Mijn moeder heeft toegegeven ook wel eens spijt te hebben gehad ooit kinderen te hebben gekregen. 8) Krijg je niks van, hoor. Leuk is anders, natuurlijk, maar met een beetje logisch denken is het vaak best te begrijpen dat iemand 'spijt' krijgt... Ik begrijp het in ieder geval van mijn moeder heel goed en heb haar ook nooit kwalijk genomen dat ze dat wel eens zo gevoeld heeft. Je doet er toch niets aan. Overigens is het makkelijker te vergeven zolang je moeder altijd goed voor je heeft gezorgd, zoals mijn moeder heeft gegaan - da's wel een voorwaarde
Spijt heb ik nooit gehad van Kyra. Maar het is me toch wel erg tegengevallen. Honderd nachten slecht slapen is tot daar aan toe, maar als je (met de slapeloze zwangerschapsnachten meegerekend) al bijna 2 jaar 3 tot 6 uur slaap krijgt 's nachts dan is het moeilijk om de hele tijd voluit te genieten van je kindje zoals het eigenlijk zou 'moeten' (gelukkig slaapt Kyra tegenwoordig vaak redelijk tot goed). In tijden dat ik het zwaar had heb ik daarom ook wel eens de vlindertuin bezocht zodat ik wist dat het slaapgebrek wel erg slopend was maar dat er niets ergers is dan je kindje te moeten verliezen. Ik kan me indenken dat een item, zeker met zo'n titel, moeders van vlinderkindjes enorm tegenstaat. Toch denk ik dat het goed is dat er aandacht besteed wordt aan dat het ouderschap niet altijd rozengeur en manenschijn is. Al is er maar één moeder die door dit nieuwsitem de schroom overwint en besluit hulp te zoeken heeft het baat gehad. Niet alleen voor de moeder maar vooral voor het kindje.
ja dat is idd wel een voorwaarde. als er jarenlang van verwaarlozing cq misbruik aan vooraf is gegaan dan is het dodelijk voor je zelfvertrouwen.
Volledig mee eens! Ik vind het juist heel sterk van deze vrouwen dat ze "durven zeggen wat niet gezegd mag worden" en dus ook hulp zoeken om daarmee om te gaan. Daar heeft een kindje meer aan dan aan een moeder die mooi weer aan het spelen is en zich ondertussen doodongelukkig voelt. Dat 'nemen'... tja, dat is inderdaad tenenkrommend...
Ah gadverdamme wat kunnen sommige mensen toch raar denken... spijt van kinderen moet je niet hebben, je moet blij zijn dat je ze mag krijgen. Pas geleden zat ik Todlers en tiarra's te kijken.. omg.. was een moeder die vond der kind mega lelijk en heeft het links laten liggen tot een jaar of 2, toen kreeg het meisje mooie haren enzo en toen is ze verkiezingen gaan lopen.. hoe ziek kan je zijn... ze hield ook niet van het kind, ze zag het meer als een object
Iedereen is anders. De ene moet vreselijk veel moeite doen om kindjes te krijgen en soms lukt het helemaal niet of overlijdt het kindje.. Afschuwelijk! Dat gun je niemand.. Maar dat neemt niet weg dat je best mag zeggen dat het je allemaal tegenvalt als je een kindje hebt gekregen. En de ene persoon valt het zwaarder als de andere. Ik moet eerlijk zeggen dat het mij ook tegenvalt en met momenten wel eens een soort spijtgevoelens heb, maar dat zijn van die bevliegingen: 'waar ben ik aan begonnen??' Wanhoopgevoelens denk ik
Ik ken iemand die niet makkelijk zwanger raakt. Ze heeft toch allemaal behandelingen ondergaan, omdat haar man toch wel heel graag een kind wilde. Voor haar zelf hoefden die behandelingen niet, als het niet op de natuurlijke weg kon, dan maar niet. Maar ze hebben het toch doorgezet. En uiteindelijk is er een kind van anderhalf. Nu is ze gescheiden van haar inmiddels exman, en staat ze er alleen voor. En haar ex kijkt niet meer om naar hun kindje. Ze zegt wel, als ik alles van te voren had geweten had ik het niet gedaan. Hij wilde graag kinderen, maar kijkt er niet naar om, en nu moet ik alles alleen doen.
