Mijn vader is ernstig ziek, hij heeft kanker. Op dit moment zie ik dat hij meer pijn krijgt en achteruit gaat. Vanaf de geboorte heeft hij een hele intense band met onz zoontje van bijna 2 jaar. Ze zien elkaar iedere dag, opa heeft geen dag overgeslagen. Mijn vader vecht nog voor hem, anders had hij allang de moed opgegeven. Voor ons zoontje betekent hij heel veel (voor ons ook), het is opa voor en achter. Hij wil veel naar opa toe. Twee handen op 1 buik. Ik ben bang dat hij er een enorme knal van krijgt, wanneer opa er niet meer is. Hoe kan ik hem helpen, wat moet ik zeggen, hoe moet ik het hem uitleggen dat opa niet meer thuis is wanneer we op visite gaan.Ik heb al een boekje van Oma Pluis in huis, maar kan het nog opbrengen om daar al uit voor te lezen. Hij weet wel dat opa pijn heeft : zegt ook "opa auw", haalt zelfs de warmwaterzak voor hem. Soms denk ik : "Gelukkkig weet je nog niet wat je te wachten staat. Heeft iemand ervaringen? Wij kunnen het wel een plek geven, maar hoe help ik ons zoontje? Alvast bedankt
Ik zou als ik jou was dit bespreken met jullie huisarts. Dit is namelijk een heel gevoelig onderwerp Er zijn misschien ook wel boeken over te vinden. Heel veel sterkte voor je vader en jullie als familie.
Wat je denk ik al heel goed doet is al aan je zoontje uitleggen dat opa pijn heeft. Heb je t er met je vader zelf ook over? Mss dat opa zelf ook met je zoontje kan kletsen over hoe en wat. Ligt er een beetje aan hoe je vader hier zelf instaat natuurlijk. Ik zou hem wel betrekken erbij. De meningen zijn er wel over verdeeld. De ene vind dat veel te jong, een kind van 2 mee naar t ziekenhuis of begrafenis enz, een ander niet. Ligt ook weer aan het kind. ALs jij je zoon goed kunt uitleggen dat opa in de kist ligt en afscheid nemen en laatste rustplaats. Dan weet hij ook dat als jullie naar begraafplaats gaan dat daar opa ligt Ik ga er even vanuit dat ie begraven wordt maar dat hoeft natuurlijk niet hè tis maar als voorbeeld genomen. Kun je t niet goed uitleggen of denk je dat de kleine t nog niet snapt dan zou ik t niet doen. Denk dat t zeker de eerste tijd moeilijk is, hoe je t ook aanpakt of uitlegt. Mijn vader heeft ook kanker, maar gelukkig nu vrij na een hele strijd. Ik heb er ook over nagedacht hoe ik dit aan mn dochter zou gaan uitleggen, ik heb t ondanks mijn verdriet toen zo bedacht. Ook haar meegenomen naar t ziekenhuis en idd boekjes erover gelezen Ik wil je wel heel veel sterkte wensen, want dit is niet te bevatten en ontzettend moeilijk!
Ow, wat ontzettend moeilijk. Voor je vader, om jullie allemaal te moeten loslaten, maar ook voor jullie en de kleine kerel. En juist omdat hij nog zo klein is, kun je het hem zo moeilijk uitleggen! Helaas heb ik geen tips of ideeën, maar ik wens jullie veel sterkte toe. Groetjes, Janet
Het enige wat ik als tip kan geven is om eens bij de bieb te gaan kijken. Die hebben, bij ons in ieder geval, een thema-map met boekjes over een onderwerp en een boekje voor ouders erbij hoe bepaalde situaties aan te pakken. Misschien helpt dat? Heel veel sterkte de aankomende tijd.
Hier hetzelfde verhaal. Mijn vader heeft ook kanker, is opgegeven. Mijn oudste dochter is ruim 2,5 en weet ook dat opa ziek is. Zij weet een beetje wat dood is door de film shrek en ik heb ook verteld dat opa dood gaat. Ze zegt dan: o, dan kan opa niet meer praten, niet meer dit en niet meer dat, dan is hij er niet meer, net als de kikker in shrek. Ze lijkt het goed op te pakken, maar hoe het is als hij er echt niet meer is? Boekjes voorlezen over dit onderwerp, er zijn er aardig wat te vinden geloof ik, vertellen hoe het zit, wat de ziekte inhoudt en wat er gebeurt. Ook vertellen dat als opa dood is, hij dan geen pijn meer heeft en bv. een ster aan de hemel wordt. Niks achter houden en heel duidelijk zijn is volgens mij het beste en dan in voor hem begrijpelijke taal.... Heel veel sterkte de komende tijd voor jullie allemaal. Het is een slopende tijd. Je dierbare vader zo te zien lijden is geen makkelijk iets!
