He dames, Ik zoek eigenlijk een beetje herkenning of een geruststellend woord; gaat dit snel over? Ik heb ZO'N last van moodswings/kattigheid... lijkt wel 24/24 giga-PMS En ik gedraag me zo zonder dat ik het zelf besef, ik ben écht niet zo! M'n ventje krijgt het zwaar te verduren, en hij begrijpt het ook wel maar dit is absoluut niet fijn. Wie had dit ook? En is het snel over gegaan? Ik wil gewoon weer m'n zachte/lieve zelf zijn, ben het onbewust snakken en bijten nu al moe + m'n ventje verdient dit echt niet! Hij is zo lief voor me en heeft me al zovééél bijgestaan en geholpen en gesteund in moeilijke tijden. Verder zijn we echt heel blij met onze zwangerschap hoor, maar mijn gedrag verziekt de boel een beetje, ik heb het écht niet in de hand. Herkenbaar?
ik was de eerste 3 maanden niet mezelf,was erg moe en misselijk,en daardoor ook erg prikkelbaar. alles wat mijn mannetje deed was in mijn ogen fout,en hij dacht alleen aan zichzelf,bla bla bla... nu heb ik er geen last meer van,ben ook gewend aan het feit dat we zwanger zijn,daar moest ik in het begin echt aan wennen,was nog zo onwerkelijk,het ging ook gelukkig erg snel bij ons,in 2 maanden was het raak. mijn vriend had "geluk" dat ik meer een binnenvetter ben,dus niet meteen met een grote mond in de aanval ging,ik was gewoon zwijgzaam,met als gevolg dat ik spijt had.. hoop voor jullie dat je snel weer de oude bent..... succes ,liefs petra
He... ja... zeer herkenbaar... ergens heb ik ook zo'n gevoel van; jij mag alles en ik niks (ERG kinderachtig, ik weet het, maar geloof me; het zijn de hormonen Gaat ie vrijdag eens zwaar de bloemetjes buiten zetten om te "vieren" zogezegd, met vrienden die het toch nog niet mogen weten... Vroeger zou ik gedacht hebben, "prima, have fun!" maar nu... ik vind het gewoon superirritant dat hij zich lazarus gaat drinken terwijl ik de hele avond/nacht alleen moet blijven. En op dit gebied ben ik ook een binnenvetter, want voor m'n kop niet dat ik er wat over zeg.8) Pfff... ik hoop echt dat dit maar 3 maanden duurt, op dat gebied geef je me wel wat hoop Dank je Petra, liefs
Hihi, herkenbaar hoor Ik kon de eerste weken maar beter mijn mond houden want er kwam toch alleen maar rottigheid uit! Het voelde soms echt alsof ik door de duivel was bezeten, haha. Bij mij heeft het ongeveer 14 weken geduurd voor ik weer mezelf werd. En ik moet zeggen dat ik de laatste maanden helemaal geen last heb van de hormonen, niet in negatieve zin in iedergeval. Ik voel me juis al weken/maanden zo gelukkig en vrolijk, echt walgelijk Sterkte meiden, even volhouden nog!
Hoe walgelijk ook; HET KLINKT HEEEEERLIJK !!! Echt... oh, man man, ik wist niet dat het zo erg kon zijn. 14 weken is ook iets als een dikke 3 maanden dus... ok, nog een dikke 2 maanden te gaan? (Hopelijk!) En dat van die duivel, zo voelt het idd, alsof iemand anders in m'n plaats zo rad van tong is. En vreemd genoeg is het ook enkel tegen m'n ventje.
Ik geloof dat ik richting m'n mannetje wel redelijk beschaafd ben. Maar ik reageer op het moment vrij bot op collega's. En ook met m'n leerlingen heb ik wat minder geduld dan normaal... Die arme schatjes. Maar het is ècht nog te vroeg om het uit te leggen.
ppffff gelukkig,ik ben niet de enigstenou hier is het nogniet over hoorik ben blij als we nog bij elkaar zijn als de baby er isen het ergste is,ik weet het van mezelf,maar kan er niks aan doen:x:x:x
Bij mijn vorige zwangerschap was ik echt een Bitch (met een hoofdletter ja). Hele zwangerschap geduurd.. heb zelfs mijn man een keer uitgescholden in het openbaar en weet nu ook dat ik echt gewoon een vreselijk mens was. De hele tijd broeide er dingetjes in mijn hoofd waar we ruzie over konden maken. We hebben allebei momenten gehad waarbij we dachten waarom we in hemelsnaam getrouwd waren. Hij was al bang hoe het zou zijn met deze zwangerschap, maar nu gek genoeg totaal geen last van! Echt totaal niet! Hoop dat het bij jou voor korte duur is!
wat bij mij wel hielp is dat als ik er echt doorheen zat,een stuk te gaan wandelen,of me terug te trekken dat ik alleen was. kon ik echt ff zielig zijn met mezelf,en flink huilen,dat luchte wel op,en daarna was de woede(vaak om niks) een stuk minder. good luck,dit duiveltje is weer een engeltje(niet altijd hoor)
Haha.. Hormonen... Ik was ook niet mezelf. Nu ben ik veel liever en ook al was ik dat niet, manneke hier weet dat het door de zwangerschap komt en niet uit mezelf.
