Heel herkenbaar al die angsten! Zelf heb ik een hele tijd erge angst gehad voor tunnels en bruggen, ik reed wel hoor maar voelde me zo bang! Ook drukke ruimtes; feestjes, concert, theater, winkelstraat, herrie, kon me zo bang maken dat ik er echt weg moest om bij te komen. Ben uiteindelijk bij een psycholoog belandt en dat heeft mij erg geholpen, bij mij is het onstaan door het niet goed verwerken van gebeurtenissen. Die gebeurtenissen bleven zich maar opstapelen totdat het gewoon niet meer kon. Nu gaat het een stuk beter maar ik merk wel dat als ik stress heb (een rotsituatie op mijn werk) dat ik dan weer snel bang ben, nu ben ik eens in de 2/3 weken erg bang dat mijn zwangerschap niet goed gaat bijv. Ik blijf onder controle van een psycholoog en van de ha. Heel veel sterkte want het is echt zo moeilijk!!
ja het ergste was (in mijn geval dan) dat andere mensen het niet zien als een 'ziekte' terwijl dat in mijn ogen echt wel zo was/is. Mensen konden niet begrijpen waarom ik toentertijd niet mee uit ging... ik was echt panisch in kroegen en het eerste wat ik deed was uitzoeken waar de nooduitgang was.. Mensen snapten dat allemaal niet terwijl ze toch zagen hoe slecht het mij ging...ik viel 25 kilo af en was echt brood en brood mager mensen dachten serieus dat ik anorexia had maar dat was puur door de stress. Het is soms best fijn dus om met mensen te praten die dat ook hebben (of hebben gehad). Ik kan nu gelukkig wel zeggen dat ik er zo goed als vanaf ben. Maar ik hoop dat iedereen dat straks kan zeggen want het is echt heel heel vervelend.
Ik heb het helaas ook. Bij mij is het voortgekomen uit angst voor de dood en stress. Heb het al sinds mijn 14e, weet er mee om te gaan, maar fijn is het niet. Het is niet zo erg meer, ik val niet meer flauw, gil niet meer als ik het heb en na een half uurtje puffen, zweten word ik weer rustig. Heb ook weken soms maanden dat het goed gaat, maar ineens patsboem is het er weer. Ik heb echt een tijd gehad dat ik als het donker was niet meer naar buiten durfde. Is niet zo fijn de winter. Ik denk dat het voor mij misschien verstandig eens contact op te nemen met een psycholoog. Maar kan de stap niet zetten. Ook omdat ik weet dat het goed komt en ik ermee om weet te gaan, maar de terugkerende angst voor het doodgaan moet ik mee leren omgaan.
hoi, hier ook iemand die vaak hyperventileerd, weet niet of het al was gezegd, maar het is heel belangrijk om op je ademhaling te letten, diep door je neus en dan weer uit en als je weer uit ademt dit langer doen dan het inademen. Als je hyperventileerd ga je namelijk verkeerd ademen. Hoop dat je hier wat aan hebt.
Jah paniekaanvallen, er zijn veel familieleden/vrienden en mn eigen vriend die het hebben. allemaal naar therapeuten, haptonoom e.d. geweest maar het enige waar hun baat bij hadden/hebben zijn medicijnen. Ze zijn nu gelukkiger en kunnen meer van hun leven genieten want hiervoor waren het gewoon kluizenaren. Iedereen heeft zn eigen methode maar het grootste gros hier slikt er dus ook medicijnen voor. Ik hoop dat je er de juiste hulpt bij krijgt en je er gauw overheen kunt zetten, want ik weet dit is gewoon erg moeilijk!
heb er helaas ook ervaring mee Is een aantal jaar geleden begonnen toen ik mn ouders naar schiphol bracht en op de terugweg op de snelweg duizelig werd in de auto Daarna begon het dus, wat als ik duizelig wordt in de winkel,tijdens een feest, in een volle kroeg, op mn werk etc etc daarna kwam er ook angst om dood te gaan, of een hartinfarct te krijgen bij...soms raakte ik dan in paniek als ik een steekje ofzo voelde en daar kreeg ik weer hartkloppingen van, en daarvan ging ik dan weer hyperventileren het is een tijdje minder geweest, maar een jaar geleden heb ik er veel last van gehad...heb gelukkig een heeeeeeel erg lieve vriend, die er alle begrip voor heeft en als ik begin te hyperventileren als hij erbij is....dan houdt hij me stevig vast en adem ik met hem mee...dan is het zo over. Verder ben ik naar een acupuncturist geweest, icm met gesprekken met de bedrijfspsycholoog heeft dit goed geholpen...helemaal weg is het niet, maar ipv wekelijks/dagelijks is het nu, tot helaas dit weekend, weg geweest
Ik heb er ook heel lang last van ..zo'n zes jaar nu. Mij overkomt het niet in winkels oid maar juist als ik stil zit of in bed ligt. Als ik maar bezig ben heb ik nergens last van. Zodra je lichaam rust krijgt ga je denken en voelen. Het is niet zo dat ik dan ga piekeren ofzo ... het overvalt me ook iedere keer weer. Krijg een soort ratelend/tintelend gevoel op mijn borst, overal steekjes, hartkloppingen, zweet, droge mond, buikpijn etc de hele ratteplan. Ben ook heel erg bang voor de dood. Wat ik al eerder las; als je ergens een steekje voelt denk ik direct dat ik dood ga of een enge ziekte heb ofzo en dan gaat het van kwaad tot erger. Soms heb ik er een aantal weken geen last van en dan is het er op eens weer. Afgelopen weken heb ik er ook last van. Als ik naar bed ga dan denk je toch automatisch van "ik hoop niet dat ik het krijg" waardoor ik er uiteraard weer last van krijg. Merk idd dat ik gevoelig ben voor angst/paniekaanvallen in mindere periodes wanneer ik niet lekker in mijn vel zit.
Ik heb er ook last van, ineens hyoerventileren, flauw voelen (bijna flauwvallen) n giga angstaanval (zwart voor me ogen en me hart tekeer n adreline ,pff) Meestal als ik in zon periode zit waar ik ongelukkig ben/gestresst oid. Erg irritant. Momenteel ook iedere dag, en giga moe wordt ik ervan en angstig. Je kunt er niet veel tegen doen, het is echt iets geestelijks, vooral als je extreem gevoelig persoon bent heb je een grote kans om het te krijgen. Nja, beetje ademhalingstechnieken toepassen en afleiding zoeken, positieve gedachten op iets anders ofzo. Dat helpt wel
Is dat zo...ik zie dat jij HSP bent...als ik daarover lees, zou ik zeggen dat ik dat ook ben, maar of ik dat echt ben weet ik niet