Hallo, Zoals de titel al zegt: Mijn zoontje maakt me soms zo verdrietig. Ik vroeg me af of meerdere moeders hier wel eens last van hebben. Ik houd ontzettend veel van hem natuurlijk, maar de peuterpubertijd lijkt hier te zijn aangebroken en ik merk dat ik het moeilijk vind om me hier overheen te zetten. Ik zou willen dat ik hier wat luchtiger over kon doen. Een paar voorbeelden van zijn gedrag: doordrammen, hysterisch worden als hij zijn zin niet krijgt, zeuren, niet alleen kunnen spelen. Brutaal zijn, ook tegen mensen die hij amper kent. Wat ik eigenlijk het ergste vind is dat hij sinds kort alles afpakt van andere kinderen en hen ook wel eens slaat, duwt en soms heel gemeen is. Nu hoor ik van iedereen dat dit bij zijn leeftijd hoort, maar ik zie dit andere kinderen nooit doen. Ik twijfel dan aan onze maniet van opvoeden. Wij treden toch wel consequent op over het algemeen, maar hij is heir gewoon niet van onder de indruk. Wij kunnen hem bijvoorbeeld 1000x terugzetten op de stoutstoel, hij geeft niet op. Het komt er op neer dat ik het gevoel heb altijd te moeten mopperen en probeer daarom juist al het goede (wat hij zeker ook heeft ) te benadrukken en complimenten te geven. Ik schaam me soms voor zijn gedrag en merk dat ik daardoor dingen laat (bjv. ergens naar toe gaan). Ik voel me weer schuldig over dit gevoel en barst soms in zijn bijzijn in huilen uit (weet dat dit niet goed is). Wie herkent dit ook?
Troost je meid het is echt een fase!! En geloof me mijn kinderen hebben het ook gehad, bij het ene kind is het wel erger als bij de ander!! En er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen die er geen last van hebben!! Het eerste wat je moet proberen je er niks van aan te trekken, is moeilijk maar ze voelen je feiloos aan. Je doet het al super goed door het vooral positieve complimenten te geven. Ik vond zelf afleiden ook erg goed helpen! Dus niet op de driftbui in gaan maar over iets anders beginnen. En over gemeen doen en afpakken daar gewoon streng in blijven, en geloof me dat gaat echt weer over!! En ik zou er ook echt niet mee zitten dat je bepaalde dingen niet meer durft, over een paar maanden is de fase voorbij en kan je het allemaal weer doen. Ik heb ze op die leeftijd hier ook echt een paar weken of maanden niet meer meegenomen naar de winkels. Het was niet te doen, gillen, schreeuwen op de grond liggen enz. En nu gaat ze weer heel lief mee, het gaat prima moet alleen niet meer als 2/3 winkels willen dan is ze het zat!! Dus kom op het komt echt goed met je zoon!!
Inderdaad het is een fase en geloof me.. bijna elke peuter gaat door deze fase heen. De een heeft het heftiger dan de ander maar raar is het zeker niet. Consequent blijven en realiseer je.. het is niet persoonlijk. De wereld van een peuter is zwart-wit... Nuances zijn er niet. Liever niet is NEE! Misschien is ook NEE! etc etc.. Probeer veel aandacht te besteden aan de dingen die heel goed gaan (dus is hij een tijdje lief aan het spelen, prijs dit dan) en probeer negatief gedrag te negeren en wanneer dat niet kan (slaan etc) dan heel duidelijk te zijn zonder boos te worden. Boos worden is frustratie en dat pikken kinderen feiloos op. Het maakt vaak veel meer indruk door heel duidelijk te zijn en vooral wat afstandelijk. Schamen? Nergens voor nodig! En ook niet verdrietig worden hoor.. Hij doet het echt niet om je te pesten! Wil je graag dat iemand eens met je meekijkt (gewoon, voor de zekerheid) bel dan gewoon je CB of HA eens. Daar zijn ze voor!
Blijf goed om je heen kijken en dan zul je zien dat meer mensen zo'n lastige peuter hebben. Ik zag het toevallig afgelopen zaterdag ook weer in een winkel dat een kindje zo aan het drammen was en hysterisch werd. Ik was zonder kind op pad en vond het heerlijk om te zien. Yes ik ben niet de enige, denk ik dan. Enneh die ouders stonden er ook wanhopig bij te kijken. En echt elk kindje heeft die fase. Wij hebben dat ook steeds, meestal is het 2 weken drama en daarna weer een aantal weken heerlijk lief. En als ie dan weer zo lief is, dan vergeetje al weer heel snel die drama momenten. Enneh wij zitten nu ook weer in zo'n fase hoor. Ik ben benieuwd vanavond als ik hem ophaal van het kdv of ik dan weer hoor dat ie een kindje gebeten heeft. De afgelopen 2 dagen was het steeds wel zo. zucht helaas hebben we die fase weer terug. Dat ging een hele tijd goed. Sterkte ermee.
