partner bang na bloeding

Discussie in 'Miskraam' gestart door Sientje, 6 mrt 2011.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Sientje

    Sientje Fanatiek lid

    4 mei 2005
    2.747
    0
    0
    Mama
    Ik weet eigenlijk niet of mijn verhaal hier hoort, maar hier voelt t wel op z'n plek.
    Zoals jullie misschien gelezen hebben heb ik (zeer waarschijnlijk) een vroege miskraam gehad (moet dinsdag naar de vk voor bevestiging) nu is dit best ingeslagen,van vreugde na anderhalf jaar proberen eindelijk zwanger, naar verdriet..
    Mijn man heeft er behoorlijk last van, slecht geslapen etc, en het heeft meer impact op hem dan hij (en ik) gedacht hadden..eigenlijk had hij er nooit zo over nagedacht.
    Nu komt het, hij denkt er zo erg over na dat hij nu heel bang is om er opnieuw ''voor te gaan'' ook doordat veel mensen zeggen dat het dan toch niet goed is geweest, en beter nu de natuur de keuze laten dan straks als blijkt dat iets niet goed is, afijn jullie kennen de verhalen vast ook wel.
    Herkennen jullie dit, danwel in jezelf of je partner??
    En hoe ga je hiermee om?
    Mij hebben ze nl verteld dat je na een mk extra vruchtbaar bent (weet ook niet of dit op waarheid berust) en ik zou het liefste er gelijk voor gaan...
     
  2. Flavour

    Flavour Niet meer actief

    Ik denk dat het allemaal wat erg vers is nog. Natuurlijk is hij bang, dat lijkt me logisch. Praat er samen goed over, en laat hem zeker meegaan naar de vk dinsdag, dan kunnen jullie je vragen kwijt en een goede beslissing nemen voor de toekomst.

    Vrouwen zouden overigens de eerste drie maanden na een mk ietsje vruchtbaarder zijn, niet per se alleen de eerste maand. Wat dat betreft hoef je geen dingen te doen waar je nog niet aan toe zou zijn..

    Sterkte.

    Suus
     
  3. Sientje

    Sientje Fanatiek lid

    4 mei 2005
    2.747
    0
    0
    Mama
    Gisteren een goed gesprek gehad, en en mijn man zegt dat hij het goed vindt zo..hij wil niet meer voor een 2e kindje gaan..:(
    Hij geeft aan dat hij zoó geschrokken is door de mk, maar ook door het effect wat het op hem heeft gehad, hij heeft echt dagen gedroomd van een misvormd kindje..
    Nu is het zo dat we (gelukkig!) al een gezonde zoon van 5 hebben, maar bij hem is het kantje boord geweest tijdens de bevalling, gelukkig goed gekomen maar ook dat komt nu weer bij mijn man boven..
    Hij is heel bang dat er ''iets'' niet goed is, en zegt het echt niet meer te willen..
    Ik voel me onwijs verdrietig, ik ken mijn man en hij roept dit niet zomaar, meestal is hij heel standvast..
    ik heb hem aangegeven dat hij dit niet zomaar voor ons mag beslissen, maar ik ben daarnaast ook van mening dat we er beiden voor 200% achter moeten staan, anders werkt het niet..
    ik hou heel veel van mijn man, hij is mijn soulmate, maar moet ik nu afscheid nemen van mijn droom op nog een kindje...
    Moeilijk allemaal hoor...herkent iemand dit?
     
  4. Hellen1971

    Hellen1971 VIP lid

    16 dec 2008
    6.069
    1
    36
    Senior consulente Wmo
    Sliedrecht
    Ik heb zoiets -gelukkig- nog nooit meegemaakt, maar ik kan me voorstellen dat de schrik er goed in zit bij je man. Hij is nu heel stellig in zijn uitspraak, sowieso omdat het nog heel vers is.
    Geef hem de tijd om ervan bij te komen. Misschien heeft ie na een tijdje toch ook wel weer het gevoel dat ie wel een tweede zou willen. Ik denk dat jullie beiden nu geen overhaaste beslissingen moeten nemen.
     
  5. raspberry

    raspberry Niet meer actief

    Mijn man is zich helemaal het ongans geschrokken toen ik een miskraam kreeg: ik verloor gigantisch veel bloed, liep helemaal leeg en zakte ook helemaal weg. Hij heeft me met ambulance afgevoerd zien worden op een moment dat ik ongeveer zo wit zag als de achtergrond van deze pagina, en er bijna niets meer uit me kwam. Hij moest toen oppas gaan regelen voor onze dochter en daarna op de fiets achter mij aan naar het ziekenhuis, (hij heeft geen rijbewijs nog).
    In zijn beleving lag ik gewoon dood te gaan.

    Ik keer echter nogal in mezelf als ik veel pijn heb of het fysiek niet zo lekker gaat. Ik was er wel steeds bij, heb alles meegekregen, maar ik ga gewoon in de spaar-stand ofzo.
    En zodra ik in de ambulance een infuus met zoutoplossing kreeg, ging het al snel weer beter.

    Toen mijn man op de eerste hulp binnenkwam en mij alweer contact zag maken met iedereen, praten, enz, begon hij ook echt te huilen van opluchting. Dat was voor mij ook het eerste moment dat alles voor mezelf echt heftig werd: ik ga, behalve in die spaarstand, ook nogal in de vechtmodus in crises, dus ik ga doen wat er gebeuren moet en dan achteraf komen de emoties pas bij mij.

    Wij hebben er later over gepraat ook en het hielp mijn man heel erg dat ik aangaf dat ik zelf nooit het gevoel heb gehad dat het kantje boord was ofzo. Ik heb op tijd aangegeven dat er actie moest komen en daar kan hij gewoon op vertrouwen.

    MIsschien dat dat voor jullie ook helpt?
    Daarbij: een vroege miskraam is natuurlijk heel verdrietig, maar het is fysiek toch niet raar gegaan, als ik jouw verhaal hoor? Heeft hij zo weinig vertrouwen in zichzelf, dat hij denkt dat als dat nog eens gebeurt, jullie dat niet aankunnen?

    Ben benieuwd hoe hij erin staat als hij vandaag zijn vragen heeft kunnen stellen aa de VK. Schrijf ze op, zodat je niet vergeet wat je allemaal wilt vragen!
    Succes, en hopelijk draait hij bij! ;)
     

Deel Deze Pagina