Bedankt voor de reacties. Ik schiet al weer vol als ik het zo lees. Het is inderdaad een hele heftige periode. Een paar maanden geleden was er nog niks aan de hand. En nu.... tis een vreselijke ziekte!
ten eerste heel veel sterkte mijn vader is plotseling overleden toen onze kevin 6 mnd was wij hebben hem overal bij gehad en is ook tijdens de begrafenis meegeweest. dit is ons goed bevallen ook hebben we nog veel foto's gemaakt van kevin en zijn opa toen deze opgebaard lag. als we nu naar het graf gaan weet hij ook dat opa daar is. op de grafsteen hebben we een beertje gegraveerd omdat kevin opa's grote knuffel was. telkens als we nu gaan geeft kevin het beertje een kus. afgelopen jaar is de opa van mijn man overleden en is kevin er ook weer bij betrokken. mee kijken naar opa en ook weer mee naar de begrafenis, ik had mijn moeder en broer achter de hand en deze ook gebruikt want hij ging kletsen in de mis, toen we naar het kerkhof gingen is hij weer meegegaan met mij. wij zijn blij dat we het zo gedaan hebben en je merkt dat hij ook een grote steun is in die moelijke tijden. nogmaals veel sterkte
Het is allemaal erg moeilijk inderdaad. Jeetje Merandou, je zit in hetzelfde schuitje. Hopelijk kan opa zijn 2e verjaardag eind volgende maand nog meemaken. Daar leeft hij nu naar toe. Het cadeau heeft hij nog snel gekocht toen hij merkte dat het slechter ging. Hij had vorig jaar iets gezien hier een uur vandaan, is er nog naar toe gereden. We leven van moment naar moment. Ik kan nog aan weinig andere dingen denken.
Jeetje wat lijkt me dit moeilijk zeg. Je hebt een speciaal boek heb ik eens gelezen, weet alleen de naam niet, misschien kun je dat vragen bij de bieb. Maar zo kun je goed lezen hoe je een kindje voor kunt bereiden op de dood van een geliefde. Ik wens je enorm veel sterkte toe in deze heftige periode. Liefs Jada
Wat een verdrietige tijd. Ook hier een zoontje van 2 en 2 handen op één buik met opa. Kan me zo goed voorstellen dat je dan denkt en hoe dan verder? Wat ik sowieso zou doen is wel alles eerlijk tegen je zoontje vertellen. Betrek hem erbij. Een kennis van mij heeft samen met haar broer (broer tekst en zij de tekeningen) een boekje gemaakt speciaal voor kleine kinderen die te maken krijgen met een sterfgeval. Boekje heet 'muisje op de maan'. Voor meer info mag je me altijd Pb-en. Heel veel sterkte in deze moeilijk periode. Kwebbel
Ik moet even een krop wegslikken...Alyna is net 2 en ook he-le-maal gek van haar opa... Ik heb helaas geen tips, maar wil jullie wel enorm veel sterkte toewensen!
