gezocht vrouwen die hellp syndroom hebben gehad

Discussie in 'Na de bevalling' gestart door vivi, 16 jan 2009.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. vivi

    vivi VIP lid

    3 mrt 2007
    10.569
    0
    0
    Hallo dames

    Ik zal me ff kort voorstellen ik ben vivian moeder van zoontje van bijna 1 jaar en ik doe de verkorte opleiding kraamzorg.

    Nu ben ik voor een opdracht opzoek naar mensen die het hellp syndroom gehad hebben.
    Aan deze mensen heb ik de volgende vraag: Hoe ben je erachter gekomen dat je hellp had en wat is er toen gebeurd.

    Ik heb toestemming van Lotte om dit bericht te plaatsen en ik wil jullie alvast heel erg bedanken.

    Liefs vivian
     
  2. Sigietje

    Sigietje Actief lid

    11 okt 2005
    150
    1
    0
    Oostakker België
    Hoi Vivian,

    Ik heb HELLP gehad. Ik begon rond week 28 last te krijgen van vocht in mijn benen en van een hoge bloeddruk. Toen had ik nog geen eiwitten in mijn urine dus was er nog geen reden tot paniek. Elke dag werd de vochtophoping erger en erger en het bleef niet alleen bij mijn voeten en benen maar ook mijn handen en armen en uiteindelijk ook mijn gezicht namen ontzettend toe. Ik kreeg rond week 32 ook last van ontzettende hoofdpijn. Toen werd er opnieuw een urine-staal genomen en zaten er wel eiwitten in. Er werd ook meteen bloed afgenomen. Mijn bloedwaarden bleken niet goed te zijn en ik moest meteen opgenomen worden in het ziekenhuis. Tijdens week 33 werd het met de dag slechter. Je zag me zo dikker worden van het vocht en ik had zoveel last van hoofdpijn en misselijkheid, ik was toen echt blij dat ik onder toezicht was want ik vertrouwde het helemaal niet meer. Op vrijdag dag 5 van week 33 kwam de gynaecoloog mijn kamer binnen en zei dat mijn bloed echt slecht was. Ze hebben me toen inspuitingen gegeven voor de rijping van mijn zoon zijn longen en een wachtinfuus aangelegd zodat er op elk ogenblik kon ingegrepen worden. Ik heb het nog kunnen rekken tot maandagochtend, toen ging het echt niet meer. Mijn bloeddruk bleef stijgen en mijn bloedwaarden waren dusdanig slecht dat ze direct moesten ingrijpen. Na de keizersnede begon voor mij de echte hel... Gelukkig was mijn zoon gezond al moest hij wel een maand op neonatologie verblijven. Na mijn keizesnede ging het heel slecht met mij. 's Avonds kreeg ik een zodanige hoofdpijn ik kon nog net op mijn belletje drukken. Toen de verpleegkundige binnenkwam zag ze onmiddellijk dat ik niet kon reageren...onmiddellijk werd er een arts bijgeroepen die in telefonische verbinding stond met mijn gynaecoloog en daarna met de cardioloog en neuroloog. Mijn bloeddruk was zodanig hoog dat er gevreesd werd dat ik een hersenbloeding ging doen of aan het doen was. Toen voelde ik mezelf wegzakken en was het enige waar ik aan dacht mijn kinderen, man en familie... vele uren nadien werd ik gelukkig weer wakker! En was de hoofdpijn weg. Dat was echter niet voor lang. De hoge bloeddruk zakte een beetje na het innemen van mijn medicijnen maar dan ging hij weer de lucht in... De eerste 3 weken na mijn bevalling was ik echt slecht. Echt tijd om daaraan toe te geven had ik niet want mijn zoontje had me nodig en ik had nog mijn kleine meid ook waar ik moest voor zorgen! We zijn nu 6 maanden later. Over het algemeen voel ik mij niet zo slecht meer maar ik heb nog steeds last van hoge bloeddruk en hoofdpijn... :( Ik zal voor altijd medicijnen moeten nemen voor mijn bloeddruk...iets waar ik voordien nooit last van had.
    We zijn bang voor een 3de zwangerschap. Bij mijn eerste zwangerschap van onze dochter had ik pre-eclampsie in week 37 en toen hebben ze ook meteen een keizersnede uitgevoerd maar toen heb ik na mijn bevalling verder geen last gehad van mijn bloeddruk of andere kwalen.
    Indien je nog vragen hebt, laat je het maar weten, maar voor mij was Hellp syndroom een hell syndroom!
    groetjes
    Sigrid
     
  3. vivi

    vivi VIP lid

    3 mrt 2007
    10.569
    0
    0
    Lieve Sigietje

    Ik hebje verhaal met kippenvel zitten lezen, ik wist wel wat van hellp af maar dat het zo erg was nee dat wist ik niet vind het ontzettend knap en lief dat je dit voor me hebt neer gezet zou je het een probleem vinden als ik dit anoniem aanmijn klasgenoten laat lezen?
    Ik zorg dat het compleet anoniem gedaan word ze komen niet eens te weten waar ik het vandaan heb.
    Zo kunnen hun ook zien wat het allemaal teweeg kan brengen en kunnen ze zich beter inleven als ze bij een gezin komen waar de moeder dat gehad heeft.
    Nogmaals heel erg bedankt.
    Liefs VIvian
     