Ik vind de titel verkeerd gekozen. Ik heb het gezien en vond er weinig schokkends aan. Wat mij betreft is het juist goed dat er niet altijd geneuzeld wordt over die roze wolk en hoe geweldig het is. Hierr mag best eerlijk over gepraat worden! Deze vrouwen hebben geen spijt van hun kind, ze hebben moeite met de omschakeling. Dat gaan wij ook hebben, dat weet ik nu al. Dat staat los van al die vlindermama's die hun kleine baby verloren hebben (verschrikkelijke verhalen, veel sterkte ook voor TS) en los van het feit dat je kinderen niet NEEMT maar van geluk mag spreken als ze je gegund zijn. En het staat helemaal los van todlers en tiaras want dat vind ik écht kindermishandeling, maar goed is een andere discussie
Hier kan ik mij helemaal in vinden. Wij hebben 9 IVF pogingen gedaan voor onze twee kindjes dus ze zijn zééééér gewenst. Maar je kan pas inschatten of bevatten hoe zwaar het écht is als je kindje er eenmaal is. Als je familie of een netwerk om je heen hebt om je te helpen EN je hebt gezonde kinderen is het goed te doen lijkt mij, dan zou ik mijn hand er ook niet voor om draaien. MAAR ons zoontje heeft o.a. autisme EN we hebben 0,0 familie om ons heen om ons bij te staan. En geloof mij, dan is het loodzwaar!!!! En dan denk ik als ik heel eerlijk ben ook regelmatig "waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?" Wij hadden een fantastisch leven voordat de kindjes kwamen. Ik wil niet zo ver gaan te zeggen dat ik spijt heb, maar als ik dit van te voren had geweten had ik misschien(!) wèl andere keuzes gemaakt. Maar dat is hoe ik er nu over denk, zoontje is drie jaar, ik hoop dat het de komende jaren toch iets minder zwaar zal worden. Die hoop houd mij overeind.......
Het mag ouders natuurlijk tegenvallen, als je je zo voelt is hier nu eenmaal weinig aan te doen. Ik denk we dat we met zijn allen wat meer moeten kijken naar de positieve dingen die ons kind ons gegeven heeft. Ik hoor zo vaak mensen zeuren over hun kind(want dat is dan weer geen taboe), en dat heeft ook echt z'n invloed op het kind zelf. Dus prima dat je je zo voelt, doe er wat aan, en laat het je kind vooral niet merken want dan maak je het ook nog eens haar of zijn probleem..
een kindje opvoeden is zwaar, daar heb ik me ook in vergist.....roze wolk?? daar ben ik van af gevallen maar spijt? no way...
Ik vind het een beetje overtrokken reacties hier (bijna) allemaal. Ik heb het filmpje gekeken en niemand zei daar dat ze spijt had hoor. Alleen dat ze het zwaarder vonden dan verwacht, en dat lijkt me logisch, want van te voren doet iedereen alsof het allemaal fan-tas-tisch is. En na slapeloze nachten, of je kindje te zien verrekken van de pijn door krampjes, of omdat je gewoon moet wennen aan de nieuwe situatie, kan je inderdaad wel eens denken, waar ben ik aan begonnen. Nou heb ik zelf een gemiddelde zwangerschap gehad, een super bevalling, en een kindje wat maar 3 maanden slecht geslapen heeft, en ik heb deze gevoelens bijna niet gehad, (oke, de dag dat de kraamhulp voor het laatst was dacht ik even dat ik het nooit ging trekken in mn eentje) maar ik kan me voorstellen dat als je een moeilijke start hebt, of je het je gewoonweg anders had voorgesteld, het gewoon tegen valt. Maar daarom houdt zo iemand niet minder van een kind hoor. Tis gewoon de situatie die tegen valt. TS, vreselijk dat je je kindje verloren bent Ik kan me voorstellen dat dit voor jou hard aan komt.
Ik voel soms weer die enorme wens en hoe triest het is als die niet in vervulling gaat, en soms bekruipt de paniek me dat we straks 24/7 de rest van ons leven niet meer met zijn tweeen maar met kindje(s) zijn. Ik kan me echt voorstellen dat het soms tegenvalt, dat je stiekem op "weekend van je kind" had gehoopt, dat het kindje zelf soms tegenvalt (als het gemeen doet, of even niet zo slim/mooi/lief/geweldig/etc. doet als je je had voorgesteld). Dat kan ik me voorstellen... en dat gaat allemaal weer over bij de ene glimlach, of dat kleverige handje in de jouwe of als h/zij op schoot kruipt omdat pappa/mamma de liefste is. Ik kan me het persoonlijk niet voorstellen, maar theoretisch wel, dat er meiden zijn die om de verkeerde redenen aan kinderen beginnen, te jong zijn, niet in de goede situatie zitten of nu voor altijd aan "die foute ex" vastzitten door hun kindje. Als je bijv. aan kinderen bent begonnen omdat je niet alleen wil zijn en er te laat achter komt dat het niet de bedoeling is dat het kindje voor jóu zorgt. Of dat je ineens drie hoog achter zonder werk komt te zitten omdat je een kleintje thuis hebt. Of dat al je vriendinnen uitgaan en gaan studeren terwijl jij daar geen tijd meer voor hebt. Maar dan nog is "spijt" volgens mij niet het goede woord. TS: Sterkte! Het lijkt me het ergste dat iemand kan overkomen!
