Rottijd gehad

Discussie in 'Kraamtijd' gestart door Tam, 25 jan 2007.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Tam

    Tam Actief lid

    5 feb 2006
    126
    0
    0
    Communicatiemedewerker
    Zoetermeer
    Hallo allemaal,

    Het is inmiddels bijna 5 maanden geleden dat ik ben bevallen van het mooiste meisje ooit, maar ik ben nog steeds niet over de rotperiode, die kraamtijd heet, heen. Ik wil het nu eens van me afschrijven en hopelijk zijn er meer met dezelfde ervaring met wie ik erover kan praten, want ik moet het echt kwijt.

    Toen ik bijna 41 weken zwanger was, kreeg ik zwangerschapsvergifitiging. Ik moest worden ingeleid. Na een paar dagen in het ziekenhuis met bloeddrukverlagers en rijpingspillen, zette dan eindelijk de bevalling in. M'n weeën kwamen direct om de paar minuten en toen het infuus erin ging, kreeg ik direct een weeënstorm. Die heeft 5 uur geduurd, voor ze besloten mij een ruggenprik te geven. Na een moeizame en zware bevalling, werden we eindelijk beloond met onze dochter Romy. Maar...

    Na een kort nachtje kwam de kinderarts op controle. Romy bleek een snel oplopende temperatuur te hebben. Ze werd met de minuut zieker. Een infectie was de conclusie en ze werd gelijk van me 'afgepakt'. Zo voelde dat althans. Ze werd opgenomen op de kinderafdeling en lag aan de andere kant van het gebouw. Daar lag ik dan in dat ziekenhuisbed. Bij te komen van een bevalling, maar zonder baby. Ik lag op een kamer met nog een paar vrouwen die de baby naast zich hadden staan. Zij mochten snel naar huis. Ik niet.

    Het bleek dat Romy nog zeker een week moest blijven. Ik moest sowieso vanwege de zw.vergifting ook nog een paar dagen blijven en werd verhuist naar een kamer dichter bij Romy. Vier bedden. Drie vrouwen met gezonde baby's naast zich... en ik alleen. Ik ging zo vaak mogelijk naar Romy (wat bedoel je met fijne kraamtijd, lekker in bed en verwent worden?) Ik zag mijn kleine Romy vechten voor haar leven. Ze had E-coli en moest aan de antibiotica. Zo klein en dan als vol met slangen en een infuus. Te zwak om te huilen, te zwak om te drinken (kreeg een sonde). Hartverscheurend. Terug op de kamer werd ik geconfronteerd met één en al blijheid. Moeder met kraamvisite, huilende baby's, tevreden aan de borst drinkende baby's. Dat wilde ik ook zo graag! En je bent al zo lekker labiel net na je bevalling. Het duurde ook niet lang of de tranen kwamen. Ik wilde weg! Maar ik moest blijven. Romy had me nodig. 's Nachts werd ik wakker van de huilende baby's naast mij en de zuiggeluidjes als ze dronken. Stil lag ik dan te huilen. Mijn baby was te ziek hiervoor.

    Pas na anderhalve dag trok in aan de bel: 'Zuster, moet ik niet kolven als moedermelk wil geven?' 'Oh ja, ik leg het zo wel uit.' Heel snel en heel beknopt werd me uitgelegd hoe ik moest kolven. Verder moest ik het maar zelf uitzoeken. Ik had het gevoel aan m'n lot te worden overgelaten. Ik hoorde de verpleegsters aan de andere kraamvrouwen dingen uitlegen over borstvoeding en over bloedingen etc. Ik ben toch ook kraamvrouw? Ik heb wel geen baby naast m'n bed, maar moet dat toch ook allemaal weten? Daarna kreeg ik te horen dat Romy nog een week langer moest blijven. De infectie was iets pittiger dan ze dachten. Ik stortte compleet in. Hoewel 2 bezoekers per kraamvrouw max is, had de vrouw naast mij wel 20 man om haar bed zitten. En ik kon alleen maar janken. Alleen m'n man mocht op visite komen. Verder wilde ik niemand zien. Wat nou kraamtijd? Wat nou vreugde? Ik moet sterk zijn. Romy telt. De beschuit met muisjes komen later wel. Als we thuis zijn en als alles goed is.

    Ik vond dat ik zo lang mogelijk in het ziekenhuis moest blijven. Alleen dan kon ik om de 3 uur naar Romy. Maar ik trok het emotioneel niet. Ik moest op die kamer blijven met die andere vrouwen. Ik ging 5 dagen na de bevalling naar huis. Dan kom je thuis. Een kinderkamertje staat klaar. Het bedje is leeg. De maxicosi staat in de hoek. Mijn buik is weg. Mijn kindje legt aan de andere kant van de stad in een ziekenhuis.