  4. amalia1

    amalia1 Actief lid

    17 jun 2007
    129
    0
    0
    Brabant
    Hoi Vivian,

    Ik had ook Hellp. Bij mij is het totaal anders verlopen en met een minder goede einde. Ik had bijna geen klachten. Ik was alleen wat duizelig geweest een week (ongeveer week 21) voordat ik op controle ging bij de verloskundige. Ik voelde me voor de rest prima. In week 22 werd mijn bloeddruk gecontroleerd en bleek ik dus een hoge bloeddruk te hebben. Op dat moment was het niet zo schrijnend, het bleef hangen tussen de 80 en 90, ook bleek ik eiwitten te hebben in de urine. Ik moest toen onmiddellijk stoppen met werken en rust nemen, ook moest ik mij om de ene dag bij verloskundige aanmelden om de bloeddruk in de gaten te houden. Deze ging toch verder omhoog (ik zat toen tussen de 95 en 100), inmiddels zaten we in week 23 en ik moest toen naar het ziekenhuis (gynaecoloog). Het werd er dus niet beter op, ik voelde me eigenlijk niet echt ziek. Ik was alleen heel erg verkouden en had de hele tijd hoofdpijn. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis, kreeg toen ook nog medicijnen (aldomet / bloeddrukverlagers). Ik heb ruim anderhalve week in het ziekenhuis gelegen, de bloeddruk schommelde toch nog ondanks de bloeddrukverlagers, de eiwitten in mijn urine waren minimaal en mijn bloedplaatjes waren nog goed. Ik kreeg elke dag een echo en moest aan de ctg, de baby deed het toen prima. Ik mocht dus naar huis, met de afspraak om meteen aan de bel te trekken als het niet goed ging, om de ene dag naar de verloskundige (woonde net een straat verder) en de andere dag naar de gynaecoloog voor een echo. In week 26 ging het mis, ik moest naar de verloskundige, ze kon geen hartslag vinden van de kleine. We zijn toen met spoed gereden naar het ziekenhuis, daar bleek dat onze zoon was overleden als gevolg van Hellp. Daarna heb ik de bloeddrukverlagers moeten afbouwen en ik kreeg toen weer een normale bloeddruk, had daarna nog wat last van hoofdpijn en vermoeiheid maar ben volledig hersteld hiervan. Ik hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal.
    Succes!
     
  5. minke

    minke Actief lid

    Ik heb geen Hellp gehad, maar pré-eclampsie. Ik weet niet of je daar ook wat aan hebt. Laat het maar even weten, dan zal ik m'n verhaal ook neerschrijven.

    Minke
     
  6. daphne78

    daphne78 VIP lid

    10 mei 2006
    7.311
    0
    0
    Nijmegen
    Ik was 29 weken zwanger toen ik echt wist dat ik ziek was. Ik had dat weekeinde (28.6 week) een zeer zware migraine aanval, terwijl ik daar dus juist tijdens de zwangerschap geen last van had...

    Op de maandag (29.1week) naar de bedrijfsarts, en bleek mijn bloeddruk iets hoger als "normaal" maar achteraf voor mij al echt te hoog.

    Dag later dinsdag (29.2) zag ik ineens niets meer aan de linkerkant, ook had ik al een tijdje last van mijn longen en ribben aan de linkerkant(bleek dus HET bandgevoel). Ik naar de vk, bloeddruk was nu echt te hoog (150/105) en maximale aantal streepjes op de eiwittest. Naar de gyn, maar bloeddruk daalde even. Ik mocht naar huis en moest 24 uurs urine opsparen.

    Ondertussen hield ik steeds meer vocht vast en mijn handen en gezicht brandden helemaal van het vocht.

    Op donderdag ging ik de urine wegbrengen en even navragen over mijn handen. En ik mocht niet meer naar huis. Toen was het alleen nog maar pre-eclampsie. Meteen aan de bloeddruk verlagers, constant bloedprikken, infuus met extra vocht. En veel aan het CTG.

    Maar die nacht dus kreeg ik weer een HELLP aanval en de eerste Magnesium sulfaat Bolus.
    Ik verslechterde erg snel en werd op zaterdag na weer een HELLP aanval overgeplaatst naar het Radboud.

    Op de maandag heb ik bijna de hele dag aan het CTG gelegen, omdat ik niet meer plastte kreeg ik ook een catheter.
    Die avond ging het zo slecht met Sam dat ik dus met 30.1 week een spoedkeizersnede heb gehad. Sam werd zelfs geboren om 1 minuut voor middernacht.
    Nog een paar dagen ben ik behoorlijk van de wap geweest. (ook hier werd het eerst slechter voor het beter werd, maar daar hadden ze al voor gewaarschuwd)

    Na 8 dagen mocht ik naar huis, omdat ik zo graag wilde en het grote gevaar geweken was (bloed was nog niet goed).

