Hoi dames, Ik heb een tijdje getwijfeld of ik dit topic zou openen, omdat het wellicht heftige discussies kan opleveren, maar het zit me echt wel dwars eigenlijk. Ik vraag me af hoe jullie er tegenaan kijken. Een vriendin van mij klaagt heel veel over haar kind(eren). Ze heeft er 2. Altijd als ik haar zie (en dat is niet zo heel vaak, mede door dit onderwerp), spreekt ze bijna niks dan negatief over haar kinderen. Ik vind het heel moeilijk om mee om te gaan. Tuurlijk, elke moeder zit er wel eens behoorlijk doorheen en moet dat dan even kwijt, dat heb ik zelf ook. Maar ik heb het idee dat zij daar gewoon niet uitkomt, dat ze het altijd alleen maar als zwaar ervaart. Dat zij ook de moeilijkste/drukste kinderen ter wereld heeft. Ik kan het natuurlijk niet objectief beoordelen, want IK ben niet degene die ze opvoedt, maar aan de andere kant denk ik dan: "ja hoor eens... je hebt ze nou eenmaal op de wereld gezet! Probeer er dan het beste van te maken!" Ik hoor ook eigenlijk alleen maar dingen die wat mij betreft gewoon bij kinderen horen , weinig slapen, slecht eten, druk/eigenwijs zijn, etc. Wat ik ook moeilijk vind, is dat haar kinderen daar dus ook altijd bij zijn en het dus ook gewoon meekrijgen. De jongste zal het niet zo merken, maar de oudste is 3,5... Wat vinden jullie?
Ik kan me voorstellen dat je dit vervelend vindt. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit zo over mijn zoon zou kunnen praten. Het ergste van alles vind ik dat ze dit doet waar haar kinderen bij zijn. Een goede moeder doet dit niet! Natuurlijk zit je er als moeder wel eens doorheen en wil je je verhaal kwijt, maar niet op zo'n manier. Jammer dat dit ook iedere keer is dan en dat ze er in blijft hangen. Het kan best zo zijn dat haar kinderen extreem druk zijn ofzo en dat ze eigenlijk hulp van je wil. Ik zou haar zeggen dat je het niet vindt kunnen dat ze dit doet waar haar kinderen bij zijn en biedt eventueel je hulp aan.
Je hebt gelijk als je zegt dat iedereen er wel eens doorheen zit en het dan even kwijt moet, dat is normaal. Wat je vriendin doet vind ik niet helemaal normaal eerlijk gezegd. Alleen maar negatieve dingen over je kinderen zeggen en dan ook nog eens waar ze bij zijn.. Lijkt me niet echt goed voor het zelfvertrouwen enz. van die kinderen. Vooral voor de oudste, die er waarschijnlijk toch een heleboel van mee krijgt. Misschien zou je haar er eens voorzichtig op kunnen wijzen?
Kinderen vangen denk ik meer op dan je denkt. Ik vind het daarom ook niet kunnen om negatief over je kinderen te praten waar ze bij zijn. Ik denk dat je hun eigenwaarde hiermee flink naar beneden kan halen. Ik vind dat je best over je kinderen mag praten met andere mensen waar ze bij zijn, maar dan op een liefdevolle manier en over leuke dingen en die dingen die ze goed doen. En dat ze haar hart maar moet luchten tegen je waar ze niet bij zijn. Ik zou gewoon met die vriendin gaan praten hierover. En dat je ook wel leuke dingen wil horen....
Jeetje, klagen over je kinderen waar ze bij zijn is echt niet goed :x Tuurlijk, er zijn fases die wat ''vermoeiender'' zijn dan andere. Zo heb ik ook met mijn dochter net een fase achter de rug waarin ze echt in de knoop zat met haarzelf (''ik ben 2 en ik zeg nee'') maar gaan lopen klagen schiet helemaal niets op want dan raak je in een negatieve spiraal en dan kan je het leuke ook niet meer zien denk ik. Als moeder zijnde moet je daarop in kunnen spelen en niet erover gaan lopen klagen.
Hoi, ik ken ook iemand die altijd maar negatief is en idd nooit iets liefs zegt. Dan weet ik ook nooit wat ik terug moet zeggen. Helemaal durf ik niet over mijn eigen kind te praten met haar want mijn dochter is supereasy en dan voel ik me weer lullig. Sterkte, dit is erg moeilijk!
Ik zou proberen eens een avondje alleen te plannen met mijn vriendin, misschien een hapje eten, en dan voorzichtig proberen te brengen wat je dwars zit..misschien zit ze er meer doorheen dan je denkt, en heeft ze hulp nodig ergens mee? Wat betreft het klagen zelf, ik maak me daar ook weleens schuldig aan, ik hou zielsveel van mijn zoontje, maar Moeder is soms wel meervoud van moe...