    En toen begonnen de zware dagen: slapen, kolven, slapen, eten, naar ziekenhuis, kolven, slapen, eten, kolven, naar ziekenhuis, kolven, slapen, eten etc. Twee keer per dag ging ik naar het ziekenhuis. Gelukkig knapte Romy na een week op. Per dag kwam er meer leven in haar lijfje en toen ze voor het eerst huilde, moest ik ook huilen. Van geluk! Ook toen ze weer aan de borst begon te drinken, stroomde de tranen over m'n wangen. Voor een ander zo normaal. Voor mij zo prachtig.

    Na twee weken mocht ze naar huis. De mooiste dag van m'n leven. Ik ben sterk geweest, ben doorgegaan. Ook toen in de weken daarna de ziekenhuisopname z'n tol begon te eisen: Romy was snel overprikkeld en werd daarom een huilbaby. Twee maanden lang huilen. Maar ook toen kregen ze me niet gek. Ik bleef nuchter en genoot van de momenten dat ze aan de borst lag of lekker sliep. Met hulp van het consultatiebureau met adviezen inbakeren en rust en regelmaat, is dat nu verleden tijd.

    Nu is pas eindelijk het grote genieten begonnen. Maar nu komen de tranen. Ik krijg het er steeds moeilijker mee dat ons geen leuke kraamtijd is gegunt. Vooral de periode in het ziekenhuis op de kamer met die andere vrouwen zit me nog erg dwars.

    Er zijn vrouwen kun kindjes verloren na de bevalling, dus ik mag me gelukkig prijzen. Maar ik heb het er nog moeilijk mee. Ik kan ook geen verhalen aanhoren van vrouwen bij wie het allemaal vanzelf ging (de bevalling, de kraamtijd, de borstvoeding). Ik kan ook niet aanhoren hoe vrouwen klagen over de nachtelijke voeding of een keertje huilen.

    Zijn er meer met een dergelijke ervaring? En is het normaal om na 4 maanden pas de emotionele klap te krijgen? En is het normaal dat ik er nog zo mee zit? Dat ik het nog niet heb kunnen accepteren?

    Sorry voor het lange verhaal. Dan is het nog een verkorte versie.
     
  2. frostie

    frostie Lid

    11 okt 2006
    85
    0
    0
    Poeh, wat een moeilijk periode hebben jullie achter de rug, zeg. Het lijkt me niet meer dan normaal dat jij nu de nasleep krijgt van dit hele gedoe, want wanneer had jij daar eerder de tijd voor? Jij schrijft zelf al dat je sterk moest blijven, maar wie houdt dit altijd vol? Op een gegeven moment loop je toch tegen jezelf aan, lijkt me. Het is onder perfecte omstandigheden al niet niks wat er met je lichaam, geest en leven gebeurt, laat staan hoe dat voor jou moet zijn. Ik denk dat je niet al te hoge verwachtingen van jezelf moet hebben en je er nu gewoon een periode helemaal aan overgeven. Of ga eens praten met een psycholoog (nee, dat is niet raar) of met iemand van de staf van het ziekenhuis. De wijze waarop ze jou behandeld hebben is bepaald niet netjes te noemen, zacht uitgedrukt. Ik hoop dat iemand zich in jouw verhaal herkent en jullie met elkaar kunnen praten. Heel veel sterkte
     
  3. Gina

    Gina Fanatiek lid

    20 dec 2005
    1.755
    0
    0
    Hoi Tam,
    Je hebt inderdaad geen leuke kraamtijd gehad zoals je het je had voorgesteld. Het is belangrijk om dit van je af te praten. Gewoon met veel mensen, vrienden/familie het erover hebben.
    Sterkte ermee.
    Liefs, Gina
     
  4. Tam

    Tam Actief lid

    5 feb 2006
    126
    0
    0
    Communicatiemedewerker
    Zoetermeer
    Frostie, Gina, bedankt voor jullie berichtjes.

    Ik wil het graag van mij afpraten, maar dat is niet zo eenvoudig. Familie en vrienden hebben zoiets van: 'Het is toch geweest nu en het gaat nu toch goed?' Met m'n man kan ik er wel een beetje over praten, maar voor hem was het ook een rottijd. Hij was net vader geworden, maar lag de eerste week alleen in bed. Vrouw en kind waren er niet. Hij ging werken, na z'n werk effe snel een snelle hap eten, naar het ziekenhuis en 's avonds laat deed hij nog de was die hij meenam uit het ziekenhuis. Dus ik rakel bij hem ook maar alles weer op en dat wil ik niet.

    Gisteren met Romy accuut naar de dokter vanwege benauwdheid en toen was het vermoeden van RS-virus waarbij ook weer een ziekenhuisopname niet uitgesloten was. Ik moet er niet aan denken haar weer daar achter te laten. Gelukkig gaat het met een puffertje nu erg goed en is het waarschijnlijk een soort bronchitus. Ook niet leuk. Het ging net zo goed nu.
     