    Sam heeft nog 12 weken in het ziekenhuis gelegen met alle ellende van dien.

    Er zijn inmiddels ook een aantal hyves gemaakt voor mensen die HELLP hebben gehad.
     
  7. Sigietje

    Sigietje Actief lid

    11 okt 2005
    150
    1
    0
    Oostakker België
    Hoi Vivian,

    je mag mijn verhaal zeker gebruiken hoor geen probleem. Als medicatie kreeg ik ook Aldomet 500 normaal 1 's ochtends en 1 's avonds maar meestal was dat niet voldoende en ik kreeg ik er 4 verspreid over 24 uur. 's Nachts werd ik zelfs wakker van de hoofdpijn en dat was weer het teken dat mijn bloeddruk te hoog was. Ik heb voor zover ik weet waarden gehad van 18 op 12 en dat voelde aan als dat mijn hoofd ging ontploffen.
    Ik kreeg op zulke momenten ook magnesium sulfaat toegediend en nog andere zaken waar ik de naam van vergeten ben.

    Als ik nu hoofdpijn heb (echt een drukgevoel in mijn hoofd, die verschillend is van gewone hoofdpijn) dan weet ik dat mijn bloeddruk weer te hoog is. En een bezoek aan de huisarts bevestigt dat dan ook.

    Oh ja, mijn gynaecoloog had me ook verwittigd dat ik nog een aanval kon doen na mijn keizersnede maar dat alle gevaar zou geweken zijn na zeker 72 uur. Wel na die aanval 's nachts heb ik gelukkig niet meer zo een 2de meegemaakt. Maar mijn man en ouders waren nog niet helemaal op hun gemak omdat ik er echt heel slecht bleef uitzien. Ik had ook voortdurend het gevoel dat ik geen lucht kreeg en had enorm veel last van een drukkend gevoel op mijn borst en ik was ontzettend kortademig. Ik kon amper van mijn bed naar het toilet. Op zulke momenten heb ik doorgezet en ik ben er zeker van dat dat ook mijn redding was. Je moet net dat kleine beetje durven verder gaan dan je voelt dat je kan. Ik geloof erin dat dat heeft bijgedragen tot mijn herstel. Ik heb trouwens ook van mijn keizersnede geen last ondervonden daar ik veel meer last had van mijn bloeddruk die zo hoog bleef.
    Wat ook interessant kan zijn om op te letten en wat ik toch ondervond. Ik was echt enorm slecht en mijn man en mijn ouders en mijn beste vriendin waren de enige die mij een bezoekje brachten, op een paar uitzonderingen na. Wel het weinige bezoek dat ik toen kreeg (want mijn man en mijn ouders hadden het ook uitdrukkelijk aan de familie en vrienden gevraagd om me dan niet te bezoeken omdat ik zo zwak was) wel dat was er echt teveel aan. Mijn bloeddruk ging zo de hoogte in, voor mij was dat een ontzettende inspanning. (Ik lag toen ook continue aan zo een automatische bloeddrukmeter. ) Ik had het heel moeilijk met het voeren van een conversatie. Ik was onmiddellijk buiten adem en snakte naar lucht. Ik was dan heel erg blij als de verpleegkundige binnenkwam voor de verzorging en het bezoek gelijk ook wegging. Ik wilde echt mijn weinige krachten die ik toen had sparen voor mijn zoontje en voor het aftappen van de moedermelk. Dit heeft echt een ontzettende impact op mij gehad. Toch had ik geen enkel moment om erbij stil te staan. Het enige wat ik wilde was beter worden en er zijn voor mijn kinderen. Ook mijn dochtertje had me enorm nodig. Ze verbleef wel bij oma en opa tijdens de week en in het weekend was ze bij mijn man maar vroeg steeds naar mama. 's avonds kwam ze op bezoek en ik had het ook heel moeilijk dat ik er niet kon zijn voor haar. Ik heb 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Daarna moest ik nog 3 weken elke dag 3 x per dag naar neonatologie om mijn zoontje te verzorgen en te voeden. Dit vergde enorm veel krachten maar heeft me er zeker sterker door gemaakt.

    Zo, als je nog vragen hebt stel je ze maar!

    groetjes
    Sigrid
     
  8. mirell

    mirell VIP lid

    17 jul 2007
    15.021
    1
    0
    in een hele leuke winkel de xenos
    ik woon in julianadorp aan zee
    pfff t is echt niet niks hoor!
    en weet je wat ik het ergste vind dat het best wel onderschat word(ook door zusters in ziekenhuis)
    naast mij lag een vrouw die hellp heeft gehad ik kwam naast haar op de kamer toen lag zei er al bijna 2 weekjes.
    ineens klaagde ze over het gevoel van luchtbelletjes in haar hoofd.
    toen ze dat de zuster meldde gaf die als antwoord ik geef het door aan de avonddienst.
    toen heb ik me er meebemoeid.......ik heb gezegt dat iemand die eerst al stuipen heeft gehad nu klaagt over luchtbelletjes die knappen in je hoofd(sorry hoor maar klonk voor mij echt doodeng)moet daar niet ff een arts aan te pas komen?
    uiteindelijk werd ze 15 minuten later bezocht door een neuroloog en binnen een half uur kreeg ze een hersenscan.(en dat alleen omdat ik me er mee bemoeid had)
    ikzelf had ook verhoogde bloeddruk160-110) maar bloed en urine waren steeds goed maar ik had vantevoren veel gelezen over hellp pre-eclampsie en eclampsie maar dat t zo heftig kon zijn.....
    dat weten veel niet ook zwangeren niet.
    mirell
     
