik ben een echte pitbull waar het Senna betreft en dat had ik nooit verwacht. Ik ga iedere keer mijn bed uit als ze 's nachts huilt en alhoewel ik soms doodmoe ben, ga ik toch. Niet fluitend van blijdschap maar ook niet met een zwaar hart.
Ik was van plan om weer twee dagen te gaan werken maar ik kan Senna nu nog niet uit handen geven. Ik geniet veel te veel van het bij haar zijn.
Ik vind het geweldig om gek met haar te doen, liedjes zingen voor haar en samen met haar achter de hond aan rennen. Zij en ik vinden het allemaal geweldig leuk. Ik had verwacht dat ik dat veel minder of niet zou hebben.
Het leek mij allemaal maar raar, een kindje 'hebben', maar het lijkt alsof ze er altijd is geweest.
Ik blijf iedere avond lekker thuis omdat ik er niet aan moet denken dat Senna 's avonds wakker wordt en mamma wil en dat ik er dan niet ben.
Als mensen heel erg zitten te azen op Senna dan krijgen ze Senna van mij dus echt niet vast. Erg he, maar ik kan heel erg slecht tegen dat azen en claimen terwijl ik dat normaal nooit heb.

Wat ik wel had verwacht en wat ik ook heb is de grote liefde die ik voor mijn meissie voel.

Anna

 

Ik had het idee dat ik als mama niet meer Laura kon zijn. Ik had een goede baan die ik opgegeven heb mijn paarden verkocht en moest mijn heerlijke mega drukke leven achter mij laten en ga zo nog maar even door. De week voor mijn bevalling kon alles mij gestolen worden ik had helemaal niets meer wat " Laura" was. Ik dacht dat ik een moeder zou worden die op verjaardagen over niets anders dan strond,melk en fruithappen kon praten. Toen ons meisje er eenmaal was veranderde dat. Lee Ann, nu inmiddels bijna 17 maanden, draait gewoon mee in ons hectische leven en ook ik heb mezelf weer terug. kortom mijn beeld van een huismoeder die haar eigen jeugd heeft afgesloten voor haar eigen dochter, is weg! I love my girl! And I Love Life!

 

Ik had nooit gedacht dat ik zo'n "mieperd" zou zijn... (in mijn eigen ogen dan hè?)

Aan de ene kant ben ik echt een zeikerd geworden, Ik wil dat Jelle in principe in zijn eigen bed slaapt, zijn eigen ritme aanhoudt en dus ook op tijd in bed ligt en daar moet alles voor wijken. Ik wil niet dat hij teveel zoetigheid en zoutigheid eet, eerst maar eens gewoon eten... (zomaar een paar voorbeeldjes)

En dat terwijl ik altijd zo'n commentaar had op andere mensen als hun kindje geen chips of snoep mocht... Nu blijk ik net zo erg te zijn...

Ik ben aan de andere kant vrijer dan ik dacht, hij mag alles ontdekken in huis, (tot op zeker hoogte natuurlijk, geen vingers in stopcontacten enz) ik sta niet meteen achter hem als hij dreigt te vallen, en hij mag proberen zijn "probleempjes" zelf op te lossen... (meestal zit hij ergens vast en kan er niet zo makkelijk tussenuit, onder de tafel bijv toen hij nog niet kon lopen)

Overigens merk ik wel dat ik nu alweer een stuk soepeler ben dan een jaar geleden, maar hij kan nu ook wat meer aan... Jelle was echt een kind van regelmaat en voorspelbaarheid, en nu kan ik soms van de planning afwijken...

 

Ik had geen precieze voorstelling van moeder zijn.
Toen ik geen kinderen had kon ik echt niet tegen kinderen die mijn hele huis op z'n kop gingen zetten.
Maar nu kan je overal in mijn huis speelgoed vinden, zelfs in de keukenkastjes

 

Ik had wel een voorstelling van mijn moederschap. Uiteindelijk ben ik ook wel de moeder die ik dacht te zijn, maar dat heeft wel heeeeeeeeeeel lang geduurd, voor ik daar was. Stiekem voelde mijn zoontje toch een beetje als een 'indringer', want hij had zo'n moeilijke start, dat het me gewoon niet lukte een draai te vinden.

Sinds hij een lekker makkelijk ventje is (vanaf ca. 6 maanden), ben ik lekker relaxed. Hij heeft nog steeds z'n moeilijke momenten (nu bijvoorbeeld, sprong 10...) maar daar ga ik makkelijker mee om.

