Wat herken ik dit verhaal zeg! Ik ben met mn man naar Leiden verhuist zon 13 jaar geleden (ok voel me nu ff oud...jeetje alweer zolang geleden...) En mijn ouders werkten dan wel niet maar hadden geen auto. Vrienden liet ik achter in Eindhoven. En nieuwe vrienden maken was ik niet zon held in...bovendien...waar moest ik die maken? Ja op mn werk. En dat ging op den duur toch wel goed. Maarrrr....ik raakte zwanger (was geplant maar was ook "pas" 24) en plots klaps was ik niet meer "leuk" voor die vrienden (die nog lang niet toe waren aan kinderen) want ik kon niet meer mee uit. Diegene die dan iig nog kwamen (zij het maar 1 x in de 2 weken ipv 3 x p week) tijdens de zwangerschap, kwamen na de geboorte van mn eerste zoontje bijna niet meer....sociaal isolement heet dat. Nadat nr 2 zich aan diende had ik nog 1 vriendin over...de andere die ik nog over had had helaas precies het tegenover gestelde gedaan als ik en was van daar naar brabant verhuist Wij hadden ook geen auto...dus zag mn moeder die ik normaal MINSTENS 1x in de week zag nu 1 x in de 2 maanden als ik geluk had. En die eene vriendin 1 x in de maand...als ik de afspraak maakte want zij deed het niet...drukdrukdruk... Ik ben n stukje uit het isolement gekomen door dat ik er achter kwam dat ze 2x p week een koffie ochtend hadden daar in het dorp, voor ouders met jonge kinderen (ze hadden ook iets anders voor jonge ouders maar dat was TOT 23 jaar en ik was net 24 ) Heb daar 2 mensen ontmoet die notabene bij mij in de flat woonden. En daar kwam ik dan regelmatig even koffie leuten naast die koffie ochtenden. Misschien kan jij eens rond kijken/vragen (bij het cb oid) of ze bij jullie ook zoiets hebben? Of je kan misschien een avondje of 2 in de week op n cursus in de buurt (psp of handwerk of weet ik wat je leuk lijkt) en daar kennissen opdoen? Misschien is er hier wle iemand die in de buurt woont die nog n vriendin kan gebruiken? En je man tja...eens n ERG goed gesprek ermee aangaan. Duidelijk maken hoe je je voelt en wat je van hem verwacht (zonder waarde oordeel aan hoe hij functioneert of hem aanvallen!) en dan een oplossing aandragen? Je fam zal je nog blijven missen ben ik bang...daar valt denk ik weinig aan te doen...of je moet zelf vaker die kant op. Sterkte!
daphne heb je uberhaubt het topic gelezen? OUDERS wonen 100km van haar vanddan Ouders willen zich niet mengen in haar problemen dus voor een paar nachten naar haar ouders gaat niet.
Ik ken het probleem wel een beetje. Mijn ouders wonen 500 km verderop in Nederland. Ook al mijn vrienden. Verder woonden we hiervoor ergens in Duitsland waar ik ook veel vrienden had. Nu wonen we in een kleinere stad en ik zit echt wel een beetje geisoleerd thuis. Heb me voorgenomen om in 2009 een aantal babycursussen te gaan doen en misschien ook wel vrijwilligerswerk. Kan gelukkig ook nog bij mijn oude werkgever terecht. Heel veel sterkte iig. Is vrijwilligerswerk misschien een optie?
Als eerste als de sodemieter er voor zorgen dat je kerel naar je gaat luisteren. Als hij voor de tv gaat zitten, tv uitdoen en zeggen dat je NU met hem wilt praten. Dan gooi al je gevoelens op tafel, alles! Kom op meid, dit kan zo niet langer. Er moet iets gebeuren want jij bent ongelukkig en de enige die daar wat aan kan doen ben jij! Ik zou echt bloedserieus tegen je man zeggen dat er wat MOET veranderen omdat je dit niet trekt. Ik denk echt dat stap 1 betrekken van je man is. Hier moet je samen uitkomen. Lekker is dat, jij gaat met/voor hem verhuizen naar een dorp waar zijn familie woont en laat jou er een beetje in je uppie voor opdraaien als je je stokongelukkig voelt. Dat kan niet hoor! Erachteraan, schop onder de kont, huppakee!
ja vind ik ook hoor meis, stekker uit die tv totdat hij naar je luisterd en samen een oplossing wil zoeken, eerder zeg je niet waar je die stekker hebt gelaten, ennuh...boven ook de stekker uit de tv, anders krijg je dat weer, rent ie naar boven om alsnog tv te kijken
wat een gevoelloze man zeg! wat erg voor je.. ik zou hem ook een trap onder zn hol geven! hij mag weleens rekening met je gaan houden zeg! is toch niet de bedoeling dat je een ongelukkig leven hebt.. en anders zou ik weggaan.. is misschien moeilijk omdat je zei dat jullie net een huisje hadden gekocht maar zo blijven zitten lijkt me ook geen pretje.. boek een huisje bij landal greenparks of centerparks en ga er lekker even tussenuit met je dochter.. misschien dat hij daarna wel bijdraaid.. sterkte meid! maar laat je niet in een hoekje moffelen!