Echt spijt van je kind heb je denk ik alleen als iemand je vraagt: als je je kind nu weg kon geven zodat jij weer je oude leven kon leiden, zou je dat dan doen? En dat je daar dan 'ja' op antwoordt... Ik denk dat er maar weinig moeders/vaders zijn die dan ja zouden zeggen. Spijt in deze context betekent denk ik meer gewoon regelmatig flink balen van het ouderschap. En dat vind ik heel begrijpelijk, want het is gewoon retezwaar, hoe groot/klein ze ook zijn. En het ene kind is moeilijker dan het andere. Dit soort gevoelens wegdrukken maakt het alleen maar erger. Ik heb er voor mezelf dan ook geen taboe van gemaakt. Ja, het is zwaar, en ja, kinderen zijn niet altijd leuk. En ik mag van mezelf ook af en toe balen, want het doet helemaal niks af aan de liefde die ik voor mijn kind heb. Ik ben een mens, geen heilige. En zolang het yin-yang is (m.a.w.: tegenover de negatieve ervaringen staan mooie ervaringen) slaan de meeste ouders zich er gewoon doorheen.
ik vind dit heel mooi en goed verwoord, zo denk ik er ook over, ik geniet écht elke dag van mijn kids. heb nog steeds... gebroken nachten echt hoor geen grapje, maar geniet echt ook vd de nachten wanneer ik in eerste instantie denk grrrr ik moet er weeeer uit, van het moment dat mijn kindje in slaap valt tegen mij aan, heerlijk. ook wanneer 1 vd kids, boos of lelijk doet denk ik achteraf tjsa is ook niet zo gek ze hebben een karakter die ze mee hebben gekregen. overigens heeft editieNL een goede tekst verzonnen want iedereen spreekt er wel over en lees luisterd ziet het nu wel!!
Mijn dochtertje is een gezond meisje en ik heb een netwerk om mijn heen, maar zelfs daarmee vind ik het gewoon %&#%$@# zwaar!!! En nee, dat kan je je niet van de te voren bedenken. Tuurlijk weet je dat je niet kunt uitslapen (deed ik toch al nooit) en dat werk op de tweede plaats komt, etc. etc., maar zoiets moet je ervaren voordat je er daadwerkelijk een gevoel aan kan hangen. Ook ik kan mijn kleine af en toe dus wel eens achter het behang plakken en denk dan WAAR BEN IK AAN BEGONNEN. Is dat zo vreemd. Ik hoop het niet!! Ik vind het vreemd dat er moeders zijn die zeggen dat ze hun kinderen ALTIJD geweldig vinden en dat ze nooit vervelend zijn, YEH RIGHT! Sorry hoor maar geen enkel kind is een engeltje en we ervaren allemaal wel eens dit soort gevoelens. Moet je dat dan voor je houden. Nee dat denk ik niet, ik vind het heel goed dat er over gesproken word en dat je je als moeder niet gelijk een "slechte moeder" voelt omdat alle andere moeders alleen maar jubelen dat het moederschap zo geweldig is en dat het alles is waarvan ze gedroomd hebben. Dat je je kind niet leuk vind omdat die minder slim, knap etc is dat kan ik niet begrijpen, maar goed............. Het is natuurlijk heel moeilijk als je zelf net je kindje bent verloren of al heel lang bezig bent om zwanger te worden om dit te horen, maar het speelt dus wel.
Dit is maar 1 voorbeeld, maar wat een overtrokken reacties weer. Veelal reacties bekeken vanuit de eigen persoon en niet van de kant van mensen die er echt spijt van kunnen hebben. Die zijn er echt, waarom is dat zo raar? Kun je je dat echt niet voorstellen? Heeft dan niemand ook maar heel even ook niet zoiets gedacht? Al die slapeloze nachten en uren met een huilend kind? Niet 1x zo een gedachte? Stel je dan eens voor dat die ene gedachte niet verdwijnt, en alleen maar meer komt.. Ik kan me dat heel goed voorstellen... Dat er zoveel vrouwen /stellen zijn die jaren bezig zijn om kinderen te krijgen, dat is toch niet het probleem van diegenen die spijt hebben van het feit dat ze aan kinderen zijn begonnen? Ja, ik houd van mijn kind. Nee, ik heb er geen spijt van, absoluut niet! Maar ik kan me het wel heel goed voorstellen dat iemand anders dat wel heeft. Ik veroordeel hen niet op dat gevoel. Het enige dat je hen zou kunnen kwalijk nemen, voor zover dat het geval is, is emotionele verwaarlozing of iets dergelijks.