Oh dan woon je vast niet bij mij in de buurt Mijn zoontje had ook niet bepaald gedrag om over naar huis te schrijven en net als jij werd ik daar erg verdrietig van. Ik betrek het net als jij heel erg op mijzelf (wat doe ik nou verkeerd) Maar wat cygnet ook zegt, realiseer je dat het niet persoonlijk is (heb ik ook veel aan om dat voor mezelf te blijven herhalen, vooral als ie bijv weer over de handjes van zn zus heen rijdt op zijn loopauto) En als je verdrietig bent als je zoontje erbij is, dan kan je gewoon benoemen dat mama even verdrietig is en dat er daarom traantjes zijn, maar dat dat zo weer over is. Maar misschien sterkt het je al dat jij niet de enige bent met een kindje wat je af en toe achter het behang kunt plakken Het gaat over echt! (Ik kan je alleen nog niet vertellen wanneer haha)
Hier zit ik ook met een dame midden in de peuterpuberitus, onlangs nog versterkt door de komst van haar broertje. Tis zwaar en soms héél niet leuk, maar normaal hoor!
Waren ze maar 4 jaar als je in je vingers knipt, hopla 4 jaar! Als ze naar de basisschool gaan dan wordt het gemakkelijker. Ik herken het van mijn twee oudsten, een vervelende periode. Iedereen zegt dat je ervan moet genieten van deze leeftijd maar het zijn maar momenten haha. Ik vindt en zeg het ook steeds aan anderen dat ik ontzettend kan genieten van baby´s tot 1,5 jaar. Als de driftbuien beginnen dan is de leut eraf en ben ik blij als ze 4 jaar zijn. Mijn jongste heeft ook losse handjes en ontzettend veel driftbuien, maar gelukkig kan ze heel vaak lief en grappig zijn, dan geniet ik intens. Je voedt je kind goed op, je geeft grenzen aan waarom ze vragen, het is volhouden. Opvoeden blijft voor iedereen moeilijk.
Hey meiden, Bedankt voor jullie reacties en wat fijn om te lezen dat het herkenbaar is (al gun ik niemand natuurlijk een driftige peuter ) en ja ik weet dat het allemaal fases zijn, alleen heeft mijn zoontje op een dag meer negatieve momenten dan leuke momenten en dat is zo jammer! Maar ik heb na jullie verhalen weer een positieve boost gekregen en kan er weer helemaal tegen aan. Gelukkig heb ik veel aan zijn vader en kunnen we er ook wel eens om lachen! En wat iemand zei over het naar school gaan met 4, dat heb ik idd vaker gehoord. Het is een heerlijk jong verder en als ik 's avonds nog even bij hem ga kijken als hij slaapt smelt ik helemaal weg en voel ik me zo gelukkig! Dat maakt zo'n rotdag dan weer helemaal goed! Succes allemaal met jullie (b)engeltjes!
En wat je ook moet doen als je het echt zat ben. Even proberen een ochtendje of middagje te prikken en even tijd voor je zelf nemen. Ik ging bijv winkelen dan kan je de batterij weer even opladen!! En begin je weer met possitieve energie!!
Fase! Zit een begin aan maar god zij dank ook een eind. Komt weer een andere fase voor in de plaats maar daar zit ook een eind aan (en zo rol je van het een in het ander ) Hou op met politie spelen en vertel en geef hem een idee wat hij kan doen in de plaats van wat hij nu (verkeerd) doet. Niet boos doen en afwachten tot hij zelf n oplossing zoekt. En dat werkt met alles. Ze zijn nog zo klein maar lijken al veel te begrijpen. Toch is dat niet zo en alles moet geleerd worden. Als je alleen maar aan haalt wat ze NIET mogen maar geen dingen oppert die ze in de plaats zouden kunnen doen en die dus WEL mogen. Dan blijft er voor de ukken niet veel anders over dan zodra de kans daar is weer wat uit te vreten wat niet mag. "Nee dat mag niet heh! Maar weet je wat...zullen we...dan kan jij dit of dat..." Driftkikker? Niet op reageren...lekker laten uitrazen en jezelf in de hand houden (recht gezicht en niet laten zien dat het je raakt...MOEILIJK! Maar geef hem geen macht in dit anders ben je verder van huis en zal hij het blijven doen. Negatieve aandacht is ook aandacht!) Zodra hij klaar is met razen even bij je nemen en het gebeuren nog eens over gaan. En zn gevoelens benoemen. Leer momentje! En dan kan je al een deel van zijn frustratie weg nemen door dat je erkent dat hij zich zo voelt. Er een naam voor is EN je laat zien dat jij hem snapt. En daarna weer vertellen wat er dan wel kan als dit niet kan/mag. Peuterpuberteit....je hebt er je handen vol aan maar komt wel goed hoor! Zolang je elkaar niet loopt te frustreren kan het af en toe best leuk zijn zo'n ondernemend ukkie en dan hoef je niet te denken "was hij maar vast 4" Ik denk juist oh god ze is al bijna weer 3! Straks moet ze naar school. En ik heb er echt ook wel dagen bij dat ik even gek van dr wordt hoor (zindelijkheid zit er al redelijk in maar als ze bezig is hoeft ze niet zo nodig die wc op...."moet je plassen?" nee mama...en vervolgens "mama nat!!!" zucht...)! Maar door schade en schande geleerd dat er tegen in gaan niet werkt maar een beetje met ze mee gaan en dan zacht een andere kant op manoeuvreren 10x beter gaat. En het is iig beter voor het moraal en de gezelligheid in huis! En dan ben je weer gewoon mama ipv politie agentje.
