Ik denk dat ik helemaal niet aan een nieuwe relatie zou beginnen. Mijn man is echt de liefde van mijn leven, zijn al 10 jaar samen en ons 3e kindje is op komst. Als hij komt te overlijden blijf ik denk ik net zo lief alleen. Heel stom misschien maar daarom zei ik net ook het is voor iedereen persoonlijk Hij zou van mij zeker een nieuwe relatie mogen beginnen. Heb wel eens als grapje gezegd als ik het er niet mee eens ben kom ik wel spoken
Ik zeg niet dat je alleen moet blijven, ik vraag hoe jullie er over denken. Ik zou ook een relatie aangaan maar nooit meer trouwen. ik PERSOONLIJK vind dat je trouwen maar 1x doet en dat is met de liefde van je leven,
Mijn tante (ook lid van de kerk overigens) is op haar 73e nog hertrouwd. Geen idee of ze daarvoor moest scheiden van haar overleden man trouwens. Maar de man die ze heeft ontmoet is heel erg lief voor haar (veel liever dan haar 1e man) en zijn insteek was: Ik wil met haar trouwen zodat als ik kom te overlijden, alles goed geregeld is en zij goed verzorgd is. Dat vond ik zo mooi!
Ik denk dat je hier nooit een oordeel of mening over kan vellen tenzij je het zelf meegemaakt hebt. Ik zie namelijk toen mijn vriend (niet getrouwd) nog leefde dat als ons dat zou overkomen ik nooit een andere relatie zou willen, dat zou ik gewoonweg niet kunnen. Er zou nooit iemand zijn die aan hem zou kunnen tippen. Hij was de liefde van mijn leven. Helaas is hij gestorven toen ik bijna 21 was. We waren 3,5 jaar samen en woonden 3 jaar samen (ja, ik was er erg vroeg bij). Ik was er kapot van en geloofde niet dat ik ooit nog gelukkig zou worden met iemand anders. Maar ik liep er eerder tegenaan dan iemand ooit had kunnen denken. En nu ben ik dolgelukkig met mijn man. Het is niet te vergelijken, dit is een andere relatie. Hij is mijn steun door dik en dun en als ik nu nog in huilen uitbarst omdat er iets is waardoor ik er op een nare manier aan moet denken dan heeft hij daar begrip en respect voor. We gaan samen naar de herdenkingsplaats en hij is er altijd voor mij en steunt me in alles. Nooit jaloers of ongeduldig (dat ik er niet meer om mag huilen of over mag praten bijvoorbeeld). Het heeft onze band alleen maar sterker gemaakt. Dit had ik van tevoren nooit kunnen denken. Onze relatie is heel veel veroordeeld, maar het is voor buitenstaanders onmogelijk om te begrijpen. Zij weten niet wat er allemaal aan vooraf is gegaan en hoe wij ermee omgaan samen.
Dat is anders dan loopt je relatie niet goed, maar als je een gelukkig huwelijk hebt en je man overlijdt weet je nooit wat er nog gebeurd zou zijn. Waarschijnlijk zou je 'voor altijd' met hem samen zijn geweest dus is hij de liefde van je leven. En omdat hij overleden is vind ik niet dat je dan maar met een ander moet trouwen. Je kan ook gewoon samen leven ik vind het erg onrespectvol tegenover je man wat is overleden.
mijn man zijn opa is hertrouwd met de weduwe van zijn broer vroeger!! was het normaal dat je dus voor je schoonzus ging zorgen als je broer overleden kwam ze zijn dus ook weer voor de kerk getrouwd en ze zijn hardstikke christelijk!
Zo denk ik er ook over. Het leven van de nabestaande gaat door. Wat erg van je vriendin, veel te jong!
Zoals Saskia1984 zegt, je kunt daar nooit een oordeel over vellen of zeggen ik zou nooit hertrouwen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Ik ben christen en lid van een kerk en heb nog nooit gehoord dat ik eerst zou moeten scheiden van mijn man als hij overlijdt en ik opnieuw wil trouwen. Overigens praten mijn man en ik hier weleens over en we vinden beiden dat de ander verder moet met zijn/haar leven en gelukkig moet worden, mits de nieuwe partner goed is voor Sara, dat staat voor ons beide voorop. En samenwonen is voor mij geen optie omdat ik christen ben dus zou het erop neer komen dat ik de rest van mijn leven alleen moet blijven. Heel grof gezegd en niet mijn bedoeling om kwetsend over te komen, maar dood is dood en het leven gaat door, natuurlijk zou ik er kapot van zijn als mijn man eerder zou overlijden dan ik, maar het leven houdt dan niet op, het komt er misschien nu heel makkelijk uit, zo bedoel ik het niet, maar omschrijft wel zo mijn gedachten.