  5. kwebbeltje

    kwebbeltje VIP lid

    13 jul 2005
    15.340
    1
    0
    Verpleegkundige
    Duitsland
    Nou dat is niet niks wat je hier geschreven hebt. Je hebt idd geen kraamtijd gehad op deze manier.
    Deze kraamtijd kun je natuurlijk niet meer over doen, maar ik denk dat het wel belangrijk is om het een plaatsje te geven. Ik zou ook zeker je vehaal nog neerleggen bij de vertrouwenspersoon van het ziekenhuis. Deze zal dan je verhaal voorleggen aan het hoofd van de afdeling. Jij hebt er niets meer aan, maar zo kan er in ieder geval wat aan gedaan worden.
    Probeer te blijven praten hierover, lukt dat niet in relatie / familiesfeer dan is misschien de professionele circuit een optie. Dit om de afgelopen maanden een plekje te geven. Dan kan ook jij weer vooruit en nog meer genieten van je gezinnetje.

    Sterkte en je kunt hier altijd je ei kwijt.

    Kwebbel
     
  6. bosi333

    bosi333 VIP lid

    1 aug 2006
    37.176
    6.710
    113
    Ik lees het met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel.

    Wat heb je een vreselijke tijd gehad. Wat een kortzichtigheid van het ziekenhuis om je zo te behandelen. Het kon misschien niet anders, maar het lijkt mij ook erg confronterend en pijnlijk om tussen al die blije mensen te moeten liggen met zelf een groot verdriet.

    Ik hoop dat romy helemaal gezond blijft nu en je toch nog een beetje kunt gaan genieten.

    Goed om het van je af te schrijven en er over te praten, want dit is een traumatische ervaring voor je geweest, en dat kan inderdaad nog wel een hele tijd doorwerken.
     
  7. Ramoontje

    Ramoontje VIP lid

    28 okt 2005
    32.963
    0
    36
    Woww en ik maar mopperen dat het hier de eerste 3 dagen met de kraamhulp fout liep (afspraken die via het bureau niet werden doorgegeven enzo....) Nou ik zal niet meer mopperen hoor!

    Schrijf van je af en probeer er over te blijven praten. Misschien dat je ook nog eens bij je verloskundige of gyneacoloog terecht kunt voor een gesprek hierover. En zeker ook die vertrouwenspersoon van het ziekenhuis!

    Ik hoop dat je het op den duur een plaatsje kunt geven, maar blijf vooral genieten van je dochter!
     
  8. Renate28

    Renate28 Fanatiek lid

    22 mei 2006
    3.334
    0
    36
    Hoi Tam,

    wij hebben ook geen kraamtijd gehad, doordat mijn man de begafenis van zijn vader moest regelen. Ik zat thuis met mijn kindje en hij was niet thuis. Dat is natuurlijk een hele andere ervaring dan die van jou, maar ik herken het verdriet over je kraamtijd. Dat dat er zo in kan hakken, he?

    Ook hebben wij een huilbaby gehad en begonnen direct na de geboorte de ziekenhuisbezoeken i.v.m. een afwijking aan de niertjes van mijn kindje. Op dat laatste hebben wij ons tijdens de zwangerschap al voor kunnen bereiden, wat heel veel scheelt, natuurlijk.

    Ook ik vind het pas echt leuk geworden met mijn kindje sinds een week of 6. Nu die vreselijke huiltijd voorbij is. Helaas zijn bij ons nog niet alle problemen voorbij, maar ik weet dat onze tijd ook weer zal komen.

    Maar om antwoord te geven op je vragen:

    Mijn zus heeft net zoiets als jou meegemaakt. Het verhaal lijkt heel erg veel op elkaar. Zij is een jaar na de geboorte van haar kindje gaan praten met een psychologe die gespecialiseerd was in dit soort situaties en het schijnt dat het dus helemaal niet gek of raar is dat je er nu nog steeds last van hebt en dat de klap pas later is gekomen. Die psychologe had het razenddruk. Hahaha!
     
  9. sillaah

    sillaah Fanatiek lid

    21 sep 2006
    1.429
    0
    0
    Utrecht
    jeetje meid wat een verhaal !

    maar ik snap wat je bedoelt met "nu komen de tranen pas"
    ik heb hetzelfde..