Ik was altijd al een beetje een sloddervos, en dan ben ik nu nog meer. Siem gaat voor alles, dan pas opruimen en schoonmaken. Soms levert dat lastige situaties op, omdat we dan geen schoon goed meer hebben of de kasten zijn niet meer vol. Maar ja, de liefde voor zo'n ventje gaat echt boven alles.

Ik denk dat ik straks met nummer 2 wel sneller in mijn ritme ga komen en dat dit meisje sneller moet leren zelfstandig te worden. Ik kan er gewoon niet meer bovenop zitten. Maar dat maakt het uiteindelijk denk ik voor iedereen makkelijker.

 

Hahaha... Ik heb precies hetzelfde... Ik zeg wel eens dat ik als ik dit geweten had, ik jaren eerder aan kinderen was begonnen... Ook al heeft Jelle zijn momenten dat een marktplaats advertentie erg aantrekkelijk lijkt... (grapje hè?)

 

Ik had verwacht een vrij gemakkelijke, strenge moeder te zijn. Maar ik merk nu al dat hier weinig van terecht zal komen. Nu al ben ik vreselijk beschermend... 'Kom aan mijn kind en ik schiet'. Daarnaast blijk ik echt engelen geduld te hebben, heel zorgzaam en bezorgd te zijn... Ik had nooit verwacht dat ik de gedachte 'alles voor mijn kleine over te hebben' zou hebben, maar nu al zou ik bereid zijn om mijn complete leven op z'n kop te zetten als dat het beste zou zijn voor mijn kleine man.
Ik had ook nooit verwacht ZO snel en ZOveel van zo'n klein mensje te kunnen houden... Oh, en ik ben heel zorgvuldig als het aan komt op de verzorging van de kleine (dit had ik overigens ook niet anders verwacht), en inplaats van een strenge moeder denk ik straks gewoon consequent te zijn.

 

Mooi gezegd Daphne! Ik heb precies hetzelfde!

 

Ik vond tijdens de zwangerschap dat ik toch zeker wel de ideale,perfecte,gezellige supermama zou worden. Okay, en nu weer met beide pootjes op de grond....Ik heb met enige regelmaat geen geduld, ben regelmatig niet gezellig,en kan het af en toe ook ernstig niet hebben dat mijn meisje de lakens uitdeelt thuis.....en dat met haar helemaal 7,5 week haha. Ik heb nog niet veel ervaring natuurlijk (misschien nasleepje?) maar het zal vanzelf wel goed komen als we echt een lekker ritme te pakken hebben.

 

Ik had gedacht dat ik een hele consequente moeder zou worden..... ach, ik waag nog wel eens een poging, maar als ik in die ondeugende oogjes kijk....... smelt 8)

 

Ik had nooit gedacht dat ik zó geduldig kon zijn, verbaas me er nog over. Ik ben een nogal druk en onrustig typje, maar met mn kleintje ben ik heel geduldig en kalm, ik wist niet dat ik het in me had

 

Ja ik ben precies de moeder die ik had verwacht.

Ik kan werkelijk alles van Isabella hebben. Ik ga letterlijk en figuurlijk voor haar door het vuur en zou werkelijk voor haar willen sterven als dat zou moeten.

Klinkt raar, maar dat is zelfs een geweldig gevoel.

 

Sinds Louke 3 maanden is ben ik pas begonnen de moeder te zijn die ik dacht dat ik zou zijn. Daarvoor had ik nog veel last van de hormoontjes, vermoeidheid, mezelf en bevallingstrauma's
Maar nu heb ik tonnen geduld, trap niet in ondeugende vingerwikkelarij van mijn dochter, blijf kalm als baby niet lekker is, ik ben concequent, ik speel en knuffel met mijn dochter en ben haar steun en toeverlaat als ze verdriet heeft, ik kan streng zijn als ze me uitdaagt, ik scheld niet tegen haar, ik irriteer me niet aan haar, ik heb rust rijnheid en regelmaat rondom haar gecreeerd (had ik nooit van mezelf gedacht dat ik dat kon), maar als het moet kan ik ook even afstand nemen van alles.
Ik zal niet perfect zijn, maar ik vind van mezelf dat ik het toch wel heel goed doe. Vooral als mijn dochter opstaat met een brede glimlach, en naar bed gaat met een goed humeur ben ik een tevreden en gelukkig mens (en ook een beetje trots op mezelf )