Nou...mag ik mijn 'ongezouten'reactie geven dan? Ten eerste vind ik het superdapper van je dat je zo'n eind bent gaan verhuizen voor je man! Mijn vriend is vanuit Rotterdam naar friesland gekomen voor mij en dat waardeer ik zó enorm! En daar gat het bij jouw man een beetje mis..snapt ie niet wat je allemaal achter hebt gelaten? Wijs hem daar op hoor (tenminste, zou ik doen) Je hebt álle schepen achter je verbrand..100 km is niet niks, ik vind dat hij daarin gewoon echt een enorme verantwoordelijkheid richting jou heeft. Misschien is het een idee om van hieruit samen naar elders te verhuizen..desnoods naar een anders dorp, maar zodat jullie sámen moeten bouwen aan je omgeving en je toekomst. Wat ik zo lees van je man trouwens is niet enorm positief, maar ik zie ook dat jullie kindje nog maar twee maandjes is..Misschien is je man erg moe..emotioneel, geestelijk, fysiek. Ik weet dat mijn vriend en ik veel en vaak ruzie hadden en dooood en doodop waren toen ons dochtertje nog zó klein was. Het kan zijn dat dit zijn 9egoistische eenzame) manier is om zich iig niet af te reageren op jou of zijn omgeving..dat ie die rust écht nodig heeft.. Het kan óók zijn dat ie zich niet echt happy voelt met zn nieuwe leven en de draai nog moet vinden...daaaaar mag je hem best op wijzen vind ik hoor. Hebben we hier ook regelmatig 'woorden'over gehad, maar ik vind dat mn vriend net zo goed verantwoordelijk is voor een 'leuk gezinsleven'dan ik..en dat betekend ook dat jullie lekker samen moeten gaan wandelen (dat zijn effe de basisdingen, de rest komt later wel) een middagje naar het bos, naar het park oid Je familie..ik vind dat je ouders zich moeten schamen! sorry dat ik het zo ongenuanceerd zeg, maar ouders die geen 'tijd'voor hun kind hebben? come on zeg, ze laten je gewoon vallen als een baksteen. Omdat jij de keus hebt gemaakt verder weg te gaan wonen betekend dat niet dat zij geen enkele moeite meer hoeven te doen. Ook dit zou ik uitspreken, desnoods in een rief of via de mail of via de telefoon. Je hebt echt mensen om je heen nodig om gelukkig te zijn, om dingen te delen en om een vangnet op te bouwen mocht er wel eens iets misgaan. Mijn vriend geeft zelf aan geen behoefte te hebben aan vrienden e.d. Ik respecteer dat , maar dring er ergens toch voorzichtig op aan dat ie dan maar behoefte moet máken om sociale contacten op te bouwen..Anders word je zó afhankelijk van elkaar..en zoals je zelf al zegt, je voelt je eezaam! Ik denk dat je echt stappen moet ondernemen, voordat je over 4 maanden insort, want het is zwaar 'aleleen'met een kleintje..Praat erover, deel je gevoelens, je gedachten (ook als dat tot nu toe nog niet de gewoonte was) en spreek dingen uit die je teleurstellen of die je verwacht. Misschien kun je zelf één avond in de week gaan sporten of op een cursus gaan ofzo..daar leer je weer nieuwe mensen kennen..en dan heeft je vriend es iets anders te doen dan zappen en hangen..namelijk voor jullie kindje zorgen succes meid, nogmaals ik vind het erg knap dat je zo'n eind weg bent gaan wonen voor je man!
hoe kunnen je ouders dat nou zeggen! het zijn je ouders! heftig verhaal meis! ik zou zeker hier met je man over proberen te praten. als je niet kunt verhuizen mag hij meer moeite voor je doen vind ik. en Niva ik ben het 100% met je eens! sterkte!
Wat rot! Ik vind je vent wel een beetje egoïstisch, elke avond op de bank ploffen. Hij moet gewoon z'n verantwoordelijkheid nemen en er voor je zijn. Je bent verdomme voor hem verhuisd en nu zit je daar helemaal alleen. En wat je ouders betreft, ik snap je moeders standpunt wel, maar ze kon het ook anders brengen, nu komt het wel heel lullig over. Ik denk dat ze zich niet wilt mengen in hetgeen jij en je man doormaken, maar als moeder zijnde kan ze wel een weekend haar eigen dochter in huis nemen, zodat jij ook tot rust kan komen. Ik hoop dat je snel een oplossing vindt en kop op het komt vast wel goed.
Ik ben het ermee eens dat je partner iets meer verantwoordelijkheid mag dragen voor jullie gezinsleven, maar de reaktie van je moeder is waar me de bek van open valt! Moet je je voorstellen dat je zoiets tegen jouw kind zou zeggen! Ik zou me zeer gekwetst voelen als mijn moeder dat zou zeggen en ik zou ook nooit de deur dichthouden voor familie!