    Ik heb de 9 maanden zwangerschap (die niet gepland was) ontzettend veel stress en spanning gehad, veel ruzies, en alles alleen moeten doen, terwijl ik nog niks wist van baby's.
    En elke controle was het maar weer afwachten of de kleine wel goed groeide.. en dat deed ze gelukkig.
    Na al die spanning leef je toe naar de bevalling, je wilt weer geluk in je leven.. En dan het moment de bevalling,
    heb een bloeding gehad, een pethidine prik, maar dat bleek veel te veel te zijn voor mijn lichaam (foutje hoor je achteraf)
    en daardoor ben ik mijn bevalling meer en deels vergeten, ik ben er niet bewust bij geweest, en dat deed me erg veel.
    Na de bevalling ging het slecht met me, ik kon niet lopen niks..
    2 dagen heb ik geslapen door de morfine, en daarna begon de ellende,
    alle spanning van afgelopen maanden zat zo hoog dat het elke dag slechter met me ging, heb verlengde zorg gehad,
    de kraamhulp dacht dat ik depressief zou worden en wilde zelfs in haar eigen vrije tijd komen helpen.
    Een paar dagen later ging het zo slecht dat de vk erbij is gehaald en de conclusie trok dat ik zware bloedarmoede had
    Jaja FOUTJE van het ziekenhuis in de papieren waarin stond dat ik maar 100ml verloren was ! :evil:
    en dus had ik veel eerder staaltabletten moeten hebben.
    ik heb me 2,5 week moeten laten douchen, ik heb 2,5 week niet kunnen lopen of zitten.
    Maar ik heb er geen minuut om gehuild ! het leek wel of ik in een soort van trance zat ofzo, nu ben ik weer aardig op de been,
    maar alle spanning van afgelopen maanden komt eruit, en de kraamtranen beginnen nu pas te komen..
    Zit er behoorlijk doorheen omdat ik verder niemand heb die me helpt,
    mijn vriend hoef ik niet op te rekenen, we zijn meerdere keren bijna uit elkaar geweest en gaan dat nu ook doorzetten (hij wilt geen vader zijn)
    Maar weet je wat me sterk houd : de kleine meid,
    als ik naar dr kijk dan weet ik dat we gelukkig worden en een mooie tijd tegemoet gaan. Hoe moeilijk het ook was om de afgelopen maanden hier naartoe te leven.
    Maar niemand kan mijn trots meer afnemen, en ik zal voor dr blijven vechten.

    meid ik weet dat alles goedkomt met je, en je moet aan jezelf blijven denken en aan die kleine.. Probeer van elk klein dingetje te genieten, want je maakt dit maar 1x met die kleine mee, en die momenten kun je niet over doen.
    als je iets kwijt wilt zijn hier veel mensen die je zullen helpen,
    zet hem op he !

    liefs sil
     
  10. Tam

    Tam Actief lid

    5 feb 2006
    126
    0
    0
    Communicatiemedewerker
    Zoetermeer
    Bedankt allemaal voor jullie berichtjes. Ik heb het er nu ook eens echt met mijn man over gehad. We gaan sowieso een gesprek aanvragen met het ziekenhuis. Met een vertrouwenspersoon o.i.d. Dit meer om hopelijk te zorgen dat dit in de toekomst niet meer gebeurd en dat ze er niet te licht over moeten denken wat dit met iemand doet.

    Daarnaast gaan we waarschijnlijk wel contact met een psycholoog o.i.d. zoeken. De huilbuien komen nu steeds vaker. Er gaat geen dag voorbij of ik moet er wel aan denken en het wordt steeds zwaarder.

    Sillaah, jij hebt het ook niet makkelijk zeg... sterkte met alles en hopelijk heb je het ergste achter de rug.

    En jij Renate bent ook niet echt lekker begonnen. Nog gecondoleerd met je schoonvader.

    Liefs Tamara
     
  11. Kiz

    Kiz Bekend lid

    21 nov 2005
    973
    0
    0
    Ik heb alleen jouw verhaal gelezen, en dus niet de reacties, als ik iets herhaal, of schrijf wat al geschreven is, dan daarvoor mijn excuses...

    Wat een rottijd meid! En wat ontzettend herkenbaar....
    Mijn verhaal is heel anders, maar het gevoel is denk ik hetzelfde.
    Even beknopt: 34 weken zwanger: zwangerschapsvergiftiging, klein kindje en stuit, opname, 2,5 weken ziekenhuis-> vliezen gebroken, kindje in stuit geboren, te klein, opgenomen op kinderafdeling, ikzelf nog herstellende, maar ineens geen 'belangrijke' patient meer, word op kamer geplaatst met idd mama met baby die weliswaar op de kinderafdeling ligt, maar wel ('s nachts 3 a 4 keer) gebracht wordt voor een voeding, ikzelf wordt 'vergeten'; als het gaat om brengen en halen naar kinderafdeling, ik ga na 7 dagen naar huis, mijn dochter blijft dan nog 12 dagen in het ziekenhuis.

    Alles wat ik me voorgesteld had van een kraamtijd, was er niet. Er was niks, nog niet eens beschuit met muisjes in het ziekenhuis. Ik lag daar al 2,5 weken toen ik dus beviel (ik kende alle verpleegkundigen, verloskundigen en gynaecologen, alle rituelen en gewoontes), waarvan ik de eerste 1,5 weken zo'n ontzettend vervelende kamergenote heb gehad (ik lag er voor mijn rust en heb slechts 2 nachten van de 10 goed geslapen; op een andere kamer nota bene), dat ik het zo ontzettend gemeen vond dat ze mij na de bevalling weer naast iemand legde die mijn nachtrust verstoorde! Zo ie zo: een moeder zonder kindje naast een roze wolk leggen, strookt volgens mij niet!
    Ik heb 1 week (nog zwanger) naast een hele leuke meid gelegen (met vroegtijdige weeen). Haar kindje is uiteindelijk met 35 weken geboren, en moest ook nog 16 dagen in het ziekenhuis blijven. Zij heeft er zelf in totaal 6 weken (!) gelegen. Ik kan met haar zo goed praten over alle frustratie rondom de hele ziekenhuisgeschiedenis. We zijn echt vriendinnen geworden! Ik merk dat ik dat ook echt nodig heb...Voor veel mensen is het inderdaad klaar, voorbij en ach'wees gelukkig want je kindje is gezond'. Dat mijn kindje de 4e dag na haar thuiskomst begon te huilen en nooit meer op leek te houden, moet ik ook meer snel 'vergeten'. Haar darmen waren door haar dysmatuurheid onderontwikkeld en uiteindelijk bood een osteopaat uitkomst. Vanaf dat ze 3 maanden is ben ik eindelijk echt gaan genieten....