  9. vivi

    vivi VIP lid

    3 mrt 2007
    10.569
    0
    0
    @amalia jeetje als ik jou verhaal zo lees is het maar goed dat wij ons er in verdiepen vind het heel knap dat je er zo goed over kunt praten meid en ben je heel dankbaar voor je verhaal ik heb er heel veel aan. zou ik jou verhaal ook mogen gebruiken wil ze toch laten zien dat het erg genoeg ook slecht af kan lopen.

    @minke ja pre eclampsie hoorde bij ons onderzoek er ook bij dus als je je verhaal erbij wilt zetten heel erg graag.

    @sigietje dankjewel dat ik je verhaal mag gebruiken weet zeker dat het heel interessant is voor mijn klasgenoten, ik vind dat je het heelduidelijk verteld en kan er heel wat mee thanks

    Ik wil bij deze ook even iedereen bedanken dat jullie je verhaal hier neerzetten want kan me voorstellen dat het toch een moeilijke emotionele tijd is geweest dus bij deze heel erg bedankt allemaal
     
  10. Setteke

    Setteke Niet meer actief

    Ik lees dat je ook meiden zoekt die pre-eclampsie hebben gehad. Ik heb dat ook gehad in de zwangerschap van mijn eerste. Hier mijn verhaal:

    Mijn bloeddruk begon te stijgen in de 27 week van de zwangerschap. De onderwaarde ging richting de 90. Ik moest direct stoppen met werken en rust nemen: minimaal twee keer per dag liggen. Met 29 weken ben ik doorgestuurd naar het zh, omdat mijn onderdruk nu boven de 90 ging. Daar werd een ctg gemaakt, bloed afgenomen en mijn urine onderzocht. Bloed en urine waren prima en onze kleine deed het goed. Ze hebben ook nog een echo gemaakt, hij groeide goed. Dus ik ben weer naar huis gestuurd. Daar ging het met rust aardig goed, onderdruk bleef rond de 90 en dat was acceptabel. Met 35 weken voelde ik me niet zo lekker, maagpijn, sterretjes zien, maar ik weet het aan een griepje. Met 35 weken en 5 dagen moest ik weer naar de vk. Ze nam mijn bloeddruk en schrok zich rot, onderdruk was 115. ik bleek ook een spoortje eiwit in mijn urine te hebben. Later zei ze me dat ze dacht dat ze doof werd toen ze naar mijn bloeddruk luisterde. Gelijk door naar het zh! Na de onderzoeken kreeg ik de medeling dat ik moest blijven. Maar goed ook, want mijn onderdruk steeg naar 130 en de medicijnen hielpen niet. Ik werd ook op een 1 persoonskamer gelegd, want ik moest rust. Ik mocht niet tv kijken en niet lezen. Alleen maar liggen. Met 36 weken werd een echo gemaakt, en daar bleek op dat onze zoon een groei-achterstand had van 4 tot 5 weken. Aan het ctg deed hij het niet meer zo goed, zijn hartslag daalde heel erg. Dus om 11 uur kwamen ze bij me, het zou een spoedkeizersnee worden en wel zo snel mogelijk. Gauw mijn vriend gebeld, die maar net op tijd in het ziekenhuis kon zijn. Om 12.23 uur werd mijn zoon geboren, prematuur en dysmatuur. Ik heb hem pas 's avonds voor het eerst vast kunnen houden omdat hij blauw werd vlak na de geboorte en ze hem gauw meenamen. Ik moest toen nog gehecht worden en naar de uitslaapkamer. Toen ik eindelijk bij hem kon kreeg hij net een infuusje en dat wilde ik niet zien. Pas 's avonds kon ik weer naar hem toe en mocht ik even met hem buidelen.

    Mijn bloeddruk bleef nog vier maanden lang hoog en Tymen heeft twee weken in het ziekenhuis moeten blijven. Kraamzorg kreeg ik niet meer omdat ik niet voor couveusenazorg was verzekerd. Ik heb me dus zelf moeten redden. Ik ben zelf verzorgende en heb in de kraam stage gelopen dus gelukkig wist ik wel het een en ander, maar als het je eigen kind is ben je zoooo onzeker!

    Het was heftig en het heeft lang geduurd voor ik echt een band met mijn zoon voelde en ik van hem kon genieten. Hij was eerst zo'n zorgenkindje!

    Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt. Succes met je opleiding!
     