Hier ook zo een. Het is echt vreselijk. Ik ben in het openbaar uitgevallen tegen mijn man terwijl hij met een enorm boeket voor mij in zijn armen stond. Men noemt het sjagrijnig, maar ik vind mijzelf eigenlijk gewoon aggressief. Ik voel me aldoor een beetje boos - op vanalles en nog wat. Ik probeer mij echt in te houden, hoor, en ik reageer over het algemeen niet heel primair, maar ik kan ook niet helemaal recht denken als ik zo enorm opgefokt en boos ben. Ik vind het echt vervelend.
Helaas beide keren e hele zwangerschap......niet zozeer mijn man,maar echt ieder ander die me een vinger breed in de weg legde.....ik stond soms perioden continue op exploderen.
Oh wat is dit fijn om te lezen haha ik kan ook zo'n bitch zijn en alleen tegen mijn man. Als ik dat tegen anderen zeg kunnen ze zich dat helemaal niet van mij voorstellen haha Ik kan ook echt zo boos op hem worden, dat is ook niet altijd terecht en ondanks dat je weet dat je onredelijk bent.... Ik hoop dat het ook snel ophoudt, vooral ook voor hem haha
Helemaal herkenbaar. Tijdens mijn zwangerschap was ik zo een ontzettende bitch. Vooral tegen mijn man. Heel zielig voor hem. Maar ja, hormonen he? Wilde het daar niet op afschuiven maar het is echt zo. Hormonen doen hele rare dingen met je. Succes nog even. Hopelijk gaat het snel over bij je.
hier hetzelfde.... maar ook echt soms dat "laaiende gevoel van binnen"..... vorige zwangerschap is het echt heel de zwangerschap en nog ff daarna geweest..... eerste zwangerschap geen last gehad..... moet nu soms echt tot 10 tellen, zeker tegen mn peuter, want die is momenteel echt heel vervelend... en merk dat ik daar nu ook niet zo goed tegen kan....
Zooooo herkenbaar ! Gelukkig niet tegen m'n man, maar ik kan wel bij het minste of geringste uit m'n stekker gegaan. Bij dingen waarbij ik normaal mijn schouders had opgehaald. En het erge is......ik zeg het ook direct als ik iets belachelijk vindt ....naderhand bedenk ik mezelf dan dat ik dat wel met iets meer tact had kunnen doen. Maar het 'leed' is dan al geschiet.....ach ja hormonen he? Al heb ik het idee dat het nu ietsje minder erg wordt
ik reageer echt extreem slecht op hormonen (ook de reden waarom ik ooit gestopt ben met de pil, kon zelfs dat niet meer aan) en heb het beide keren de hele zwangerschap gehad, en nog een hele tijd erna. probleem, vriend en ik kende elkaar nog niet zo lang toen ik zwanger raakte, tijd ontzwangeren en weer zwanger geraakt. volgens mij weet hij helemaal niet eens dat ik ook best lief kan zijn.. dus respect voor hem hoor, dat hij er mee om kan gaan. al kreeg ik gisteren wel te horen: als je nu niet toegeeft dat je een draak bent, pak ik mijn spullen en ben ik nu weg bij je! (hij had de verkeerde chocolade gekocht...:O)
dacht ook dat het alleen aan mij lag... ben echt super geirriteerd om alles wat mn vent doet:xen hij bedoelt het allemaal hee lgoed maar ik moet altijd wat te zeuren hebben en wordt boos om niks
Whahah, ik ben nu anders ook behoorlijk 'assertiever', noem ik het maar haha. Heb mijn hart op de tong zeg maar hihi, op werk gooi ik er vanalles uit, ben nog wel beleefd, maar spreek duidelijke taal En tegen manlief ben ik ook niet zo lief hihi, soms wel, maar meestal moet hij het ontgelden, oepsie!
Ha Girls ! Ohw nee wat lees ik hier. Allemaal zwangeren die dit gedrag hebben. Ik zit een paar dagen voor ik testen mag en ik ben echt vreselijk !! Ik ben ook niet te genieten, ik voel me zo machteloos en dingen overkomen me en voel me zo machteloos begon vanmorgen op werk te huilen! Nou niets voor mij! Wat moet dat worden als ik straks zwanger zal zijn...O lieve schatten, ik krijg al medelij met mijn vriendje en collega's !! Sterkte allen!