    Maar het hakt er wel in: een klote zwangerschap, waarvan het einde echt heel rot was, geen kraamtijd (jaja, je bent herstellende, en moet in de gaten gehouden worden, maar ondertussen 'moet' je wel te voet naar de kinderafdeling, omdat er geen enkel verpleegkundige reageert op je belletje om je even naar de kinderafdeling te brengen....Jaja, je bent eigenlijk nog kraamvrouw, maar rijdt wel minstens 4 keer per dag op en neer naar het ziekenhuis om je kindje te voeden), en dan nog geen roze wolk als je kindje eindelijk thuis komt....

    Ik heb nu weer andere naweeen (waarschijnlijk) van de zwangerschap: galstenen. Ik heb 2 weken terug 3 dagen in het ziekenhuis gelegen vanwege een ontsteking aan de alvleesklier veroorzaakt door galstenen. Weer weg van mijn kindje, weer naar dat rot-ziekenhuis. En Guess wat: morgen word ik geopereerd en wordt mijn galblaas verwijderd, weer weg van mijn kindje, weer naar dat rot-ziekenhuis!
    Gisteren moest ik van de anesthesist naar bureau opname, om mijn operatie te bevestigen. Ik kreeg mijn complete dossier mee(met dus ook alle papieren van de ziekenhuisopname tijdens mijn zwangerschap), en bij bureau opname was het druk, zodat ik eens uitgebreid kon gaan zitten lezen. Ik beleefde door het lezen, mijn hele ziekenhuisopname en bevalling opnieuw. Toen ik aan de beurt was, stonden de tranen in mijn ogen, ik werd er echt heel erg emotioneel van.
    Ik ben heel erg blij dat ik er veel over kan praten met mijn nieuwe vriendin en lotgenoot. Ik merk dat dat helpt!

    Sorry voor het lange verhaal, maar ik denk dat je wel begrijpt waarom ik zo uitgebreid reageer...
    Ik hoop voor ja dat je een manier kunt vinden om het ergens een plek te geven. Ikzelf denk dat het altijd een littekentje zal blijven, en hoop, zoals dat gaat met littekentjes, dat ie over een tijdje alleen nog eens af en toe jeukt of steekt, en over jaren nauwelijks nog pijn doet, al zal ie nooit helemaal verdwijnen. Ik persoonlijk hoop bij een eventueel volgend kindje, op een tweede kans. Een tweede kans op een mooie kraamtijd. Dat zal ook verzachten, denk ik...
     
  12. juudje

    juudje Fanatiek lid

    7 mrt 2006
    1.854
    0
    0
    helmond
    Jezus meid, wat een verhaal. Het enige wat ik kan zeggen, ga met de huisarts praten en zoek hulp. Ik heb ook 4 maanden zo rondgelopen en ben vorige week voor het eerst wezen praten.

    Partner laat me zitten met 12 weken zwangerschap. Wil niks met mij of de kleine te maken hebben. Bedreigingen van zijn kant dat ik het kind weg moet laten halen, want zo niet............

    Vanaf week 16 gestopt met werken ivm bekkenklachten. Kon niks meer.

    Ik ben opgenomen in het ziekenhuis met 34,6 weken, omdat mijn vliezen waren gebroken. Heb 2 weken plat gelegen. Elke dag kwam er iemand kijken, maar niemand praatte over de bevalling, wanneer die zou beginnen. Mijn ouders kwamen elke dag langs. Een echo tussentijds. Lynn zou maar 2 kilo wegen. Schrik. Goed rusten. Ik kwam mijn bed al niet uit, maar moest nog meer rusten.

    Op donderdag 31 aug gesprek gyn. Inleiden bevalling ivm infectiegevaar. Datum 4 september, mits het niet druk is op de verloskamers. Tis niet druk, dus ik mag smorgens om half 8 naar de verloskamer. Lig je daar alleen. Vriendin is om 13.00u gekomen. Laffe weeën, hartslag niet goed. Toch aankijken en om 21.30 mag ik persen. 12 min later ligt lynn op mijn buik. Blij? Nee! Blij dat ik ervan af was? Ja. Lynn wordt meteen bij me weggehaald. Moet naar couveuse afd. Wachten op placenta. Komt niet. Spoed onder het mes. 3 liter bloed verloren, mijn hart doet raar. IC. Geen plaats. Dan verloskamer met prive zuster. Lig aan toeters en bellen. Infuus, bloed toevoer, hartfilmpje. Ballon in baarmoeder, katheter. Ik moet slapen, maar kan niet. Wil naar mijn dochter, maar mag niet. Ze weegt gelukkig 2400gr. Na 1 dag 2300 gr.

