Mijn man en ik wilden altijd 3 kids.. groot gezin, gezelligheid.. Maar nu ik een zware zwangerschap heb gehad, en ons zoontje 8 week te vroeg is geboren, denk ik soms wel eens, wil ik zelfs nog wel een tweede? Kan ik dat nog aan? Mijn vliezen zijn spontaan gebroken, ze konden geen reden vinden.. Ik zelf denk dat ik gewoon een super zwak lichaam heb, ben snel ziek, vaak weinig weerstand etc. Heb echt een raar lichaam De ene dag denk ik, ja ik wil wel een tweede, want 1 kind vind ik zielig? En dan zit ik zelf al over namen te denken wat bij mijn zoontjes naam past..En heb ik er ook ineens zin aan etc! Maar een andere dag denk ik, ik durf niet meer, bang dat het weer gebeurd, en misschien nog wel eerder.. alles weer super zwaar. Tuurlijk ben ik nog maar net moeder, en heb ik nog tijd zat, maar ik denk er wel over.. Hebben jullie dit ook? Of misschien gehad..?
neem je tijd, zoals je zelf zegt bent je pas net moeder. Geef het de tijd, en misschien denk je er over een tijdje anders over.
Ik ken het gevoel helemaal! Ik heb ook het gevoel dat ik dan toch nog een keer eenn normale kraamtijd kan mee maken. Helaas ook dat ik dit niet aankan om nog eens mee te maken
Ach lief mens, waar maak je e nu nog druk om? Je loopt over van alle hormonnen, bent nog helemaal aan het ont-zwangeren en je denkt al aan een eventuele volgende. Neem toch eerst de tijd om te genieten van je kindje en neem dan, als je weer helemaal jezelf bent, een weloverwogen beslissing. Een tweede zwangerschap hoeft echt niet zoals de vorige te verlopen en en waarschijnlijk zul je wat extra begeleid worden als er van je afgelopen bevalling eigenlijk geen aanwijsbare reden is gevonden waardoor je eerder beviel.
zoals hierboven al gezegd wordt, niet elke zwangerschap is hetzelfde! zie trouwens dat jou kindje op dezelfde dag dan mijn Mika is geboren!! Mika heeft dus nog een oudere broer, Luka die ruim 5 is, en ook prematuur(32w5d, 1 kilo en 35 cm) en wij hebben gewoon 5 jaar zitten twijfelen....niemand heeft die twijfel ooit weg kunnen nemen, je gevoel moet gewoon posi zijn! we hebben zelf gesprekken met de neonatoloog gehad, en hij heeft ons uiteindelijk over de streep getrokken....natuurlijk heb je een iets grotere kans op een nieuwe vroeggeboorte(25%), MAAR zei hij, je moet denken aan die 75% dat je uitdraagt! dit hebben we gedaan, ondanks de arts ons zei dat hij meende dat we blij mochten zijn met 30 weken....nou, Mika wilde dus echt niet komen, heb 2x ingeleid en uiteindelijk bij de volgende inleiding geboren met 39w3d!! geniet eerst even van jullie klein wondertje, en ik weet zeker dat jullie tzt wel eruit komen wanneer en/of er een brusje komt! moet er wel eerlijk bijzeggen dat deze zwangerschap/bevalling heel anders was, en ik blij ben dat we er langer tussen hebben zitten, daardoor is het hier wat rustiger!
Mijn dochter is met 32 weken geboren, werd ernstig ziek en heb er werkelijk een trauma van opgelopen (zoals natuurlijk meer prema-moeders). Ik kreeg overigens ook te horen dat ik bij een volgende zwangerschap 50% kans heb op een vroeggeboorte. Bij mij heeft de angst die ik gevoeld heb om haar te verliezen en de onzekerheid van een eventuele herhaling, er juist voor gezorgd direct weer "in het diepe te springen" En zo werd er een jaar later een zusje geboren Ik realiseerde dat tijd mijn angst alleen maar zou vergroten. Maarja.. zo zit ik in elkaar, ik begrijp dat ik redelijk apart ben wat dat betreft. Veel plezier in deze mooie tijd met je babietje!
Heel herkenbaar..ik zei dat ik nooit geen kinderen meer nam na alle ellende die ik had meegemaakt maar op en gegeven moment was ik er weer helemaal klaar voor. Alleen m'n man nog niet. Tot ze zeiden dat de kans maar 5% was. En toen ik zwanger was vond ik het reuze spannend! Had eerlijk gezegd nooit verwacht dat hij ook veelste vroeg zou komen. Hij had sowieso met 34 weken er uit gemoeten wegens mijn diabetes en dat hij veelste groot was. Geniet eerst lekker van je kleintje! En je kan altijd een gesprek aangaan met je vk of gyn.
Ik had dezelfde twijfels, eerst toen het bij de eerste misliep op 20 weken en er niet meteen een oorzaak gevonden werd. Ik werd meteen daarop weer zwanger (beetje zoals ze bij een ongeval zeggen "meteen weer in je auto stappen anders durf je misschien niet meer"). En wéér liep het mis (veel eerder, om weer heel andere redenen waarschijnlijk). Toen dacht ik ook: voor mij geen zwangerschappen meer, die pijn wil ik nooit meer! Maar twee jaar gingen voorbij en ik kreeg er weer zin in, werd opnieuw zwanger. Toen ik eenmaal de 20 weken voorbij was, kreeg ik zowaar weer moed (en ook een sprankel hoop op dat grote gezin waar we altijd van droomden)! Tot het enkele weken later opnieuw misliep en ik met opening werd opgenomen. Negen helse ziekenhuis-weken later (waarin ik wel 10 keer afscheid nam van de baby in mijn buik) werd ik moeder van een (weliswaar gezond) prematuurtje. Oké, ik hàd een kind, maar de manier waarop... En erger nog: er was inmiddels een diagnose, en dan zou je zeggen dat dat fijn is, maar de prognoses die ermee gepaard gingen... Na opnieuw vele maanden van twijfel en angst... hadden we dan maar besloten het lot niet meer te tarten. Een gezond kind, wat heb je nog meer nodig? Maar, kijk nu, opnieuw enkele jaren later... ben ik toch weer zwanger. En hoewel het weer veel te spannend is, houden we het tot nu goed vol. Mentaal is het niet makkelijk, maar moeilijk gaat ook. Dus: ja, héél herkenbaar. En: ja, de eerste maanden veel twijfels. Maar ook: na verloop van tijd toch weer zin, en moed, en dan... toch weer ervoor gegaan...