Vreselijk vind ik dat. Vanochtend zag ik ook weer zo'n moeder bij het kdv, die altijd, maar dan ook altijd loopt te snauwen tegen haar kinderen. "Doorlopen, opschieten, jas aan! JAS AANNNN! Doe verdomme je JAS AANNNN". En dat keihard roepen zodat iedereen het kan horen. Ik krijg gewoon plaatsvervangende schaamte van zulke dingen. Toen ik nog geen kinderen had snapte ik zulke moeders nooit, maar dan dacht ik er achteraan: misschien moet je er eerst één hebben om het te snappen. Maar nu heb ik een kind, en ik snap het nog steeds niet.
Die moeder weet niet wat ze aanricht! Ik heb tijdens mijn pubertijd mijn ouders en vooral mijn vader continue over mij horen klagen tegen iedereen die wilde luisteren... En als ik nu terug denk aan mijn pubertijd was ik inderdaad een puber, maar ik heb echt geen extreme dingen gedaan ofzo. Eén van de gevolgen is dat ik mijn ouders nu niet meer vertrouw. Ze hadden er destijds tenslotte ook geen moeite mee om negatief over mij te spreken, dus zullen ze dat nu ook wel niet hebben, toch? Ze moet echt gaan nadenken over wat ze haar kinderen wil meegeven en ook een kind van drie en half kan een heleboel meekrijgen, ook al zullen ze zich niet meer herinneren wat er letterlijk gezegd is. Maar het kan heel goed dat ze depressief is, ik denk dat ze er verstandig aan doet het hier een keer met haar huisarts over te hebben.
Dat je klaagt over je kind dat kan, natuurlijk zit je er wel eens doorheen of wil je gewoon je verhaal kwijt. Maar dit is niet iets wat je altijd doet en zeker niet waar je kind bij is toch??
bedankt voor jullie reacties! hmmm... ik denk idd dat ik haar er een keer over aan zou moeten spreken ja! ik ben het met jullie eens dat kinderen hier een hoop van mee (kunnen) krijgen, dat baart me ook zorgen. Ik moet alleen wel heel veel moed verzamelen om dit te gaan bespreken.... Heb het idee dat ze gewoon niet gelukkig is...
Ja, dat is geen makkelijk onderwerp om over te praten. Misschien heeft ze ook echt niet door wat ze haar kinderen daar mee aandoet. Ik ken ook een stel, ze zeggen altijd van die dingen als 'oooh, kan niet wachten tot die kinderen het huis uit zullen zijn' waar ze bij zijn en dat jongste kind laten ze maar snoepen tot ze er bij neervalt, dus die is aardig dik. Maar dat kind spreken ze als er ook visite is aan met 'Dikkiedik' ofzo, terwijl ze dan lachen. Ik krijg altijd medelijden met dat kind, lach ook echt niet mee.
Ik vind dit toch wel iets anders dan continu klagen waar de kids bij zijn. Zoals je dit schrijft, zou ik het (bijna) kunnen zijn. Ik weet dat ik het niet ben, omdat ik geen verdomme zeg. Maar sóms verlies ik mijn geduld met mijn peuter, en sóms verhef ik dan mijn stem en spoor ik hem te veel en te sterk aan. Dat is niet mijn ideale manier van met hem omgaan, maar soms lukt het niet anders. We praten er eventjes over als we allebei weer rustig zijn, en dan maken we het ook goed met een uitgebreide knuffel. Misschien doet die moeder waar jij het over hebt ook wel, maar dát zie je niet. Misschien moet je eerst een dwarse peuter en een slechtslapende baby hebben om het te begrijpen? (of weet ik het wat nog meer erbij... mensen zitten er wel eens doorheen.) EDIT... ik lees nu pas (sorry, was te gehaast) dat je schrijft dat ze het altijd doet.... Dat lijkt me niet zo lekker... Ik doe het wel eens, maar echt niet iedere dag. Al blijft het een moeilijk moment van de dag, iedereen is moe, je moet nog eten koken, je hebt misschien je werk nog niet af, je kind wil absoluut niet meewerken.... Het is niet goed om het op die peuter af te reageren, maar dat het soms niet lukt snap ik wel. Maar altijd.... dat lijkt me niet de bedoeling. Wat betreft het verhaal van TS. Ik denk dat ik het wel eens ter sprake zou brengen, als jullie elkaar spreken zonder anderen (incl kinderen) erbij. Gewoon rustig, geïnteresseerd en niet bij voorbaat oordelend. 'het valt me op dat je vaak zo negatief bent over je kinderen.... gaat het wel goed met je?' zoiets. Sterkte, ik snap dat het niet makkelijk is.