Ik lees veel herkenning in jou verhaal. Ik ben ook z'n eind verhuist met geen familie in de buurt en geen vrienden. Woon er nu 2,5 jaar en toen mijn dochter geboren was heb ik verschrikkelijke heimwee gehad. Heb een verschrikkelijk lieve vriend en we hebben samen besloten om in de toekomst te gaan verhuizen. We zouden aan gaan bouwen maar dit alles gaat niet door omdat wij hopen om binnen nu en 5 jaar verhuist te zijn en dat mijn vriend een nieuwe baan heeft gevonden dichter bij onze toekomstige woonplaats. Meid praat er over met je vriend en probeer samen een oplossing te vinden. Als je gezellig wil kletsen of je ei even kwijt dan staat mij pb open. Liefs Vlindertje
Lastig dat je nergens echt gehoord wordt. Inderdaad in gesprek gaan met je vriend en dan de tv in ieder geval even uit, want anders dringt het nog niet door. Weet je wat het ook is als je door de week thuis zit, iedereen is werken en je kan dan nergens even aanwaaien. Misschien is het een idee om eens te kijken wat voor verenigingen, activiteiten enzo er te doen zijn in het dorp. Mischien is er wel een leuke buurtvereniging waar je lid van kunt worden en mee activiteiten kunt helpen organiseren. Naar mijn idee is het ook niet mogelijk om constant van je man afhankelijk te zijn. Oke, hij mag zich wel wat meer betrekken naar jou toe, maar je moet soms ook dingen zelfstandig kunnen ondernemen lijkt me. Ga eens op onderzoek uit. Succes.
Floddertje, ik zie dat je in N-H woont nu. Mag vragen in welk dorp? Eventueel via pb.. Hele nare situatie hoor. Lullig ook van je ouders dat je niet even een weekendje bij hun mag logeren. Is het niet om je problemen te ontlopen, dan is het toch ook fijn om weer even "bij" te praten met je ouders en vrienden daar in de buurt? Een soort van bijtanken.. Ik begrijp die onwil echt niet Heb je geen vrienden in je oude buurt waar je mss een weekendje kan logeren? En verder toch gaan praten met je man. Je niet af laten schepen met, "je zeurt" maar goed je standpunt duidelijk maken, zonder verwijtend naar je man toe te zijn. Wanneer je meteen met verwijten aankomt, schiet hij in de verdediging en ga je in cirkeltjes praten en daar schieten jullie zèker niets mee op. En niet meteen opgeven als je er in 1 avond niet uitkomt. Om je relatie weer gezond te maken, moet je er veel energie in stoppen en het gaat met vallen en opstaan. Heel veel sterkte meid, lijkt me heel erg eenzaam om op deze manier te leven. Wil je daaruit komen, dan zul je zèlf stappen moeten ondernemen, iemand anders doet dat niet voor je.....
Goh wat bot van je moeder zeg. Ik zou haar toch even erop wijzen dat jouw problemen ook de hare zijn, en dat dat begonnen is toen zij zwanger raakte van jou. Je kunt je eigen kind toch niet zo in de kou laten staan? En je man die roept dat je niet moet zeuren. Niet echt fijngevoelig van hem. Ik zou er echt op aandringen dat jullie bijvoorbeeld 1x per week, of per 2 weken, wat dan ook, een avond echt samen doorbrengen. Lekker uitgebreid eten, wijntje erbij, tv uit, muziekje aan, en praten maar. Dan komt het praten vanzelf wel. En dat is toch echt niet teveel gevraagd lijkt me. Verder ook zoveel mogelijk sociale dingetjes regelen. Koffie drinken bij de buurvrouw. Dat soort dingen. Dan kun je je verhaal misschien ook wel even kwijt. Want een klein baby'tje is geweldig, maar daar kun je toch nog niet echt diepgaande gesprekken mee voeren... Sterkte!
Ik heb ups en downs. Mijn man is nog steeds heel erg op zichzelf gericht. Zegt bijna niks, doet niks in huis. Hij heeft twee weken vrij gehad en hij heeft twee weken op de bank gelegen... Niks gedaan. Nog geen bakkie koffie gezet. En ik... ik sta regelmatig te janken boven de strijktafel, of tijdens het stofzuigen. Gelukkig brengt mijn dochter vaak een gelukkig gevoel bij mij naar boven!
Ik heb geprobeerd om met hem te praten. Geen verwijten, ik wilde hem gewoon laten weten hoe ik me voel. Helaas had hij niet zoveel belangstelling. Zijn conclusie was dat ik niet zo moest zeuren. Ik heb geprobeerd bij mezelf een knop om te zetten en te doen alsof er niks aan de hand is. Het gezellig maken thuis etc. Dat ging goed, tot Oudejaarsavond. Toen hij van 19 uur tot 23 uur niks gezegd had en alleen maar op de bank had liggen zappen knapte er iets bij me. En nu kan ik de energie niet meer opbrengen om leuk en gezellig te doen.