  11. amalia1

    amalia1 Actief lid

    17 jun 2007
    129
    0
    0
    Brabant
    @vivi: tuurlijk mag je mijn verhaal ook gebruiken, daarom heb ik het geschreven. Het kan dus met moeder en kind minder goed aflopen of het kan ook minder goed aflopen met het kind of met moeder. In mijn geval was het mijn kind. Het heeft wel lang geduurd hoor, voordat ik er over kon praten. Het verdriet is er nog, maar minder heftig.
    @ mirell: je hebt gelijk, dat velen pre-eclampsie /hellp onderschatten. Ook door zwangeren. Ik was er ook één van. Ik dacht ook dat het zo erg niet kon worden, het werd een nachtmerrie. Dus wees alert, ook al betreft het hele vage klachten, die lijken over te gaan.
     
  12. vivi

    vivi VIP lid

    3 mrt 2007
    10.569
    0
    0
    nogmaals allemaal heel erg bedankt voor jullie verhalen ik denk dat ik hiermee mijn klasgenoten zeker de ogen open en dat ze bij zo'n kraamvrouwen ook moeten praten erover want het lijkt me dat praten ook helpt, als het goed afgelopen is of niet het is en blijft een ontzettende heftige periode

    Thanks meiden!
     
  13. Minyaweth

    Minyaweth VIP lid

    20 aug 2006
    9.082
    1
    0
    Overijssel
    Ik kreeg pre-eclampsie toen ik 40 weken en 1 dag zwanger was.
    40 weken lang heb ik me (redelijk) goed gevoeld. Een dag overtijd, en de ' bom was gebarsten' .

    Het viel me 's middags ineens op dat ik Vigo nog niet gevoeld had.
    Ik had de VK gebeld, en zij kwam langs voor controle. Mijn onderdruk schommelde tussen de 95 en 100 en zij raadde aan om naar het ziekenhuis te gaan voor een CTG.

    Daar aangekomen werd ik gelijk opgevangen, aan het CTG apparaat gelegt, plas werd opgevangen en werd er bloed geprikt. Die hele middag moest ik in het ziekenhuis blijven omdat het CTG erg twijfelachtig was. 's Avonds werd er besloten dat het toch verstandiger was om ook te overnachten.

    Mijn onderdruk bleef die nacht schommelen, en schoot soms echt de pan uit. De volgende ochtend echter, was mijn bloeddruk weer acceptabel en mocht ik 's middags naar huis, mits ik mij heel rustig hield. Zo gezegt, zo gedaan.
    Twee dagen later voelde ik mee erg duizelig, voelde een soort druk op mijn borst en voelde me eigenlijk totaal niet lekker. Mijn vriend heeft toen het ziekenhuis weer gebeld, en we moesten direct langskomen. Ik had mijn tas en vluchtkoffertje al ingepakt want ik wist zeker dat ik moest blijven en/of werd ingeleid. Gelijk werd ik weer aan het CTG gelegt, werd mijn bloeddruk gemeten en werd er bloed geprikt. Dit keer werd er ook een echo gemaakt. Mijn vruchtwater was zo goed als op en ook werd er een 'kleine' groeiachterstand bij Vigo geconstateerd (35 weken).
    De hele middag weer 'gezellig' op het ziekenhuis doorgebracht, maar weer mocht ik naar huis. Wel met de boodschap om me echt rustig te houden.

    Op 20 april kreeg ik weer dezelfde klachten. Weer onderzoeken gehad, en dit keer moest ik blijven. Dit was op een vrijdag. Ik en Vigo werden goed in de gaten gehouden en er werd besloten dat ik dat weekend moest bevallen. Begon de bevalling niet uit zichzelf, dan werd ik ingeleid.
    Uiteraard begon de bevalling niet vanzelf, en hebben ze me zelfs nog een dag eerder (zondag) dan gepland ingeleid. Ik kreeg elke dag een gel toegediend. De bevalling zette pas door op woensdag. Achteraf vind ik dat ze me belachelijk lang hebben laten 'liggen' gezien onze toestand. Tijdens de weeen ging het helemaal niet meer zo goed met Vigo, waardoor ik uiteindelijk naar de OK werd gereden om Vigo te halen met een spoedkeizersnede.

    Gelukkig was met Vigo alles goed. Helemaal kerngezond, maar wat heb ik een doodsangsten uitgestaan! De periode erna, was voor mij erg onwerkelijk. Ik heb (onbewust?) erg veel moeite gehad met het afsluiten van zo'n naar eind van de zwangerschap. Dat zie ik pas een korte tijd in. Heb na mijn bevalling ook een behoorlijke PPD gehad.
    Ik hoop dit bij een volgende zwangerschap zeker niet weer mee te maken!


    Hopelijk heb je wat aan mijn verhaal :) Heb het graag voor je opgeschreven.
     
  14. minke

    minke Actief lid

    Dan zal ik ook mijn verhaal hier neerzetten. Ik hoop dat je er wat aan hebt.