ik wil jullie veel sterkte toewensen. Mijn vader is ook ziek zijn hart is erg slecht, en zijn nieren functioneren niet meer hij wordt binnenkort gedialiseerd 3 x per week. Hij heeft een lichte herseninfarct gehad dus staat er ook niet echt goed voor! ONze dochter van 2 is stapel op haar opa, maar ze weet ook dat opa ziek is en dat opa veel slaapt (hij is een slaapkop zegt ze!) Tja hoe er mee om te gaan ik weet het ook niet wil haar ook niet te veel belasten, maar ik vindt wel dat ze moet weten dat opa ziek is! hele moeilijke situatie!! jette
3 maanden geleden is mijn vader overleden, ook aan kanker. Wat een K....ziekte! Wij hebben gezegd dat opa heel erg ziek was en niet meer beter zou worden en dat we opa nu nog heel veel konden zien, maar dat heel snel over zou zijn en dat opa dan dood zou gaan en dat ze opa dan alleen nog als een sterretje heel hoog in de lucht konden zien. Na overlijden zijn ze overal bij geweest en opa natuurlijk ook nog gezien. De avond voor de begravenis hebben we ze nog heel bewust iets tegen opa laten zeggen en uitgelegd dat het de laatste keer is dat ze opa nog konden zien. Opa is vanaf dat moment een sterretje geworden. We hebben wel nog 2 maanden 'last' gehad van enorme driftbuien en ze wilden 's avonds niet gaan slapen. Bang om ons kwijt te raken. Na advies van CB over hoe we dit moesten aanpakken, slapen ze nu weer. Opa vragen ze eigenlijk niet zo veel meer na. Het was een heel heftige periode, maar die is nu tot rust gekomen. Je denkt dat je na het overlijden zelf ook weer wat tot rust kan komen, doordat je vader geen pijn meer heeft en jij er zelf ook vrede mee hebt dat hij uit zijn lijden verlost is, maar dan gaat al je aandacht uit naar de opvang van je kinderen. Ik merk nu bij mezelf dat alle vermoeidheid en stress er nu pas uitkomen. Allemaal heel veel sterkte de komende tijd! Ben zelf veel sterker geweest in die periode dan ik gedacht had te zijn!
Mijn vader is ruim een half jaar geleden ook overleden aan kanker na een ziektebed van 6 maanden, uiteindelijk is hij 2 mnd voor de 2e verjaardag van onze dochter overleden. Zij zat ook continue bij opa. Op de dag dat mijn vader is overleden heb ik haar verteld dat opa nu een sterretje is waarop ze gelijk naar de hemel wees. Teon mijn vader was opgebaard en ik zelf was gaan kijken is ze ook een keertje meegeweest, voor haar was het gewoon 'opa die slaapt', naar de crematie is ze niet meegeweest, ik had zelf teveel verdriet om haar ook op te vangen en om te vertellen hoe en wat. Achteraf ben ik erg blij dat we het zo gedaan hebben. nog steeds heeft ze het weleens over opa en dan wijzen we samen naar de sterren aan de hemel want daar is -in haar beleving- opa nu. Ik heb wel verteld dat opa dood is maar zij kent dat hele begrip natuurlijk (en gelukkig) nog niet. Ik zou anders eens kijken naar boeken die hierover gaan, maak veel foto's en geniet, geniet, geniet, hoe moeilijk dat het nu ook is. Heel veel sterkte.
Iedereen zei dat ook tegen mij. Op het moment zelf dacht ik bij mezelf: Genieten?!! , hoe kan dit met in mijn achterhoofd dat mijn vader doodgaat! Als ik nu hoor van anderen dat er iemand ernstig ziek is, zeg ik precies hetzelfde! De kinderen zijn hier ook niet meegeweest naar de begravenis. Ik had teveel verdriet om ook nog eens op mijn kinderen te gaan letten. Soms gaan we inderdaad even met z'n allen ' sterretjes' kijken
Fijn dat er nog gereageerd wordt. Het doet me goed ervaringen te lezen van anderen. Snap precies wat je bedoelt Pinda, wanneer ze het hebben over het genieten. Je zit zelf zo vol met stress, dat het erg moeilijk is. Je blijft in je hoofd hebben dat je vader zal sterven. Ik leef momenteel een beetje op de automatische piloot, sinds we weten dat het helemaal mis is (een maand of 4 nu). Volgens de artsen zou hij er nu al niet meer zijn. Ben ook heel erg moe, maar ja met een kleine kom je moeilijk tot rust. De tranen zitten me regelmatig er hoog. Bedankt allemaal, en iedereen ook sterkte. Niemand kan zijn geliefden missen!
Hoi Monnie, Ja, natuurlijk leef je op de automatische piloot, juist in die periode heb ik heel veel opgeschreven, ik kan het nu nog niet teruglezen hoor, maar ik ben wel blij dat ik het heb, het helpt mij enorm bij het verwerkingsproces (in zoverre mogelijk, want het blijft moeilijk). En natuurlijk ben je doodmoe, zo herkenbaar. Ik snap dat genieten erg moeilijk is, maar indien mogelijk; probeer het wel, hoe moeilijk het ook is.... Nogmaals, heel veel sterkte.... Liefs, Fem