    Eerste flesje? was ik niet bij. 'S morgens om 10.00u zie ik haar voor het eerst. Ben erg duf. 's avonds veel bezoek, ik ga er aan onderdoor. Bezoek weg, ik zuurstof. Lynn weg. Ik moet slapen.

    Woensdag. Ik moet mijn bed uit. Douchen, Alles doet pijn. Lynn weegt nog 2200gr.

    Donderdag. U moet naar huis. Lynn gaat mee. Normaal mogen kindjes onder 2500gr niet naar huis.
    Eenmaal thuis. Lynn drinkt slecht. De vk komt haar elke dag wegen. De kraamhulp gaat maandag weg. Lynn weegt 2260gr. En ik ben alleen met haar.

    Na alle ups en downs en met veel hulp van de vk is Lynn er goed doorheen gekomen. Alleen bleven alle beelden in mijn hoofd spoken. De gyn, die na mijn bevalling met zijn hand naar binnen is gegaan, om mijn bm te redden. Die hing letterlijk uit mij. Had een koe gevoel. De kans op eenzelfde bevalling is groot.

    Nu na 4 maanden en veel huilbuien gaat het met lynn hardstikke goed. Nu ik nog. Dus naar de ha en hulp gezocht. Zit aan de medicijnen om mijn hoofd rustig te krijgen. Van de vader hebben we nooit meer iets gehoord. We doen het wel alleen.

    Ik kan alleen zeggen. Zoek hulp. Ga naar de ha. Deze helpt je. Succes met alles en ik hoop dat je alles een plaatsje kunt geven.
     
  13. Tam

    Tam Actief lid

    5 feb 2006
    126
    0
    0
    Communicatiemedewerker
    Zoetermeer
    Juudje en Kiz,

    Dat zijn ook heftige verhalen. Heel vervelend, maar om één of andere bizarre manier kan ik er ook troost uithalen. Ik weet (een beetje) hoe jullie je voelen en andersom waarschijnlijk ook.

    Kiz, jouw verhaal lijkt qua emotie's en ervaringen sterk op de mijne. Gelukkig heb jij iemand met wie je kan praten die (ongeveer) hetzelfde heeft meegemaakt. Alleen dan weet je wat iemand doormaakt.

    Ik heb inmiddels het ziekenhuis gesproken en er wordt een afspraak gemaakt om te praten met een soort vertrouwenspersoon. Wie weet lucht het al enorm op om eens mijn hart te luchten, daar waar het allemaal begonnen is. Een beetje begrip en toegeven dat het niet netjes is gegaan vanaf hun kant, zal me al veel goed doen.

    Als ik dan nog niet uit deze depressie ben, dan ga ik ook naar de HA. Maar daar zie ik tegenop, want ik heb daar inmiddels een abonnement lopen (blaasontsteking van 8 weken gehad na bevalling en ontstoken teen, nagel eraf gehaald, allemaal naweeen) en met Romy (onverklaarbare paarse armpjes, bronchitisaanval of RS-virus). Ik wil eigenlijk niet weer bij hem aankloppen met dit probleem. Voel me dan gelijk zo'n aandachtvrager. Alsof ik graag wekelijks bij hem zit ofzo. Hij zal wel denken: 'Heb je haar weer...'
     
  14. Tam

    Tam Actief lid

    5 feb 2006
    126
    0
    0
    Communicatiemedewerker
    Zoetermeer
    Kiz, ik knip even hier en daar in je verhaal om de passages eruit te lichten die ik helemaal herken...

    [/b]
     
  15. kwebbeltje

    kwebbeltje VIP lid

    13 jul 2005
    15.340
    1
    0
    Verpleegkundige
    Duitsland
    @ Tam

    Wat goed dat je een afspraak hebt gemaakt met de vertrouwenspersoon van het ziekenhuis. Stap 2 is gezet. (je verhaal hier neerzetten zie ik als de eerste stap).Goed hoor.
    Misschien nog een tip: vraag om een kopie van de verpleegkundige rapportage en van het bevallingsverslag. Dit ook voor je verwerkingsproces. En wil je het niet nu lezen, dan leg je het weg voor eventueel later.
    Ik weet uit ervaring dat dit ook een aantal mensen erbij heeft geholpen.

    Kwebbel
     
  16. Niet meer actief

    Hey Tam,

    Ik herken je verhaal zo goed. Bij komt het nu pas los en heb het idee dat niemand mij begrijpt en het is nu al 7 weken geleden en alles gaat goed met Nadine dus ik mag niet zeuren en er niet meer op terug komen. Zo'n gevoel heb ik.