    In maart 2006 ontdekte ik dat ik zwanger was van ons 1e kindje. Vrij onverwacht, want we liepen bij de gyn. ivm het uitblijven van een zwangerschap. Ik stond op het punt om met extra hormonen te beginnen, toen de menstruatie uitbleef. Na een echo was het duidelijk; ik was eindelijk zwanger!
    De eerste tijd ben ik heel onzeker geweest, ik had nl medicijnen geslikt die je niet tijdens de zwangerschap gebruikt mochten worden. Maar toen we met 13 weken ons hummeltje voor de 2e keer zagen met een kloppend hartje, kon het genieten beginnen!
    Eigenlijk heb ik een heel voorspoedige zwangerschap gehad. Ik heb totaal geen kwaaltjes gehad en voelde me supergoed. Ik hield vanaf het begin af aan al vocht vast. Maar pas vanaf een maand of 6 kreeg ik een buikje. Heerlijk vond ik het dat nu ook anderen konden zien dat ik zwanger was!

    Rond een maand of 6 begon ik me wel wat anders te voelen. Ik had bijv. voortdurend last van vermoeidheid. Niet zo moe dat ik veel slaap nodig had, maar meer als na een drukke periode op het werk en je echt uitkijkt naar vakantie. Gelukkig duurde het niet zolang meer voordat ik vakantie had. Toen ik 29 weken zwanger was zijn we nog op vakantie geweest naar Zuid-Frankrijk. Daar was het wel erg warm en hield ik nog meer vocht vast. Schoenen kon ik niet meer aan en sommige dagen kon ik amper nog lopen. Maar ik dacht dat het er allemaal bij hoorde, het was natuurlijk ook wel erg warm... Ook viel het me op dat ik last had van sterretjes zien. Omdat ik voordat ik zwanger werd last van migraine had, was ik allang blij dat het niet doorzette...

    De vrijdag na de vakantie moest ik weer op controle bij de verloskundige. Ik was toen 31,4 weken zwanger. De verloskundige mat m'n bloeddruk maar kon het niet zo goed horen. Daarom mat ze hem nog een keer, alleen kwam ze toen op een heel andere waarde uit. Ze vertelde dat dat mss door de spanning kon komen. Eerst even de gebruikelijke controles en daarna wilde hij nog eens meten met de automatische bloeddrukmeter. De andere controles waren prima, al was het kindje wel wat aan de kleine kant. Maar dat was met de 20 weken echo ook al zo, al lag het nog wel binnen de marges. Daarna weer de bloeddruk gecontroleerd en die bleek erg te schommelen. Urinetestje gedaan en daar zaten wel wat eiwitten in. Op zich niet verontrustend volgens de verloskundige, maar mss niet onverstandig om even in het ziekenhuis naar te laten kijken. Ook omdat het kindje toch wat aan de kleine kant was.

    Dus naar huis gegaan en het ziekenhuis gebeld. M'n man had nog vakantie en kon dus mee. In het ziekenhuis aangekomen werd ik gelijk aan het CTG gelegd. Ook werd er bloed en urine afgenomen. Wat daar de uitslagen van waren weet ik eigenlijk niet meer, maar over het CTG waren ze niet tevreden. De hartslag was veel te regelmatig. M'n bloeddruk was niet meer aan het schommelen, maar was nu constant rond de 100. Te hoog dus en reden genoeg om opgenomen te worden.
    Dat was een hele schok, ik voelde me prima, had helemaal geen last van wat voor klachten dan ook, maar moest wel blijven... Na de eerste schok, was ik heel nuchter en vond ik het allemaal prima. Als dit het beste voor ons kind was, dan was het goed. Ik kreeg een kamer voor me alleen, want ik moest zoveel mogelijk rust houden. ALs er bezoek kwam, mocht ik gelukkig wel m'n bed uit om mee te gaan naar de koffieruimte. Dat veranderde de volgende dag.

    Het was 's middags 10 voor 4. Mijn ouders zouden op bezoek komen en ik kreeg wat last van hoofdpijn. Ik belde voor een paracetamol, maar het duurde (in mijn beleving) heel lang voordat er iemand kwam. De hoofdpijn werd steeds erger en ik kreeg last van tintelingen in de linkerkant van m'n lichaam. Ik had het gevoel dat alles opzwol en het begon pijn te doen. Een raar doof gevoel begon rond m'n mond en breidde uit naar m'n arm, hand en been. Ik had geen idee wat er aan de hand was, maar ik vond het heel beangstigend. Op de gang hoorde ik m'n ouders al aankomen en vlak daarna kwam de verpleegkundige. Ik probeerde uit te leggen wat er aan de hand was, maar het praten lukte op de een of andere manier niet. De zinnen klopten niet, en de woorden lagen op het puntje van m'n lippen, maar kwamen er niet uit. Tegelijkertijd probeerde ik om niet te laten merken wat er aan de hand was, want ik wou m'n ouders niet bang maken. Zelf was ik echt doodsbang... M'n bloeddruk werd gemeten en die kwam boven de 120 uit. Ik kreeg meteen een infuus met medicijnen en werd aan het CTG gelegd. Pas toen had ik door dat ik ziek was. Ook al hadden de verpleegster keer op keer gezegd dat ik doodziek was, omdat ik me zo goed voelde drong dat niet tot me door.