Mamamarije, misschien eens opmerken dat je hoort dat ze niet goed in haar vel zit... Als daar een serieus gesprek uit voortkomt kun je aangeven dat het je zo opvalt dat ze zo klaagt over haar kinderen, zelfs waar ze bij zijn. Probeer 't 'oordeelvrij' te houden, dan hoeft ze ook niet in de verdediging. Misschien baalt ze er zelf eigenlijk ook wel van maar kan ze bijna niet meer anders. Ze klinkt in ieder geval niet happy, dan is alles snel teveel. groet Amber
ik ken ook een stel die als ze ruzie krijgen het op hun kind gooie met de woorden ''jij wilde toch dit kutkind?? niet alleen ik" 'n vriend van mij vertelde dit omdat hij erbij zat, nou, als ik erbij had gezeten had ik m'n strot opengetrokken.....niet normaal...en 't kind van 2 zat er ook bij....:x
Pffft, wat een moeders zeg... Als je het nu allemaal niet trekt, ga dan hulp zoeken of neem wat meer tijd voor jezelf... Alleen maar gaan zitten zaniken over je kinderen bij een ander. Ik geloof dat ik het ook zachtjes zou zeggen": 'Joh, hij/zij zit er wel bij hè?' Hopelijk dat ze dan de hint begrijpt. Toch heb ik met een jaar lang borstvoeding en 's nachts veel wakker ook weleens tegen mijn man gezegd dat het allemaal wel pittig was en dat ik het echt niet leuk vond, het zou best kunnen dat de oudste van toen drie het ook wel heeft meegekregen... Maar ik denk dat hij dàt wel begrijpt, want hij kreeg ook het gehuil en de pittige kanten mee, wat voor ons allemaal minder leuk was. Nu is zijn broertje ouder en klaag ik nooit meer... Maar de opmerking waar Kimi over verteld vind ik walgelijk. Zou ik ook zeker vol tegenin gaan:x
Goh ben jij bevriend met een (ex)vriendin van mij toevallig. Ik had er geen zin meer in, en heb het afgekapt. Ik zocht haar best vaak op, maar het was altijd alleen maa rnegativiteit over haar kind. Hij was druk, dom, had dit, had dat, bladiebla. Toen ik in mijn zwangerschap opgenomen was met vroegtijdige weeën en ze me op kwam zoeken en ze het nog steeds alleen maar over haar kind kon hebben en hoe hij bijna dood ging in háár zwangerschap en bij háár bevalling en toen ze me in de kraamperiode op kwam zoeken en het précies hetzelfde ging (oh heb je hechtingen? ik heb door hem ook heel veel hechtingen gehad ik kon 6 weken niet zitten bladiebladiebla, totaal geen interesse voor mij dus) heb ik het afgekapt. Ik had er echt genoeg van toen. toen ik laatst aan het twijfelen was weer contact met haar te zoeken, en ik haar hyves vond en in haar krabbels weer precies hetzelfde zag....heb ik het toch maar weer laten zitten. Ik heb daar absoluut geen zin in. Heb er overigens al een paar x wat van gezegd maar het lijkt wel alsof ze het zelf niet door had. Nouja, dan niet.
ik ken ook iemand die vaak zit te klagen om haar kind ze is gelukkig geen vriendin van mij anders had ik gezegd van hey luister eens je hebt ze zelf op de wereld gezet, en dan ga je klagen over je eigen vlees en bloed! Ik vind het niet kunnen en al helemaal niet waar haar kinderen bij zijn. wat moet die kleine wel niet denken. Ik begrijp heel goed dat een moeder er soms weleens door heen kan zitten. en dat je dan even je verhaal kwijt wilt maar dat doe je dan toch als je kind(eren) er niet bij is/zijn. Natuurlijk ik heb ook weleens even een rot dagje als mijn zoontje een beetje met zijn eigen in de knoop zit (ik ben 2 en ik zeg nee) niet willen luisteren, drammen en ect. maar om daar over te gaan zitten klagen nee hoor.. als het zo door blijft gaan zou ik het gewoon is op een normale manier tegen haar zeggen, en vragen of ze het ergens moeilijk mee heeft? misschien zit ze zelf een beetje in de knoop met wat probleempjes o.i.d .. als je zlef al niet lekker in je vel zit . en je zit in de negatieve straal dan kun je zelf ook weinig positiefs uitbrengen. en als je kind dan even niet meewerkt dan reageer je dat heel makkelijk op het kind af.. omdat ze zelf misschien niet zoveel kan hebben
Mijn eigen moeder klaagde altijd veel waar wij bij waren en dit heeft absoluut de relatie verstoord tussen ons. Ze zei dingen als "weet je wel jullie mij voor een geld kosten" en als ze mij eens ergens naartoe bracht ging ze achteraf zeuren dat bezine geld koste en dat ze altijd moest rijden en dat ze daar alleen maar goed voor was.. Gingen we eens leuk winkelen betaalde zij kleren en dan durfde ze achteraf te vertellen dat ik net zo lang wachte tot zij betaalde helemaal niks van waar! Daarbij heb ik vanaf mijn 14de gewerkt en alles altijd zelf betaald En zinnen zoals "jullie rotpoeten" tja nu hebben we dus geen contact meer omdat zij weer eens beledigd was.... Dus misschien zit de moeder er wel doorheen maar neem zelf als ouder actie en zoek dan hulp! Kinderen zijn het niet schuld dat de ouders er niet mee om kunnen gaan....maar ze worden er wel de dupe van!