dat ligt aan de situatie. ik ken een oudere man van in de 70 waarvan zijn vrouw is overleden. voor haar dood heeft ze duidelijk gezegd ik wil niet dat je altijd in je eentje blijft rouwen. zoek de liefde weer op als je daar aan toe bent en dan kan ik gelukkig sterven en toekijken hoe jij weer geniet van het leven hij is opnieuw getrouwd uiteindelijk en zijn eerste liefde is nog steeds zijn 1e vrouw en zijn huidige vrouw weet dit, accepteert dit en hij leeft nu gelukkig verder. dus nee ik denk niet dat je alleen hoeft te blijven. en ik denk dat wanneer je het nu aan je man/vrouw zou vragen wat die er van vind dat je opnieuw trouwt als hij/zij er niet meer is dat ze vaak zouden beantwoorden: doe waar jij je gelukkig bij voelt in ieder geval zo denken mijn vriend en ik er beide over of we nu getrouwd zijn of niet. het enige wat we wel gezegd hebben dat we rekening moeten houden met liam en dat hij ook krijgt wat hij verdient en er niet onder lijd.
Het is overigens zo dat ik 2 liefdes heb. Ik zou mijn overleden vriend nooit maar dan ook nooit vergeten! Hij hoort bij mijn leven en ik blijf altijd van hem houden, mijn man weet dat en respecteert dat. Ik hou ook heel veel van mijn man. Ze zijn geen concurrenten, ze zijn 2 unieke personen en ik vergelijk ze ook nooit met elkaar.
Ik zou zeker opnieuw trouwen. Stel dat je man niet komt te overlijden,maar het gewoon niet meer gaat en je scheidt ( schrijf je dat zo ) dan gebeurd het ook vaak genoeg dat mensen hertrouwen. Enige verschil is dan dat je vrijwillig uit elkaar bent gegaan Mocht ik ooit op jonge leeftijd komen te overlijden ( hoop het niet natuurlijk ) dan zou ik juist willen dat mijn man weer gelukkig wordt met een ander.
Het burgelijk huwelijk eindigt bij overlijden. Dit is beschreven in het Burgelijk Wetboek: Titel 9. Ontbinding van het huwelijk Afdeling 1. Ontbinding van het huwelijk in het algemeen Artikel 149 Het huwelijk eindigt: a door de dood; Als mijn man zou overlijden en ik zou daarna iemand tegenkomen waarmee weer een verdere leven wil opbouwen, dan trouw ik daar mee. Ik vind daar niets raars aan.
Ja maar ik snap het niet.. gaat het nu over iets vanuit Christelijk oogpunt? Wat maakt het uit dat je trouwt of samenwoont?
Ik zou alleen maar verschrikkelijk blij zijn als mijn mannetje door gaat met zijn leven als ik kom te overlijden. Zou het echt heel erg vinden als hij, zeker op deze leeftijd, de rest van zijn leven alleen zou zijn. Als je hertrouwd betekent dat nog niet dat je je eerste man of vrouw vergeten ben...
Waarom onrespectvol? Als ik zou overlijden dan hoop ik dat mijn man weer iemand tegenkomt waarmee hij verder wil. En als ze dan willen trouwen waarom niet (Manlief naast me zegt hetzelfde).
Scheiden van je overleden man?? Dat hoeft niet hoor. Mijn mama is op jonge leeftijd overleden en mijn vader is hertrouwd inmiddels, maar die hoefde echt niet te scheiden voor hij opnieuw ging trouwen hoor! Edit; ik ben heel blij dat mijn vader opnieuw de liefde heeft gevonden, want hij was veel te jong om altijd alleen te blijven! Mijn ouders hebben het hier ook samen over gehad, dat als één van hun mocht komen te overlijden, dat ze hoopten dat de ander weer geluk in de liefde zou vinden. Mijn moeder is heel plotseling gestorven, was niet ziek ofzo en ze was pas 48, dus het was wel heel moeilijk voor ons dat mijn vader vrij snel iemand anders had, maar ik ben heel blij dat hij opnieuw gelukkig mocht worden en mijn mama zal altijd zijn grote liefde zijn: daar zijn wij, mijn zusje en ik, het levende bewijs van!
Scheiden van een dode man...niet erg logisch, maar er zijn wel meer non-logic-laws. Ik vind het een beetje 'raar' om te zeggen dat wanneer je man of vrouw komt te overlijden dat je dan de rest van je leven niet met een ander mag trouwen maar wel met een ander het bed mag delen??? Of ik het zou kunnen/willen weet ik nu niet, dat is iets wat je met de tijd zal leren als het je eenmaal overkomen is.