    Vanaf toen veranderde er van alles. Ik mocht m'n bed niet meer uit en mocht zo weinig mogelijk bezoek ontvangen. Zodra ik ook maar ergens een pijntje kreeg moest ik direct op de bel drukken. Elke dag werd er bloed afgenomen en ik kreeg een cartheter. Ook werd er 3 keer per dag een CTG gedraaid met bloeddrukmeting. Elke keer voor een half uurtje, maar vaak was het minsten 2,5 uur. Om een uur of 9 na het visiterondje van de gyn. werd ik aan het CTG gelegd, tot de lunch. Dan verplicht slapen en weer direct aan het CTG, vaak wel tot etenstijd. Om een uur of 20.00 kwamen ze weer aan met het aparraat en werd ik er tot een uur of 22.30 aan gelegd.
    Op zondag werd er een echo gemaakt, en toen bleek dat ons zoontje toch wel erg achter liep qua groei. Hij werd geschat op 1350 gram, veel te weinig voor bijna 32 weken zwangerschap. Ook de doorbloeding was niet optimaal. Terug op de zaal kreeg ik gelijk de eerste longrijpingsprik en een map met informatie over een sectio. Want dat ik nu nog op een normale manier zou kunnen bevallen was uitgesloten. Het was alleen nog maar een kwestie van zolang mogelijk rekken zodat de longrijpingskuur z'n werk kon doen.

    Toen ik op vrijdags weer een echo kreeg, bleek het kindje amper gegroeid en de doorbloeding verslechterd. Terug op de zaal ben ik weer aan het CTG gelegd en ,bleek later, zijn de gyn. en verloskundigen in overleg gegaan wat te doen. De hartslag van het kindje was nogf steeds niet optimaal en leek steeds vaker even weg te vallen. Mijn bloeddruk steeg steeds verder en was nu met de hoogste medicatie boven de 110. Na bijna 5 uren aan het CTG werd de knoop doorgehakt. De gyn. kwam me om 17.30 vertellen dat ons kindje zou worden gehaald. Ik moest m'n man bellen en daarna werd ik klaargemaakt voor de OK. M'n man was er om 18.00 en om 18.26 is ons zoontje geboren. Hij woog 1395 gram. Na snel een kusje werd hij meegenomen door de kinderarts. Ik werd gehecht en naar de IC gebracht, omdat de uitslaapkamer dicht was. Dan lig je daar tussen de doodzieke mensen, net bevallen van een zoontje, die je niet eens goed hebt kunnen bekijken... M'n man kwam al snel bij mij, want hij vond het vreselijk om te zien hoe ons zoontje werd volgeplakt met plakkers en naalden voor infuus enz. Pas als ik m'n tenen kon bewegen mocht ik naar de couveuse-afdeling. Dat duurde 2 uren. Van die uren kan ik me bijna niets meer herinneren, alleen maar dat ik vreselijke dorst had en niet kon ophouden met trillen.

    Eindelijk mocht ik naar m'n zoontje toe! We kwamen de afdeling op en toen sloeg de twijfel toe. Is dat wel echt m'n zoontje? Herkende ik iets? Zou hij het wel redden? Kon ik hem wel aanraken? We hebben een hele tijd alleen maar gekeken naar dat kleine mannetje dat daar vocht voor z'n leventje! Wat een ventje! Vanaf het begin af aan heeft hij het super gedaan! Volgens de kinderarts heeft hij het zo moeilijk gehad in m'n buik, dat de couveuse eigenlijk een soort verlichting was voor hem.
    Vanaf het moment dat ons zoontje geboren was, ging het met mij weer beter. De oorzaak was verwijderd en dat voelde ik meteen... Dat vond ik zo moeilijk en egoïstisch van mijn lichaam...

    Vijf dagen na de keizersnee ben ik naar huis gegaan. Ik was helemaal op. Slapen had ik al bijna 2 weken niet meer gedaan. Zelfs met een slaapmiddel lag ik nog de halve nacht wakker. Ik verlangde zo naar m'n eigen huis en m'n eigen bed, dat ik het echt niet langer uithield.
    Gelukkig had m'n man nog een week zorgverlof kunnen nemen, maar daarna moest ik het allemaal zelf doen. Anderhalve week na de keizersnee reed ik zelf naar het ziekenhuis om bij mijn zoontje te kunnen zijn. Ik nam niemand mee, want dan mocht hij niet uit de couveuse. Na 5 weken mochten we ons kereltje eindelijk mee naar huis nemen. En toen konden we genieten en de hele geschiedenis verwerken.

    Toen ik 6 weken later voor nacontrole kwam, was m'n bloeddruk met minimale medicatie redelijk. Ik heb ongeveer een half jaar nog medicijnen geslikt en toen was het weer prima. De gyn. vertelde dat ze precies op tijd hebben ingegrepen. M'n placenta was erg klein (300 gram) en na onderzoek bleek dat het voor ruim 40 % was afgestorven. Langzaamaan was m'n placenta dus aan het uitvallen. Als ze look maar iets anger hadden gewacht, had ons zoontje het waarschijnlijk niet gered.