    Ik had bekkeninstabiliteit. Met 33 weken braken mijn vliezen op mijn werk. Ik moest nog een week werken. Direct uit het werk werd ik opgenomen en ik kreeg weeremmers. Die nacht had ik wat weeen, maar zette niet door. De volgende dag overdag ging het goed. Nergens last van(behalve mijn bekken dan). Maar tegen een uur of 8 begon het weer. Kon niet liggen/zitten. De verpleegkundige zei dat ik moest gaan slapen en dit mijn BI was. Ik kon niet slapen en ging steeds lopen. Op een gegeven moment zat ik huilend op de toilet en trok aan de bel. Ik zei: Ik trek het niet meer! De zuster zei dat ze de baby niet konden halen omdat ik het niet trok. Alsof ik dat niet weet! Ik heb middenin de nacht onder de douche gestaan. Uiteindelijk hebben ze mij morfine gegeven. Ik had het idee dat ik moest poepen maar het lukte niet. Even later hield ik het niet meer. Heb het infuus eruit getrokken en ben naar de toilet gegaan. Was helemaal stoned van die rommel, maar gelukkig wel zo helder om te bedenken dat dit niet goed was. Ik voelde... het hoofdje! Ik had volledige ontsluiting en persdrang. Ik heb aan de bel getrokken en de zuster kwam. Ik schreeuwde dat mijn man gebeld moest worden. Bevallen zonder mijn man was mijn angst.

    Het was kwart over 4 s nachts. Ik werd klaargemaakt en moest mijn persweeen tegenhouden als ik wou dat mijn man erbij was. Om tien voor 5 kwam mijn man binnen. Na 3 persweeen kwam Nadine. Ze werd op mijn buik gelegd. De zuster knipte de navelstreng door en weg baby! Mijn man ging erachter aan en daar lag ik... Nadine moest in de coufeuse want ja een prematuurbaby.

    Ik lag idd ook op een kamer met allemaal moeders en babys. Ik heb gevraagd om een andere kamer en dat was akkoord. Nadine ademde zelf gelukkig, maar kon ook niet huilen, eten etc. Na 11 dagen mocht ze naar huis met sondevoeding. Wij hadden geleerd hoe we dat moesten toedienen.

    Ook vind ik het raar dat er zo weinig begeleiding is van bijv kraamhulp. Ik lag 3 dagen in het ziekenhuis en zou 15 uur kraamhulp krijgen. Ik moest kiezen of als ik thuis kwam of als mijn baby thuis kwam. Wat doe je dan? Eerste kind... Als je baby thuiskomt. Ik werd dus zelf niet gecontroleerd en was in mijn kraamtijd alleen bezig met naar het ziekenhuis rijden en veel alleen thuis. Mijn man ging werken en nam vrij als Nadine thuis kwam. Uiteindelijk gingen mijn hechtingen ontsteken en moest ik aan de antibiotica. Hierdoor mocht ik geen borstvoeding geven. Ik was ten einde raad. Net dat intieme moment met mijn baby in het ziekenhuis. Iedereen zei tegen mij dat ik blij moest zijn dat alles verder goed was. Dat was natuurlijk ook zo, maar ik voelde me zo'n waardeloze moeder en zo verdrietig. Zo'n prematuurbevalling heeft veel inpact en merk dat er weinig mensen zijn die nu nog een luisterend oor bieden en het begrijpen.

    Dus meid ik begrijp je HEEEEEEEL goed. Ik heb besloten om mijn verhaal op te schrijven en misschien ga ik het mailen naar Wij jonge ouders, want ik vind dat er weinig aandacht wordt gegeven aan prematuur bevallingen en de nazorg daarvan. Ook excuus voor dit lange verhaal.
     
  17. patricia240477

    patricia240477 Fanatiek lid

    20 feb 2006
    1.232
    0
    0
    spijkenisse
    Hoi Tam, je moet zeker gaan praten met psycholoog, ik loop nu nog daarbij en het helpt mij om mijn daagelijkse leven weer op te pakken.

    Bij mij kwam het eerder hoor die klap, 1 dag voordat ik moest werken :confused: Ik had het al die tijd weggestopt, kreeg wel van die uitbarstingen ook tegen mijn man :cry:

    Ik zou ook wel mijn verhaal willen vertellen, maar ik heb het zo vaak nu al verteld en ik heb er nu vreden mee. Ook heb ik een vertrouwens persoon van het ziekenhuis inschakeld en die heeft ons goed geholpen.

    Soms kon ik ook zo uitvallen tegen Sem, ik schok daar echt van hoor!
    Ik stond dan wel eens met gebalde vuisten voor zijn bedje omdat hij zo aan het huilen was!

