19 weken zwanger, hevige bloeding, ziekenhuisopname, bang

Ik wil toch graag even van me afschrijven. Voel me bang en alleen met mijn gedachten en word er een beetje gek van.

Na een moeilijke 16 weken zwangerschap (een vruchtje van de twee is gestopt met groeien, ontzettende misselijkheid waarvoor voortdurend medicijnen) voelde ik mij net twee weken beter. Minder misselijk, rustiger in mijn hoofd, vertrouwen dat het met de ander wel helemaal goed ging komen, goede NIPT, goede 13 weken echo en keek ik uit naar de komende periode. Aanstaande maandag stond de 20 weken echo gepland. Nog wel wat zenuwen daarvoor, maar lang niet meer zoveel zenuwen als dat ik de weken daarvoor steeds heb gehad.

Tot medio deze week. Ik ben op mijn werk, voelde me ineens heel erg onrustig en toen ik opstond voelde ik mijn broek nat worden. Helemaal in paniek, het bleef stromen en was bloed. Na telefonisch overleg met de vk direct doorgestuurd naar het ziekenhuis, mocht alleen in een rolstoel en ze stonden mij al op te wachten. Ik dacht dat het klaar was. Gelijk een echo gehad maar de baby bewoog en het hartje klopte heel erg goed!! Verder niet te zien waar het bloeden vandaan kwam. Wel had ik ook flinke buikpijn en is er gesproken over vroeggeboorte. Nog meer onderzoeken gehad (speculum, nog twee echo’s met betere apparatuur, bloedonderzoek) en uiteindelijk werd ik opgenomen. Na de laatste echo in de avond werd aangegeven dat ze wel een bloeding zagen naast de placenta maar geen oorzaak konden vinden. De boodschap was duidelijk en hard: als het bloed achter de placenta gaat zitten zou het ergste geval zijn dat deze geheel of gedeeltelijk loslaat en dat overleeft de baby niet. Ze kunnen op deze termijn ook niets doen voor de baby en alleen voor mij. Hoewel ik dat ook wel al wist, is het echt niet fijn om te horen. Ook is de kans groot dat ik nog meer bloedingen zou gaan krijgen of dat ik door de bloedingen weeen krijg. Inmiddels was het bloeden al wel een heel stuk minder en werd ik daar iets rustiger van. Het werd ook wat bruiner en dat was volgens de artsen in elk geval goed. De dag erna zouden we verder kijken met meer onderzoek (ook inwendig als het bloeden zou zijn gestopt) en de 20 weken echo van maandag moest ik afzeggen omdat het ziekenhuis dit de dag erna zelf wilde doen in combinatie met een GUO. Ik mocht alleen maar in bed liggen en naar de wc en kreeg een infuus zodat als ik nog meer hevige bloedingen zou krijgen ze gelijk konden ingrijpen.

Ik heb een slaappil gekregen en ben uiteindelijk van 00u tot 02u in slaap geweest. Daarna niet meer kunnen slapen. Hoewel ik steeds moest plassen durfde ik eigenlijk niet goed op te staan. Uiteindelijk toch gegaan en tot mijn opluchting leek het bloeden wel bijna gestopt en wat er was, was alleen nog bruin. Ook de buikpijn was gezakt. De rest van de nacht naar de klok gestaard en toen ik s morgens weer naar de wc ging opnieuw paniek want het bloeden was weer begonnen en niet meer bruin maar weer helderrood. Ze konden dus geen inwendige echo maken.

Wel andere controles gehad, weer bloedgeprikt en uiteindelijk s middags de 20 weken echo/GUO gehad. Alles was helemaal in orde met de baby, gelukkig. De gynaecoloog zag wel drie bloedingen: eentje aan de rand van de placenta en twee “bloedlakes”. Ze kon echter ook geen oorzaak vinden (dus de vierde arts al niet) en dus nog steeds die onzekerheid. Het enige positieve dat we hoorden was dat het er voor nu op leek dat het bloed niet achter de placenta zit, maar dat was het dan ook.

Uiteindelijk wederom bloedgeprikt en een uitstrijkje gemaakt om te kijken of er misschien sprake is van infecties. De uitslag daarvan moet ik nog krijgen.

Omdat het bloeden later weer afnam/bruin werd, mocht ik even rondlopen om te kijken wat dat deed. Het leek erop dat dit niets deed dus uiteindelijk is besloten dat ik thuis verder mag afwachten. Weer met de boodschap dat ze op dit moment alleen voor mij iets kunnen doen als het fout gaat en daarvoor hoef ik dan niet in het ziekenhuis in bed te liggen; maar kan dat ook thuis. Ik ben nu net thuis en maandag moet ik me terug melden in het ziekenhuis voor controle, tenzij ik weer hevig ga bloeden dan moet ik direct terugkomen. Hoewel het bloeden in de laatste uren ziekenhuis dus weer vrijwel gestopt was, is het ineens weer terug en ook weer helderrood en ik merk dat ik doodsbang ben. Het is gelukkig niet meer zoveel als toen ik opgenomen werd, maar het maakt me bang dat het steeds weer terugkomt nadat het afnam en ook weer verandert naar rood. Ik lig in bed te duimen en te hopen, maar mijn gedachten schieten alle kanten op en ik kan alleen maar slechte dingen denken. Het duurt nog zo lang voor ik überhaupt op 24 weken zit en dan nog wil je niet dat er iets gebeurt (!) en ik heb voor mijn gevoel zoveel onzekerheid en kan niets anders dan afwachten, rusten en hopen. Elk steekje in mijn buik verontrust me.

Ik wilde het gewoon van me afschrijven omdat dat misschien helpt. Hopen jullie met mij mee dat alles goed gaat komen? Dat het bloeden stopt; ze maandag misschien zeggen dat het (ver) weg is op de echo; dat het niet op een heel gevaarlijke plek zit, alleen maar positief?

 

Bedankt allemaal. De tijd kruipt ..

 

Lief dat jullie ernaar vragen. Ik ben maandag terug geweest en de echobeelden waren onveranderd ten opzichte van vrijdag. Dus niet slechter, maar ook niet beter. Nog altijd bloedingen te zien. Ik heb nu ook ijzertabletten gekregen. De uitslag van het uitstrijkje heb ik nog niet. Verder ben ik vooral heel moe, maar kan ik niet goed slapen, dus dat blijft. Ik lig zoveel mogelijk in bed, maar dat valt niet mee want weinig afleiding en dan ga ik weer vervelende dingen denken. En alles voel ik x10 (met paniek). Morgen alweer een week verder, vandaag dus ook de 20 weken gehaald dus dat is goed. We blijven duimen en ik hoop echt dat het niet weer gebeurt en dat het ook nog heel lang duurt voordat er een baby geboren wordt hier.

 

Voor de zoveelste nacht op rij dat ik rond 3/3.30 wakker word om te plassen; toch weer meer bloedverlies zie dan de avond ervoor en daarna dus niet meer kan slapen. Zit nu alweer twee uur beneden op de bank voor me uit te staren en in paniek. Ik weet eerlijk gezegd echt niet hoe ik de komende tijd door moet komen.