    Ik heb het nu allemaal een plekje kunnen geven, maar soms heb ik het nog wel moeilijk. Vaak door opmerkingen van anderen. En dan ook nog meestal van wildvreemden. Zo heb ik van een wat oudere mevrouw moeten aanhoren, hoe ik het in m'n hoofd haalde om met een pasgeboren kindje de straat op te gaan als het zo koud was. Dat m'n zoontje al 3 maanden was geweest, wilde ze niet geloven... Of die mevrouw die tegen me zei dat ik het toch maar makkelijk heb gehad met die keizersnee. Of een familielid die me wist te vertellen dat ik nooit een goede band met m'n kind kon hebben omdat ik hem niet normaal heb gebaard... Of mensen die zeggen dat er nu echt niets meer van te zien is dat m'n zoontje te vroeg en te kleinwas, terwijl hij toch echt ver onder de groeicurve zit.
    Ik weet dat ze het allemaal niet zo erg bedoelen, maar pijn doet het wel. Zelfs nu nog, want het is niet over. Pre- en dysmaturiteit gaat niet over. Ik heb geen idee hoe m'n zoontje zich verder gaat ontwikkelen, maar ik denk dat ik me nog heel vaal zal afvragen hoe het geweest zou zijn, als het allemaal anders was gelopen...

    Minke
     
  15. vivi

    vivi VIP lid

    3 mrt 2007
    10.569
    0
    0
    Lieve meiden ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor jullie verhalen ik ga jullie namen en die van jullie kids eruit halen voor ik ze gebruik het is ook voor ons toch heel belangrijk dat we weten wat de mensen van te voren doorgemaakt hebben en door er ons in te verdiepen wat er kan gebeuren en wat is leerzamer dan verhalen uit het echt
    Nogmaals dankjulliewel
     
  16. MariekeV

    MariekeV Fanatiek lid

    28 mei 2007
    1.189
    0
    0
    Ambulant Jongerenwerker /jeugd hulp verlener.
    Stockholm
    Ik weet niet of je nog een verhaal wil horen ;) maar ik sluit me (enigzins) aan bij het rijtje al heb ik HELLP nooit helemaal ontwikkeld...

    Ik heb een redelijke zwangerschap gehad met wat harde buiken en ik ben behoorlijk aangekomen maar bij mij ging het vooral in de laatste weken aardig mis... Rond week 35 ofzo begon mijn bloeddruk al te stijgen en had ik een abnormale hoge polsslag maar ik teste iedere keer negatief op eiwitten.. Daarom werd ook helemaal niet aan pre-eclampsie gedacht...

    Maar rond die tijd begon ik ook andere klachten te krijgen, ik kreeg uitslag over mijn hele lijf, vooral mijn benen zagen er op een gegeven moment uit alsof ik brandwonden had (paarse en bruine bloeduitstortingen in de huid) plus ik was enorm opgezwollen in o.a. mijn benen en voeten. Dit bleek achteraf een ontsteking te zijn in de haarvaatjes onder de huid. Ze weten niet of het losstond van mijn verdere problemen maar al het vocht wat ik vasthield hielp ook niet echt. Ze zijn er nooit achtergekomen want na de geboorte begon het te genezen.

    Die uitslag jeukte zo enorm (ik werd GEK) dat ik na 2 dagen bellen uiteindelijk iets eerder op controle mocht komen (maandag ipv donderdag) terwijl de week van te voren de VK (in het ziekenhuis) me nog gechecked had. Omdat ik toen al zo'n jeuk had, hadden ze ook mijn leverwaarden bekeken maar die waren redelijk toen (die donderdag). Mijn bloeddruk was wel wat hoog al (140/90)

    Maar die maandag: daar aangekomen ging alles heel snel.. Ik lekte nog steeds geen eiwitten maar mijn bloeddruk was nog verder omhoog gegaan naar 150/110, ik was opgeblazen en ging kapot van de jeuk overal, mijn bloed was niet goed; mijn bloedplaatjes waren aan het kelderen en volgens mijn journaal (wat ik achteraf las) waren ze bang dat ik opkomende HELLP had. Ik zag ook heel slecht, kon de ondertiteling op tv niet meer lezen, ik voelde me echt beroerd.

    Ik ben het hele ziekenhuis doorgestuurd en getest.. Mijn zoon zat goed op gewicht maar had een lage hartslag. Die woensdagochtend ben ik ingeleid. Op dat moment was mijn pols zo hoog en die van mijn zoontje laag zodat ze het verschil niet meer konden horen tussen ons twee (allebei rond de 100). Hij is uiteindelijk via de normale weg geboren. Ik heb wel even de tijd nodig gehad om bij te komen, ben ook platgespoten met Chortizon vanwege die vage ontstekingen...

    Andere dames in topic weten misschien ook antwoord op een vraag die ik heb.. Als ik nu weer zwanger word... heb ik dan een verhoogde kans dat dit eerder en zwaarder terugkomt?
     
  17. vivi

    vivi VIP lid

    3 mrt 2007
    10.569
    0
    0
    Lieve mariekev ook jij heel erg bedankt voor je verhaal mijn collegas en ik zullen hier heel veel aan hebben, dit is voor ons ontzettend leerzaam ook zodat we weten wat jullie meegemaakt hebben en dat we dit kunnen gebruiken in onze ervaringen
     

Deel Deze Pagina