    Ook het verhaal van jou in het ziekenhuis met borstvoeding, hier was het precies zo echt waar. Ze hebben gewoon geen tijd en geen oog voor je, jij lig daar maar zonder kind. Bij werd er ook zonder te zeggen gewoon een prik in mijn buik gegeven, terwijl ik aan het afkolven was :cry: Dus mijn voeding liep gelijk terug. Ook moest ik zelf uitzoeken hoe zo apparaat nou werkte, hoe ik het op mijn borst moest zetten. Ze zeiden oooh gewoon de ene borst 5 minuten dan de ander 5 minuten, dan weer 2 minuten beide en klaar en liepen gewoon weg. Ook als het niet lukte en sem had heel veel honger, dan vroeg ik om een flesje en een half uur later belde ik maar waar het flesje bleef "waren ze vergeten"
    Buiten mijn bevalling, die uiteindelijk heeft geleid tot een keizersnede, na een mislukte vacuumpomp en knip! heb ik een geweldige zwangerschap gehad wel met hittegolf en nu is Sem 6 maanden en ik geniet van de lekkere mannetje.

    Dus ook mijn kraamtijd was zwaarkl*te, ik wou soms dat ik het even kon terug draaien :)
     
  18. Kiz

    Kiz Bekend lid

    21 nov 2005
    973
    0
    0
    Toch fijn zo'n topic vol herkenning!
    Ik ben inmidels weer thuis uit het ziekenhuis, geopereerd en herstellende. Mijn dochter heeft deze keer minder heftig gereageerd op mijn afwezigheid, omdat alles goed georganiseerd was! Mijn moeder is veel hier in huis geweest de afgelopen dagen en dat leek wel een soort goedmakertje van de kraamtijd (ze zou bij mij komen kramen). Dat was heerlijk. Er kwam ook wat bezoek met zelfs bloemen en kadootjes, dus het was ondanks de ellende toch een vrij bijzondere tijd.

    Ik ben inderdaad heel erg blij dat ik iemand heb die aan 1 woord genoeg heeft. Die precies weet hoe ik me gevoeld heb en waarom. Ik denk dat het heel erg belangrijk is om van je af te praten.
    Ik zou heel erg graag een tweede kindje willen (wanneer dan ook), maar dit gebeuren schuilt wel als een donker wolkje in mijn gedachten. Ik las toevallig ook nog in mijn dossier een brief aan de vk, waarin de gyn schrijft dat ik in principe geen medisch 'geval' ben, maar dat er altijd kans is op herhaling van de vergiftiging en dat ik dan uiteraard weer patient wordt van de gyn. Tegen mij heeft ze het tegenovergestelde verteld: 'Kans op herhaling van Helpp met zwangerschap van dezelfde partner is nihil'. Ik ben daar wel van geschrokken....

    Anyway, genoeg over mezelf: ik denk dat een topic als dit velen van ons ook kan helpen. Gewoon omdat je vaak maar een half woord nodig hebt! Fijn dat er anderen reageren. Mij helpt het echt!
     
  19. kristel

    kristel Niet meer actief

    Mijn eerste kraamtijd leek totaal niet op die van jou, maar was voor mij ook vreselijk. Mijn vader overleed 3 dagen na de bevalling dus het was geen echte kraamperiode voor mij. Bij mijn 2e hoopte ik dat ik het kon goed maken, maar was een groot deel van mijn tijd ook bezig met de oudste, waardoor ik het gevoel had dat ik niet optimaal heb kunnen genieten en dat zal ook zo zijn bij mijn aankomende kraamtijd. Op 1 of andere manier had ik het gevoel dat die bijzondere kraamtijd bij een eerste mij ontnomen is en nooit meer zal krijgen. Ik heb me er wel bij neergelegd, maar ik begrijp jou heel goed dat jij datzelfde gevoel na maanden nogsteeds hebt. Het zal wel slijten, maar waarschijnlijk nooit verdwijnen. Zelf heb ik ook met een psycholoog gepraat en dat heeft mij erg goed gedaan, ookal is het alleen om alles even van je af te praten en het een plekje te geven. Succes ermee.
     
  20. Senna

    Senna Fanatiek lid

    8 dec 2005
    2.560
    0
    0
    Jeetje wat een heftige verhalen dames..

    Hier ook het een en andere mee gemaakt, geen kraamtijd gehad, kindje die te vroeg was, en ik heel ff op mijn buik had gehad. Het ging goed met hem, maar mocht hem na het douchen op de neon niet eens vast houden van de zuster omdat hij sliep!
    Heb hier tegen ook een klacht in gediend. Mooiste moment van je leven laten verpesten door zo'n wijf die haar kop verkeerd heeft staan die dag, dacht het dus niet. Heb hem dus gewoon lekker vast gehouden (gelukkig was er een zuster die het met ons eens was)

    Gelukkig lag ik wel op een kamer met vrouwen die bevallen waren en waarvan de kindjes ook op de neon lagen. Dus niet naast het bed!

    Ik snap ook niet hoe het zkhs dat heeft kunnen doen!
    Maar ik zit er eigenlijk alleen nog mee als ik verhalen hoor over mensen die een leuke kraamtijd hebben gehad.. dan denk ik shit, ik heb wel wat gemist..
    Hopelijk bij een eventueel volgend kindje wel een leuke kraamtijd!

    Meiden heel veel sterkte met het verwerken hiervan!
     

Deel Deze Pagina