Is idd een fase,.....zoooooooooooooooooooooooooo herkenbaar,....komt echt goed. Bij die van mij werkte vooral negeren heel goed als straf. Wat betreft andere kinderen hun speelgoed afpakken,......dit deed mijn zoontje niet,...dit gebeurde juist bij hem,.......ook hier leren kinderen van,......komen ze voor zichzelf op,.....dus ook zulke kinderen moeten er zijn Nog heel even volhouden,.....komt echt goed!
Jenny, herkenbaar hoor en ik vind het dapper dat je het eerlijk opschrijft. Ik word soms ook echt verdrietig van mijn meisje. En ook hier geldt, ik ben dol op 'r en ze is in heel veel dingen zo ontzettend lief en ik houd zielsveel van haar. Maar ik vind die peuterpuberteit echt niets aan. Het valt mij zo tegen, had er wel over gehoord natuurlijk, en dacht dat het wel mee zou vallen, maar ik sta echt versteld hoe goed zo'n kleintje het voor elkaar krijgt om mij tot huiens toe te frustreren. Zij doet soms ook heel lelijk naar kleinere kindjes en steekt haar tong uit naar vreemden op straat of onze bejaarde buurman. Ze luistert de meeste tijd echt, echt niet (dat vind ik misschien nog wel het ergste, dat niet-luisteren!). Blijft niet in bed liggen, als ze iets niet mag, kijkt ze je echt zo ondeugend aan van haha, ik ga het lekker toch doen etc etc etc... vermoeiend. En ik vind het echt verdrietig dat ze vaak alleen maar luistert als ik heel erg boos word en zeker met naar bed brengen vind ik dat naar, want ik wil zo graag dat dat juist een fijn moment is, lekker nog even samen liggen, een boekje lezen en een liedje zingen. Niet hoeven dreigen met de deur dicht doen als ze niet in bed blijft liggen enzo... Gelukkig hier geen driftbuien, wel klimt ze in de schappen en de diepvries in de supermarkt, rent steeds weg, dat soort dingen. Staat tegenover dat ik ook echt geniet van het feit dat ze een spons is qua leren, zo gaaf om te zien hoe goed ze al praat en dingen snapt en al kan tellen enzo. Dat ze heel knuffelig is, nu al humor heeft, en wel altijd haar spullen en snoepdingejtes deelt met ons en andere kinderen, nu al heel begaan is met haar broertje in mijn buik, het leuk vindt om kadootjes te geven aan andere mensen enz. Dit sterkt me dan weer dat wij het als ouders echt best goed doen, maar zou blij zijn als deze fase voorbij is en ik mijn lieve meisje weer terug heb. Wat hier trouwens wel echt helpt is haar zoveel mogelijk overal bij betrekken. Dus in de winkel zelf dingen laten pakken enzo en zelf bijv fruit uit laten zoeken. En consequent zijn, hoewel ik dat lastiger vind dan ik had gedacht.
Heel herkenbaar inderdaad. Hier een kleuterpuber (4jr) en 2 peuterpubers (bijna 3jr)...Soms denk je echt alleen maar politieagent te zijn. Maar, wat jij ook al doet, proberen we de nadruk te leggen op het positieve. En iedere avond voor het slapengaan een dikke knuffel geven en in het oor fluisteren dat mama ze toch wel heel erg lief vindt.
Peutepubers, kleuterpubers, echte pubers. Ik zou er toch maar van genieten, voor je het weet zijn ze het huis uit.
Mijn gedachte... Als je het zo leest is het tot anderhalf leuk, en daarna begint de ellende die voortduurt totdat ze zo'n beetje volwassen zijn. Opbeurend idee Daarom inderdaad: geniet alsnog van de leuke dingen van deze fase, probeer die te blijven zien. Want geen enkele volgende periode gaat rimpelloos verlopen. Als je je alleen op de vervelende dingen focust geniet je dus niet totdat ze 18 zijn...